Իրականի Փորձառություն

Դելփյան տաճարի հանդիսավոր շեմին կենդանի քարի վրա փորագրված էր հիերատիկ արձանագրություն, որը կարդում էր. «ՃԱՆԱՉԻՐ ՔԵԶ»։ Ճանաչիր ինքդ քեզ և կճանաչես տիեզերքն ու Աստվածներին։

Մեդիտացիայի տրանսցենդենտալ գիտությունը հիմնաքար ունի հին հիերոֆանտների այս սուրբ կարգախոսը։

Եթե ​​իսկապես և անկեղծորեն ցանկանում ենք հիմք դնել ճիշտ մեդիտացիայի համար, ապա անհրաժեշտ է հասկանալ ինքներս մեզ մտքի բոլոր մակարդակներում:

Մեդիտացիայի ճիշտ հիմքը դնելը իրականում զերծ լինելն է փառասիրությունից, էգոիզմից, վախից, ատելությունից, հոգեբանական ուժերի ագահությունից, արդյունքների փափագից և այլն, և այլն:

Բոլորին պարզ է և առանց որևէ կասկածի, որ մեդիտացիայի ՀԻՄՆԱԿԱՆ ՀԻՄՔԸ հաստատելուց հետո միտքը լռում է և խորը և տպավորիչ լռության մեջ է։

Խիստ տրամաբանական տեսանկյունից անհեթեթ է ցանկանալ զգալ ԻՐԱԿԱՆԸ առանց ինքներս մեզ ճանաչելու:

Հրատապ է ամբողջությամբ և մտքի բոլոր ոլորտներում հասկանալ յուրաքանչյուր խնդիր, երբ այն առաջանում է մտքում, յուրաքանչյուր ցանկություն, յուրաքանչյուր հիշողություն, յուրաքանչյուր հոգեբանական թերություն և այլն։

Բոլորին պարզ է, որ մեդիտացիայի պրակտիկայի ընթացքում էկրանին սարսափելի թափորով անցնում են բոլոր այն հոգեբանական թերությունները, որոնք բնութագրում են մեզ, մեր բոլոր ուրախություններն ու տխրությունները, անթիվ հիշողություններ, բազմաթիվ իմպուլսներ, որոնք գալիս են կամ արտաքին աշխարհից, կամ ներքին աշխարհից, բոլոր տեսակի ցանկություններ, բոլոր տեսակի կրքեր, հին վրեժներ, ատելություն և այլն:

Նա, ով իսկապես ցանկանում է հաստատել մեդիտացիայի հիմնաքարը իր միտքում, պետք է լիարժեք ուշադրություն դարձնի մեր ըմբռնման այս դրական և բացասական արժեքներին և հասկանա դրանք ամբողջությամբ ոչ միայն զուտ մտավոր մակարդակում, այլև մտքի բոլոր ենթագիտակցական, ենթագիտակցական և անգիտակից ոլորտներում: Երբեք չպետք է մոռանանք, որ միտքը շատ մակարդակներ ունի։

Այս բոլոր արժեքների խորը ուսումնասիրությունը իրականում ինքնաճանաչողություն է նշանակում։

Մտքի էկրանին ցանկացած ֆիլմ ունի սկիզբ և վերջ։ Երբ ավարտվում է ձևերի, ցանկությունների, կրքերի, փառասիրությունների, հիշողությունների և այլնի շքերթը, այն ժամանակ միտքը մնում է անշարժ և խորը լռության մեջ՝ ԴԱՏԱՐԿ բոլոր տեսակի մտքերից:

Հոգեբանության ժամանակակից ուսանողները պետք է զգան ԼՈՒՍԱՎՈՐ ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆԸ: ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅԱՆ ներխուժումը մեր սեփական մտքի մեջ թույլ է տալիս զգալ, զգալ, ապրել մի տարր, որը փոխակերպում է, այդ ՏԱՐՐԸ ԻՐԱԿԱՆՆ Է:

Տարբերակե՛ք միտք, որը լուռ է, և միտք, որը բռնի կերպով հանգստացված է:

Տարբերակե՛ք միտք, որը լռության մեջ է, և միտք, որը ստիպողաբար լռեցված է:

Ցանկացած տրամաբանական եզրակացության լույսի ներքո մենք պետք է հասկանանք, որ երբ միտքը բռնի կերպով հանգստանում է, խորքում և այլ մակարդակներում այն ​​հանգիստ չէ և պայքարում է ազատվելու համար:

Վերլուծական տեսանկյունից մենք պետք է հասկանանք, որ երբ միտքը ստիպողաբար լռեցվում է, այն խորքում լռության մեջ չէ, այլ աղաղակում է և սարսափելիորեն հուսահատվում:

Մտքի իսկական հանգստությունն ու բնական և ինքնաբուխ լռությունը գալիս է մեզ որպես շնորհ, որպես երանություն, երբ ավարտվում է մեր սեփական գոյության շատ ինտիմ ֆիլմը ինտելեկտի հրաշալի էկրանին։

Միայն այն ժամանակ, երբ միտքը բնական և ինքնաբուխ կերպով հանգիստ է, միայն այն ժամանակ, երբ միտքը հայտնվում է հաճելի լռության մեջ, գալիս է ԼՈՒՍԱՎՈՐ ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅԱՆ ներխուժումը:

ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆԸ հեշտ չէ բացատրել։ Այն սահմանելի կամ նկարագրելի չէ, դրա վերաբերյալ մեր կողմից արձակած ցանկացած հասկացություն կարող է ձախողվել հիմնական կետում:

ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆԸ հնարավոր չէ նկարագրել կամ արտահայտել բառերով: Դա պայմանավորված է նրանով, որ մարդկային լեզուն ստեղծվել է հիմնականում գոյություն ունեցող իրերը, մտքերն ու զգացմունքները նշելու համար. այն համարժեք չէ հստակ և կոնկրետ կերպով արտահայտելու համար ոչ գոյություն ունեցող երևույթները, իրերն ու զգացմունքները։

Փորձել քննարկել ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆԸ գոյության ձևերով սահմանափակված լեզվի սահմաններում, իրականում, անկասկած, հիմարություն է և բացարձակապես սխալ։

«ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ՈՉ ԳՈՅՈՒԹՅՈՒՆ Է, ԻՍԿ ԳՈՅՈՒԹՅՈՒՆԸ ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ ՉԷ»։

«ՁԵՎԸ ՉԻ ՏԱՐԲԵՐՎՈՒՄ ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆԻՑ, ԻՍԿ ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ՉԻ ՏԱՐԲԵՐՎՈՒՄ ՁԵՎԻՑ»։

«ՁԵՎԸ ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ Է, ԻՍԿ ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆԸ՝ ՁԵՎ, ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅԱՆ ՊԱՏՃԱՌՈՎ ԻՐԵՐԸ ԳՈՅՈՒԹՅՈՒՆ ՈՒՆԵՆ»։

«ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆՆ ՈՒ ԳՈՅՈՒԹՅՈՒՆԸ ԼՐԱՑՆՈՒՄ ԵՆ ՄԻՄՅԱՆՑ ԵՎ ՉԵՆ ՀԱԿԱԴՐՎՈՒՄ»: ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆՆ ՈՒ ԳՈՅՈՒԹՅՈՒՆԸ ՆԵՐԱՌՈՒՄ ԵՆ ՄԻՄՅԱՆՑ ԵՎ ԳՐԿԱԽԱՌՆՎՈՒՄ։

«ԵՐԲ ՆՈՐՄԱԼ ԶԳԱՑՄՈՒՆՔՆԵՐ ՈՒՆԵՑՈՂ ԷԱԿՆԵՐԸ ՏԵՍՆՈՒՄ ԵՆ ՕԲՅԵԿՏ, ՆՐԱՆՔ ՏԵՍՆՈՒՄ ԵՆ ՄԻԱՅՆ ԴՐԱ ԳՈՅՈՒԹՅԱՆ ԿՈՂՄԸ, ՉԵՆ ՏԵՍՆՈՒՄ ԴՐԱ ԴԱՏԱՐԿ ԿՈՂՄԸ»։

«Յուրաքանչյուր ԼՈՒՍԱՎՈՐՎԱԾ ԷԱԿ կարող է միաժամանակ տեսնել որևէ բանի գոյություն ունեցող և ԴԱՏԱՐԿ կողմը:

«ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆԸ պարզապես տերմին է, որը նշանակում է էակների ՈՉ ԷԱԿԱՆ և ոչ ԱՆՁՆԱԿԱՆ բնույթը, և բացարձակ անջատվածության և ազատության վիճակի ցուցում»:

Դպրոցների, քոլեջների և համալսարանների ուսուցիչները պետք է մանրամասն ուսումնասիրեն մեր Հեղափոխական հոգեբանությունը և այնուհետև իրենց ուսանողներին սովորեցնեն ճանապարհը, որը տանում է դեպի ԻՐԱԿԱՆԻ փորձարկումը:

ԻՐԱԿԱՆԻ ՓՈՐՁԱՌՈՒԹՅԱՆԸ հնարավոր է հասնել միայն այն ժամանակ, երբ միտքն ավարտվել է:

ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅԱՆ ներխուժումը թույլ է տալիս զգալ ՄԱՔՈՒՐ ԻՐԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՊԱՅԾԱՌ ԼՈՒՅՍԸ:

Այդ ԳԻՏԵԼԻՔԸ, որը ներկա է իրականում ԴԱՏԱՐԿ, առանց բնութագրերի և գույնի, ԴԱՏԱՐԿ ԲՆՈՒԹՅՈՒՆԻՑ, ԻՍԿԱԿԱՆ ԻՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆ Է, ՀԱՄԱՏԻԵԶԵՐԱԿԱՆ ԲԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ:

ՔՈ ԻՆՏԵԼԵԿՏԸ, որի իսկական բնույթը ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆՆ Է, որը չպետք է դիտարկել որպես ՈՉԻՆՉԻ ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ, այլ որպես ԱՄԵՆԱԶՈՐ ԻՆՏԵԼԵԿՏԸ, պայծառ, համատիեզերական և երջանիկ, ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆՆ Է, ՀԱՄԱՏԻԵԶԵՐԱԿԱՆ ԻՄԱՍՏՈՒՆ ԲՈՒԴԴԱՆ:

ՔՈ սեփական ԴԱՏԱՐԿ ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ և պայծառ և ուրախ ԻՆՏԵԼԵԿՏԸ անբաժանելի են: Նրանց ՄԻՈՒԹՅՈՒՆԸ ԴՀԱՐՄԱ-ԿԱՅԱՆ Է. ԿԱՏԱՐՅԱԼ ԼՈՒՍԱՎՈՐՈՒԹՅԱՆ ՎԻՃԱԿԸ:

Քո սեփական ՊԱՅԾԱՌ ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ, ԴԱՏԱՐԿ և անբաժանելի ՓԱՌՔԻ ՄԵԾ ՄԱՐՄՆԻՑ, ՉՈՒՆԻ Ո՛Չ ԾՆՈՒՆԴ, Ո՛Չ էլ ՄԱՀ և ԱՄԻՏԱՐԱ ԲՈՒԴԴԱՆ անփոփոխ լույսն է:

Այս գիտելիքը բավական է։ Ճանաչել քո սեփական ԻՆՏԵԼԵԿՏԻ ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆԸ որպես ԲՈՒԴԴԱՅԻ ՎԻՃԱԿ և համարել այն որպես քո սեփական ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ, նշանակում է շարունակել ԲՈՒԴԴԱՅԻ ԱՍՏՎԱԾԱՅԻՆ ՀՈԳՈՒՄ:

Պահպանիր քո ԻՆՏԵԼԵԿՏԸ առանց մեդիտացիայի ժամանակ շեղվելու, մոռացիր, որ մեդիտացիայի մեջ ես, մի՛ մտածիր, որ մեդիտացիա ես անում, որովհետև երբ մտածում ես, որ մեդիտացիա ես անում, այս միտքը բավական է խանգարելու մեդիտացիային: ՔՈ միտքը պետք է մնա ԴԱՏԱՐԿ՝ ԻՐԱԿԱՆԸ զգալու համար։