Bizitza

Sinestezkoa badirudi ere, egia hutsa da eta egiazkoa, hainbeste goratzen den zibilizazio moderno hau izugarri itsusia dela, ez dituela zentzu estetikoaren ezaugarri transzendentalak betetzen, barne edertasunik gabe dago.

Asko harrotzen gara betiko eraikin izugarri horiekin, benetako arratoi-habia diruditenak.

Mundua izugarri aspergarri bihurtu da, betiko kale berdinak eta etxebizitza izugarriak nonahi.

Hori guztia nekagarri bihurtu da, Iparraldean eta Hegoaldean, Ekialdean eta Mendebaldean.

Betiko uniforme bera da: izugarria, nazkagarria, antzua. Modernismoa!, oihukatzen dute jendetzak.

Indioilar harroputzak dirudigu soinean daramagun jantziarekin eta zapatak oso distiratsuak, nahiz eta hemen, han eta harat milioika miseriazko gose eta desnutrizio, miserable dabiltzan.

Sinpletasuna eta edertasun naturala, berezkoa, inozoa, artifiziorik eta pintura harroputzik gabea, desagertu egin da Emakumezko Sexuan. Orain modernoak gara, horrela da bizitza.

Jendea izugarri krudel bihurtu da: karitatea hotztu egin da, inor ez da inorekin errukior.

Denda luxuzkoen erakusleihoak luxuzko salgaiaekin distiratzen dute, miseriazkoen eskura ez daudenak.

Bizitzako pariak egin dezaketen gauza bakarra zetazkoak eta bitxiak, luxuzko botilen lurrinak eta euriarentzako aterkiak behatzea da; ukitu gabe ikustea, Tantaloren antzeko tortura.

Garai moderno hauetako jendea zakarregia bihurtu da: adiskidetasunaren lurrina eta zintzotasunaren usaina erabat desagertu dira.

Jendetzak kexu dira gainezka dauden zergak direla eta; mundu guztiak arazoak ditu, zor digute eta zor diegu; epaitu egiten gaituzte eta ez dugu ordaintzeko modurik, kezkek burmuinak txikitzen dituzte, inor ez da lasai bizi.

Burokratak, zoriontasunaren kurbarekin sabelean eta zigarro on bat ahoan, psikologikoki eusten diotenak, malabarismo politikoak egiten dituzte adimenarekin, herrien minari batere axola gabe.

Inor ez da zoriontsu garai hauetan eta are gutxiago erdi mailako klasea, hau ezpata eta hormaren artean aurkitzen da.

Aberatsak eta pobreak, fededunak eta sinestezinak, merkatariak eta eskeak, zapatariak eta latariak, bizi behar dutelako bizi dira, ardoan itotzen dituzte torturak eta beren buruetatik ihes egiteko drogazale bihurtzen dira.

Jendea gaiztoa, susmagarria, mesfidagarria, azkarra, bihurria bihurtu da; inor ez da inorekin fidatzen; egunero baldintza berriak, ziurtagiriak, mota guztietako oztopoak, dokumentuak, kredentzialak, etab. asmatzen dira, eta hala ere, horrek ez du balio, azkarrek barrea egiten diete zentzugabekeria horiei: ez dute ordaintzen, legea saihesten dute, nahiz eta beren hezurrekin kartzelara joan behar izan.

Lanpostu bakar batek ere ez du zoriontasunik ematen; benetako maitasunaren zentzua galdu egin da eta jendea gaur ezkontzen da eta bihar dibortziatzen da.

Etxebizitzen batasuna tamalgarriro galdu da, lotsa organikoa jada ez da existitzen, lesbianismoa eta homosexualismoa eskuak garbitzea baino ohikoagoak bihurtu dira.

Hori guztiaren inguruan zerbait jakitea, hainbeste ustelkeriaren arrazoia ezagutzen saiatzea, ikertzea, bilatzea, hori da, hain zuzen ere, liburu honetan proposatzen duguna.

Bizitza praktikoaren hizkuntzan ari naiz hitz egiten, existentziaren maskara izugarri horren atzean zer ezkutatzen den jakiteko gogoz.

Ozenki pentsatzen ari naiz eta esan dezatela adimeneko gaizkileek nahi dutena.

Teoriak nekagarri bihurtu dira eta merkatuan saldu eta berriz saltzen dira. Orduan, zer?

Teoriak kezkak eragiteko eta bizitza gehiago mingotzeko baino ez dute balio.

Arrazoi osoz esan zuen Goetheren: “Teoria oro grisa da eta berdea bizitza den urrezko fruituen zuhaitza baino ez”…

Jende pobreak teoriak nekatuta daude jada, orain praktikotasunari buruz asko hitz egiten da, praktikoak izan behar dugu eta gure sufrimenduen arrazoiak benetan ezagutu.