Ulermena eta Memoria

Gogoratzea da buruan gordetzen saiatzea ikusi eta entzun duguna, irakurri duguna, beste pertsonek esan digutena, gertatu zaiguna, etab. etab. etab.

Irakasleek nahi dute ikasleek euren hitzak, euren esaldiak, eskola-testuetan idatzita dagoena, kapitulu osoak, zeregin nekagarriak, puntu eta koma guztiekin, etab. oroimenean gordetzea.

Azterketak egiteak esan nahi du gogoratzea esan digutena, mekanikoki irakurri duguna, oroimena hitzez adieraztea, papagaio, loro edo kotorroak bezala errepikatzea, oroimenean gordeta dugun guztia.

Beharrezkoa da belaunaldi berriak ulertzea memoriaren grabazio guztiak Radioconsola disko baten antzera errepikatzeak ez duela esan nahi sakon ulertu dugunik. Gogoratzea ez da ulertzea, ez du ezertarako balio ulertu gabe gogoratzeak, oroitzapena iraganekoa da, hildako zerbait da, bizirik ez duen zerbait.

Ezinbestekoa, premiazkoa eta gaur-gaurkoa da eskola, kolegio eta unibertsitateetako ikasle guztiek benetan ulertzea ulermen sakonaren esanahi sakona.

ULERTZEA berehalako zerbait da, zuzena, biziki bizi dugun zerbait, oso sakonki esperimentatzen dugun zerbait eta ezinbestean ekintza kontzientearen benetako ERAGILE intimo bihurtzen dena.

Gogoratzea, oroitaraztea hildako zerbait da, iraganekoa da eta, zoritxarrez, ideal, lema, ideia, mekanikoki imitatu eta inkontzienteki jarraitu nahi dugun idealismo bihurtzen da.

BENETAKO ULERTZEAN, ulermen sakonean, funtsaren ulermen intimoan, kontzientziaren presio intimoa baino ez dago, barruan daramagun esentziatik jaiotako presio konstantea, eta hori da dena.

Ulermen benetakoa ekintza espontaneo, natural, sinple gisa agertzen da, aukeraketaren prozesu deprimitik askatuta; hutsa, inolako zalantzarik gabe. ULERTZEA ekintzaren ERAGILE SEKRETU bihurtuta izugarria, zoragarria, eraikitzailea eta funtsean duintzailea da.

Irakurri dugunaren, aspiratzen dugun idealaren, irakatsi diguten jokabide-arauaren, oroimenean pilatutako esperientzien, etab. gogoratzean oinarritutako ekintza kalkulatzailea da, aukera deprimitik menpe dago, dualista da, aukeraketa kontzeptualean oinarritzen da eta ezinbestean akats eta minera baino ez darama.

Ekintza gogoratzearekin bat etortzea, ekintza aldatzen saiatzea memorian pilatutako oroitzapenekin bat etor dadin, artifiziala, zentzugabea da, ez du berezitasunik eta ezinbestean akats eta minera baino ezin gaitu eraman.

Azterketak egitea, urtea gainditzea, adimen gutxiko edonork egiten du, maltzurkeria eta memoria dosi on bat badu.

Aztertu diren eta azterketa egingo dizkiguten gaiak ulertzea oso bestelako zerbait da, ez du zerikusirik memoriarekin, benetako adimenari dagokio, eta ez da intelektualismoarekin nahastu behar.

Bizitzako ekintza guztiak oroitzapenen biltegietan pilatutako idealetan, teorietan eta oroitzapen mota guztietan oinarritu nahi dituzten pertsonak konparazioz konparazio ibiltzen dira beti, eta konparazioa dagoen lekuan inbidia ere badago. Jende horiek euren pertsonak, euren senideak, euren seme-alabak bizilagunaren seme-alabekin, auzokideekin konparatzen dituzte. Euren etxea, altzariak, arropak, gauza guztiak, bizilagunaren edo bizilagunen edo hurkoaren gauzekin konparatzen dituzte. Euren ideiak, euren seme-alaben adimena beste jende batzuen ideiekin, beste pertsona batzuen adimenarekin konparatzen dituzte, eta inbidia dator, orduan ekintzaren eragile sekretu bihurtzen dena.

Munduaren zoritxarrerako, gizartearen mekanismo osoa inbidian eta eskuratzeko espirituan oinarritzen da. Denek inbidia diete guztiei. Ideiak, gauzak, pertsonak inbidiatzen ditugu eta dirua eta diru gehiago, teoria berriak, memorian pilatzen ditugun ideia berriak, gure antzekoak txunditzeko gauza berriak, etab. eskuratu nahi ditugu.

BENETAKO ULERTZEAN, zilegi, benetakoan, benetako maitasuna dago eta ez memoriaren ahozko adierazpen hutsa.

Gogoratzen diren gauzak, memoriari esleitzen zaizkionak, laster ahazten dira, memoria fidela ez delako. Ikasleek memorizazio-biltegietan idealak, teoriak, testu osoak gordetzen dituzte, bizitza praktikoan ezertarako balio ez dutenak, azkenean memoriatik arrastorik utzi gabe desagertzen direlako.

Irakurtzen eta irakurtzen mekanikoki bizi diren jendeak, oroitzapen-biltegien artean teoriak pilatzen gozatzen duen jendeak burua suntsitzen du, kaltegarriki kaltetzen du.

Guk ez dugu hitz egiten funtsaren ulermenean oinarritutako benetako azterketa sakon eta kontzientearen aurka. Pedagogia iraungitako metodo zaharrak baino ez ditugu gaitzesten. Azterketa-sistema mekaniko oro, memorizazio oro, etab. gaitzesten ditugu. Gogoratzea soberan dago benetako ulermena dagoen lekuan.

Ikasi behar dugu, liburu erabilgarriak behar dira, eskola, kolegio, unibertsitateetako irakasleak behar dira. GURUA behar da, gida espiritualak, mahatmak, etab., baina ezinbestekoa da irakaspenak osorik ulertzea eta ez soilik memoria ez-fidelean gordetzea.

Inoiz ezingo gara benetan aske izan, geure burua memorian pilatutako oroitzapenarekin, idealarekin, iritsi nahi dugunarekin eta ez garenarekin, etab. konparatzen jarraitzeko gustu txarra dugun bitartean. etab.

Jasotako irakaspenak benetan ulertzen ditugunean, ez dugu memorian gogoratu beharrik, ezta ideal bihurtu beharrik ere.

Hemen eta orain garena geroago izan nahi dugunarekin konparatzen den lekuan, gure bizitza praktikoa moldatu nahi dugun idealarekin edo ereduarekin konparatzen den lekuan, ezin da benetako maitasunik egon.

Konparazio oro gaitzesgarria da, konparazio oro beldurra, inbidia, harrotasuna, etab. dakar. Nahi duguna lortuko ez dugun beldurra, beste batzuen aurrerapenaren inbidia, harrotasuna besteak baino hobeak garelako uste dugulako. Bizi garen bizitza praktikoan garrantzitsuena, itsusiak, inbidiatsuak, egoistak, zikoitzak, etab. izan, ez da santutzat jotzea, zero absolututik abiatzea eta geure burua sakonki ulertzea, garen bezala eta ez izan nahi dugun bezala edo garela uste dugun bezala.

Ezinezkoa da NI, NIRE BURUA desegitea, benetan garena hemen eta orain modu eraginkor eta guztiz praktikoan behatzen, hautematen ikasten ez badugu.

Benetan ulertu nahi badugu, gure irakasleak, irakasleak, guruak, apaizak, prezeptoreak, gida espiritualak, etab., etab. entzun behar ditugu.

Belaunaldi berriko mutil eta neskek errespetuaren, gure gurasoei, irakasleei, gida espiritualei, guru, mahatmei, etab. begirunearen zentzua galdu dute.

Ezinezkoa da irakaspenak ulertzea gure gurasoak, irakasleak, prezeptoreak edo gida espiritualak gurtzen eta errespetatzen ez dakigunean.

Funtsean ulertu gabe memorizatu dugunaren oroitzapen mekaniko soilak burua eta bihotza mutu egiten ditu eta inbidia, beldurra, harrotasuna, etab. sortzen ditu.

Benetan modu kontziente eta sakonean entzuten dakigunean, gure baitan ahalmen zoragarri bat sortzen da, ulermen izugarria, naturala, sinplea, prozesu mekaniko orotik askea, buru-hausketa orotik askea, oroitzapen orotik askea.

Ikaslearen garuna egin behar duen memoria-esfortzu izugarritik deskargatzen bada, erabat posible izango da bigarren hezkuntzako ikasleei nukleoaren egitura eta elementuen taula periodikoa irakastea eta batxilergoko bati erlatibitatea eta Quanta ulertaraztea.

Bigarren hezkuntzako eskola batzuetako irakasle batzuekin hitz egin dugunez, ulertzen dugu fanatismoz izutzen direla pedagogia zahar eta iraungiarekin. Ikasleek dena memorian ikastea nahi dute, ulertzen ez badute ere.

Batzuetan onartzen dute hobe dela ulertzea memorizatzea baino, baina orduan insistitzen dute fisikako, kimikako, matematikako, etab. formulak memorian grabatu behar direla.

Argi dago kontzeptu hori faltsua dela, fisikako, kimikako, matematikako, etab. formula bat behar bezala ulertzen denean, ez maila intelektualean bakarrik, baita buruaren beste maila batzuetan ere, hala nola inkontzientea, subkontzientea, infrakontzientea etab. etab. etab. Ez da memorian grabatu beharrik, gure psikearen parte izatera dator eta ezagutza instintibo berehala ager daiteke, bizitzako zirkunstantziek eskatzen dutenean.

EZAGUTZA OSO honek OMNIZIENTZIA modu bat ematera dator, adierazpen kontziente objektibo modu bat.

Funtseko ulermena eta buruaren maila guztietan posible da, gogoeta introspektibo sakonaren bidez.