Zergaduna eta Fariseua

Bizitzako hainbat egoerari buruz pixka bat hausnartuz, merezi du serio ulertzea zein oinarriren gainean gauden.

Pertsona bat bere posizioan oinarritzen da, beste bat diruan, beste bat prestigioan, beste bat iraganean, beste bat titulu honetan edo bestean, etab., etab., etab.

Bitxiena da guztiok, aberatsak zein eskaleak, behar dugula elkar eta elkarrengandik bizi garela, nahiz eta harrotasunez eta handinahiz beteta egon.

Pentsa dezagun une batez zer kendu ahal diguten. Nolakoa litzateke gure zortea odol eta pattar iraultza batean? Zertan geratuko lirateke oinarriak, zeinen gainean gauden? Ai gu, oso indartsuak garela uste dugu eta izugarri ahulak gara!

Norberarengan oinarria sentitzen duen “Ni” hori desegin egin behar da benetako Zoriontasuna anhelatzen badugu.

“Ni” horrek gutxiesten ditu pertsonak, mundu guztiak baino hobeto sentitzen da, perfektuagoa denetan, aberatsagoa, adimentsuagoa, bizitzan adituagoa, etab.

Oso egokia da orain Jesus KABIR Handiak otoitz egiten zuten bi gizonei buruzko parabola aipatzea. Bere buruengan konfiantza zuten batzuei esan zitzaien, eta besteak gutxiesten zituzten.

Jesusek Kristok esan zuen: “Bi gizon igo ziren Tenplura otoitz egitera; bat fariseua zen eta bestea publikanoa. Fariseua, zutik jarrita, bere baitan otoitz egiten zuen honela: Jainkoa. Eskerrak ematen dizkizut beste gizonak bezalakoa ez naizelako, lapurrak, injustuak, adulteroak, ezta publikano hau bezalakoa ere: Astean bitan barau egiten dut, irabazten dudan guztiaren hamarrena ematen dut. Baina publikanoa urrun zegoela, ez zuen begiak zerura altxatu nahi, baizik eta bularra jotzen zuen esanez: “Jainkoa, izan zaitez nirekin errukitsu, bekataria naizen aldetik”. Esaten dizuet hau justifikatuta jaitsi zela bere etxera bestea baino lehen; zeren bere burua goratzen duen oro apaldua izango baita; eta bere burua apaltzen duena goratua izango da”. (LUKAS XVIII, 10-14)

Norberaren hutsaltasunaz eta miseriaz ohartzen hastea guztiz ezinezkoa da, gugan “Gehiago” kontzeptu hori dagoen bitartean. Adibideak: Ni hura baino zuzenagoa naiz, fulanoa baino jakintsuagoa, zutanoa baino bertutetsuagoa, aberatsagoa, bizitzako gauzetan adituagoa, kastuagoa, bere betebeharrak betetzen dituenagoa, etab., etab., etab.

Ezinezkoa da orratzaren zulotik pasatzea “aberatsak” garen bitartean, gugan “Gehiago” konplexu hori dagoen bitartean.

“Errazagoa da gamelu bat orratzaren zulotik pasatzea, aberats bat Jainkoaren erreinuan sartzea baino”.

Zure eskola dela onena eta nire bizilagunarena ez duela balio; zure erlijioa dela egiazko bakarra, fulanoren emaztea emazte oso txarra dela eta nirea santu bat dela; nire laguna Roberto mozkortia dela eta ni gizon oso zentzudun eta abstemioa naizela, etab., etab., etab., horrek sentiarazten gaitu aberatsak; horregatik gara guztiok parabola biblikoko “GAMELUAK” lan esoterikoari dagokionez.

Premiazkoa da uneoro auto-behatzea, zein oinarriren gainean gauden argi ezagutzeko.

Une jakin batean gehien iraintzen zaituen hura aurkitzen duzunean; halako edo holako gauzagatik eman dizuten eragozpena; orduan deskubritzen dituzu psikologikoki zein oinarriren gainean zauden.

Oinarri horiek, Ebanjelio Kristauaren arabera, “harea dira, zeinen gainean bere etxea eraiki zuen”.

Beharrezkoa da arretaz apuntatzea nola eta noiz gutxietsi dituzun beste batzuk, agian titulua edo gizarte-posizioa edo eskuratutako esperientzia edo dirua dela eta, etab., etab., etab.

Larria da norbera aberatsa sentitzea, fulanoa edo zutanoa baino goragokoa, halako edo holako arrazoirengatik. Horrelako jendea ezin da Zeruetako Erreinuan sartu.

Ona da deskubritzea zertan sentitzen zaren lausengatua, zertan asetzen den zure handinahia, honek erakutsiko digu zein oinarritan oinarritzen garen.

Hala ere, horrelako behaketa ez da teorikoa izan behar, praktikoak izan behar dugu eta arretaz behatu behar dugu zuzenean, unez une.

Norbera bere miseria eta hutsaltasuna ulertzen hasten denean; handitasunaren delirioak uzten dituenean; hainbeste titulu, ohore eta gure antzekoen gaineko goi-mailako hutsalkeriaren eromena aurkitzen duenean, aldatzen hasten den seinale argia da.

Ezin da aldatu honi itxiz gero: “Nire etxea”. “Nire dirua”. “Nire ondasunak”. “Nire enplegua”. “Nire bertuteak”. “Nire gaitasun intelektualak”. “Nire gaitasun artistikoak”. “Nire ezagutzak”. “Nire prestigioa” etab., etab., etab.

“Nireari” eta “Niri” heltzea, nahikoa da gure barneko hutsaltasuna eta miseria ez aitortzea galarazteko.

Harritu egiten da sute edo naufragio baten aurrean; orduan jende etsiak barre eragiten duten gauzak hartzen ditu askotan; garrantzirik gabeko gauzak.

Jende gaixoak!, Gauza horietan sentitzen dira, zentzugabekeriengan oinarritzen dira, garrantzirik ez duen horri lotzen zaizkio.

Kanpoko gauzen bidez sentitzea norbera, horietan oinarritzea, erabateko inkontzientzia egoeran egotea da.

“SEITASUNAREN” sentimendua (IZATE ERREALA), gure Barnean daramagun “NI” horiek guztiak deseginez soilik da posible; lehen, sentimendu hori ezinezkoa baino gehiago da.

Zoritxarrez, “NI”ren adoratzaileek ez dute hau onartzen; Jainkoak direla uste dute; Paulo Tarsokoak aipatzen zituen “Gorpuz Glorioso” horiek badituztela uste dute; “Ni” jainkotiarra dela suposatzen dute eta ez dago burutik halako zentzugabekeria horiek kentzerik.

Ez dakigu zer egin halako jendearekin, azaltzen zaie eta ez dute ulertzen; beti bere etxea eraiki zuten hareetan itsatsita; beti beren dogmetan, beren kapritxoetan, beren eromenetan sartuta.

Jende horiek serioski auto-behatuko balira, beren kabuz egiaztatuko lukete askoren doktrina; beren barnean deskubrituko lukete gure barnean bizi diren pertsona edo “Ni” aniztasun hori guztia.

Nola existitu ahal izango litzateke gugan gure benetako IZATEAREN benetako sentimendua, “Ni” horiek gure ordez sentitzen, gure ordez pentsatzen ari direnean?

Tragedia honetako larriena da norberak pentsatzen ari dela, sentitzen ari dela sentitzen dela, baina, egia esan, beste bat dela gure burmuin martirizatuarekin une jakin batean pentsatzen duena eta gure bihotz minduarekin sentitzen duena.

Zorigaitzak gu!, Zenbat aldiz uste dugu maitatzen ari garela eta gertatzen dena da gure barruan dagoen beste bat lizunez beteta dagoela bihotzaren zentroa erabiltzen duena.

Zoritxarrekoak gara, animalia-pasioa maitasunarekin nahasten dugu!, eta hala ere, gure barruan, gure nortasunean, nahasketa horiek jasaten dituen beste bat da.

Guztiok uste dugu inoiz ez genituzkeela esango parabola biblikoko fariseuaren hitz haiek: “Jainkoa, eskerrak ematen dizkizut ez naizelako beste gizonak bezalakoa”, etab. etab.

Hala ere, eta sinesgarria iruditu arren, horrela jokatzen dugu egunero. Merkatuko haragi-saltzaileak dio: “Ni ez naiz kalitate txarreko haragia saltzen eta jendea ustiatzen duten beste harakinak bezalakoa”

Dendako oihal-saltzaileak oihukatzen du: “Ni ez naiz neurtzean lapurtzen dakiten eta aberastu diren beste merkatariak bezalakoa”

Esne-saltzaileak baieztatzen du: “Ni ez naiz esneari ura jartzen dioten beste esne-saltzaileak bezalakoa. Zintzoa izatea gustatzen zait”

Etxekoandreak bisitan honako hau komentatzen du: “Ni ez naiz beste gizon batzuekin dabilen fulana bezalakoa, eskerrak Jainkoari pertsona duina naiz eta nire senarrari leiala”

Ondorioa: Besteak gaiztoak, injustuak, adulteroak, lapurrak eta bihurriak dira eta gutako bakoitza ardi otzana, “Txokolatezko Santutxoa” eliza batean urrezko haur gisa izateko ona.

Zein ergelak garen!, Askotan pentsatzen dugu inoiz ez ditugula egiten besteei egiten ikusten dizkiegun zentzugabekeria eta perbertsitate horiek guztiak eta horregatik ondorioztatzen dugu pertsona bikainak garela, zoritxarrez ez ditugu egiten ditugun zentzugabekeria eta mespretxuak ikusten.

Bizitzan une arraroak daude non burua inolako kezkarik gabe atseden hartzen duen. Burua geldirik dagoenean, burua isilik dagoenean iristen da orduan gauza berria.

Une horietan posible da zein oinarriren gainean gauden ikustea.

Burua sakonki atseden hartuta, egiaztatu ahal izango dugu gure kabuz bizitzako hare horren errealitate gordina, zeinen gainean etxea eraiki genuen. (Ikus Mateo 7 - 24-25-26-27-28-29 bertsetak; bi zimenduei buruzko parabola)