Kezkak

Zalantzarik ez dago pentsatzearen eta sentitzearen artean alde handia dagoela, hori ukaezina da.

Hotz handia dago jendearen artean, garrantzirik ez duenaren, azalekoaren hotza da.

Jendetza uste du garrantzitsua ez dena garrantzitsua dela, suposatzen dute azken moda, edo azken modeloa den autoa, edo soldata funtsezkoaren kontu hau gauza serio bakarra dela.

Serio deitzen diote eguneko kronikari, amodiozko abenturari, bizimodu sedentarioari, likore-kopari, zaldi-lasterketari, automobil-lasterketari, zezenketari, esamesari, kalumniari, etab.

Jakina, eguneko gizonak edo edertasun-apaindegiko emakumeak esoterismoari buruzko zerbait entzuten dutenean, hau ez dagoenez beren planetan, ez beren solasaldietan, ez beren sexu-plazeretan, hotzikara izugarri batekin erantzuten dute, edo, besterik gabe, ahoa bihurritzen dute, sorbaldak altxatzen dituzte eta axolagabekeriaz erretiratzen dira.

Apatia psikologiko horrek, izutzen duen hotz horrek, bi oinarri ditu: lehenengoa, ezjakintasun izugarria, bigarrena, kezka espiritualen erabateko eza.

Kontaktu bat falta da, talka elektriko bat, inork ez zuen eman dendan, ezta serio uste zenaren artean, are gutxiago oheko plazeretan.

Norbaitek unean bertako ukitu elektrikoa emateko gai balitz gizaki hotzari edo azaleko emakumeari, bihotzaren txinparta, oroitzapen arraro bat, barneegia den zerbait, agian orduan dena desberdina izango litzateke.

Baina zerbaitek ahots txiki sekretua desplazatzen du, lehen susmoa, barne-irrika; ziurrenik, tontakeria bat, erakusleiho edo apalategi bateko kapela ederra, jatetxe bateko gozoki bikaina, beranduago guretzat garrantzirik ez duen lagun baten topaketa, etab.

Tontakeriak, zentzugabekeriak, transzendenteak ez izan arren, indarra dute une jakin batean, lehen kezka espirituala, barne-irrika, argi-txinparta hutsala, zergatik ez dakigula une batez asaldatu gintuen susmoa itzaltzeko.

Gaur egun bizi diren gorpu horiek, klubeko gaueko hotzek edo, besterik gabe, kale nagusiko biltegiko aterki-saltzaileak, barneko lehen kezka itoko ez balute, une honetan izpirituaren argiak lirateke, argiaren adituak, hitzaren zentzurik osatuenean benetako gizonak.

Txinparta, susmoa, hasperen misteriotsu bat, zerbait, auzoko harakinak, oinetako-koipeztatzaileak edo lehen mailako medikuak sentitu zuten noizbait, baina dena alferrik izan zen, nortasunaren zentzugabekeriak beti itzaltzen du argiaren lehen txinparta; gero indiferentzia izugarriaren hotzak jarraitzen du.

Ukaezina da jendea ilargiak irensten duela lehenago edo beranduago; egi hau ukaezina da.

Ez dago inor bizitzan noizbait susmorik, kezka arrarorik sentitu ez duenik, zoritxarrez, nortasunaren edozein gauza, zein tonta den ere, nahikoa da gaueko isiltasunean une batez hunkitu gintuen hura hauts kosmiko bihurtzeko.

Ilargiak beti irabazten ditu borroka hauek, gure ahuleziez elikatzen da, hain zuzen ere.

Ilargia izugarri mekanizista da; ilargiko humanoidea, eguzki-kezkaz erabat gabetua, koherentea da eta bere ametsetako munduan mugitzen da.

Norbaitek inork egiten ez duena egingo balu, hau da, gau bateko misterioan agian sortu zen barne-kezka piztu, ez dago zalantzarik epe luzera eguzki-adimenarekin asimilatuko litzatekeela eta, horregatik, eguzki-gizon bihurtuko litzatekeela.

Hori da, hain zuzen ere, Eguzkiak nahi duena, baina itzal ilargitar hotz, apatiko eta axolagabe horiek beti irensten ditu Ilargiak; gero heriotzaren berdintzea dator.

Heriotzak dena berdintzen du. Eguzki-kezkarik gabeko edozein gorpuzki bizidun izugarri endekatzen da progresiboki, Ilargiak jan arte.

Eguzkiak gizonak sortu nahi ditu, saiakera hori egiten ari da naturaren laborategian; zoritxarrez, esperimentu horrek ez dio emaitza oso onik eman, Ilargiak jendea irensten du.

Hala ere, esaten ari garena ez zaio inori interesatzen, are gutxiago jakintsu ezjakinei; oiloen ama edo Tarzanen aita sentitzen dira.

Eguzkiak gizakitzat gaizki deitutako animalia intelektualaren sexu-guruinetan eguzki-germenak utzi ditu, egokiro garatuz gero benetako gizon bihurtuko gintuzkeenak.

Baina eguzki-esperimentua izugarri zaila da, hain zuzen ere ilargi-hotzagatik.

Jendeak ez du Eguzkiarekin elkarlanean aritu nahi eta, horregatik, epe luzera eguzki-germenak inboluzionatu, endekatu eta tamalgarriki galtzen dira.

Eguzkiaren obraren giltzarri nagusia barruan daramagun nahi ez diren elementuak desegitean datza.

Giza arraza batek eguzki-ideiekiko interes guztia galtzen duenean, Eguzkiak suntsitu egiten du, jada ez baitzaio bere esperimenturako balio.

Oraingo arraza hau jasanezin ilargitarra, izugarri azalekoa eta mekanizista bihurtu denez, jada ez du balio eguzki-esperimenturako, arrazoi nahikoa suntsitua izateko.

Etengabeko kezka espirituala izateko, grabitatearen erdigune magnetikoa esentziara, kontzientziara pasatu behar da.

Zoritxarrez, jendeak grabitatearen erdigune magnetikoa nortasunean du, kafetegian, tabernan, bankuko negozioetan, hitzordu-etxean edo merkatu-plazan, etab.

Jakina, horiek guztiak nortasunaren gauzak dira eta horren erdigune magnetikoak gauza horiek guztiak erakartzen ditu; hori ukaezina da eta zentzudun pertsona orok egiazta dezake bere kabuz eta zuzenean.

Zoritxarrez, hau guztia irakurtzean, gehiegi eztabaidatzera edo harrotasun jasanezin batez isiltzera ohitutako intelektual maltzurrek liburua mespretxuz botatzea eta egunkaria irakurtzea nahiago dute.

Kafé onaren trago batzuk eta eguneko kronika janari bikaina dira ugaztun arrazionalentzat.

Hala ere, oso serio sentitzen dira; dudarik gabe, beren jakinduriek liluratuta dituzte, eta liburu lotsagabe honetan idatzitako eguzki-mota honetako gauzak gehiegi molestatzen dituzte. Ez dago zalantzarik arrazoimenaren homunkuluen begi bohemioak ez liratekeela obra honen azterketarekin jarraitzera ausartuko.