Kontzeptua eta Errealitatea

Nork edo zerk bermatu dezake kontzeptua eta errealitatea guztiz berdinak izatea?

Kontzeptua gauza bat da eta errealitatea beste bat, eta gure kontzeptuak gehiegi baloratzeko joera dago.

Errealitatea kontzeptuaren berdina izatea ia ezinezkoa da; hala ere, bere kontzeptuak hipnotizatutako adimenak beti suposatzen du kontzeptua eta errealitatea berdinak direla.

Logika zehatz baten bidez zuzen egituratutako edozein prozesu psikologikori logika antzekoa edo handiagoa duen beste bat aurrezten zaio, orduan zer?

Egitura intelektual sendoen barruan zorrotz diziplinatutako bi adimen elkarren artean eztabaidatzen, polemikatzen, errealitate jakin bati buruz, bakoitzak bere kontzeptuaren zehaztasunean eta bestearen kontzeptuaren faltsutasunean sinesten du. Baina zeinek du arrazoia? Nork jarriko luke eskua bata zein bestearen alde? Zeinetan dira kontzeptua eta errealitatea berdinak?

Ukaezina da buru bakoitza mundu bat dela, eta gutako guztietan dogmatismo pontifizio eta diktatorial moduko bat dagoela, kontzeptuaren eta errealitatearen arteko berdintasun absolutuan sinestarazi nahi diguna.

Arrazoibide baten egiturak zenbat eta sendoagoak izan, ezerk ezin du bermatu kontzeptuen eta errealitatearen arteko berdintasun absolutua.

Edozein prozedura logistiko intelektualen barruan auto-itxita daudenek fenomenoen errealitatea landutako kontzeptuekin bat etortzea nahi dute beti, eta hori arrazoizko haluzinazioaren emaitza besterik ez da.

Berriari irekitzea klasikoaren erraztasun zaila da; zoritxarrez, jendeak bere aurreiritziak, kontzeptuak, aurrekontzeptuak, iritziak eta teoriak deskubritu, ikusi nahi ditu fenomeno natural guztietan; inork ez daki hartzaile izaten, berria gogo garbi eta espontaneoarekin ikusten.

Fenomenoek jakintsuari hitz egitea litzateke egokiena; zoritxarrez, garai hauetako jakintsuek ez dakite fenomenoak ikusten, fenomenoetan beren aurrekontzeptu guztien baieztapena baino ez dute ikusi nahi.

Sinestezina badirudi ere, zientzialari modernoek ez dakite ezer fenomeno naturalen inguruan.

Naturako fenomenoetan gure kontzeptuak soilik ikusten ditugunean, zalantzarik gabe, ez ditugu fenomenoen ikusten, kontzeptuak baizik.

Hala ere, zientzialari ergelak, beren adimen liluragarriak haluzinatuta, modu zentzugabean uste dute beren kontzeptuetako bakoitza behatutako fenomeno jakin baten guztiz berdina dela, errealitatea desberdina denean.

Ez dugu ukatzen gure baieztapenak edozein prozedura logistikoren bidez auto-itxita dagoen edonork baztertuko dituela; ukaezina da adimenaren baldintza pontifizio eta dogmatikoak inola ere ezingo lukeela onartu behar bezala landutako kontzeptu bat errealitatearekin zehazki bat ez etortzea.

Adimenak, zentzumenen bidez, fenomeno jakin bat behatu bezain laster, berehala presatzen da termino zientifista batekin markatzera, zalantzarik gabe, norberaren ezjakintasuna estaltzeko adabaki gisa baino ez duena balio.

Adimenak ez daki benetan berriari hartzaile izaten, baina badaki termino konplikatu ugari asmatzen, modu auto-engainagarrian benetan ez dakiena kalifikatzen saiatzeko.

Oraingoan zentzu sokratikoan hitz eginez, esango dugu adimenak ez dakiela soilik, baizik eta ez dakiela ez dakiela.

Adimen modernoa izugarri azalekoa da, bere ezjakintasuna estaltzeko termino oso zailak asmatzen espezializatu da.

Bi zientzia mota daude: lehenengoa han-hemenka ugariak diren teoria subjektiboen usteldura hori baino ez da. Bigarrena argiztatu handien zientzia purua da, Izatearen zientzia objektiboa.

Zalantzarik gabe, ezinezkoa litzateke zientzia kosmikoaren anfiteatroan sartzea, lehenago geure buruetan hil ez bagara.

Gure barnean daramagun nahi ez diren elementu horiek guztiak desintegratu behar ditugu, eta multzoan Psikologiaren Ni-a osatzen dutenak.

Izatearen kontzientzia superlatiboa nire artean, nire kontzeptu eta teoria subjektiboen artean botilaratuta jarraitzen duen bitartean, guztiz ezinezkoa da fenomeno naturalen errealitate gordina zuzenean ezagutzea berez.

Naturaren laborategiaren giltza Heriotzaren Aingeruak du eskuineko eskuan.

Oso gutxi ikas dezakegu jaiotzaren fenomenotik, baina heriotzatik dena ikas dezakegu.

Zientzia puruaren tenplu urratua hilobi beltzaren hondoan dago. Hazia hiltzen ez bada, landarea ez da jaiotzen. Heriotzarekin bakarrik dator berria.

Egoa hiltzen denean, kontzientzia esnatzen da naturako fenomeno guztien errealitatea ikusteko, berez diren bezala.

Kontzientziak badaki berez zuzenean esperimentatzen duena, bizitzaren errealismo gordinak gorputzetik, afektuetatik eta adimenetik haratago.