Həyat

İnanılmaz görünsə də, bu, çox doğrudur və bütün həqiqəti ilə odur ki, bu qədər bəhs edilən müasir sivilizasiya dəhşətli dərəcədə çirkindir, estetik hissin transsendental xüsusiyyətlərini özündə birləşdirmir, daxili gözəllikdən məhrumdur.

Həmişəki, siçan yuvasına bənzəyən o dəhşətli binalarımızla çox öyünürük.

Dünya həddindən artıq cansıxıcı hala gəlib, həmişəki eyni küçələr və hər yerdə dəhşətli yaşayış yerləri.

Bütün bunlar Şimalda və Cənubda, Dünyanın Şərqində və Qərbində bezdirici hala gəlib.

Bu, həmişəki eyni uniformadır: dəhşətli, ürəkbulandırıcı, sonsuz. “Modernizm!” - deyə izdihamlar qışqırır.

Elə bil üzərimizdə gəzdirdiyimiz kostyum və çox parlaq ayaqqabılarımızla əsl təkəbbürlü hinduşka toyuqlarına bənzəyirik, baxmayaraq ki, burada, orada və o tərəfdə milyonlarla bədbəxt, ac, qidalanmayan, səfil insanlar dolaşır.

Sənayesiz və təkəbbürlü rəsmlərdən məhrum, sadə və təbii, spontan, saf gözəllik Qadın Cinsində yox olub. İndi biz müasirik, həyat belədir.

İnsanlar dəhşətli dərəcədə qəddar olublar: xeyriyyə soyuqlaşıb, artıq heç kim heç kimə rəhm etmir.

Dəbdəbəli mağazaların vitrinləri və ya nümayiş şkafları, qətiliklə bədbəxt insanların əli çatmayan dəbdəbəli mallarla parıldayır.

Həyatın Parialarının edə biləcəyi yeganə şey, ipək və zinyət əşyalarına, dəbdəbəli şüşələrdə ətirlərə və yağış sularına qarşı çətirlərə baxmaqdır; toxuna bilmədən görmək, Tantalın əzabına bənzər əzab.

Bu müasir dövrün insanları həddindən artıq kobudlaşıblar: dostluq ətri və səmimiyyət ətri tamamilə yox olub.

Vergilərdən yüklənmiş izdihamlar inildəyir; bütün dünya problemlidir, bizə borcludurlar və biz borcluyuq; bizi mühakimə edirlər və ödəməyə heç nəyimiz yoxdur, narahatlıqlar beyinləri parçalayır, heç kim sakit yaşamır.

Qarınlarında xoşbəxtlik əyrisi olan və ağızlarında yaxşı bir siqar olan bürokratlar, psixoloji olaraq söykəndikləri, xalqların ağrısına zərrə qədər əhəmiyyət vermədən zehinlə siyasi oyunlar oynayırlar.

Bu günlərdə heç kim xoşbəxt deyil, ən azı orta təbəqə, bu təbəqə qılıncla divar arasında qalıb.

Varlı və kasıb, mömin və dinsiz, tacir və dilənçi, ayaqqabı ustası və tənəkəçi, yaşamağa məcbur olduqları üçün yaşayırlar, əzablarını şərabda boğurlar və hətta özlərindən qurtulmaq üçün narkoman olurlar.

İnsanlar pis niyyətli, ehtiyatlı, etibarsız, hiyləgər, əxlaqsız oldular; artıq heç kim heç kimə inanmır; hər gün yeni şərtlər, sertifikatlar, hər cür maneələr, sənədlər, etimadnamələr və s. icad edilir və hər halda bunların heç biri artıq işə yaramır, hiyləgərlər bütün bu axmaqlıqlara gülürlər: ödəmirlər, qanundan yayınırlar, hətta sümükləri ilə həbsxanaya getməli olsalar belə.

Heç bir iş xoşbəxtlik vermir; əsl sevginin mənası itirilib və insanlar bu gün evlənir, sabah boşanırlar.

Evlərin birliyi təəssüf ki, itirilib, orqanik utanc artıq yoxdur, lezbiyanlıq və homoseksualizm əlləri yumaqdan daha çox yayılıb.

Bütün bunlar haqqında bir şey bilmək, bu qədər çürükün səbəbini bilməyə çalışmaq, araşdırmaq, axtarmaq, şübhəsiz ki, bu kitabda qarşımıza qoyduğumuz məqsəddir.

Mən praktik həyatın dilində danışıram, varlığın o dəhşətli maskasının arxasında nəyin gizləndiyini bilmək istəyirəm.

Mən ucadan düşünürəm və qoy zəkanın alçaqları ağızlarına gələni desinlər.

Nəzəriyyələr artıq bezdirici hala gəlib və hətta bazarda satılır və yenidən satılır. Bəs sonra?

Nəzəriyyələr yalnız bizə narahatlıq verməyə və həyatımızı daha da acılaşdırmağa xidmət edir.

Goethe haqlı olaraq demişdir: “Hər bir nəzəriyyə boz rəngdədir və yalnız həyat olan qızılı meyvələr ağacı yaşıl rəngdədir”…

Yazıq insanlar artıq bu qədər nəzəriyyədən yorulublar, indi praktisizmdən çox danışılır, praktik olmalı və əzablarımızın əsl səbəblərini bilməliyik.