Ni Psikologikoa

Ni naizen ni, pentsatzen, sentitzen eta jokatzen duen hori, sakon ezagutzeko autoaztertu beharreko zerbait da.

Teoria eder ugari dago nonahi, erakartzen eta liluratzen dutenak; hala ere, ezertarako balioko luke horrek guztiak geure burua ez bagenu ezagutuko.

Liluragarria da astronomia aztertzea edo lan serioak irakurriz pixka bat distraigarria izatea; hala ere, ironikoa da jakintsu bihurtzea eta geure buruari buruz ezer ez jakitea, ni naizenari buruz, daukagun giza nortasunari buruz.

Bakoitza oso aske da nahi duena pentsatzeko, eta gizaki deituriko animalia intelektualaren arrazoi subjektiboak denetarako balio du; arkakuso bat zalditzat edo zaldi bat arkakusotzat har dezake; asko dira arrazionalismoarekin jolasean bizi diren intelektualak. Eta, azken finean, zer?

Jakintsua izateak ez du jakintsua izatea esan nahi. Ezjakin ilustratuak ugariak dira, belar txarra bezala, eta ez dakite bakarrik ez, gainera, ez dakitela ere ez dakite.

Ezjakin ilustratutzat hartu behar dira dakitela uste duten sabihondarrak, eta ez dakite ezta geure burua ere.

Ederto teoriza genezake Psikologiaren niri buruz, baina ez da hori, hain zuzen ere, kapitulu honetan interesatzen zaiguna.

Geure burua zuzenean ezagutu behar dugu, aukeraren prozesu deprimiturik gabe.

Ez litzateke posible izango uneoro, momentuz momentu, ekintzan auto-behatuko ez bagenu.

Ez da teoriaren batetik edo espekulazio intelektibo huts batetik ikusteaz.

Interesgarria da zuzenean ikustea, garen bezala; horrela bakarrik irits gaitezke geure buruaren benetako ezagutzara.

Sinestezina badirudi ere, geure buruarekin oker gaude.

Uste dugun gauza asko ez ditugu, eta uste dugun gauza asko ez ditugu.

Geure buruari buruzko kontzeptu faltsuak eratu ditugu, eta inbentario bat egin behar dugu jakiteko zer soberan dugun eta zer falta zaigun.

Uste dugu baditugula ez ditugun ezaugarri batzuk, eta baditugun bertute asko, ziur aski, ez ditugu ezagutzen.

Jende lokartua gara, inkontzientea, eta hori da larria. Zoritxarrez, geure buruari buruz onena pentsatzen dugu, eta ez dugu susmatzen ere lo gaudenik.

Eskritura sakratuek esnatzearen beharraz dihardute, baina ez dute azaltzen esnatze hori lortzeko sistema.

Kasurik okerrena da asko direla eskritura sakratuak irakurri dituztenak, eta ez dutela ulertzen ere lo daudenik.

Mundu guztiak uste du bere burua ezagutzen duela, eta ez dute susmatzen ere “askoen doktrina” existitzen denik.

Benetan, bakoitzaren ni psikologikoa anitza da, beti asko bezala gertatzen da.

Honekin esan nahi dugu ni asko ditugula, eta ez bakarra, ezjakin ilustratuek beti suposatzen duten bezala.

Askoen doktrina ukatzea geure burua tontotzea da, izan ere, gehiegizkoa litzateke bakoitzak dituen barne kontraesanak ez jakitea.

Egunkari bat irakurtzera noa, dio adimenaren niak; utz diezaiotela irakurtzeari, oihukatzen du mugimenduaren niak; nahiago dut bizikletaz ibiltzera joan. Zer ibilaldi eta zer ogi bero, oihukatzen du hirugarren batek ezadostasunean; nahiago dut jan, gose naiz.

Gorputz osoko ispilu batean ikusiko bagenu, garen bezala, geure kabuz eta zuzenean aurkituko genuke askoen doktrina.

Giza nortasuna hari ikusezinez kontrolatutako txotxongilo bat baino ez da.

Gaur Gnosisarekiko betiko maitasuna zin egiten duen nia, geroago zinarekin zerikusirik ez duen beste ni batek desplazatzen du; orduan subjektua erretiratu egiten da.

Gaur emakume bati betiko maitasuna zin egiten dion nia, geroago zin horrekin zerikusirik ez duen beste batek desplazatzen du, orduan subjektua beste batez maitemintzen da eta kartazko gaztelua lurrera doa. Gizaki deituriko animalia intelektuala jendez betetako etxe bat bezalakoa da.

Ez dago inolako ordenik edo adostasunik ni anitzen artean, denak elkarren artean liskartzen dira eta nagusitasuna lortzeko borrokatzen dira. Horietako batek makina organikoaren zentro nagusien kontrola lortzen duenean, bakarra, nagusia, sentitzen da, baina azkenean eraitsia da.

Gauzak ikuspuntu honetatik aztertuta, ondorio logikora iristen gara ugaztun intelektualak ez duela erantzukizun moralaren benetako zentzurik.

Ukaezina da makinak une jakin batean esaten edo egiten duena, une horietan kontrolatzen duen niaren araberakoa dela soilik.

Diotenez, Jesus Nazaretkoa Maria Magdalenaren gorputzetik zazpi deabru atera zituen, zazpi ni, zazpi bekatu nagusien bizitza pertsonifikazioa.

Bistan da zazpi deabru horietako bakoitza legio buru dela, eta, beraz, korolario gisa ezarri behar dugu Kristo intimoak Magdalenaren gorputzetik milaka ni kanporatu ahal izan zituela.

Gauza horiek guztiak hausnartuz gero, argi inferi dezakegu gure barnean dugun gauza duin bakarra IZENA dela; zoritxarrez, iraultzazko Psikologiaren ni anitz horien artean enfraskatuta dago.

Garratzagarria da esentzia bere botilaratzearen ondorioz prozesatzea beti.

Ukaezina da esentzia edo kontzientzia, gauza bera dena, sakonki lo dagoela.