Mem-Konscio Infana

Oni tre saĝe diris al ni, ke ni havas naŭdek sep procentojn da SUBCONSCIO kaj TRI PROCENTOJN da KONSCIO.

Rekte kaj senambigue parolante, ni diras, ke la naŭdek sep procentoj de la Esenco, kiun ni portas interne, troviĝas enboteligita, enpakita, enmetita, ene de ĉiu el la “Mem-Mi”-oj, kiuj kune konsistigas la “Mian Memon”.

Evidente, la Esenco aŭ Konscio enboteligita inter ĉiu “Mi”, prilaboriĝas laŭ sia propra kondiĉiĝo.

Ĉiu dezintegraciita “Mi” liberigas certan procentaĵon de Konscio; la emancipiĝo aŭ liberigo de la Esenco aŭ Konscio, estus neebla sen la dezintegracio de ĉiu “Mi”.

Ju pli granda estas la kvanto da dezintegraciitaj “Mi”-oj, des pli granda estas la Mem-Konscio. Ju pli malgranda estas la kvanto da dezintegraciitaj “Mi”-oj, des pli malgranda estas la procentaĵo de veka Konscio.

La vekiĝo de la Konscio eblas nur per dissolvo de la “Mi”, per morto en si mem, ĉi tie kaj nun.

Nedubeble, dum la Esenco aŭ Konscio estas enpakita inter ĉiu el la “Mi”-oj, kiujn ni portas interne, ĝi troviĝas dormanta, en subkonscia stato.

Estas urĝe transformi la subkonscion en konscion, kaj ĉi tio eblas nur per neniigo de la “Mi”-oj; per morto en si mem.

Ne eblas vekiĝi sen antaŭe morti en si mem. Tiuj, kiuj provas vekiĝi unue por poste morti, ne posedas realan sperton pri tio, kion ili asertas, ili marŝas rezolute laŭ la vojo de eraro.

La novnaskitaj infanoj estas mirindaj, ili ĝuas plenan mem-konscion; ili troviĝas tute vekaj.

Ene de la korpo de la novnaskita infano reenkarniĝas la Esenco, kaj tio donas al la estaĵo sian belecon.

Ni ne volas diri, ke la cent procentoj de la Esenco aŭ Konscio estas reenkarniĝintaj en la novnaskito, sed jes ja la tri procentoj liberaj, kiuj normale ne estas enboteligitaj inter la “Mi”-oj.

Tamen, tiu procentaĵo de libera Esenco reenkarniĝinta inter la organismo de la novnaskitaj infanoj, donas al ili plenan mem-konscion, klarecon, ktp.

La plenkreskuloj rigardas la novnaskiton kun kompato, ili pensas, ke la estaĵo troviĝas nekonscia, sed ili eraras bedaŭrinde.

La novnaskito vidas la plenkreskulon tia, kia li vere estas; nekonscia, kruela, perversa, ktp.

La “Mi”-oj de la novnaskito iras kaj venas, rondiras ĉirkaŭ la lulilo, volus eniri inter la novan korpon, sed ĉar la novnaskito ankoraŭ ne fabrikis la personecon, ĉiu provo de la “Mi”-oj por eniri en la novan korpon, rezultas pli ol neebla.

Foje la estaĵoj timiĝas vidante tiujn fantomojn aŭ “Mi”-ojn, kiuj alproksimiĝas al ilia lulilo, kaj tiam ili krias, ploras, sed la plenkreskuloj ne komprenas ĉi tion kaj supozas, ke la infano estas malsana aŭ ke li havas malsaton aŭ soifon; tia estas la nekonscio de la plenkreskuloj.

Dum la nova personeco formiĝas, la “Mi”-oj, kiuj venas de antaŭaj ekzistoj, penetras iom post iom en la novan korpon.

Kiam la tuteco de la “Mi”-oj jam reenkarniĝis, ni aperas en la mondo kun tiu terura interna malbeleco, kiu karakterizas nin; tiam, ni iras kiel somnambuloj ĉien; ĉiam nekonsciaj, ĉiam perversaj.

Kiam ni mortas, tri aferoj iras al la tombo: 1) La fizika korpo. 2) La organika vivofundo. 3) La personeco.

La vivofundo, kiel fantomo, dezintegracias iom post iom, antaŭ la tombo dum la fizika korpo ankaŭ dezintegracias.

La personeco estas subkonscia aŭ infraconscia, eniras kaj eliras el la tombo kiam ajn ĝi volas, ĝojas kiam la funebrantoj alportas al ĝi florojn, amas siajn familianojn kaj malrapide disolviĝas ĝis konvertiĝi en kosman polvon.

Tio, kio daŭras preter la tombo, estas la EGOO, la pluraligita “Mi”, la “Mi-Mem”, amaso da diabloj ene de kiuj troviĝas enboteligita la Esenco, la Konscio, kiu en sia tempo kaj en sia horo revenas, reenkarniĝas.

Estas lamentinde, ke fabrikante la novan personecon de la infano, reenkarniĝas ankaŭ la “Mi”-oj.