Izaki Mekanikoak

Ezin genezake inola ere ukatu Errekurrentziaren Legea gure bizitzako une oro prozesatzen ari dela.

Zalantzarik gabe, gure existentziako egun bakoitzean, gertaerak, kontzientzia-egoerak, hitzak, desioak, pentsamenduak, borondateak eta abar errepikatzen dira.

Bistan da nork bere burua behatzen ez duenean, ezin dela eguneroko errepikapen etengabe honetaz ohartu.

Nabaria da bere burua behatzeko inolako interesik sentitzen ez duenak, ez duela benetako eraldaketa erradikala lortzeko lan egin nahi.

Gainera, badaude beren burua landu gabe eraldatu nahi duten pertsonak.

Ez dugu ukatzen bakoitzak izpirituaren benetako zorionerako eskubidea duenik, baina egia da ere, zoriona ezinezkoa baino zerbait gehiago litzatekeela gure burua lantzen ez badugu.

Norberak barnealdean alda dezake, egiazki egunero gertatzen zaizkion gertaeren aurrean dituen erreakzioak aldatzea lortzen duenean.

Baina ezin genezake gure erreakzionatzeko modua aldatu bizitza praktikoko gertaeren aurrean, gure burua seriotasunez landuko ez bagenu.

Gure pentsatzeko modua aldatu behar dugu, arduragabeagoak izan, serioago bihurtu eta bizitza modu ezberdinean hartu, bere zentzu erreal eta praktikoan.

Baina, horrela jarraitzen badugu, egunero modu berean portatuz, akats berdinak errepikatuz, betiko arduragabekeriarekin, edozein aldaketa aukera deuseztatuta geratuko da.

Norberak egiazki bere burua ezagutu nahi badu, bere jokabidea behatzen hasi behar du, bizitzako edozein egunetako gertaeren aurrean.

Honekin ez dugu esan nahi norberak ez duela egunero bere burua behatu behar, lehenengo egun bat behatzen hasi behar dela baizik.

Dena hasiera bat izan behar du, eta gure bizitzako edozein egunetan gure jokabidea behatzen hastea, hasiera ona da.

Gure erreakzio mekanikoak behatzea gelako, etxeko, jangelako, etxeko, kaleko, laneko eta abarretako xehetasun txiki horien aurrean, esaten, sentitzen eta pentsatzen duguna, zalantzarik gabe, egokiena da.

Garrantzitsuena da gero erreakzio horiek nola edo zergatik alda daitezkeen ikustea; baina, pertsona onak garela uste badugu, inoiz ez garela modu inkontziente eta okerrean portatzen, inoiz ez gara aldatuko.

Lehenik eta behin, ulertu behar dugu pertsona-makinak garela, agente sekretuek, ezkutuko Niek kontrolatutako txotxongilo soilak.

Gure pertsonaren barruan pertsona asko bizi dira, inoiz ez gara berdinak; batzuetan pertsona zikoitz bat agertzen da gugan, beste batzuetan pertsona narritagarri bat, beste edozein unetan pertsona bikain bat, eskuzabal bat, gero pertsona eskandalagarri edo kalumniatzaile bat, gero santu bat, gero gezurti bat, etab.

Mota guztietako jendea dugu gure barruan, mota guztietako Niak. Gure nortasuna txotxongilo bat baino ez da, panpin hiztun bat, zerbait mekanikoa.

Has gaitezen egunaren zati txiki batean kontzienteki portatzen; makina soilak izateari utzi behar diogu, eguneroko minutu labur batzuetan bada ere, honek erabakigarriki eragingo du gure existentzian.

Auto-Behatzen garenean eta Ni horrek edo hark nahi duena egiten ez dugunean, argi dago makinak izateari uzten hasten garela.

Une bakar batean, nahikoa kontziente zarenean makina izateari uzteko, borondatez egiten bada, egoera desatsegin asko erradikalki aldatu ohi ditu.

Zoritxarrez, egunero bizitza mekanizista, errutinario eta absurdo bat bizi dugu. Gertaerak errepikatzen ditugu, gure ohiturak berdinak dira, inoiz ez ditugu aldatu nahi izan, gure existentzia miserablearen trena zirkulatzen den errail mekanikoa dira, baina, gure buruaz onena pentsatzen dugu…

Leku guztietan “MITOMANOAK” ugari daude, Jainkoak direla uste dutenak; izaki mekanikoak, errutinarioak, lurraren lokatzetik datozen pertsonaiak, hainbat Niek mugitutako panpin miserableak; horrelako jendeak ez du bere burua landuko…