Sormen Ulermena

Izatea eta jakintza elkarren artean orekatu behar dira, gure psikian ulermenaren garra ezartzeko.

Jakintza izatea baino handiagoa denean, era guztietako nahasmen intelektuala sortzen da.

Izatea jakintza baino handiagoa bada, santu ergelaren kasua bezain larriak gerta daitezke.

Bizitza praktikoaren eremuan, komeni da auto-behatzea egitea, auto-ezagutzeko asmoz.

Hain zuzen ere, bizitza praktikoa da gure akatsak aurki ditzakegun gimnasio psikologikoa.

Alerta pertzepzioan, alerta berrian, zuzenean egiaztatu ahal izango dugu ezkutuko akatsak bat-batean azaleratzen direla.

Argi dago aurkitutako akatsa kontzienteki landu behar dela, gure psikitik bereizteko asmoz.

Guztiaren gainetik, ez dugu inolako ni-akatsarekin identifikatu behar, benetan ezabatu nahi badugu.

Ohol baten gainean zutik egonda, horma baten kontra jarri nahi badugu, hori ezinezkoa litzateke gainean zutik jarraitzen badugu.

Bistan da hasi behar dugula ohola geure buruarengandik bereizten, bertatik aldenduz eta gero gure eskuekin ohola altxatu eta horman jarriz.

Era berean, ez dugu inolako gehigarri psikikorekin identifikatu behar, benetan gure psikitik bereizi nahi badugu.

Norbera ni horrekin edo bestearekin identifikatzen denean, egia esan, indartu egiten du desintegratu beharrean.

Demagun lizunkeriazko edozein nik gure zentro intelektualean ditugun erroiluak bereganatzen dituela, adimenaren pantailan lizunkeriazko eta morbositate sexualeko eszenak proiektatzeko, halako koadro pasionarioekin identifikatzen bagara, dudarik gabe ni lizunkeriazko hura izugarri indartuko da.

Baina, gu entitate horrekin identifikatu beharrean, gure psikitik bereizten badugu, intruso deabruzko bat bezala hartuz, jakina, gure intimitatean ulermen sortzailea sortuko da.

Ondoren, gehigarri hori analitikoki epaitzeko luxua eman genezake, beraren erabat jabetzeko asmoz.

Jendearen larria identifikazioa da, hain zuzen ere, eta hori negargarria da.

Jendeak askoren doktrina ezagutuko balu, benetan ulertuko balu beren bizitza ere ez dagokiela, orduan ez lukete identifikazioaren akatsik egingo.

Haserreko eszenak, jeloskortasuneko koadroak, eta abar, bizitza praktikoaren eremuan baliagarriak dira auto-behaketa psikologikoan etengabe gaudenean.

Orduan egiaztatzen dugu ez gure pentsamenduak, ez gure desioak, ezta gure ekintzak ere ez direla gureak.

Dudarik gabe, ni anitz sartzen dira zorigaitzeko intruso gisa, gure adimenean pentsamenduak, gure bihotzean emozioak eta gure zentro motorrean era guztietako ekintzak jartzeko.

Nekagarria da geure buruaren jabe ez izatea, hainbat entitate psikologikok guk nahi dutena egitea.

Zoritxarrez, ez dugu urrunetik ere susmatzen zer gertatzen zaigun eta hari ikusezinek kontrolatutako txotxongilo soil gisa jokatzen dugu.

Honen guztiaren okerrena da tirano sekretu horietatik askatzeko borrokatu beharrean indartzeko akatsa egiten dugula, eta hori gertatzen da identifikatzen garenean.

Edozein kaleko eszena, edozein drama familiar, ezkontideen arteko edozein liskar tonto ni horri edo beste bati zor zaio dudarik gabe, eta hori ez dugu inoiz ahaztu behar.

Bizitza praktikoa ispilu psikologikoa da, non geure burua ikus dezakegun garen bezala.

Baina, batez ere, geure burua ikusteko beharra ulertu behar dugu, errotik aldatzeko beharra, horrela bakarrik izango dugu benetan geure burua behatzeko gogoa.

Bizi den egoerarekin konformatzen denak, ergelak, atzeratuak, arduragabeak, ez du inoiz geure burua ikusteko desiorik sentituko, gehiegi maitatuko du bere burua eta inola ere ez dago prest bere jokabidea eta izateko modua berrikusteko.

Argi eta garbi esango dugu bizitza praktikoko komedia, drama eta tragedia batzuetan hainbat ni sartzen direla, ulertu beharrekoak.

Jeloskortasun pasionariozko edozein eszenatan, lizunkeriazko, haserreko, norkotasuneko, jeloskortasuneko eta abarretako niak sartzen dira jokoan, gero analitikoki epaitu beharko direnak, bakoitza bere aldetik, osorik ulertzeko, guztiz desintegratzeko asmo nabarmenarekin.

Ulerpena oso elastikoa da, horregatik behar dugu gero eta sakonago sakontzea; gaur modu batean ulertu duguna, bihar hobeto ulertuko dugu.

Gauzak ikuspegi honetatik ikusita, norberak egiazta dezake zein erabilgarriak diren bizitzako hainbat egoera, benetan auto-ezagutzarako ispilu gisa erabiltzen ditugunean.

Inola ere ez genuke inoiz baieztatu nahi bizitza praktikoko dramak, komediak eta tragediak beti ederrak eta perfektuak direnik, halako baieztapena zentzugabekeria litzateke.

Hala ere, existentziako hainbat egoera absurduak izan arren, zoragarriak dira gimnasio psikologiko gisa.

Geure burua osatzen duten hainbat elementu desegitearekin lotutako lana izugarri zaila da.

Bertsoaren kadentzien artean ere ezkutatzen da delitua. Tenpluen lurrin gozoaren artean ezkutatzen da delitua.

Delitua batzuetan hain da findua, ezen santutasunarekin nahasten baita, eta hain krudela, ezen gozotasunaren antza hartzen baitu.

Delitua epailearen togaz, maisuaren tunikaz, eskalearen jantziaz, jaunaren trajeaz eta baita Kristoren tunikaz ere janzten da.

Ulerpena funtsezkoa da, baina gehigarri psikikoak desegiteko lanean ez da dena, hurrengo kapituluan ikusiko dugun bezala.

Premiazkoa, atzeraezina, ni bakoitzaz jabetzea da, gure psikitik bereizteko, baina hori ez da dena, zerbait falta da, ikus hamaseigarren kapitulua.