İntellektual Normalar

Praktik həyatda hər bir insanın öz meyarı, düşünməyin az-çox köhnəlmiş bir yolu var və heç vaxt yeniliyə açılmır; bu, qəti, danılmaz, mübahisəsizdir.

İntelektual humanoidin ağlı deqradasiyaya uğrayıb, pisləşib, açıq-aşkar geriləmə vəziyyətindədir.

Hazırkı bəşəriyyətin dərrakəsi əslində köhnə, cansız və absurd mexaniki quruluşa bənzəyir, özbaşına həqiqi elastiklik fenomeninə qadir deyil.

Ağlı çeviklik çatmır, bir çox sərt və vaxtı keçmiş normalara qapalıdır.

Hər kəsin öz meyarı və müəyyən sərt normaları var ki, onların daxilində fasiləsiz hərəkət edir və reaksiya verir.

Bütün bu məsələnin ən ciddi tərəfi odur ki, milyonlarla meyar milyonlarla çürük və absurd normalara bərabərdir.

Hər halda insanlar heç vaxt səhv hiss etmirlər, hər baş bir dünyadır və şübhə yoxdur ki, bu qədər zehni guşələrin arasında çoxlu yayındırıcı sofizmlər və dözülməz axmaqlıqlar var.

Lakin kütlələrin dar meyarı heç uzaqdan belə düşündüyü intellektual tıxacdan şübhələnmir.

Tarakan beyninə sahib bu müasir insanlar özləri haqqında ən yaxşı şeyi düşünür, liberal, super dahi olduqlarını iddia edirlər, çox geniş meyara sahib olduqlarına inanırlar.

Savadsız maarifçilər ən çətinlər olur, çünki əslində, bu dəfə Sokrat mənasında danışsaq deyərik: “nəinki bilmirlər, həm də bilmədiklərini də bilmirlər”.

Keçmişin o köhnəlmiş normalarına yapışan intellekt fırıldaqçıları öz tıxacları nəticəsində şiddətlə işlənirlər və heç bir şəkildə polad normalarına uyğun gələ bilməyən bir şeyi qəbul etməkdən qəti şəkildə imtina edirlər.

Bildikləri bildiklərinə görə, bu və ya digər səbəbdən köhnəlmiş prosedurlarının sərt yolundan çıxan hər şeyin yüz faiz absurd olduğunu düşünürlər. Beləliklə, bu qədər çətin meyarda olan o yazıq insanlar özlərini bədbəxtcəsinə aldadırlar.

Bu dövrün saxta alimləri dahi olduqlarını iddia edirlər, zamanla yeyilmiş normalarından uzaqlaşmağa dəyəri olanlara xor baxırlar, ən pisi də odur ki, öz səfehlərinin acı həqiqətindən heç uzaqdan belə şübhələnmirlər.

Köhnə fikirli ağılların intellektual xəsisliyi elə bir həddə çatır ki, hətta real olan, ağlın olmayan şeylərlə bağlı sübutlar tələb etmək lüksünə də çatır.

Zəif və dözümsüz anlayışa sahib insanlar anlamırlar ki, real təcrübə yalnız eqo olmadıqda baş verir.

Şübhəsiz ki, daxilimizdəki daxili ağıl açılmayınca həyatın və ölümün sirlərini birbaşa tanımaq heç bir şəkildə mümkün olmazdı.

Bu fəsildə təkrar etməyə dəyməz ki, yalnız Varlığın üstün şüuru həqiqəti bilə bilər.

Daxili ağıl yalnız Varlığın Kosmik şüurunun təqdim etdiyi məlumatlarla işləyə bilər.

Subyektiv intellekt, öz mülahizə dialektikası ilə onun yurisdiksiyasından kənarda olan şey haqqında heç nə bilə bilməz.

Artıq bilirik ki, mülahizə dialektikasının məzmun anlayışları xarici qavrayış duyğularının təqdim etdiyi məlumatlarla işlənir.

Öz intellektual prosedurları və sabit normaları daxilində tıxanıqlıq yaşayanlar həmişə bu inqilabi fikirlərə müqavimət göstərirlər.

Yalnız EQOnu radikal və qəti şəkildə həll etməklə şüuru oyatmaq və əslində daxili ağılı açmaq mümkündür.

Lakin, bu inqilabi bəyanatlar formal məntiqə və ya dialektik məntiqə sığmadığı üçün, geriləyən ağılların subyektiv reaksiyası şiddətli müqavimət göstərir.

İntellektual olan o yazıq insanlar okeanı bir stəkanın içinə qoymaq istəyirlər, universitetin kainatın bütün müdrikliyini idarə edə biləcəyini və Kosmosun bütün qanunlarının köhnə akademik normalarına tabe olmağa məcbur olduğunu düşünürlər.

O savadsızlar, müdriklik nümunələri, içində olduqları deqradasiya vəziyyətindən heç uzaqdan belə şübhələnmirlər.

Bəzən belə insanlar Esoterik dünyaya gəldikdə bir anlıq diqqəti cəlb edirlər, lakin tezliklə alov kimi sönürlər, mənəvi narahatlıqlar panoramasından yox olurlar, intellekt tərəfindən udulurlar və əbədi olaraq səhnədən yox olurlar.

Intellektin səthiiliyi heç vaxt Varlığın qanuni dərinliyinə nüfuz edə bilməz, lakin rasionalizmin subyektiv prosesləri axmaqları istənilən parlaq, lakin absurd nəticələrə apara bilər.

Məntiqi anlayışların formulasiya gücü heç bir şəkildə real təcrübəni nəzərdə tutmur.

Mülahizə dialektikasının inandırıcı oyunu mülahizəçini həmişə pişiyi dovşanla qarışdırmağa sövq etdirərək özünü heyran edir.

Fikirlərin parlaq nümayişi intellekt fırıldaqçısını çaşdırır və ona kitabxanaların tozu və universitet mürəkkəbi qoxumayan hər şeyi rədd etmək üçün elə bir absurd özünə kifayətlilik verir.

Alkoqollu sərxoşların “delirium tremens”inin danılmaz simptomları var, lakin nəzəriyyələrə aludə olanların simptomları asanlıqla dahiliklə qarışdırılır.

Fəslimizin bu hissəsinə gəldikdə deyərik ki, əlbəttə ki, fırıldaqçıların intellektualizminin harada bitdiyini və dəliliyin harada başladığını bilmək çox çətindir.

İntellektin çürük və köhnə normaları daxilində tıxanıqlıq yaşamağa davam etdikcə, ağlın olmayan, zamanın olmayan, real olan şeyin təcrübəsi qeyri-mümkün olacaq.