Arau Intelektualak

Bizitza praktikoaren eremuan, pertsona bakoitzak bere irizpidea du, pentsatzeko modu zaharkituago edo ez hain zaharkitua, eta inoiz ez da gauza berrietara irekitzen; hori ukaezina, ezeztaezina, eztabaidaezina da.

Gizaki intelektualaren gogoa endekatuta, hondatuta, atzerapen egoera nabarmenean dago.

Egungo gizateriaren ulermena egitura mekaniko zahar, geldo eta absurdu baten antzekoa da, berezko elastikotasun benetako edozein fenomenotarako gai ez dena.

Malgutasunik ez dago gogoan, arau zurrun eta iraungitako askotan itota dago.

Bakoitzak bere irizpidea eta arau zurrun jakin batzuk ditu, eta horien barruan etengabe jarduten eta erreakzionatzen du.

Gauza honen guztiaren larriena da irizpide andanak arau ustel eta absurdu andanen pare direla.

Edonola ere, jendea ez da inoiz oker sentitzen, buru bakoitza mundu bat da, eta ez dago zalantzarik hainbeste bazter mentalen artean distrakzio sofisma eta ergelkeria jasanezin asko daudela.

Baina jendetza zabalaren irizpide estuak ez du inondik ere susmatzen dagoen adimen-pilaketa.

Garaiko jende honek, labezomorro-garuna dutenek, beren buruaz onena pentsatzen dute, liberalak direla, super-jeinuak direla uste dute, oso irizpide zabala dutela uste dute.

Jakintsu ezjakinak zailenak izaten dira, izan ere, egiazki, oraingoan zentzu sokratikoan hitz eginez esango dugu: “ez dakite bakarrik ez, gainera, ez dakitela ere ez dakite”.

Iraganeko arau zaharkitu horiei helduta dauden adimen-gaizkileak bortizki prozesatzen dira beren adimen-pilaketaren ondorioz, eta enfasi handiz uko egiten diote beren altzairuzko arauen barruan inola ere sar daitekeen ezer onartzeari.

Jakintsu ilustratuek pentsatzen dute arrazoi bat edo beste dela medio beren prozedura herdoilduen bide zurrunetik ateratzen den guztia % 100ean absurdua dela. Horrela, irizpide hain zaila duen jende pobre hori errukigarriki auto-engainatzen da.

Garaiko jakintsu itxurak jeinutzat jotzen dute beren burua, mespretxuz ikusten dituzte denborak jandako arauetatik aldentzeko ausardia dutenak, okerrena da ez dutela inondik ere susmatzen beren baldartasunaren errealitate gordina.

Gogo zaharkituen adimen-eskasia hain da handia, ezen errealaren gaineko frogak eskatzeko luxua ere ematen duela, gogoarenak ez diren horren gainean.

Ulermen ahul eta intolerantea duen jendeak ez du ulertu nahi errealaren esperientzia egoaren absentzian soilik gertatzen dela.

Ukaezina da inola ere ezinezkoa izango litzatekeela bizitzaren eta heriotzaren misterioak zuzenean aitortzea geure baitan barne-gogoa ireki ez den bitartean.

Ez dago soberan kapitulu honetan errepikatzea Izakiaren kontzientzia superlatiboak bakarrik ezagutu dezakeela egia.

Barne-gogoak IZAKIAREN kontzientzia kosmikoak ematen dituen datuekin soilik funtziona dezake.

Adimen subjektiboak, bere dialektika arrazoitzailearekin, ezer ezin dezake jakin bere jurisdikziotik ihes egiten duen horren gainean.

Badakigu dialektika arrazoitzailearen eduki-kontzeptuak kanpoko pertzepzio-zentzuek emandako datuekin lantzen direla.

Beren prozedura intelektualen eta arau finkoen barruan pilatuta daudenek beti jartzen dute erresistentzia ideia iraultzaile horiei.

EGOA modu erradikal eta behin betikoan deseginez bakarrik posible da kontzientzia esnatzea eta barne-gogoa benetan irekitzea.

Hala ere, adierazpen iraultzaile hauek logika formalaren barruan sartzen ez direnez, ezta logika dialektikoaren barruan ere, gogo inboluzionanteen erreakzio subjektiboak erresistentzia bortitza egiten du.

Adimeneko jende pobre horrek ozeanoa kristalezko baso batean sartu nahi du, uste dute unibertsitateak unibertsoaren jakinduria guztia kontrola dezakeela eta Kosmosaren lege guztiak beren arau akademiko zaharrei men egitera behartuta daudela.

Ez dute inondik ere susmatzen, jakinduriaren eredu diren zentzugabe horiek, aurkitzen diren endekapen-egoera.

Batzuetan jende horrek une batez nabarmentzen da mundu esoteristara etortzen direnean, baina laster itzaltzen dira su fatu bezala, kezkaren panorama espiritualetik desagertzen dira, adimenak irensten ditu eta betiko desagertzen dira eszenatik.

Adimenaren azalekotasunak inoiz ezin du IZAKIAREN funtsezko funtsean sartu, hala ere, arrazionalismoaren prozesu subjektiboek ergelak ondorio oso distiratsu baina absurdoetara eraman ditzakete.

Kontzeptu logikoak formulatzeko ahalmenak inola ere ez du errealaren esperientzia inplikatzen.

Dialektika arrazoitzailearen joko sinesgarriak auto-faszinatzen du arrazoitzailea, beti katua erbiarekin nahasteraino.

Ideien desfile distiratsuak adimeneko gaizkilea ofuskatzen du eta auto-nahikotasun jakin bat ematen dio, liburutegietako hautsaren eta unibertsitateko tintaren usaina ez duen guztia arbuiatzeko bezain absurdoa.

Alkoholiko mozkortuen “delirium tremens”-ak sintoma ukaezinak ditu, baina teorien hordienak erraz nahasten dira jeinuarekin.

Gure kapituluaren zati honetara iristean, esango dugu oso zaila dela jakitea non amaitzen den gaizkileen intelektualismoa eta non hasten den eromena.

Adimenaren arau ustel eta zaharkituen barruan pilatuta jarraitzen dugun bitartean, ezinezkoa baino gehiago izango da gogoarenak ez den horren, denborarenak ez den horren, errealaren esperientzia.