Burua Moztuta

Norbera bere buruarekin lanean ari den heinean, gero eta gehiago ulertzen du, bere barne izaeratik errotik kentzeko beharra, hain higuingarri egiten gaituen hori guztia.

Bizitzako zirkunstantzia okerrenak, egoera kritikoenak, gertakari zailenak, beti dira zoragarriak auto-ezagutza intimoarentzat.

Ustekabeak, kritikoak diren une horietan, Yo-rik sekretuenak azaleratzen dira beti, eta gutxien espero dugunean; adi bagaude, ezinbestean aurkituko dugu geure burua.

Bizitzako garairik lasaienak dira, hain zuzen ere, norberaren buruarekin lan egiteko aldekoenak ez direnak.

Bizitzako une konplikatuegiak daude, non norberak joera handia duen gertakariekin erraz identifikatzeko eta bere buruaz erabat ahazteko; une horietan ezertara eramaten ez duten zentzugabekeriak egiten dira; adi egonez gero, une horietan bertan burua galdu beharrean, bere buruaz gogoratuko balitz, harrituta aurkituko lituzke bere existentziaren susmo txikiena ere inoiz izan ez zuen Yo batzuk.

Auto-behaketa intimoaren zentzua atrofiatuta dago gizaki guztietan; seriotasunez lanean, uneoro auto-behatuz; zentzu hori modu progresiboan garatuko da.

Auto-behaketaren zentzuak garatzen jarraitzen duen heinean, etengabeko erabileraren bidez, gero eta gaiago izango gara, modu zuzenean hautemateko, haien existentziarekin lotutako daturik inoiz izan ez dugun Yo horiek.

Auto-behaketa intimoaren zentzuaren aurrean, gure barnean bizi diren Yo bakoitzak, benetan bereganatzen du pertsonifikatutako akatsarekin sekretuki bat datorren figura hau edo hura. Zalantzarik gabe, Yo horietako bakoitzaren irudiak zapore psikologiko nahastezina du, zeinaren bidez bere barne izaera eta ezaugarritzen duen akatsa instintiboki atzematen, harrapatzen eta gatibatzen ditugun.

Hasiera batean, esoteristak ez daki nondik hasi, bere buruarekin lan egiteko beharraren aurrean, baina erabat desorientatuta dago.

Une kritikoak, egoera desatseginenak, une kaltegarrienak aprobetxatuz, adi bagaude gure akats nabarmenenak aurkituko ditugu, premiaz desintegratu behar ditugun Yo-ak.

Batzuetan has daiteke haserreagatik edo norberaren maitasunagatik, edo lizunkeriaren bigarren zoritxarrekoagatik, etab., etab., etab.

Beharrezkoa da batez ere gure eguneroko egoera psikologikoetan oharrak hartzea, benetan behin betiko aldaketa bat nahi badugu.

Oheratu aurretik komeni da egunean gertatutako gertaerak aztertzea, egoera lotsagarriak, Aristofanesen karrakada zaratatsua eta Socratesen irribarre sotila.

Baliteke norbait karrakada batekin zauritu izana, baliteke norbait gaixotu izana irribarre batekin edo lekuz kanpoko begirada batekin.

Gogora dezagun esoterismo puruan, ona dela bere lekuan dagoen guztia, txarra lekuz kanpo dagoen guztia.

Ura bere lekuan ona da, baina etxea gainezka eginez gero, lekuz kanpo egongo litzateke, kalteak eragingo lituzke, txarra eta kaltegarria izango litzateke.

Sua sukaldean eta bere lekuan, erabilgarria izateaz gain, ona da; lekuz kanpo, gelako altzariak errez, txarra eta kaltegarria izango litzateke.

Bertute oro, santua den arren, bere lekuan ona da, lekuz kanpo txarra eta kaltegarria da. Bertuteekin beste batzuk kaltetu ditzakegu. Ezinbestekoa da bertuteak dagokien tokian jartzea.

Zer esango zenukete putetxe baten barruan Jaunaren hitza predikatzen ari den apaiz bati buruz? Zer esango zenukete gizon otzan eta tolerante bat emaztea eta alabak bortxatzen saiatzen ari den erasotzaile talde bat bedeinkatzen ari dela? Zer esango zenukete gehiegizko tolerantzia mota horri buruz? Zer pentsatuko zenukete etxean janaria eraman beharrean, dirua biziozko eskaleen artean banatzen duen gizon baten jarrera karitatiboari buruz? Zer iritzi izango zenukete une jakin batean hiltzaile bati sastakai bat uzten dion gizon zerbitzariari buruz?

Gogoratu irakurle maitea, bertsoaren kadentzien artean ere ezkutatzen dela delitua. Gaiztoetan bertute handia dago eta bertutezkoetan gaiztakeria handia dago.

Sinestezina badirudi ere, otoitzaren lurrin beraren barruan ere ezkutatzen da delitua.

Delitua santu mozorrotzen da, bertuterik onenak erabiltzen ditu, martiri gisa aurkezten da eta tenplu sakratuetan ere ofizioa egiten du.

Auto-behaketa intimoaren zentzua gugan garatzen den heinean, etengabeko erabileraren bidez, gure tenperamentu indibidualaren oinarri diren Yo horiek guztiak ikusten joan ahal izango dugu, azken hau odolekoa edo nerbio-sistema, flegmatikoa edo biliosua izan.

Sinetsi edo ez, irakurle maitea, dugun tenperamentuaren atzean gure psikearen sakontasun urrunen artean, sorkuntza diaboliko higuingarrienak ezkutatzen dira.

Halako sorkuntzak ikustea, gure kontzientzia bera botilaratuta dagoen infernuko izugarrikeria horiek behatzea, beti progresiboa den auto-behaketa intimoaren zentzuaren garapenarekin posible da.

Gizon batek infernuko sorkuntza horiek, bere buruaren aberratze horiek desegin ez dituen bitartean, zalantzarik gabe, sakonenean, sakonenean, existitu behar ez lukeen zerbait izaten jarraituko du, deformazio bat, abominazio bat.

Hau guztia larriena da, abominagarria ez dela bere abominazioaz konturatzen, ederra, zuzena, pertsona ona dela uste du, eta besteekiko ulertezintasunaz ere kexatzen da, bere antzekoen eskerrona deitoratzen du, ez dutela ulertzen esaten du, ordaindu behar diotela baieztatuz negar egiten du, diru beltzarekin ordaindu diotela, etab., etab., etab.

Auto-behaketa intimoaren zentzuak ahalbidetzen digu geure kabuz eta modu zuzenean egiaztatzea, denboraldi jakin batean Yo jakin bat (akats psikologiko jakin bat) desegiten ari garen ezkutuko lana, ziurrenik baldintza zailetan aurkitua eta gutxien susmatzen genuenean.

Pentsatu al duzu inoiz bizitzan gehien gustatzen edo desatsegin zaizun horretan? Zuk, hausnartu al duzu ekintzaren ezkutuko malgukiei buruz? Zergatik nahi duzu etxe eder bat izan? Zergatik nahi duzu azken modeloa den auto bat izan? Zergatik nahi duzu beti azken modan egon? Zergatik gutiziatzen duzu gutiziorik ez izatea? Zer izan da une jakin batean gehien iraindu zintuena? Zer izan da atzo gehien lausengatu zintuena? Zergatik sentitu zinen fulano edo fulana de tal baino gorago, une jakin batean? Zein ordutan sentitu zinen norbait baino gorago? Zergatik harrotu zinen zure garaipenak kontatzean? Ezin izan zenuen isildu beste pertsona ezagun bati buruz marmaratzen ari zirenean? Likore-kopa jaso zenuen kortesiaz? Onartu zenuen erretzea agian biziorik ez izanda, ziurrenik heziketa edo gizatasun kontzeptuagatik? Ziur al zaude zintzoa izan zinela elkarrizketa horretan? Eta zure burua justifikatzen duzunean, eta zure burua goraipatzen duzunean, eta zure garaipenak kontatzen dituzunean eta lehen beste batzuei esan zenuena errepikatuz kontatzen dituzunean, ulertu al zenuen harroputza zinela?

Auto-behaketa intimoaren zentzuak, desegiten ari zaren Yo-a argi ikusten uzteaz gain, zure barne lanaren emaitza patetiko eta zehatzak ikusten ere utziko dizu.

Hasiera batean, infernuko sorkuntza horiek, zoritxarrez ezaugarritzen zaituzten aberratze psikiko horiek, itsasoen hondoan edo lurraren oihan sakonenetan dauden piztiarik izugarrienak baino itsusiagoak eta izugarriagoak dira; zure lanean aurrera egin ahala, auto-behaketa intimoaren zentzuaren bidez, ebidentziatu dezakezu abominazio horiek bolumena galtzen ari direla, txikitzen ari direla…

Interesgarria da jakitea, halako basakeria horiek tamainan txikiagotzen diren heinean, bolumena galtzen duten eta txikitzen diren heinean, edertasuna irabazten dutela, haurren irudia hartzen dutela poliki-poliki; azkenik desintegratu egiten dira, kosmiko hauts bihurtzen dira, orduan Esentzia espetxeratua askatu egiten da, emantzipatu egiten da, esnatu egiten da.

Zalantzarik gabe, adimenak ezin du funtsean akats psikologikorik aldatu; jakina, adimenak luxua izan dezake akats bat halako edo halako izenarekin etiketatzeko, justifikatzeko, maila batetik bestera pasatzeko, etab., baina ezin izango luke berez deuseztatu, desintegratu.

Premiaz behar dugu adimena baino botere sutsu handiago bat, halako edo halako akats psikologikoa kosmiko hauts hutsal bihurtzeko gai den boterea.

Zorionez, gugan existitzen da botere suge hori, Erdi Aroko alkimista zaharrek Stella Maris izen misteriotsuarekin bataiatu zuten su zoragarri hori, Itsasoko Birjina, Hermes Zientziaren Azoea, Mexiko Azteko Tonantzina, gure barne izatearen deribazio hori bera, gure barnean Jainko Ama beti Misterio Handien suge sakratuarekin sinbolizatua.

Halako edo halako akats psikologiko bat (halako edo halako Yo bat) sakonki behatu eta ulertu ondoren, gure Ama Kosmiko partikularrari, ba norberak bere propioa du, erregutzen badiogu, desintegra dezala, kosmiko hauts bihurtu dezala, hau edo hura akatsa, Yo hori, gure barne lanaren arrazoia, ziur egon zaitezke honek bolumena galduko duela eta poliki-poliki hauts bihurtuko dela.

Honek guztiak, jakina, atzealdeko lan jarraituak dakarzki, Yo bat ere ezin baita inoiz berehala desintegratu. Auto-behaketa intimoaren zentzuak egiazki desintegratzea interesatzen zaigun abominazioarekin erlazionatutako lanaren aurrerapen progresiboa ikusi ahal izango du.

Stella Maris, sinestezina badirudi ere, giza potentzia sexualaren sinadura astrala da.

Jakina, Stella Marisek botere eraginkorra du gure barne psikologikoan daramagun aberratzeak desintegratzeko.

Joan Bataiatzailearen burua moztea hausnartzera gonbidatzen gaituen zerbait da, ezinezkoa izango litzateke aldaketa psikologiko erradikalik burua mozketatik pasatuko ez bagina lehenago.

Gure izate deribatu propioak, Tonantzin, Stella Maris, gizateria osoarentzat ezezaguna den potentzia elektriko gisa eta gure psikearen beraren hondoan latente dagoena, itxuraz gozatzen du azken desintegrazioa baino lehen Yo bat burua mozteko ahalbidetzen dion botereaz.

Stella Maris materia organiko eta inorganiko guztietan latente dagoen su filosofala da.

Bultzada psikologikoek su horren ekintza intentsiboa eragin dezakete eta orduan burua moztea posible da.

Yo batzuk lan psikologikoaren hasieran moztu ohi dira, beste batzuk erdian eta azkenak amaieran. Stella Maris suzko potentzia sexual gisa kontzientzia osoa du egin beharreko lanaz eta burua moztea une egokian egiten du, une egokian.

Abominazio psikologiko horiek guztiak, lizunkereria horiek guztiak, madarikazio horiek guztiak, lapurreta, bekaizkeria, adulterio sekretua edo agerikoa, diru edo botere psikikoen anbizioa, etab. desintegratu ez diren bitartean, oraindik ere pertsona zintzoak, hitza betetzen dutenak, zintzoak, adeitsuak, karitatiboak, barrualdean ederrak, etab. garela uste badugu ere, jakina, hilobi zuriztatuak baino ez gara izango, kanpotik ederrak baina barrutik usteldura nazkagarriz beteta.

Eskola-erudizioak, pseudo-jakinduriak, idazkera sakratuei buruzko informazio osoak, izan ekialdekoak edo mendebaldekoak, iparraldekoak edo hegoaldekoak, pseudo-okultismoak, pseudo-esoterismoak, ondo dokumentatuta egotearen segurtasun absolutuak, konbentzimendu osozko sektarismo ulertezinak, etab., ezertarako balio dute, zeren eta benetan atzealdean existitzen den bakarra ezagutzen ez dugun hori da, infernuko sorkuntzak, madarikazioak, aurpegi ederraren atzean, aurpegi errespetagarriaren atzean, buruzagi sakratuaren jantzi santuaren azpian ezkutatzen diren izugarrikeriak.

Zintzoak izan behar dugu gure buruarekin, galdetu zer nahi dugun, bitxikeriagatik etorri bagara Irakaskuntza Gnostikora, benetan burua mozteatik pasatzea ez bada nahi duguna, orduan geure burua engainatzen ari gara, gure usteldura defendatzen ari gara, hipokritikoki jokatzen ari gara.

Jakinduria esoterikoaren eta okultismoaren eskoletan errespetagarrienetan zintzo oker asko daude, egiaz auto-errealizatu nahi dutenak, baina ez daude beren barneko abominazioen desintegrazioari dedikatuta.

Asko dira asmatzen dutenak asmo onekin santutze batera iristea posible dela. Jakina, gure barnean daramagun Yo horietan intentsitatez lan egiten ez den bitartean, horiek begirada errukiorraren eta jokabide onaren azpian existitzen jarraituko dute.

Iritsi da jakiteko garaia santutasun soinekoarekin mozorrotutako gaizto batzuk garela; otso larruzko ardiak; zaldun trajearekin jantzitako kanibalak; gurutzearen ikur sakratuaren atzean ezkutatutako borreroak, etab.

Gure tenpluetan edo argi eta harmonia gelatan zein majestuosoki agertzen garen arren, gure antzekoak zein lasai eta gozo ikusten gaituzten arren, zein errespetagarri eta apal agertzen garen arren, gure psikearen hondoan infernuaren abominazio guztiak eta gerren izugarrikeria guztiak existitzen jarraitzen dute.

Psikologia Iraultzailean argi geratzen zaigu eraldaketa erradikal baten beharra eta hau geure buruari heriotzako gerra bat, gupidagabea eta krudela deklaratuz bakarrik da posible.

Egia esan, gu guztiok ez dugu ezertarako balio, gu guztiok lurraren zoritxarra gara, higuingarria dena.

Zorionez, Joan Bataiatzaileak bide sekretua irakatsi zigun: GURE BURUAN HIL PSIKOLOGIKOKI BURUA MOZTEAREN BIDEZ.