Ճշմարտությունը

Մեր թշվառ գոյության Խաչելության ճանապարհը սկսվում է մանկությունից և պատանեկությունից՝ բազմաթիվ մտավոր խեղաթյուրումներով, ընտանեկան ներքին ողբերգություններով, տանը և դպրոցում տհաճություններով և այլն։

Միանգամայն պարզ է, որ մանկության և պատանեկության տարիներին, բացառությամբ շատ հազվադեպ դեպքերի, այս բոլոր խնդիրները չեն կարողանում իսկապես խորապես ազդել մեզ վրա, բայց երբ արդեն մեծանում ենք, սկսվում են հարցերը. Ո՞վ եմ ես։ Որտեղի՞ց եմ ես գալիս։ Ինչո՞ւ պետք է տառապեմ։ Ո՞րն է այս գոյության նպատակը։ և այլն, և այլն, և այլն։

Կյանքի ճանապարհին բոլորս ենք մեզ այս հարցերը տվել, բոլորս էլ ինչ-որ պահի ցանկացել ենք հետազոտել, հարցումներ անել, իմանալ այդքան դառնությունների, դառնությունների, պայքարների ու տառապանքների «պատճառը», բայց, ցավոք, միշտ վերջանում ենք ինչ-որ տեսության, ինչ-որ կարծիքի, ինչ-որ հավատալիության մեջ՝ այն, ինչ ասաց հարևանը, այն, ինչ մեզ պատասխանեց մի ծերունի և այլն։

Մենք կորցրել ենք իսկական անմեղությունը և հանգիստ սրտի խաղաղությունը, և այդ պատճառով մենք ի վիճակի չենք անմիջականորեն զգալ ճշմարտությունը իր ողջ դաժանությամբ, մենք կախված ենք նրանից, թե ինչ են ասում մյուսները, և պարզ է, որ մենք գնում ենք սխալ ճանապարհով:

Կապիտալիստական հասարակությունը արմատապես դատապարտում է աթեիստներին, նրանց, ովքեր չեն հավատում Աստծուն:

Մարքսիստ-լենինյան հասարակությունը դատապարտում է նրանց, ովքեր ԱՅՈ ՀԱՎԱՏՈՒՄ ԵՆ ԱՍՏԾՈՒՆ, բայց խորքում երկուսն էլ նույնն են, կարծիքի հարց, մարդկանց քմահաճույքներ, մտքի պրոյեկցիաներ։ Ո՛չ հավատալը, ո՛չ անհավատալը, ո՛չ էլ թերահավատությունը չեն նշանակում ապրել ճշմարտությունը։

Միտքը կարող է իրեն թույլ տալ հավատալ, կասկածել, կարծիք հայտնել, ենթադրություններ անել և այլն, բայց դա ճշմարտությունը զգալ չէ:

Մենք կարող ենք մեզ թույլ տալ հավատալ արևին կամ չհավատալ նրան, կամ նույնիսկ կասկածել նրան, բայց աստղային թագավորը կշարունակի լույս և կյանք տալ ամեն ինչին, առանց մեր կարծիքներն իր համար նշանակություն ունենալու։

Կույր հավատի հետևում, անհավատալիության և թերահավատության հետևում թաքնված են կեղծ բարոյականության բազմաթիվ երանգներ և կեղծ հարգանքի բազմաթիվ սխալ հասկացություններ, որոնց ստվերում ամրանում է ԵՍ-ը։

Կապիտալիստական տիպի հասարակությունը և կոմունիստական տիպի հասարակությունը, յուրաքանչյուրն իր ձևով և իր քմահաճույքներին, նախապաշարմունքներին և տեսություններին համապատասխան, ունի բարոյականության իր հատուկ տեսակը։ Այն, ինչ բարոյական է կապիտալիստական ​​բլոկի ներսում, անբարոյական է կոմունիստական ​​բլոկի ներսում և հակառակը:

Բարոյականությունը կախված է սովորույթներից, վայրից, ժամանակից։ Այն, ինչ բարոյական է մի երկրում, անբարոյական է մեկ այլ երկրում, և այն, ինչ բարոյական էր մի ժամանակաշրջանում, անբարոյական է մեկ այլ ժամանակաշրջանում։ Բարոյականությունը չունի որևէ էական արժեք, խորապես վերլուծելով՝ այն հարյուր տոկոսով հիմար է թվում։

Հիմնարար կրթությունը բարոյականություն չի սովորեցնում, հիմնարար կրթությունը սովորեցնում է ՀԵՂԱՓՈԽԱԿԱՆ ԷԹԻԿԱ, և դա է այն, ինչ անհրաժեշտ է նոր սերունդներին։

Դարերի սարսափելի գիշերից սկսած՝ բոլոր ժամանակներում միշտ եղել են մարդիկ, ովքեր հեռացել են աշխարհից՝ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ փնտրելու համար։

Անմիտ է հեռանալ աշխարհից ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ փնտրելու համար, քանի որ այն գտնվում է աշխարհի և մարդու ներսում այստեղ և հիմա։

ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ պահ առ պահ անհայտ է, և ոչ թե աշխարհից բաժանվելով կամ մեր մերձավորներին լքելով կարող ենք այն բացահայտել։

Անմիտ է ասել, որ ցանկացած ճշմարտություն կիսաճշմարտություն է, և որ ցանկացած ճշմարտություն կիսասխալ է։

ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ արմատական է և ԿԱ ԿԱՄ ՉԿԱ, այն երբեք չի կարող կես լինել, այն երբեք չի կարող կիսասխալ լինել։

Անմիտ է ասել. ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ ժամանակի մեջ է, և այն, ինչ ժամանակին եղել է, այլ ժամանակ չէ։

ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ ոչ մի կապ չունի ժամանակի հետ։ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ ԱՆԺԱՄԱՆԱԿ Է։ ԵՍ-ը ժամանակն է, և, հետևաբար, չի կարող իմանալ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ:

Անմիտ է ենթադրել պայմանական, ժամանակավոր, հարաբերական ճշմարտություններ։ Մարդիկ շփոթում են հասկացություններն ու կարծիքները այն բանի հետ, ինչ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ Է:

ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ ոչ մի կապ չունի կարծիքների կամ այսպես կոչված պայմանական ճշմարտությունների հետ, քանի որ դրանք միայն մտքի անհետևանք պրոյեկցիաներ են։

ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ պահ առ պահ անհայտ է և կարող է զգացվել միայն հոգեբանական ԵՍ-ի բացակայության դեպքում։

Ճշմարտությունը սոփեստությունների, հասկացությունների, կարծիքների հարց չէ։ Ճշմարտությունը կարելի է իմանալ միայն անմիջական փորձի միջոցով։

Միտքը կարող է միայն կարծիք հայտնել, և կարծիքները ոչ մի կապ չունեն ճշմարտության հետ։

Միտքը երբեք չի կարող հասկանալ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ:

Դպրոցների, քոլեջների, համալսարանների ուսուցիչները պետք է փորձեն ճշմարտությունը և ճանապարհ ցույց տան իրենց աշակերտներին։

ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ անմիջական փորձի հարց է, ոչ թե տեսությունների, կարծիքների կամ հասկացությունների հարց։

Մենք կարող ենք և պետք է սովորենք, բայց հրատապ է ինքներս մեզ համար և անմիջականորեն զգալ այն, ինչ ճշմարիտ է յուրաքանչյուր տեսության, հասկացության, կարծիքի մեջ և այլն։

Մենք պետք է ուսումնասիրենք, վերլուծենք, հարցումներ անենք, բայց մենք նաև անհապաղ անհրաժեշտություն ունենք զգալ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ, որը պարունակվում է այն ամենի մեջ, ինչ մենք սովորում ենք։

Անհնար է զգալ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ, մինչդեռ միտքը գրգռված է, ցնցված, տանջված հակադիր կարծիքներից:

ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ հնարավոր է զգալ միայն այն ժամանակ, երբ միտքը դադարում է, երբ միտքը լռում է:

Դպրոցների, քոլեջների և համալսարանների ուսուցիչները պետք է աշակերտներին ցույց տան ներքին խորը մեդիտացիայի ճանապարհը։

Ներքին խորը մեդիտացիայի ուղին մեզ տանում է դեպի մտքի հանդարտությունն ու լռությունը:

Երբ միտքը դադարում է, դատարկվում է մտքերից, ցանկություններից, կարծիքներից և այլն, երբ միտքը լռում է, ճշմարտությունն է գալիս մեզ: