Mənfi Düşüncələr

Dərin və diqqətlə düşünmək bu involyusion və tənəzzül dövründə qəribə görünür. İntellektual Mərkəzdən müxtəlif fikirlər yaranır, cahil maarifləndirilmişlər kimi daimi bir Məndən deyil, hər birimizdəki fərqli “Mənlər”dən qaynaqlanır.

Bir insan düşündüyü zaman, özünün və öz iradəsi ilə düşündüyünə qəti şəkildə inanır. Yazıq intellektual məməli anlamalıdır ki, anlayışından keçən çoxsaylı düşüncələr daxilimizdə daşıdığımız müxtəlif “Mənlər”dən qaynaqlanır.

Bu o deməkdir ki, biz əsl düşünən fərdlər deyilik; əslində hələ fərdi şüurumuz yoxdur. Ancaq içərimizdə daşıdığımız fərqli “Mənlər”in hər biri düşünmək üçün İntellektual Mərkəzimizdən istifadə edir, bacardıqca istifadə edir. Beləliklə, müəyyən bir mənfi və zərərli düşüncə ilə eyniləşmək, onu xüsusi mülkiyyət hesab etmək absurd olardı.

Aydındır ki, bu və ya digər mənfi düşüncə, hər hansı bir anda İntellektual Mərkəzimizdən sui-istifadə edən hər hansı bir “Mən”dən gəlir. Mənfi düşüncələr müxtəlif növlərdədir: şübhə, etibarsızlıq, başqa bir insana qarşı pis niyyət, ehtiraslı qısqanclıq, dini qısqanclıq, siyasi qısqanclıq, dostluq və ya ailə tipli qısqanclıq, tamah, şəhvət, intiqam, qəzəb, qürur, paxıllıq, nifrət, inciklik, oğurluq, zina, tənbəllik, oburluq və s. və s. və s.

Həqiqətən, elə çox psixoloji qüsurlarımız var ki, polad sarayımız və danışmaq üçün min dilimiz olsa belə, onları tam olaraq sadalaya bilmərik. Yuxarıda deyilənlərin ardıcıllığı və ya nəticəsi olaraq, mənfi düşüncələrlə eyniləşmək mənasızdır.

Səbəbsiz nəticənin ola bilməyəcəyi kimi, təntənəli şəkildə bildiririk ki, heç vaxt öz-özünə, özbaşına düşüncə yarana bilməz… Düşünən və düşüncə arasındakı əlaqə aydındır; hər bir mənfi düşüncənin fərqli bir düşünən şəxsi var.

Hər birimizdə eyni növ düşüncələrin sayı qədər mənfi düşünən şəxslər var. Bu məsələyə “Düşünənlər və Düşüncələr”in çoxsaylı bucağından baxsaq, psixikamızda daşıdığımız “Mənlər”in hər biri əslində fərqli bir düşünən şəxsdir.

Şübhəsiz ki, hər birimizin daxilində həddindən artıq düşünən şəxslər var; lakin bunların hər biri, yalnız bir hissə olmasına baxmayaraq, müəyyən bir anda hər şey olduğuna inanır… Mitomanlar, eqolatlar, narsistlər, paranoyaklar “Düşünənlərin Çoxluğu” tezisini heç vaxt qəbul etməzlər, çünki özlərini çox sevirlər, özlərini “Tarzanın atası” və ya “cücələrin anası” hiss edirlər…

Bu cür anormal insanlar fərdi, dahi, ecazkar bir şüura sahib olmadıqları fikrini necə qəbul edə bilərlər?… Ancaq bu cür “Ağıllılar” özləri haqqında ən yaxşı şeyi düşünürlər və hətta müdriklik və təvazökarlığı nümayiş etdirmək üçün Aristippusun paltarını geyinirlər…

Əsrlərin əfsanəsi belə danışır ki, Aristippus müdriklik və təvazökarlığı nümayiş etdirmək istəyərək yamaq və deşiklərlə dolu köhnə bir paltar geyinmişdi; sağ əli ilə fəlsəfə əsasını tutdu və Afinanın küçələrinə getdi və Afinanın küçələrinə getdi… Deyirlər ki, Sokrat onu gələn görəndə yüksək səslə qışqırdı: “Ey Aristippus, sənin boşqablığın paltarının deşiklərindən görünür!”.

Həmişə oyaqlıq, yenilik, oyaq qavrayış vəziyyətində yaşamayan, düşündüyünü düşünən, asanlıqla hər hansı bir mənfi düşüncə ilə eyniləşir. Bunun nəticəsi olaraq, təəssüf ki, müvafiq düşüncənin müəllifi olan “Mənfi Mən”in qara qüvvəsini gücləndirir.

Mənfi bir düşüncə ilə nə qədər çox eyniləşsək, onu xarakterizə edən müvafiq “Mən”in bir o qədər çox köləsi olarıq. Qnozisə, Gizli Yola, öz üzərimizdə işə gəldikdə, xüsusi təşəbbüslərimiz məhz Qnozisə, ezoterik işə nifrət edən “Mənlər”dədir, çünki psixikamızdakı mövcudluqlarının Qnozis və iş tərəfindən ölümcül təhdid edildiyini bilirlər.

Bu “Mənfi Mənlər” və davaçılar İntellektual Mərkəzimizdə saxlanılan müəyyən zehni küncləri asanlıqla ələ keçirir və ardıcıl olaraq zərərli və ziyanverici zehni axınlar yaradırlar. Bu düşüncələri, müəyyən bir anda İntellektual Mərkəzimizə nəzarət edən bu “Mənfi Mənlər”i qəbul etsək, o zaman nəticələrindən qurtula bilməyəcəyik.

Heç vaxt unutmamalıyıq ki, hər bir “Mənfi Mən” özünü “Aldadır” və “Aldadır”, nəticə: Yalan danışır. Birdən güc itkisi hiss etdiyimiz hər dəfə, namizəd Qnozisdən, ezoterik işdən məyus olduqda, həvəsini itirib ən yaxşısını tərk etdikdə, açıq-aydın görünür ki, o, hansısa bir Mənfi Mən tərəfindən aldadılıb.

“Zina Mənfi Məni” nəcib evləri məhv edir və uşaqları bədbəxt edir. “Qısqanclığın Mənfi Məni” bir-birini sevən varlıqları aldadır və onların xoşbəxtliyini məhv edir. “Mistisizmin Qürurunun Mənfi Məni” Yolda olan dindarları aldadır və onlar özlərini müdrik hiss edərək Ustalarına nifrət edir və ya ona xəyanət edirlər…

Mənfi Mən şəxsi təcrübələrimizə, xatirələrimizə, ən yaxşı arzularımıza, səmimiyyətimizə müraciət edir və bütün bunların dəqiq seçimi ilə yanlış işıqda bir şey təqdim edir, bir şey valeh edir və uğursuzluq gəlir… Ancaq insan hərəkətdə olan “Mən”i kəşf etdikdə, oyaq vəziyyətdə yaşamağı öyrəndikdə, bu cür aldatma qeyri-mümkün olur…