Solasaldia

Premiazkoa, ezin atzeratuzkoa, ezinbestekoa da barne-hitzaldia eta nondik datorren zehazki behatzea.

Ukaezina da barne-hitzaldi okerra egoera psikiko inarmoniko eta desatsegin askoren “Causa Causorun” dela orainean eta etorkizunean ere.

Bistan da barne-hitzaldi anbiguoaren hitzontzikeria hutsal horrek eta, oro har, kanpoko munduan agertzen den elkarrizketa kaltegarri, kaltegarri, absurdu orok barne-elkarrizketa okerrean duela jatorria.

Badakigu Gnosian barne-isiltasunaren praktika esoterikoa existitzen dela; hau “Hirugarren Ganberako” gure ikasleek ezagutzen dute.

Ez dago sobera argi eta garbi esatea barne-isiltasunak zerbait zehatz eta definituari egin behar diola erreferentzia.

Pentsatzeko prozesua nahita agortzen denean barne-meditazio sakonean, barne-isiltasuna lortzen da; baina ez da hau kapitulu honetan azaldu nahi duguna.

“Burua hustea” edo “zuri jartzea” benetan barne-isiltasuna lortzeko, ez da orain paragrafo hauetan azaltzen saiatzen ari garena.

Aipatzen ari garen barne-isiltasuna praktikatzeak ere ez du esan nahi zerbaitek buruan sartzea galaraztea.

Egia esan, oraintxe bertan barne-isiltasun mota oso desberdinaz ari gara. Ez da zerbait lauso orokorra…

Barne-isiltasuna praktikan jarri nahi dugu buruan dagoen zerbaitekin lotuta, pertsona, gertakari, norberaren edo besteren kontua, kontatu digutena, fulanok egin zuena, etab., baina barne-mihiarekin ukitu gabe, barne-diskurtso gabe…

Isiltzen ikastea ez bakarrik kanpoko mihiarekin, baita, gainera, mihi sekretu, barnekoarekin ere, apartekoa, zoragarria da.

Askok kanpotik isiltzen dira, baina beren barneko mihiarekin bizirik azalatzen dute auzokidea. Barne-hitzaldi pozoitsu eta gaiztoak barne-nahasmena sortzen du.

Barne-hitzaldi okerra behatzen bada, ikusiko da egia erdien bidez egina dagoela, edo elkarren artean modu gutxi-asko okerrean erlazionatzen diren egien bidez, edo zerbait gehitu edo kendu egin dela.

Zoritxarrez, gure bizitza emozionala “auto-sinpatian” oinarritzen da soilik.

Infamia horren gainean, geure buruarekin bakarrik sinpatizatzen dugu, gure “Ego” maite horrekin, eta antipatia eta gorrotoa ere sentitzen dugu gurekin sinpatizatzen ez dutenekiko.

Geure burua gehiegi maite dugu, % 100ean nartzisistak gara, hau ukaezina, ezin ukatuzkoa da.

“Auto-sinpatian” botilaratuta jarraitzen dugun bitartean, Izakiaren edozein garapen ezinezkoa baino gehiago bihurtzen da.

Besteen ikuspuntua ikusten ikasi behar dugu. Premiazkoa da besteen tokian jartzen jakitea.

“Beraz, gizakiek zuekin egitea nahi duzuen gauza guztiak, hala ere, egin itzazue zuek ere haiekin”. (Mateo: VII, 12)

Azterketa hauetan benetan garrantzitsua dena da gizakiak elkarrekin nola jokatzen diren barnean eta ikusezinean.

Zoritxarrez, eta oso adeitsuak izan arren, batzuetan zintzoak ere, ez dago zalantzarik elkarri oso gaizki tratatzen diogula ikusezin eta barnean.

Aparentemente oso jende errukitsuak, egunero eramaten dituzte beren antzekoak beren buruaren ezkutaleku sekretura, hauekin nahi duten guztia egiteko. (Irainak, iseka, trufak, etab.)