Միտքը

Փորձի միջոցով մենք կարողացանք համոզվել, որ հնարավոր չէ հասկանալ ԱՅՆ, ԻՆՉ ԿՈՉՎՈՒՄ Է ՍԵՐ, քանի դեռ ամբողջովին չենք հասկացել ԲԱՆԱԿԻ բարդ խնդիրը:

Նրանք, ովքեր կարծում են, որ ԲԱՆԱԿԸ ՈՒՂԵՂ Է, լիովին սխալվում են: ԲԱՆԱԿԸ ԷՆԵՐԳԵՏԻԿ Է, նուրբ, կարող է անկախ լինել ՆՅՈՒԹԻՑ, կարող է որոշ հիպնոսային վիճակներում կամ նորմալ քնի ժամանակ տեղափոխվել շատ հեռավոր վայրեր՝ տեսնելու և լսելու, թե ինչ է կատարվում այդ վայրերում:

ՊԱՐԱՀՈԳԵԲԱՆՈՒԹՅԱՆ լաբորատորիաներում նկատելի փորձեր են արվում ՀԻՊՆՈՍԱԿԱՆ վիճակում գտնվող առարկաների հետ:

ՀԻՊՆՈՍԱԿԱՆ վիճակում գտնվող շատ առարկաներ մանրամասնորեն կարողացել են տեղեկացնել իրադարձությունների, մարդկանց և իրավիճակների մասին, որոնք տեղի են ունեցել հիպնոսային տրանսի ժամանակ մեծ հեռավորությունների վրա:

Գիտնականները այդ փորձերից հետո կարողացել են ստուգել այդ ՏԵՂԵԿՈՒԹՅԱՆ իրականությունը: Նրանք կարողացել են ստուգել փաստերի իրականությունը, ԻՐԱԴԱՐՁՈՒԹՅԱՆ ճշգրտությունը:

ՊԱՐԱՀՈԳԵԲԱՆՈՒԹՅԱՆ լաբորատորիաների այս փորձերի շնորհիվ դիտարկման և փորձի միջոցով լիովին ապացուցված է, որ ՈՒՂԵՂԸ ԲԱՆԱԿԸ ՉԷ:

Իսկապես և ողջ ճշմարտությամբ կարող ենք ասել, որ միտքը կարող է ճանապարհորդել ժամանակի և տարածության միջով՝ անկախ ուղեղից, որպեսզի տեսնի և լսի այն բաները, որոնք տեղի են ունենում հեռավոր վայրերում:

ԶԳԱՅԱԿԱՆ ԱՐՏԱՔԻՆ ԸՆԿԱԼՄԱՆ ԻՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆ արդեն ԱԲՍՈԼՅՈՏ ապացուցված է, և միայն կապանքներից կտրված խելագարը կամ հիմարը կարող է մտածել մերժել ԱՐՏԱՔԻՆ ԸՆԿԱԼՈՒՄՆԵՐԻ իրականությունը:

Ուղեղը պատրաստված է մտքեր մշակելու համար, բայց այն միտք չէ: Ուղեղը միայն ԲԱՆԱԿԻ գործիքն է, այն միտք չէ:

Մենք պետք է մանրամասն ուսումնասիրենք միտքը, եթե իսկապես ցանկանում ենք ԱՄԲՈՂՋՈՎԻՆ իմանալ այն, ինչ կոչվում է ՍԵՐ:

Երեխաներն ու երիտասարդները, տղամարդիկ և կանայք ունեն ավելի առաձգական, հեշտությամբ մշակվող, արագ, զգոն և այլն:

Շատ են այն երեխաներն ու երիտասարդները, ովքեր հաճույք են ստանում իրենց ծնողներին և ուսուցիչներին այս կամ այն բանի մասին հարցնելուց, նրանք ցանկանում են ավելին իմանալ, ուզում են իմանալ և դրա համար հարցնում են, դիտում, տեսնում որոշ մանրամասներ, որոնք մեծահասակներն արհամարհում են կամ չեն ընկալում:

Տարիների հետ, տարիքի հետ, միտքն աստիճանաբար բյուրեղանում է:

Տարեցների միտքը ամրագրված է, քարացած, այլևս ոչ մի կերպ չի փոխվում։

Ծերերը արդեն այդպիսին են և այդպես էլ մահանում են, նրանք չեն փոխվում, ամեն ինչին մոտենում են մի որոշակի կետից:

Ծերերի «ԹԱՓԱՄԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ», նրանց նախապաշարմունքները, ֆիքսված գաղափարները և այլն միասին թվում են ԺԱՅՌ, ՔԱՐ, որը ոչ մի կերպ չի փոխվում: Ահա թե ինչու է հասարակ ասացվածքն ասում. «ԲՆԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ԵՎ ԿԵՐՊԱՐԸ ՄԻՆՉԵՎ ԳԵՐԵԶՄԱՆ»:

ՀՐԱՊԱՐԱԿԱՅԻՆ է, որ ուսուցիչները, որոնց հանձնարարված է աշակերտների անձնականությունը ձևավորել, խորապես ուսումնասիրեն միտքը, որպեսզի կարողանան խելացիորեն կողմնորոշել նոր սերունդներին:

Ցավալի է լիովին հասկանալ, թե ինչպես է ժամանակի ընթացքում միտքն աստիճանաբար քարանում:

ԲԱՆԱԿԸ ԻՐԱԿԱՆԻ, ճշմարիտի մարդասպանն է: ԲԱՆԱԿԸ ոչնչացնում է ՍԵՐԸ:

Ով ծերանում է, այլևս ընդունակ չէ ՍԻՐԵԼ, քանի որ նրա միտքը լի է ցավոտ փորձառություններով, նախապաշարմունքներով, պողպատի ծայրի պես ֆիքսված գաղափարներով և այլն:

Այնտեղ կան կանաչ ծերունիներ, ովքեր կարծում են, որ դեռ ընդունակ են ՍԻՐԵԼ, բայց այն, ինչ տեղի է ունենում, այն է, որ այդ ծերունիները լի են ծերունական սեռական կրքերով և ԿԻՐՔԸ շփոթում են ՍԻՐՈ հետ:

Ամեն «ԿԱՆԱՉ ԾԵՐՈՒԿ» և «ԱՄԵՆ ԿԱՆԱՉ ԾԵՐՈՒՆԻ» մահանալուց առաջ անցնում են բուռն կրքոտ փուլերով և նրանք կարծում են, որ դա ՍԵՐ Է։

Ծերերի ՍԵՐԸ անհնար է, քանի որ միտքն այն ոչնչացնում է իր «ԹԱՓԱՄԱՆՈՒԹՅԱՄԲ» ՖԻՔՍՎԱԾ ԳԱՂԱՓԱՐՆԵՐՈՎ», «ՆԱԽԱՊԱՇԱՐՄՈՒՆՔՆԵՐՈՎ», «ՆԱԽԱՆՁՈՎ», «ՓՈՐՁԱՌՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐՈՎ», ՀԻՇՈՂՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐՈՎ», սեռական կրքերով և այլն։

ԲԱՆԱԿԸ ՍԻՐՈ ՎԱՏԱԳՈՒՅՆ ԹՇՆԱՄԻՆ Է։ ԳԵՐԱԶԱՆՑ ՔԱՂԱՔԱԿԻՐԹ երկրներում այլևս ՍԵՐ չկա, քանի որ մարդկանց միտքը միայն հոտ է գալիս գործարաններից, բանկային հաշիվներից, բենզինից և ցելյուլոիդից։

Մտքի համար շատ շշեր կան, և յուրաքանչյուր մարդու միտք շատ լավ շշալցված է։

Ոմանց ԲԱՆԱԿԸ շշալցված է ՍՏՈՐԱԳԵՏԱԿԱՆ ԿՈՄՈՒՆԻԶՄՈՒՄ, մյուսներինը՝ դաժան ԿԱՊԻՏԱԼԻԶՄՈՒՄ։

Կան մարդիկ, ում ԲԱՆԱԿԸ ՇՇԱԼՑՎԱԾ Է նախանձով, ատելությամբ, հարուստ լինելու ցանկությամբ, լավ սոցիալական դիրքով, վատատեսությամբ որոշակի մարդկանց կապվածությամբ, իրենց սեփական տառապանքների հետ կապվածությամբ, ընտանեկան խնդիրներով և այլն:

Մարդկանց դուր է գալիս ԲԱՆԱԿԸ շշալցնելը, հազվադեպ են նրանք, ովքեր իսկապես որոշում են բեկբեկել շիշը:

Մենք պետք է ԱԶԱՏԵՆՔ ԲԱՆԱԿԸ, բայց մարդկանց դուր է գալիս ստրկությունը, շատ հազվադեպ է կյանքում հանդիպում մեկին, ով լավ շշալցված ԲԱՆԱԿ չունի:

Ուսուցիչները պետք է իրենց աշակերտներին սովորեցնեն այս ամենը։ Նրանք պետք է սովորեցնեն նոր սերունդներին հետազոտել իրենց սեփական միտքը, դիտարկել այն, հասկանալ այն, միայն այսպես, խորը ԸՆԿԱԼՄԱՆ միջոցով, մենք կարող ենք խուսափել միտքը բյուրեղանալուց, սառչելուց, շշալցվելուց:

Միակ բանը, որը կարող է փոխակերպել աշխարհը, այն է, ինչ կոչվում է ՍԵՐ, բայց միտքը ոչնչացնում է ՍԵՐԸ:

Մենք պետք է ՈՒՍՈՒՄՆԱՍԻՐԵՆՔ մեր սեփական միտքը, դիտարկենք այն, խորապես հետազոտենք այն, իսկապես հասկանանք այն: Միայն այդպես, միայն դառնալով ինքներս մեզ տեր, մեր սեփական մտքին տեր, մենք կսպանենք ՍԻՐՈ ՄԱՐԴԱՍՊԱՆԻՆ և իսկապես երջանիկ կլինենք։

Նրանք, ովքեր գեղեցիկ երևակայություններ են ստեղծում ՍԻՐՈ մասին, նրանք, ովքեր ՍԻՐՈ մասին նախագծեր են մշակում, նրանք, ովքեր ցանկանում են, որ ՍԵՐԸ գործի իրենց ճաշակին և հակակրանքին, նախագծերին և երևակայություններին, նորմերին և նախապաշարմունքներին, հիշողություններին և փորձառություններին համապատասխան, երբեք չեն կարողանա իսկապես իմանալ, թե ինչ է ՍԵՐԸ, իրականում նրանք դարձել են ՍԻՐՈ թշնամիները:

Անհրաժեշտ է ամբողջովին հասկանալ, թե ինչ են մտքի գործընթացները փորձառությունների կուտակման վիճակում:

Ուսուցիչը հաճախ արդարացիորեն է հանդիմանում, բայց երբեմն հիմարաբար և առանց իսկական պատճառի, չհասկանալով, որ յուրաքանչյուր անարդար հանդիմանություն պահպանվում է ուսանողների մտքում, նման սխալ գործողության արդյունքը սովորաբար ՍԻՐՈ կորուստն է ԴԵՊԻ ՈՒՍՈՒՑԻՉԸ:

ԲԱՆԱԿԸ ոչնչացնում է ՍԵՐԸ, և սա այն է, ինչ դպրոցների, քոլեջների և համալսարանների ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐԸ երբեք չպետք է մոռանան:

Անհրաժեշտ է խորապես հասկանալ բոլոր այն մտավոր գործընթացները, որոնք վերջ են դնում ՍԻՐՈ գեղեցկությանը:

Բավական չէ լինել ընտանիքի հայր կամ մայր, պետք է իմանալ ՍԻՐԵԼ։ Ընտանիքի հայրերն ու մայրերը կարծում են, որ սիրում են իրենց որդիներին և դուստրերին, քանի որ ունեն նրանց, քանի որ նրանք իրենցն են, քանի որ տիրում են նրանց, ինչպես ով ունի հեծանիվ, մեքենա, տուն:

Սեփականության այս զգացումը կախվածության, սովորաբար շփոթում են ՍԻՐՈ հետ, բայց երբեք չի կարող լինել ՍԵՐ:

Մեր երկրորդ տան՝ դպրոցի ուսուցիչները կարծում են, որ սիրում են իրենց աշակերտներին, քանի որ նրանք պատկանում են իրենց, որպես այդպիսին, քանի որ տիրում են նրանց, բայց դա ՍԵՐ չէ։ Սեփականության կամ կախվածության զգացումը ՍԵՐ ՉԷ։

ԲԱՆԱԿԸ ոչնչացնում է ՍԵՐԸ, և միայն հասկանալով մտքի բոլոր սխալ ֆունկցիոնալիզմները, մեր մտածելու անհեթեթ ձևը, մեր վատ սովորությունները, ավտոմատ, մեխանիկական սովորությունները, իրերը տեսնելու սխալ ձևը և այլն, մենք կարող ենք ապրել, ԻՍԿԱՊԵՍ զգալ այն, ինչը ժամանակին չի պատկանում, այն, ինչ կոչվում է ՍԵՐ:

Նրանք, ովքեր ցանկանում են, որ ՍԵՐԸ դառնա իրենց սեփական սովորական մեքենայի մի մասը, նրանք, ովքեր ցանկանում են, որ ՍԵՐԸ քայլի իրենց սեփական նախապաշարմունքների, ցանկությունների, վախերի, կյանքի փորձառությունների, իրերը տեսնելու եսասեր ձևի, մտածելու սխալ ձևի և այլնի սխալ ուղիներով, փաստորեն վերջ են դնում ՍԻՐՈԸՆ, քանի որ այն երբեք թույլ չի տալիս իրեն ենթարկվել:

Նրանք, ովքեր ցանկանում են, որ ՍԵՐԸ գործի ԻՆՉՊԵՍ ԵՍ ՑԱՆԿԱՆՈՒՄ ԵՄ, ԻՆՉՊԵՍ ԵՍ ՑԱՆԿԱՆՈՒՄ ԵՄ, ԻՆՉՊԵՍ ԵՍ ՄՏԱԾՈՒՄ ԵՄ, կորցնում են ՍԵՐԸ, քանի որ ԿՈՒՊԻԴՈՆԸ, ՍԻՐՈ ԱՍՏՎԱԾԸ, երբեք պատրաստ չէ իրեն ստրկացնել ԵՍ-Ի կողմից:

Պետք է վերջ տալ ԵՍ-ԻՆ, ԻՆՁ ՄԵԿԻՆ, ԻՆՔՆԱԹԻՐՈՒՅՆԻՆ, որպեսզի չկորցնենք ՍԻՐՈ երեխային:

ԵՍ-Ը հիշողությունների, ցանկությունների, վախերի, ատելությունների, կրքերի, փորձառությունների, եսասիրության, նախանձի, ագահության, ցանկասիրության և այլնի փունջ է։

Միայն յուրաքանչյուր թերությունը առանձին հասկանալով, միայն ուսումնասիրելով, դիտելով այն ուղղակիորեն ոչ միայն մտավոր շրջանում, այլև մտքի ենթագիտակցական բոլոր մակարդակներում, յուրաքանչյուր թերություն անհետանում է, մենք մահանում ենք պահից պահ: Այսպես և միայն այսպես մենք հասնում ենք ԵՍ-Ի ապամոնտաժմանը:

Նրանք, ովքեր ցանկանում են ՍԵՐԸ շշալցնել ես-ի սարսափելի շշի մեջ, կորցնում են ՍԵՐԸ, մնում են առանց դրա, քանի որ ՍԵՐԸ երբեք չի կարող շշալցվել։

Ցավոք, մարդիկ ցանկանում են, որ ՍԵՐԸ իրեն պահի իրենց սեփական սովորությունների, ցանկությունների, սովորույթների և այլնին համապատասխան, մարդիկ ցանկանում են, որ ՍԵՐԸ ենթարկվի ԵՍ-ին, և դա լիովին անհնար է, քանի որ ՍԵՐԸ չի ենթարկվում ԵՍ-ին:

Սիրահարված զույգերը, կամ ավելի լավ կլինի ասենք կրքոտները, ինչն ամենաշատն է այս աշխարհում, կարծում են, որ ՍԵՐԸ պետք է հավատարմորեն ընթանա իրենց սեփական ցանկությունների, ագահությունների, սխալների և այլնի ճանապարհներով, և այս հարցում նրանք լիովին սխալվում են:

Խոսենք երկուսի մասին, ասում են սիրահարները կամ սեռապես կրքոտները, ինչը ամենաշատն է այս Աշխարհում, և, հետո գալիս են զրույցները, նախագծերը, փափագներն ու հոգոցները։ Յուրաքանչյուրն ինչ-որ բան է ասում, ներկայացնում է իր նախագծերը, իր ցանկությունները, կյանքի իր տեսակետը և ցանկանում է, որ ՍԵՐԸ շարժվի ինչպես երկաթուղային մեքենա մտքի կողմից գծված պողպատե ուղիներով:

Ինչքան սխալ են այդ Սիրահարները կամ կրքոտները, որքան հեռու են իրականությունից:

ՍԵՐԸ չի ենթարկվում ԵՍ-ԻՆ, և երբ ամուսինները ցանկանում են շղթաներ դնել պարանոցին և ենթարկել նրան, այն փախչում է՝ զույգին թողնելով անհաջողության մեջ:

ԲԱՆԱԿԸ վատ համ ունի համեմատելու հարցում։ Տղամարդը հարսնացուին համեմատում է մյուսի հետ։ Կինը տղամարդուն համեմատում է մյուսի հետ։ Ուսուցիչը աշակերտին համեմատում է մյուսի հետ, աշակերտուհուն՝ մյուսի հետ, կարծես բոլոր աշակերտները չարժանանան նույն գնահատանքին։ Իրականում ցանկացած համեմատություն ՍՏՈՐԱԳԵՏԱԿԱՆ Է։

Ով դիտում է արևի գեղեցիկ մայրամուտը և համեմատում այն մյուսի հետ, իսկապես չգիտի հասկանալ այն գեղեցկությունը, որն ունի իր աչքերի առաջ։

Ով դիտում է գեղեցիկ լեռը և համեմատում այն մյուսի հետ, որը տեսել է երեկ, իսկապես չի հասկանում իր աչքերի առաջ ունեցած լեռան գեղեցկությունը։

Այնտեղ, որտեղ ՀԱՄԵՄԱՏՈՒԹՅՈՒՆ ԿԱ, չկա ԻՍԿԱԿԱՆ ՍԵՐ։ Հայրն ու մայրը, ովքեր իսկապես սիրում են իրենց երեխաներին, երբեք նրանց չեն համեմատում ոչ մեկի հետ, սիրում են նրանց, և դա է ամենը:

Ամուսինը, ով իսկապես սիրում է իր կնոջը, երբեք չի գործում նրան որևէ մեկի հետ համեմատելու սխալը, սիրում է նրան, և դա է ամենը:

ԱՅՆ ՈՒՍՈՒՑԻՉԸ, ով սիրում է իր աշակերտներին, երբեք նրանց չի խտրականացնում, երբեք նրանց չի համեմատում միմյանց հետ, իսկապես սիրում է նրանց, և դա է ամենը:

Միտքը, որը բաժանված է համեմատություններով, միտքը, որը ստրուկ է ԴՈՒԱԼԻԶՄԻ, ոչնչացնում է ՍԵՐԸ։

Միտքը, որը բաժանված է հակադրությունների պայքարով, ընդունակ չէ հասկանալ նորը, այն քարանում է, սառչում է։

ԲԱՆԱԿԸ ՇԱՏ ԽՈՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ ՈՒՆԻ, ՇՐՋԱՆՆԵՐ, ենթագիտակցական տեղանքներ, խորշեր, բայց լավագույնը ԷՈՒԹՅՈՒՆՆ Է, ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ և այն կենտրոնում է:

Երբ ԴՈՒԱԼԻԶՄԸ վերանում է, երբ միտքը դառնում է ԱՄԲՈՂՋԱԿԱՆ, ՀԱՆԳԻՍՏ, ԼՈՒՌ, ԽՈՐԸ, երբ այլևս չի համեմատում, ապա արթնանում է ԷՈՒԹՅՈՒՆԸ, ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ և դա պետք է լինի ՀԻՄՆԱԿԱՆ ԿՐԹՈՒԹՅԱՆ իսկական նպատակը:

Տարբերենք ՕԲՅԵԿՏԻՎ և ՍՈՒԲՅԵԿՏԻՎ միջև։ ՕԲՅԵԿՏԻՎ-ում կա արթնացած գիտակցություն։ ՍՈՒԲՅԵԿՏԻՎ-ում կա քնած գիտակցություն, ԵՆԹԱԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆ։

Միայն ՕԲՅԵԿՏԻՎ ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ կարող է վայելել ՕԲՅԵԿՏԻՎ ԳԻՏԵԼԻՔԸ։

Մտավոր տեղեկատվությունը, որը ներկայումս ստանում են բոլոր Դպրոցների, Քոլեջների և Համալսարանների Ուսանողները, հարյուր տոկոսով ՍՈՒԲՅԵԿՏԻՎ Է։

ՕԲՅԵԿՏԻՎ ԳԻՏԵԼԻՔԸ հնարավոր չէ ձեռք բերել առանց ՕԲՅԵԿՏԻՎ ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ։

Ուսանողները նախ պետք է հասնեն ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ, իսկ հետո՝ ՕԲՅԵԿՏԻՎ ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ։

Միայն ՍԻՐՈ ՃԱՆԱՊԱՐՀՈՎ մենք կարող ենք հասնել ՕԲՅԵԿՏԻՎ ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ և ՕԲՅԵԿՏԻՎ ԳԻՏԵԼԻՔԻ։

Անհրաժեշտ է հասկանալ ԲԱՆԱԿԻ ԲԱՐԴ ԽՆԴԻՐԸ, եթե իսկապես ցանկանում ենք անցնել ՍԻՐՈ ՃԱՆԱՊԱՐՀԸ։