Прастата

Неабходна тэрмінова развіваць творчае разуменне, таму што яно дае чалавеку сапраўдную свабоду жыцця. Без разумення немагчыма дасягнуць сапраўднай крытычнай здольнасці глыбокага аналізу.

Настаўнікі і настаўніцы школ, каледжаў і ўніверсітэтаў павінны весці сваіх вучняў і вучаніц па шляху самакрытычнага разумення.

У нашай мінулай главе мы ўжо шырока вывучылі працэсы зайздрасці, і калі мы хочам знішчыць усе адценні рэўнасці, няхай гэта будзе рэлігійная, палкая і г.д., мы павінны цалкам усвядоміць тое, што на самой справе з’яўляецца зайздрасцю, таму што толькі глыбока і інтымна разумеючы бясконцыя працэсы зайздрасці, мы можам знішчыць рэўнасць любога тыпу.

Рэўнасць разбурае шлюбы, рэўнасць разбурае сяброўства, рэўнасць выклікае рэлігійныя войны, братазабойчыя нянавісці, забойствы і пакуты ўсякага роду.

Зайздрасць з усімі сваімі бясконцымі адценнямі хаваецца за ўзнёслымі намерамі. Зайздрасць існуе ў тым, хто, будучы інфармаваным пра існаванне ўзнёслых святых. Махатм або Гуру таксама жадае стаць святым. Зайздрасць існуе ў філантропа, які імкнецца перасягнуць іншых філантропаў. Зайздрасць існуе ў кожным індывідууме, які прагне дабрачыннасцей, таму што ў яго ёсць інфармацыя, таму што ў яго свядомасці ёсць дадзеныя пра існаванне святых асоб, поўных дабрачыннасцей.

Жаданне быць святым, жаданне быць дабрадзейным, жаданне быць вялікім заснавана на зайздрасці.

Святыя са сваімі дабрачыннасцямі прычынілі шмат шкоды. Нам прыгадваецца выпадак з чалавекам, які сам сябе лічыў вельмі святым.

Аднойчы згаладнелы і няшчасны паэт пастукаўся ў яго дзверы, каб уручыць яму цудоўны верш, спецыяльна прысвечаны святому нашай гісторыі. Паэт чакаў толькі манету, каб купіць ежу для свайго знясіленага і пастарэлага цела.

Усё ўяўляў сабе паэт, акрамя абразы. Вялікім было яго здзіўленне, калі святы са спачувальным позіркам і нахмуранымі бровамі зачыніў дзверы, сказаўшы няшчаснаму паэту: “Прэч адсюль, сябар, далей, далей… мне не падабаюцца гэтыя рэчы, я ненавіджу ліслівасць… мне не падабаюцца марнасці свету, гэтае жыццё - ілюзія… я іду шляхам пакоры і сціпласці. Няшчасны паэт, які жадаў толькі манету, замест гэтага атрымаў абразу ад святога, слова, якое раніць, аплявуху, і з балючым сэрцам і лірай, разбітай на кавалкі, павольна пайшоў па вуліцах горада… павольна… павольна… павольна.

Новае пакаленне павінна падымацца на аснове сапраўднага разумення, таму што яно цалкам творчае.

Памяць і ўспаміны не з’яўляюцца творчымі. Памяць - гэта магіла мінулага. Памяць і ўспаміны - гэта смерць.

Сапраўднае разуменне - гэта псіхалагічны фактар поўнага вызвалення.

Успаміны памяці ніколі не могуць прынесці нам сапраўднае вызваленне, таму што яны належаць мінуламу і, такім чынам, мёртвыя.

Разуменне не з’яўляецца справай мінулага ці будучыні. Разуменне належыць моманту, які мы перажываем тут і цяпер. Памяць заўсёды прыносіць ідэю будучыні.

Неабходна тэрмінова вывучаць навуку, філасофію, мастацтва і рэлігію, але нельга давяраць вучобу вернасці памяці, таму што яна не з’яўляецца вернай.

Абсурдна змяшчаць веды ў магілу памяці. Неразумна хаваць у яму мінулага веды, якія мы павінны разумець.

Мы ніколі не маглі б выступіць супраць вучобы, супраць мудрасці, супраць навукі, але недарэчна змяшчаць жывыя каштоўнасці ведаў сярод сапсаванай магілы памяці.

Неабходна вучыцца, неабходна даследаваць, неабходна аналізаваць, але мы павінны глыбока разважаць, каб разумець на ўсіх узроўнях розуму.

Сапраўды просты чалавек глыбока разумее і мае просты розум.

Важнае ў жыцці - гэта не тое, што мы назапасілі ў магіле памяці, а тое, што мы зразумелі не толькі на інтэлектуальным узроўні, але і ў розных падсвядомых і несвядомых сферах розуму.

Навука, веды павінны стаць неадкладным разуменнем. Калі веды, калі вучоба ператварыліся ў сапраўднае творчае разуменне, мы можам зразумець усе рэчы адразу, таму што разуменне становіцца неадкладным, імгненным.

У простым чалавеку няма ўскладненняў у розуме, таму што ўсе ўскладненні розуму звязаны з памяццю. Макіявелісцкае Я, якое мы носім у сабе, - гэта назапашаная памяць.

Жыццёвы вопыт павінен ператварацца ў сапраўднае разуменне.

Калі вопыт не ператвараецца ў разуменне, калі вопыт працягваецца ў памяці, ён уяўляе сабой гнілата магілы, над якой гарыць фатуістычны і люцыферыянскі полымя інтэлекту.

Неабходна ведаць, што жывёльны інтэлект, цалкам пазбаўлены духоўнасці, - гэта толькі вербалізацыя памяці, магільны агонь, які гарыць на надмагільнай пліце.

Просты чалавек мае розум, свабодны ад вопыту, таму што ён стаў свядомасцю, ператварыўся ў творчае разуменне.

Смерць і жыццё цесна звязаны. Толькі калі зярнятка памірае, нараджаецца расліна, толькі калі вопыт памірае, нараджаецца разуменне. Гэта працэс сапраўднай трансфармацыі.

У складанага чалавека памяць поўная вопыту.

Гэта сведчыць аб яго недахопе творчага разумення, таму што калі вопыт цалкам зразуметы на ўсіх узроўнях розуму, ён перастае існаваць як вопыт і нараджаецца як разуменне.

Неабходна спачатку эксперыментаваць, але мы не павінны заставацца ў сферы вопыту, таму што тады розум ускладняецца і становіцца цяжкім. Неабходна жыць жыццём інтэнсіўна і трансфармаваць увесь вопыт у сапраўднае творчае разуменне.

Тыя, хто памылкова лічыць, што для таго, каб быць разумеючымі, простымі і сціплымі, мы павінны пакінуць свет, стаць жабракамі, жыць у ізаляваных хатах і насіць насцегнавыя павязкі замест элегантнага касцюма, цалкам памыляюцца.

Многія пустэльнікі, многія самотныя эрміты, многія жабракі маюць вельмі складаныя і цяжкія розумы.

Бессэнсоўна аддаляцца ад свету і жыць як пустэльнікі, калі памяць поўная вопыту, які абумоўлівае свабоднае цячэнне думкі.

Бессэнсоўна жыць як эрміты, жадаючы весці жыццё святых, калі памяць запоўнена інфармацыяй, якая не была належным чынам зразумета, якая не стала свядомасцю ў розных закутках, калідорах і несвядомых абласцях розуму.

Тыя, хто ператварае інтэлектуальную інфармацыю ў сапраўднае творчае разуменне, хто ператварае жыццёвы вопыт у сапраўднае глыбокае разуменне, нічога не маюць у памяці, жывуць ад моманту да моманту, поўныя сапраўднай паўнаты, сталі простымі і сціплымі, нават калі жывуць у раскошных рэзідэнцыях і ў межах гарадскога жыцця.

Маленькія дзеці ва ўзросце да сямі гадоў поўныя прастаты і сапраўднай унутранай прыгажосці, таму што праз іх выяўляецца толькі жывая ЕСЕНЦЫЯ жыцця пры поўнай адсутнасці ПСІХАЛАГІЧНАГА Я.

Мы павінны адваяваць страчанае дзяцінства ў нашым сэрцы і ў нашым розуме. Мы павінны адваяваць нявіннасць, калі сапраўды хочам быць шчаслівымі.

Вопыт і вучоба, ператвораныя ў глыбокае разуменне, не пакідаюць рэшткаў у магіле памяці, і тады мы становімся простымі, сціплымі, невінаватымі, шчаслівымі.

Глыбокая медытацыя над вопытам і набытымі ведамі, глыбокая самакрытыка, інтымны псіхааналіз ператвараюць, трансфармуюць усё ў глыбокае творчае разуменне. Гэта шлях да сапраўднага шчасця, народжанага з мудрасці і любові.