Կարգապահությունը

Դպրոցների, քոլեջների և համալսարանների ուսուցիչները մեծ կարևորություն են տալիս կարգապահությանը, և մենք պետք է ուշադիր ուսումնասիրենք այն այս գլխում: Բոլորս, ովքեր անցել ենք դպրոցներ, քոլեջներ, համալսարաններ և այլն, շատ լավ գիտենք, թե ինչ են կարգապահությունները, կանոնները, ձեռնափայտերը, հանդիմանությունները և այլն, և այլն, և այլն: Կարգապահությունը դա է, ինչը կոչվում է ԴԻՄԱԴՐՈՒԹՅԱՆ ՄՇԱԿՈՒՄ: Դպրոցի ուսուցիչները սիրում են մշակել ԴԻՄԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆԸ:

Մեզ սովորեցնում են դիմադրել, ինչ-որ բան կանգնեցնել ինչ-որ այլ բանի դեմ: Մեզ սովորեցնում են դիմադրել մարմնի գայթակղություններին, և մենք մտրակում ենք մեզ և ապաշխարում ենք դիմադրելու համար: Մեզ սովորեցնում են ԴԻՄԱԴՐԵԼ ծուլության գայթակղություններին, չսովորելու, դպրոց չգնալու, խաղալու, ծիծաղելու, ուսուցիչներին ծաղրելու, կանոնները խախտելու և այլն, և այլն, և այլն գայթակղություններին:

Ուսուցիչներն ու ուսուցչուհիները սխալ պատկերացում ունեն, որ կարգապահության միջոցով մենք կարող ենք հասկանալ դպրոցի կարգը հարգելու անհրաժեշտությունը, սովորելու, ուսուցիչների առջև զուսպ լինելու, համադասարանցիների հետ լավ վարվելու անհրաժեշտությունը և այլն, և այլն, և այլն:

Մարդկանց շրջանում սխալ պատկերացում կա, որ որքան շատ ենք դիմադրում, որքան շատ ենք մերժում, այնքան ավելի ենք դառնում ընկալունակ, ազատ, լիարժեք, հաղթական: Մարդիկ չեն ուզում հասկանալ, որ որքան շատ ենք պայքարում ինչ-որ բանի դեմ, որքան շատ ենք դիմադրում դրան, որքան շատ ենք այն մերժում, այնքան փոքր է ԸՆԿԱԼՈՒՄԸ:

Եթե մենք պայքարում ենք խմելու արատի դեմ, այն որոշ ժամանակով կանհետանա, բայց քանի որ մենք այն խորապես չենք ԸՆԿԱԼԵԼ ՄՏՔԻ ԲՈԼՈՐ ՄԱԿԱՐԴԱԿՆԵՐՈՒՄ, այն հետո կվերադառնա, երբ մենք անուշադիր լինենք պահակության հարցում, և մենք կխմենք միանգամից ամբողջ տարվա համար: Եթե մենք մերժում ենք պոռնկության արատը, որոշ ժամանակ մենք շատ առաքինի կլինենք արտաքուստ (նույնիսկ եթե ՄՏՔԻ մյուս ՄԱԿԱՐԴԱԿՆԵՐՈՒՄ մենք շարունակում ենք լինել սարսափելի ՍԱՏԻՐՆԵՐ, ինչպես կարող են ցույց տալ ԷՐՈՏԻԿ երազները և գիշերային արտաթորանքները), և հետո մենք ավելի մեծ ուժով կվերադառնանք մեր հին անառակություններին, քանի որ կոնկրետ փաստ է, որ մենք խորապես չենք հասկացել, թե ինչ է ՊՈՌՆԿՈՒԹՅՈՒՆԸ:

Շատերն են մերժում ԱԳԱՀՈՒԹՅՈՒՆԸ, շատերն են պայքարում դրա դեմ, շատերն են կարգապահվում դրա դեմ՝ հետևելով վարքագծի որոշակի ԿԱՆՈՆՆԵՐԻ, բայց քանի որ նրանք իսկապես չեն հասկացել ԱԳԱՀՈՒԹՅԱՆ ամբողջ գործընթացը, արդյունքում նրանք ԱԳԱՀՈՎՈՐ են այն բանում, որ չլինեն ԱԳԱՀ:

Շատերն են կարգապահվում Զայրույթի դեմ, շատերն են սովորում դիմադրել դրան, բայց այն շարունակում է գոյություն ունենալ ենթագիտակցական մտքի մյուս մակարդակներում, նույնիսկ եթե արտաքուստ այն անհետացել է մեր բնավորությունից, և պահակության նվազագույն անուշադրության դեպքում ենթագիտակցությունը դավաճանում է մեզ, և հետո մենք որոտում և կայծակնում ենք զայրույթով լի, երբ ամենաքիչն էինք սպասում, և գուցե ինչ-որ պատճառով, որը ՉՈՒՆԻ ՆՎԱԶԱԳՈՒՅՆ ԿԱՐԵՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆԸ:

Շատերն են կարգապահվում Նախանձի դեմ, և վերջապես նրանք հաստատապես հավատում են, որ արդեն մարել են այն, բայց քանի որ նրանք չեն հասկացել դա, պարզ է, որ դրանք նորից հայտնվում են հենց այն ժամանակ, երբ մենք արդեն հավատում էինք, որ դրանք լավ մահացած են:

Միայն կարգապահությունների լիակատար բացակայության դեպքում, միայն իսկական ազատության մեջ է մտքում առաջանում ԸՆԿԱԼՄԱՆ բոցավառ կրակը: ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾ ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆԸ երբեք չի կարող գոյություն ունենալ ԿԱՌՈՒՑՎԱԾՔՈՒՄ: Մեզ անհրաժեշտ է ազատություն՝ մեր ՀՈԳԵԲԱՆԱԿԱՆ թերությունները ԻՆՏԵԳՐԱԼ ձևով ԸՆԿԱԼԵԼՈՒ համար: Մեզ ՀՐԱՏԱՊ անհրաժեշտ է քանդել պատերը և կոտրել պողպատե շղթաները՝ ազատ լինելու համար:

Մենք պետք է ինքներս փորձարկենք այն ամենը, ինչ մեր Ուսուցիչներն են ասել Դպրոցում, և մեր Ծնողներն ասել են, որ դա լավ է և օգտակար: Բավական չէ անգիր անել և ընդօրինակել: Մենք պետք է ըմբռնենք:

Ուսուցիչների և ուսուցչուհիների բոլոր ջանքերը պետք է ուղղվեն աշակերտների գիտակցությանը: Նրանք պետք է ջանք թափեն, որպեսզի նրանք մտնեն ԸՆԿԱԼՄԱՆ ճանապարհը: Բավական չէ աշակերտներին ասել, որ պետք է լինեն այս կամ այն, անհրաժեշտ է, որ աշակերտները սովորեն ազատ լինել, որպեսզի կարողանան ինքնուրույն քննել, ուսումնասիրել, վերլուծել բոլոր արժեքները, այն ամենը, ինչ մարդիկ ասել են, որ օգտակար է, օգտակար, ազնիվ և ոչ թե պարզապես ընդունել և ընդօրինակել դրանք:

Մարդիկ չեն ուզում ինքնուրույն բացահայտել, նրանք ունեն փակ մտքեր, հիմար մտքեր, մտքեր, որոնք չեն ուզում հետաքրքրվել, մեխանիկական մտքեր, որոնք երբեք չեն հետաքրքրվում և միայն ԸՆԴՕՐԻՆԱԿՈՒՄ ԵՆ:

Անհրաժեշտ է, հրատապ է, անփոխարինելի է, որ աշակերտները ամենաերիտասարդ տարիքից մինչև ԴԱՍԱՐԱՆՆԵՐԻՑ հեռանալու պահը վայելեն իսկական ազատությունը՝ իրենք իրենց բացահայտելու, հետաքրքրվելու, ըմբռնելու համար և որ նրանք սահմանափակված չլինեն արգելքների, հանդիմանությունների և կարգապահությունների արհամարհելի պատերով:

Եթե աշակերտներին ասում են, թե ինչ պետք է անեն և ինչ չպետք է անեն, և թույլ չեն տալիս ԸՆԿԱԼԵԼ և փորձարկել, ապա ՈՐՏԵ՞Ղ է նրանց բանականությունը: Ի՞ՆՉ հնարավորություն է տրվել բանականությանը: Ի՞ՆՉ օգուտ կա քննություններ հանձնելուց, շատ լավ հագնվելուց, շատ ընկերներ ունենալուց, եթե մենք բանական չենք:

Բանականությունը գալիս է մեզ մոտ միայն այն ժամանակ, երբ մենք իսկապես ազատ ենք ինքնուրույն հետազոտելու, ըմբռնելու, վերլուծելու համար առանց հանդիմանության վախի և առանց Կարգապահությունների ձեռնափայտի: Վախեցած, զարհուրած, սարսափելի կարգապահությունների ենթարկված ուսանողները երբեք չեն կարող ԻՄԱՆԱԼ: Նրանք երբեք չեն կարող բանական լինել:

Այսօր ընտանիքի ծնողներին և Ուսուցիչներին միակ բանը, որը հետաքրքրում է, այն է, որ աշակերտներն ու աշակերտուհիները մասնագիտություն ձեռք բերեն, որ դառնան բժիշկներ, փաստաբաններ, ինժեներներ, գրասենյակային աշխատողներ, այսինքն՝ ապրող ավտոմատներ և հետո ամուսնանան և բացի այդ դառնան ԵՐԵԽԱՆԵՐ ՊԱՏՐԱՍՏՈՂ ՄԵՔԵՆԱՆԵՐ, և վերջ:

Երբ տղաները կամ աղջիկները ուզում են ինչ-որ նոր բան անել, ինչ-որ տարբեր բան, երբ նրանք զգում են այդ կառուցվածքից դուրս գալու անհրաժեշտությունը, նախապաշարմունքներ, հնացած սովորություններ, կարգապահություններ, ընտանիքի կամ ազգի ավանդույթներ և այլն, ապա ընտանիքի ծնողները ավելի են սեղմում բանտի շղթաները և ասում են տղային կամ աղջկան. «Դա մի արա՛»: Մենք պատրաստ չենք աջակցել քեզ դրանում, այդ բաները հիմարություն են և այլն, և այլն, և այլն: ԸՆԴՀԱՆՈՒՐ առմամբ, տղան կամ աղջիկը պաշտոնապես բանտարկված է կարգապահությունների, ավանդույթների, հնացած սովորությունների, քայքայված գաղափարների բանտում և այլն:

ՀԻՄՆԱԿԱՆ ԿՐԹՈՒԹՅՈՒՆԸ սովորեցնում է հաշտեցնել ԿԱՐԳԸ ԱԶԱՏՈՒԹՅԱՆ հետ: ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆԸ առանց ԿԱՐԳԻ ՏԻՐԱՆՈՒԹՅՈՒՆ Է: ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆԸ առանց ԿԱՐԳԻ ԱՆԱՐԽԻԱ Է: ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆԸ ԵՎ ԿԱՐԳԸ խելամտորեն համակցված կազմում են ՀԻՄՆԱԿԱՆ ԿՐԹՈՒԹՅԱՆ ՀԻՄՔԸ:

ԱՇԱԿԵՐՏՆԵՐԸ պետք է վայելեն կատարյալ ազատություն՝ իրենք իրենց ճշտելու, ՀԵՏԱՔՐՔՐՎԵԼՈՒ, ԲԱՑԱՀԱՅՏԵԼՈՒ համար, թե իրականում, թե ինչն են իրականում ԻՐԵՆՔ ԻՐԵՆՑ ՄԵՋ և այն, ինչ նրանք կարող են անել կյանքում: Աշակերտներն ու աշակերտուհիները, զինվորներն ու ոստիկանները և ընդհանրապես բոլոր այն մարդիկ, ովքեր պետք է ապրեն խիստ կարգապահությունների ներքո, սովորաբար դառնում են դաժան, անզգայուն մարդկային ցավի նկատմամբ, անգութ:

ԿԱՐԳԱՊԱՀՈՒԹՅՈՒՆԸ ոչնչացնում է մարդկային ԶԳԱՑՄՈՒՆՔԱՅՆՈՒԹՅՈՒՆԸ, և սա արդեն լիովին ապացուցված է ԴԻՏԱՐԿՄԱՆ և ՓՈՐՁԻ միջոցով: Այսքան կարգապահությունների և կանոնակարգերի պատճառով այս դարաշրջանի մարդիկ ամբողջովին կորցրել են ԶԳԱՑՄՈՒՆՔԱՅՆՈՒԹՅՈՒՆԸ և դարձել են դաժան և անգութ: Իսկապես ազատ լինելու համար անհրաժեշտ է լինել շատ զգայուն և մարդասեր:

Դպրոցներում, քոլեջներում և համալսարաններում ուսանողներին սովորեցնում են ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ դարձնել դասերին, իսկ աշակերտներն ու աշակերտուհիները ուշադրություն են դարձնում՝ հանդիմանությունից, ականջի քաշքշուկից, ձեռնափայտով կամ քանոնով հարվածից խուսափելու համար և այլն, և այլն, և այլն: Բայց, ցավոք, նրանց չեն սովորեցնում ԻՐԱԿԱՆՈՒՄ ԸՆԿԱԼԵԼ, թե ինչ է ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆԸ:

Կարգապահության շնորհիվ ուսանողը ուշադրություն է դարձնում և ստեղծագործ էներգիա է ծախսում շատ անգամ անօգուտ ձևով: Ստեղծագործ էներգիան ՕՐԳԱՆԱԿԱՆ ՄԵՔԵՆԱՅԻ կողմից արտադրված ուժի ամենանուրբ տեսակն է: Մենք ուտում և խմում ենք, և մարսողության բոլոր գործընթացները, ըստ էության, նրբացման գործընթացներ են, որոնցում կոպիտ նյութերը վերածվում են օգտակար նյութերի և ուժերի: Ստեղծագործ էներգիան այն է. օրգանիզմի կողմից մշակված ՆՅՈՒԹԻ և ՈՒԺԻ ամենանուրբ տեսակը:

Եթե մենք գիտենք, թե ինչպես դնել ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ, մենք կարող ենք խնայել ստեղծագործ էներգիա: Ցավոք սրտի, ուսուցիչներն ու ուսուցչուհիները իրենց աշակերտներին չեն սովորեցնում, թե ինչ է ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆԸ: ՈՒՐ էլ որ ուղղենք ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆԸ, մենք ծախսում ենք ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾ ԷՆԵՐԳԻԱ: Մենք կարող ենք խնայել այդ էներգիան, եթե բաժանենք ուշադրությունը, եթե չնույնականացվենք բաների, մարդկանց, գաղափարների հետ:

Երբ մենք նույնականանում ենք մարդկանց, իրերի, գաղափարների հետ, մենք մոռանում ենք ինքներս մեզ և հետո կորցնում ենք ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾ ԷՆԵՐԳԻԱՆ ամենացավալի ձևով: ՀՐԱՏԱՊ է իմանալ, որ մեզ անհրաժեշտ է խնայել ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾ ԷՆԵՐԳԻԱՆ ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ արթնացնելու համար և որ ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾ ԷՆԵՐԳԻԱՆ ԿԵՆԴԱՆԻ ՊՈՏԵՆՑԻԱԼՆ Է, ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ՄԻՋՈՑԸ, ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ ԶԱՐԹՆԵՑՆԵԼՈՒ գործիքը:

Երբ մենք սովորում ենք ՉՄՈՌԱՆԱԼ ԻՆՔՆԵՐՍ ՄԵԶ, երբ մենք սովորում ենք բաժանել ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ԵՆԹԱԿԱՅԻ, ԱՌԱՐԿԱՅԻ և ՏԵՂԻ միջև, մենք խնայում ենք ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾ ԷՆԵՐԳԻԱՆ ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ արթնացնելու համար: ԱՆՀՐԱԺԵՇՏ է սովորել կառավարել ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆԸ գիտակցությունն արթնացնելու համար, բայց աշակերտներն ու աշակերտուհիները ոչինչ չգիտեն սրա մասին, քանի որ իրենց ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐՆ ՈՒ ՈՒՍՈՒՑՉՈՒՀԻՆԵՐԸ չեն սովորեցրել նրանց:

ԵՐԲ մենք սովորում ենք ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆԸ գիտակցաբար օգտագործել, կարգապահությունը այն ժամանակ ավելորդ է դառնում: Դասերին, իր դասերին, կարգին ուշադիր ուսանողը ոչ մի տեսակի կարգապահության կարիք չունի:

ՀՐԱՏԱՊ է, որ ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐԸ ըմբռնեն ԱԶԱՏՈՒԹՅԱՆ և ԿԱՐԳԻ խելամիտ հաշտեցման անհրաժեշտությունը, և դա հնարավոր է ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅԱՆ միջոցով: ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆԸ բացառում է այն, ինչը կոչվում է ՆՈՒՅՆԱԿԱՆԱՑՈՒՄ: Երբ մենք ՆՈՒՅՆԱԿԱՆԱՆՈՒՄ ԵՆՔ մարդկանց, իրերի, գաղափարների հետ, գալիս է ՀԻԱՍԹԱՓՈՒԹՅՈՒՆԸ, և վերջինս առաջացնում է ՔՈՒՆ գիտակցության մեջ:

Պետք է իմանալ, թե ինչպես ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ դարձնել առանց ՆՈՒՅՆԱԿԱՆԱՑՄԱՆ: ԵՐԲ մենք ուշադրություն ենք դարձնում ինչ-որ բանի կամ ինչ-որ մեկին և մոռանում ենք ինքներս մեզ, արդյունքը ՀԻԱՍԹԱՓՈՒԹՅՈՒՆՆ Է և ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ՔՈՒՆԸ: Ուշադիր դիտեք ԿԻՆՈՄԱՆԻԱԿԻՆ: Նա գտնվում է քնած վիճակում, նա ամեն ինչ անտեղյակ է, նա անտեղյակ է ինքն իրեն, նա դատարկ է, նա կարծես լուսնոտ լինի, նա երազում է այն ֆիլմի մասին, որը դիտում է, ֆիլմի հերոսի մասին:

ԱՇԱԿԵՐՏՆԵՐԸ և աշակերտուհիները պետք է ուշադրություն դարձնեն դասերին՝ չմոռանալով ԻՐԵՆՔ ԻՐԵՆՑ, որպեսզի չընկնեն ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ՍԱՐՍԱՓԵԼԻ ՔՆԻ ՄԵՋ: Աշակերտը պետք է տեսնի ինքն իրեն բեմում, երբ քննություն է հանձնում, կամ երբ գտնվում է գրատախտակի առաջ կամ հատակին ուսուցչի հրամանով, կամ երբ նա սովորում է կամ հանգստանում կամ խաղում է իր համադասարանցիների հետ:

ԵՐԵՔ ՄԱՍԻ ԲԱԺԱՆՎԱԾ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆԸ. ԵՆԹԱԿԱ, ԱՌԱՐԿԱ, ՏԵՂ, իրականում ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ Է: Երբ մենք չենք գործում ՆՈՒՅՆԱԿԱՆԱՆԱԼՈՒ ՍԽԱԼԸ մարդկանց, իրերի, գաղափարների հետ և այլն, մենք խնայում ենք ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾ ԷՆԵՐԳԻԱՆ և արագացնում ենք մեզանում ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ արթնացումը:

Ով ուզում է ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ արթնացնել ՎԵՐԻՆ ԱՇԽԱՐՀՆԵՐՈՒՄ, պետք է սկսի ԱՐԹՆԱՆԱԼ այստեղ և հիմա: Երբ ՈՒՍԱՆՈՂԸ գործում է ՆՈՒՅՆԱԿԱՆԱՆԱԼՈՒ ՍԽԱԼԸ մարդկանց, իրերի, գաղափարների հետ, երբ նա գործում է ինքն իրեն մոռանալու սխալը, այն ժամանակ ընկնում է հիացմունքի և քնի մեջ:

Կարգապահությունը ուսանողներին չի սովորեցնում ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ դարձնել: Կարգապահությունը իսկական բանտ է մտքի համար: Աշակերտներն ու աշակերտուհիները պետք է սովորեն կառավարել ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆԸ հենց դպրոցի նստարաններից, որպեսզի ավելի ուշ գործնական կյանքում, դպրոցից դուրս, չգործեն ինքն իրեն մոռանալու սխալը:

Այն մարդը, որը մոռանում է ինքն իրեն վիրավորողի առջև, նույնականանում է նրա հետ, հիանում է, ընկնում է անգիտակցության քնի մեջ և հետո վիրավորում է կամ սպանում է և անխուսափելիորեն գնում է բանտ: Այն մարդը, որը թույլ չի տալիս ՀԻԱՆԱԼ վիրավորողին, այն մարդը, որը չի նույնականանում նրա հետ, այն մարդը, որը չի մոռանում ինքն իրեն, այն մարդը, որը գիտի ինչպես դնել ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ, անկարող կլիներ գնահատել վիրավորողի խոսքերը կամ վիրավորել կամ սպանել նրան:

Բոլոր այն սխալները, որոնք մարդ արարածը գործում է կյանքում, պայմանավորված են նրանով, որ նա մոռանում է ինքն իրեն, նույնականանում է, հիանում է և ընկնում է քնի մեջ: Ավելի լավ կլիներ երիտասարդության համար, բոլոր ուսանողների համար, որ նրանց սովորեցնեին ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ԱՐԹՆԱՑՈՒՄԸ, այլ ոչ թե ստրկացնեին նրանց այսքան անհեթեթ կարգապահություններով: