Uşaq Özünüdərki

Bizə çox müdrikcəsinə deyilib ki, şüuraltımızın doxsan yeddi faizi, şüurumuzun isə üç faizi var.

Açıq və dolaysız danışaraq deyəcəyik ki, içimizdə daşıdığımız Mahiyyətin doxsan yeddi faizi, “Mənim Özüm”ü təşkil edən bütün “Mən”lərin içində butulkalanmış, basdırılmış, yerləşdirilmişdir.

Aydındır ki, hər bir “Mən” arasında ilişib qalmış Mahiyyət və ya Şüur, öz şərtliliyi əsasında işlənir.

Hər hansı bir “Mən”in dağılması müəyyən faiz Şüuru azad edir; Mahiyyət və ya Şüurun azad olunması, hər bir “Mən”in dağılması olmadan qeyri-mümkün olardı.

Nə qədər çox “Mən” dağılsa, bir o qədər çox Öz-Şüur olur. Nə qədər az “Mən” dağılsa, bir o qədər az oyanmış Şüur faizi olur.

Şüurun oyanması yalnız “Mən”i həll edərək, burada və indi özündə ölməklə mümkündür.

Şübhəsiz ki, Mahiyyət və ya Şüur içimizdə daşıdığımız “Mən”lərin hər birinin arasında ilişib qalarkən, yuxudadır, şüuraltı vəziyyətdədir.

Şüuraltını şüura çevirmək təcili bir məsələdir və bu yalnız “Mən”ləri məhv etməklə, özündə ölməklə mümkündür.

Öncədən özündə ölmədən oyanmaq mümkün deyil. Öncə oyanmağa, sonra ölməyə çalışanların iddia etdiklərindən real təcrübələri yoxdur, onlar qətiyyətlə səhv yolla gedirlər.

Yenidoğulmuş körpələr möhtəşəmdir, tam öz-şüura malikdirlər; tamamilə oyaqdırlar.

Yenidoğulmuş körpənin bədəninin içində Mahiyyət yenidən birləşdirilmişdir və bu, məxluqa öz gözəlliyini verir.

Demək istəmirik ki, Mahiyyətin və ya Şüurun yüz faizi yenidoğulmuşda birləşdirilmişdir, lakin normal olaraq “Mən”lərin arasında ilişib qalmayan üç faiz azad hissə birləşdirilmişdir.

Buna baxmayaraq, yeni doğulmuş uşaqların orqanizmində yenidən birləşdirilmiş o azad Mahiyyət faizi, onlara tam öz-şüur, aydınlıq və s. verir.

Böyüklər yenidoğulmuşa rəhmət hissi ilə baxırlar, düşünürlər ki, məxluq şüursuzdur, lakin təəssüf ki, yanılırlar.

Yenidoğulmuş böyüyü əslində olduğu kimi görür; şüursuz, zalım, azğın və s.

Yenidoğulmuşun “Mən”ləri gəlib gedir, beşik ətrafında fırlanır, yeni bədənə girmək istəyirlər, lakin yenidoğulmuş hələ şəxsiyyəti formalaşdırmadığına görə, “Mən”lərin yeni bədənə girmək üçün hər hansı bir cəhdi qeyri-mümkün olur.

Bəzən məxluqlar öz beşiyinə yaxınlaşan o kabusları və ya “Mən”ləri gördükdə qorxurlar və sonra qışqırırlar, ağlayırlar, lakin böyüklər bunu anlamırlar və uşağın xəstə olduğunu və ya ac və ya susuz olduğunu güman edirlər; böyüklərin şüursuzluğu belədir.

Yeni şəxsiyyət formalaşdıqca, əvvəlki varlıqlardan gələn “Mən”lər tədricən yeni bədənə nüfuz edirlər.

Bütün “Mən”lər yenidən birləşdikdə, bizi xarakterizə edən o dəhşətli daxili çirkinliklə dünyada görünürük; sonra hər yerdə yuxu gəzənləri kimi gəzirik; həmişə şüursuz, həmişə azğın.

Öldüyümüz zaman üç şey qəbirə gedir: 1) Fiziki bədən. 2) Orqanik həyati fond. 3) Şəxsiyyət.

Həyati fond, kabusa bənzər şəkildə, fiziki bədən də parçalandıqca, qəbiristanlıq çuxuru qarşısında tədricən parçalanır.

Şəxsiyyət şüuraltı və ya aşağı şüurludur, istədiyi zaman qəbirə girib çıxır, yas tutanlar ona çiçək gətirdikdə sevinir, ailəsini sevir və çox yavaş-yavaş kosmik toz buluduna çevrilənə qədər həll olur.

Qəbirdən sonra davam edən şey, EGO, çoxsaylı “Mən”, mənim özüm, içində Mahiyyət, Şüur ilişib qalmış bir çox şeytanlardır ki, öz vaxtında və saatında geri qayıdır, yenidən birləşir.

Təəssüf ki, uşağın yeni şəxsiyyəti yaradılarkən, “Mən”lər də yenidən birləşirlər.