Назіранне За Сабой

Інтымнае саманазіранне за сабой - гэта практычны спосаб дасягнення радыкальнай трансфармацыі.

Ведаць і назіраць - гэта розныя рэчы. Многія блытаюць назіранне за сабой з веданнем. Ведаюць, што мы сядзім на крэсле ў пакоі, але гэта не значыць, што мы назіраем за крэслам.

Мы ведаем, што ў дадзены момант знаходзімся ў негатыўным стане, магчыма, з нейкай праблемай, заклапочаныя той ці іншай справай, у стане роспачы або нявызначанасці і г.д., але гэта не значыць, што мы гэта назіраем.

Ці адчуваеце вы непрыязнасць да кагосьці? Ці не падабаецца вам пэўны чалавек? Чаму? Вы скажаце, што ведаеце гэтага чалавека… Калі ласка! Паназірайце за ім, ведаць ніколі не значыць назіраць; не блытайце веданне з назіраннем…

Назіранне за сабой, якое на сто працэнтаў актыўнае, - гэта спосаб змены сябе, а веданне, якое пасіўнае, не з’яўляецца такім.

Безумоўна, веданне не з’яўляецца актам увагі. Увага, накіраваная ўнутр сябе, на тое, што адбываецца ўнутры нас, - гэта нешта пазітыўнае, актыўнае…

У выпадку з чалавекам, да якога адчуваецца непрыязнасць проста так, таму што нам так хочацца і часта без усялякай прычыны, заўважаеш мноства думак, якія назапашваюцца ў галаве, групу галасоў, якія гавораць і крычаць бязладна ўнутры сябе, тое, што яны кажуць, непрыемныя эмоцыі, якія ўзнікаюць унутры нас, непрыемны смак, які ўсё гэта пакідае ў нашай псіхіцы і г.д., і г.д., і г.д.

Відавочна, што ў такім стане мы таксама разумеем, што ўнутрана вельмі дрэнна ставімся да чалавека, да якога адчуваем непрыязнасць.

Але для таго, каб убачыць усё гэта, безумоўна, патрэбна ўвага, накіраваная наўмысна ўнутр сябе; не пасіўная ўвага.

Дынамічная ўвага сапраўды зыходзіць з боку назіральніка, у той час як думкі і эмоцыі належаць да боку, за якім назіраюць.

Усё гэта дазваляе нам зразумець, што веданне - гэта нешта цалкам пасіўнае і механічнае, у відавочным кантрасце з назіраннем за сабой, якое з’яўляецца свядомым актам.

Мы не хочам гэтым сказаць, што не існуе механічнага назірання за сабой, але такі тып назірання не мае нічога агульнага з псіхалагічным саманазіраннем, пра якое мы гаворым.

Думаць і назіраць таксама вельмі розныя рэчы. Любы суб’ект можа дазволіць сабе раскошу думаць пра сябе ўсё, што заўгодна, але гэта не значыць, што ён сапраўды назірае за сабой.

Нам трэба бачыць розных “Я” ў дзеянні, выяўляць іх у нашай псіхіцы, разумець, што ўнутры кожнага з іх ёсць працэнт нашай уласнай свядомасці, раскайвацца ў тым, што мы іх стварылі, і г.д.

Тады мы ўсклікнем. “Але што робіць гэтае Я?” “Што яно кажа?” “Чаго яно хоча?” “Чаму яно мучыць мяне сваёй пажадлівасцю?”, “Сваім гневам?”, і г.д., і г.д., і г.д.

Тады мы ўбачым унутры сябе ўвесь гэты цягнік думак, эмоцый, жаданняў, страсцей, прыватных камедый, асабістых драм, складаных хлусняў, прамоў, апраўданняў, хваравітых станаў, ложкаў задавальнення, карцін распусты і г.д., і г.д., і г.д.

Часта перад тым, як заснуць, у момант пераходу паміж няспаннем і сном мы адчуваем у сваім розуме розныя галасы, якія размаўляюць паміж сабой, гэта розныя Я, якія павінны разарваць усе сувязі з рознымі цэнтрамі нашай арганічнай машыны ў такія моманты, каб потым пагрузіцца ў малекулярны свет, у “Пятае вымярэнне”.