Qocalıq

Həyatın ilk qırx ili bizə kitabı verir, sonrakı otuz ili isə şərhi.

İyirmi yaşında bir adam tovuz quşudur; otuz yaşında, bir aslan; qırx yaşında, bir dəvə; əlli yaşında, bir ilan; altmış yaşında, bir it; yetmiş yaşında, bir meymun və səksən yaşında yalnız bir səs və bir kölgə.

Zaman hər şeyi aşkar edir: soruşulmasa belə özü haqqında danışan çox maraqlı bir danışandır.

Səhvən insan adlandırılan ZİYALI HEYVANIN əli ilə edilən heç bir şey yoxdur ki, gec-tez zaman onu məhv etməsin.

“FUGIT IRRÉPARABILE TEMPUS”, qaçan zamanı düzəltmək olmaz.

Zaman indi gizli olan hər şeyi üzə çıxarır və hazırda parlaq şəkildə parıldayan hər şeyi gizlədir və örtür.

Qocalıq sevgiyə bənzəyir, gəncliyin libası ilə örtülsə belə gizlədilə bilməz.

Qocalıq insanların qürurunu alçaldır və onları kiçildir, lakin təvazökar olmaq başqa şeydir, alçalmaq başqa.

Ölüm yaxınlaşdıqda, həyatdan məyus olan qocalar qocalığın artıq bir yük olmadığını görürlər.

Bütün insanlar uzun ömür sürməyə və qocalmağa ümid edirlər, lakin qocalıq onları qorxudur.

Qocalıq əlli altı yaşında başlayır və sonra bizi köhnəlməyə və ölümə aparan septenary dövrlərində işlənir.

Qocaların ən böyük faciəsi, onların qoca olmaları deyil, qoca olduqlarını qəbul etmək istəməmələri və qocalıq sanki bir cinayətmiş kimi özlərini gənc hesab etmək axmaqlığıdır.

Qocalığın ən yaxşı tərəfi odur ki, insan məqsədə çox yaxın olur.

PSİXOLOJİ MƏN, ÖZÜM, EGO, illər və təcrübə ilə yaxşılaşmır; o, mürəkkəbləşir, daha çətin, daha əziyyətli olur, buna görə də adi deyim deyir: “XARAKTER VƏ GÖRÜNÜŞ QƏBRƏ QƏDƏR”.

Çətin qocaların PSİXOLOJİ MƏN-i pis nümunələr gətirmək qabiliyyətsizliyinə görə özünə gözəl məsləhətlər verməklə təsəlli verir.

Qocalar yaxşı bilirlər ki, qocalıq onlara dəli gəncliyin ləzzətlərindən həzz almağı ölüm cəzası ilə qadağan edən çox dəhşətli bir zülmkardır və özlərinə gözəl məsləhətlər verməklə təsəlli verməyi üstün tuturlar.

MƏN MƏN-i gizlədir, MƏN özünün bir hissəsini gizlədir və hər şey sublimal ifadələr və gözəl məsləhətlərlə etiketlənir.

ÖZÜMÜN bir hissəsi ÖZÜMÜN digər hissəsini gizlədir. MƏN uyğun olmayanı gizlədir.

Müşahidə və təcrübə ilə tamamilə sübut olunub ki, pis vərdişlər bizi tərk etdikdə, onların bizi tərk etdiyini düşünmək xoşumuza gəlir.

ZİYALI HEYVANIN ürəyi illər keçdikcə yaxşılaşmır, əksinə pisləşir, həmişə daşa dönür və gəncliyimizdə xəsis, yalançı, qəzəbli olmuşuqsa, qocalıqda daha da çox olacağıq.

Qocalar keçmişdə yaşayırlar, qocalar bir çox dünənin nəticəsidir, yaşlılar yaşadığımız anı tamamilə bilmirlər, qocalar toplanmış yaddaşdır.

Kamil qocalığa çatmağın yeganə yolu PSİXOLOJİ MƏN-i həll etməkdir. Anbacan ölməyi öyrəndikdə, uca qocalığa çatırıq.

Qocalığın MƏN-i artıq həll edənlər üçün böyük bir sakitlik və azadlıq hissi var.

Ehtiraslar radikal, tam və qəti şəkildə öldükdə, insan bir ağadan deyil, bir çox ağadan azad olur.

Həyatda artıq MƏN-in qalıqlarına belə sahib olmayan günahsız yaşlıları tapmaq çox çətindir, bu cür yaşlılar sonsuz dərəcədə xoşbəxtdirlər və anbaan yaşayırlar.

MÜDRİKLİK içində ağarmış insan. Bilikdə olan qoca, sevginin ağası, faktiki olaraq saysız-hesabsız əsrlərin axınını müdrikliklə yönəldən işıq mayakına çevrilir.

Dünyada MƏN-in son qalıqları belə olmayan bəzi YAŞLI MÜƏLLİMLƏR olub və hazırda da var. Bu Qnostik ARHATLAR lotus çiçəyi kimi ekzotik və ilahidirlər.

MƏN-i radikal və qəti şəkildə çoxlaşdırılmış MÜDRİKLİK, İLAHİ SEVGİ VƏ UCA GÜCÜN mükəmməl ifadəsidir.

Artıq MƏN-i olmayan YAŞLI MÜƏLLİM faktiki olaraq İLAHİ VARLIĞIN tam təzahürüdür.

Bu UCA YAŞLILAR, bu Qnostik ARHATLAR qədim zamanlardan bəri dünyanı işıqlandırıblar, BUDDA, MUSA, HERMES, RAMAKRISHNA, DANIEL, MÜQƏDDƏS LAMA və s., və s., və s. xatırlayaq.

Məktəblərin, kolleclərin və universitetlərin müəllimləri, qadın müəllimlər, valideynlər yeni nəslə yaşlılara hörmət etməyi və onlara sitayiş etməyi öyrətməlidirlər.

Adı olmayan, İLAHİ olan, REAL olan ŞEYİN üç aspekti var: MÜDRİKLİK, SEVGİ, SÖZ.

İLAHİ ATA kimi KOSMİK MÜDRİKLİKDİR, ANA kimi SONSUZ SEVGİDİR, oğul kimi SÖZDÜR.

Ailənin atasında müdrikliyin rəmzi var. Evdar qadında SEVGİ var, uşaqlar sözü simvollaşdırır.

Yaşlı ata uşaqların bütün dəstəyinə layiqdir. Artıq qoca ata işləyə bilməz və uşaqların ona baxması və hörmət etməsi doğrudur.

Sevimli ana artıq qocadır və buna görə də oğullar və qızlar ona baxmalı, onu sevməli və bu sevgidən bir din yaratmalıdırlar.

Atasını sevməyi bacarmayan, ANASINA sitayiş etməyi bacarmayan sol əl yolu ilə, səhv yolu ilə gedir.

Uşaqların valideynlərini mühakimə etməyə haqqı yoxdur, bu dünyada heç kim mükəmməl deyil və müəyyən istiqamətdə qüsurları olmayanlar, digərində var, hamımız eyni qayçı ilə kəsilmişik.

Bəziləri ATALIQ SEVGİSİNİ qiymətləndirmirlər, bəziləri hətta ATALIQ SEVGİSİNƏ gülürlər. Həyatda belə davrananlar, adı olmayan ŞEYƏ aparan yola belə girməyiblər.

Atasına nifrət edən və anasını unudan nankor oğul, əslində İLAHİ olan hər şeyə nifrət edən əsl azğındır.

ŞÜURUN İNQİLABI NANKORLUQ demək deyil, atanı unutmaq, sevimli ananı qiymətləndirməmək. ŞÜURUN İNQİLABI MÜDRİKLİK SEVGİ və MÜKƏMMƏL GÜCDÜR.

Atada müdrikliyin rəmzi, anada isə onsuz ən yüksək ŞƏXSİ REALLAŞDIRMAYA nail olmaq mümkün olmayan təmiz mahiyyətli SEVGİNİN canlı mənbəyi var.