Իշխանությունները

Կառավարությունը ունի ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ, ՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆԸ ունի ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ: Ոստիկանությունը, օրենքը, զինվորը, ծնողները, ուսուցիչները, կրոնական առաջնորդները և այլն, ունեն ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ:

Գոյություն ունի ԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆ երկու տեսակ. Առաջինը՝ ԵՆԹԱԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ: Երկրորդը՝ ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ:

Անօգուտ են ԱՆԳԻՏԱԿԻՑ կամ ԵՆԹԱԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ: Մեզ հրատապորեն անհրաժեշտ են ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ:

ԱՆԳԻՏԱԿԻՑ կամ ԵՆԹԱԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ աշխարհը լցրել են արցունքներով և ցավով:

Տանը և դպրոցում ԱՆԳԻՏԱԿԻՑ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ չարաշահում են ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ միայն այն պատճառով, որ ԱՆԳԻՏԱԿԻՑ են կամ ԵՆԹԱԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ:

Անգիտակից ծնողներն ու ուսուցիչները այսօր կույրերի կույր առաջնորդներն են, և ինչպես ասում են սուրբ գրությունները, բոլորը գլխիվայր կհայտնվեն անդունդում:

Անգիտակից ծնողներն ու ուսուցիչները մանկության տարիներին մեզ ստիպում են անել անհեթեթ բաներ», բայց նրանք դա տրամաբանական են համարում։ Նրանք ասում են, որ դա մեր օգտին է:

Ծնողները ԱՆԳԻՏԱԿԻՑ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ են, ինչպես ցույց է տալիս այն փաստը, որ երեխաների հետ վարվում են ինչպես աղբի հետ, կարծես իրենք մարդկային տեսակից բարձր արարածներ լինեն։

Ուսուցիչներն ու ուսուցչուհիները սկսում են ատել որոշ աշակերտների կամ աշակերտուհիների, իսկ մյուսներին փայփայում կամ քծնում են։ Երբեմն խստորեն պատժում են ցանկացած ատելի ուսանողի, նույնիսկ եթե վերջինս այլասերված չէ, և հիանալի գնահատականներով պարգևատրում են շատ քծնված աշակերտների կամ աշակերտուհիների, որոնք իրականում դրանք արժանի չեն:

Ծնողներն ու դպրոցի ուսուցիչները սխալ կանոններ են թելադրում երեխաների, աղջիկների, երիտասարդների, երիտասարդուհիների և այլնի համար:

Այն ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ, որոնք ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆ չունեն, կարող են անել միայն անհեթեթ բաներ:

Մեզ անհրաժեշտ են ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ: ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆ ասելով հասկացեք ԻՆՔՆ ԻՐԵՆ ԼՐԻՎ ԳԻՏԵԼԻՔԸ, մեր ներքին ԱՐԺԵՔՆԵՐԻ ամբողջական գիտելիքը:

Միայն նա, ով իսկապես տիրապետում է ԻՐ ԻՐԵՆ լիարժեք գիտելիքին, արթնացած է լիարժեք կերպով։ Դա նշանակում է լինել ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ:

Բոլորը կարծում են, որ ԻՐԵՆՔ ԻՐԵՆՑ ԳԻՏԵՆ, բայց կյանքում շատ դժվար է գտնել մեկին, ով իսկապես ճանաչում է ինքն իրեն։ Մարդիկ իրենց մասին ամբողջովին սխալ պատկերացումներ ունեն։

Ինքդ քեզ ճանաչելը պահանջում է մեծ և սարսափելի ԻՆՔՆԱՋԱՆՔԵՐ: Միայն ԻՆՔՆ ԻՐԵՆ ԳԻՏԵԼԻՔԻ ՄԻՋՈՑՈՎ Է ՀՆԱՐԱՎՈՐ ԻՐԱԿԱՆՈՒՄ ՀԱՍՆԵԼ ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ:

ԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆ ՉԱՐԱՇԱՀՈՒՄԸ պայմանավորված է ԱՆԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՄԲ: Ոչ մի ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ երբեք չէր հասնի ԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆ ՉԱՐԱՇԱՀՄԱՆ:

Որոշ փիլիսոփաներ դեմ են ցանկացած ԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆԸ, նրանք ատում են ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ։ Մտածելու նման ձևը ՍՈՒՏ Է, քանի որ ամեն ինչում, սկսած մանրէից մինչև արև, կան սանդղակներ և սանդղակներ, աստիճաններ և աստիճաններ, բարձր ուժեր, որոնք վերահսկում և ուղղորդում են, և ստորին ուժեր, որոնք վերահսկվում և ուղղորդվում են:

Մեղուների պարզ մեղրաբջջում թագավորի մոտ իշխանություն կա։ Ցանկացած մրջնաբնում կա իշխանություն և օրենքներ։ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆ սկզբունքի ոչնչացումը կհանգեցնի ԱՆԱՐԽԻԱՅԻ:

Մեր ապրած այս կրիտիկական ժամանակների ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ ԱՆԳԻՏԱԿԻՑ են, և պարզ է, որ այս ՀՈԳԵԲԱՆԱԿԱՆ փաստի պատճառով նրանք ստրկացնում, շղթայում, չարաշահում, ցավ են պատճառում:

Մեզ անհրաժեշտ են ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐ, հրահանգիչներ կամ հոգևոր առաջնորդներ, կառավարության իշխանություններ, ծնողներ և այլն, որոնք լիովին ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ են: Միայն այդպես մենք կարող ենք իսկապես ավելի ԼԱՎ ԱՇԽԱՐՀ ստեղծել:

Հիմարություն է ասել, որ հոգևոր ուսուցիչներ և առաջնորդներ պետք չեն։ Անհեթեթ է անտեսել ԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆ սկզբունքը ամեն ինչում, ինչ ստեղծվել է։

Նրանք, ովքեր ԻՆՔՆԱԲԱՎԱՐ են, ՀՊԱՐՏ են, կարծում են, որ ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐՆ ՈՒ ՀՈԳԵՎՈՐ ԱՌԱՋՆՈՐԴՆԵՐԸ ՊԵՏՔ ՉԵՆ:

Մենք պետք է ճանաչենք մեր սեփական ՍՈՎԱԾՈՒԹՅՈՒՆԸ և ԹՇՎԱՌՈՒԹՅՈՒՆԸ: Մենք պետք է հասկանանք, որ մեզ անհրաժեշտ են ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ, ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐ, ՀՈԳԵՎՈՐ ՀՐԱՀԱՆԳԻՉՆԵՐ և այլն, ԲԱՅՑ ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ, որպեսզի նրանք կարողանան խելամտորեն ուղղորդել, օգնել և առաջնորդել մեզ:

ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐԻ ԱՆԳԻՏԱԿԻՑ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ոչնչացնում է աշակերտների ստեղծագործական ուժը։ Եթե աշակերտը նկարում է, անգիտակից ուսուցիչն ասում է նրան, թե ինչ պետք է նկարի, այն ծառը կամ բնապատկերը, որը պետք է պատճենի, և սարսափած աշակերտը չի համարձակվում դուրս գալ ուսուցչի մեխանիկական կանոններից:

Դա ստեղծում չէ։ Անհրաժեշտ է, որ ուսանողը դառնա ստեղծագործող։ Որ նա կարողանա դուրս գալ ԱՆԳԻՏԱԿԻՑ ՈՒՍՈՒՑՉԻ անգիտակից կանոններից, որպեսզի կարողանա փոխանցել այն ամենը, ինչ զգում է ծառի նկատմամբ, ծառի դողդոջուն տերևների միջով շրջանառվող կյանքի ողջ հմայքը, իր խորը նշանակությունը:

ԳԻՏԱԿԻՑ ՈՒՍՈՒՑԻՉԸ չէր հակադրվի ոգու ազատագրող ստեղծագործությանը:

ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ ունեցող ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐԸ երբեք չէին խեղդի աշակերտների միտքը:

ԱՆԳԻՏԱԿԻՑ ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐԸ իրենց ԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՄԲ ոչնչացնում են աշակերտների միտքն ու բանականությունը:

ԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆ ԱՆԳԻՏԱԿԻՑ ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐԸ միայն գիտեն, թե ինչպես պատժել և թելադրել հիմար կանոններ, որպեսզի աշակերտները լավ պահեն իրենց:

ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐԸ մեծ համբերությամբ սովորեցնում են իրենց աշակերտներին՝ օգնելով նրանց հասկանալ իրենց անհատական դժվարությունները, որպեսզի հասկանալով կարողանան գերազանցել իրենց բոլոր սխալները և հաղթական առաջ շարժվել:

ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ կամ ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ երբեք չէր կարող ոչնչացնել ԲԱՆԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ:

ԱՆԳԻՏԱԿԻՑ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ոչնչացնում է ԲԱՆԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ և լուրջ վնաս է հասցնում աշակերտներին:

Բանականությունը մեզ մոտ առաջանում է միայն այն ժամանակ, երբ մենք վայելում ենք իսկական ազատություն, և ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ ունեցող ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐՆ իսկապես գիտեն, թե ինչպես հարգել ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾԱԿԱՆ ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆԸ:

ԱՆԳԻՏԱԿԻՑ ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐԸ կարծում են, որ ամեն ինչ գիտեն և ոտնահարում են ուսանողների ազատությունը՝ խեղդելով նրանց բանականությունը իրենց անկենդան կանոններով։

ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐԸ ԳԻՏԵՆ, որ ՉԳԻՏԵՆ, և նույնիսկ իրենց թույլ են տալիս սովորել՝ դիտելով իրենց աշակերտների ստեղծագործական կարողությունները:

Անհրաժեշտ է, որ դպրոցների, քոլեջների և համալսարանների ուսանողները պարզապես կարգապահ ավտոմատների վիճակից անցնեն խելացի և ազատ էակների փայլուն դիրքին, որպեսզի կարողանան ամենայն հաջողությամբ դիմակայել գոյության բոլոր դժվարություններին:

Սա պահանջում է ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ, իրազեկ ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐ, ովքեր իսկապես հետաքրքրված են իրենց աշակերտներով, ուսուցիչներ, ովքեր լավ վարձատրվում են, որպեսզի որևէ դրամական տառապանք չունենան:

Ցավոք սրտի, յուրաքանչյուր ՈՒՍՈՒՑԻՉ, յուրաքանչյուր ծնող, յուրաքանչյուր աշակերտ իրեն համարում է ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ, ԱՐԹՈՒՆ, և դա նրանց ամենամեծ ՍԽԱԼՆ Է:

Շատ հազվադեպ է կյանքում հանդիպել ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ և ԱՐԹՈՒՆ մարդու։ Մարդիկ երազում են, երբ մարմինը քնած է, և երազում են, երբ մարմինը արթուն վիճակում է։

Մարդիկ մեքենա են վարում՝ երազելով, աշխատում են՝ երազելով, քայլում են փողոցներով՝ երազելով, ապրում են ամեն ժամ՝ երազելով։

Շատ բնական է, որ պրոֆեսորը մոռանա իր անձրևանոցը կամ մեքենայում լքի որևէ գիրք կամ դրամապանակ։ Այս ամենը պատահում է, քանի որ պրոֆեսորի գիտակցությունը քնած է, նա երազում է…

Շատ դժվար է, որ մարդիկ ընդունեն, որ իրենք քնած են, բոլորը իրենց արթուն են համարում։ Եթե ինչ-որ մեկը ընդունի, որ իր գիտակցությունը քնած է, ապա պարզ է, որ հենց այդ պահից նա կսկսի արթնանալ։

Աշակերտը տանը մոռանում է այն գիրքը կամ տետրը, որը պետք է տանի դպրոց, նման մոռացությունը շատ նորմալ է թվում և այդպես էլ կա, բայց դա ցույց է տալիս այն քնած վիճակը, որում գտնվում է մարդկային գիտակցությունը։

Ցանկացած քաղաքային տրանսպորտի ծառայության ուղևորները հաճախ անցնում են փողոցը, նրանք քնած էին, և երբ արթնանում են, նրանք հասկանում են, որ անցել են փողոցը, և որ այժմ ստիպված կլինեն մի քանի փողոց հետ գնալ ոտքով:

Հազվադեպ է կյանքում, որ մարդն իսկապես արթուն լինի, և երբ նա գոնե մի պահ եղել է արթուն, ինչպես անսահման սարսափի դեպքերում, նա մի պահ տեսնում է ինքն իրեն ԱՄԲՈՂՋԱԿԱՆ ձևով։ Այդ պահերը անմոռանալի են։

Մարդը, ով վերադառնում է տուն՝ քաղաքով մեկ շրջելուց հետո, շատ դժվար է մանրամասնորեն հիշել իր բոլոր մտքերը, դեպքերը, մարդկանց, իրերը, գաղափարները և այլն, և այլն, և այլն։ Հիշելու փորձի ժամանակ նա իր հիշողության մեջ կգտնի մեծ բացեր, որոնք համապատասխանում են ամենախորը քնի վիճակներին։

Հոգեբանության որոշ ուսանողներ նպատակ են դրել պահ առ պահ զգոն ապրել, բայց հանկարծ նրանք քնում են, գուցե փողոցում ընկերոջը հանդիպելիս, որևէ խանութ մտնելիս ինչ-որ բան գնելու համար և այլն, և երբ ժամեր անց նրանք հիշեն պահ առ պահ ԶԳՈՆ և ԱՐԹՈՒՆ ապրելու իրենց որոշումը, ապա հասկանում են, որ քնել են, երբ մտել են այս կամ այն վայրը, կամ երբ հանդիպել են այս կամ այն մարդուն և այլն, և այլն։

ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ լինելը շատ դժվար բան է, բայց կարելի է հասնել այս վիճակին՝ սովորելով պահ առ պահ զգոն և արթուն ապրել։

Եթե մենք ցանկանում ենք հասնել ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ, մենք պետք է իմանանք ինքներս մեզ ԱՄԲՈՂՋԱԿԱՆ ձևով:

Մեզանից յուրաքանչյուրն ունի ԵՍ-ը, ԻՆՔՆ ԻՐԵՆ, ԵՍ-ը, որը մենք պետք է ուսումնասիրենք, որպեսզի ճանաչենք ինքներս մեզ և դառնանք ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ:

Հրատապ է ԻՆՔՆԱԴԻՏԱՐԿՈՒՄԸ, ՎԵՐԼՈՒԾՈՒԹՅՈՒՆԸ և ՀԱՍԿԱՆԱԼԸ մեր թերություններից յուրաքանչյուրը:

Անհրաժեշտ է ուսումնասիրել ինքներս մեզ մտքի, հույզերի, սովորությունների, բնազդների և սեռի ոլորտում:

Միտքն ունի բազմաթիվ ՄԱԿԱՐԴԱԿՆԵՐ, շրջաններ կամ ԵՆԹԱԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ բաժիններ, որոնք մենք պետք է խորապես իմանանք ԴԻՏԱՐԿՄԱՆ, ՎԵՐԼՈՒԾՈՒԹՅԱՆ, ՀԻՄՆԱԿԱՆ ՄԵԴԻՏԱՑԻԱՅԻ և ԽՈՐԸ ՆԵՐՔԻՆ ԸՆԿԱԼՄԱՆ միջոցով:

Ցանկացած թերություն կարող է անհետանալ մտավոր շրջանից և շարունակել գոյություն ունենալ մտքի այլ անգիտակից մակարդակներում:

Առաջին հերթին անհրաժեշտ է ԱՐԹՆԱՆԱԼ, որպեսզի հասկանանք մեր սեփական ԹՇՎԱՌՈՒԹՅՈՒՆԸ, ՍՈՎԱԾՈՒԹՅՈՒՆԸ և ՑԱՎԸ: Դրանից հետո ԵՍ-ը սկսում է ՄԵՌՆԵԼ պահ առ պահ։ Հոգեբանական ԵՍ-Ի ՄԱՀԸ ՀՐԱՏԱՊ Է:

Միայն մահանալով է ծնվում մեզանում իսկապես ԳԻՏԱԿԻՑ ԷԱԿԸ: Միայն ԷԱԿԸ կարող է իրականացնել իսկական ԳԻՏԱԿԻՑ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ:

ԱՐԹՆԱՆԱԼ, ՄԵՌՆԵԼ, ԾՆՎԵԼ: Սրանք այն երեք հոգեբանական փուլերն են, որոնք մեզ տանում են դեպի ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆ ԻՐԱԿԱՆ ԳՈՅՈՒԹՅՈՒՆԸ:

Պետք է արթնանալ մահանալու համար, և պետք է մահանալ ծնվելու համար։ Ով մահանում է առանց ԱՐԹՆԱՆԱԼՈՒ, դառնում է ՀԻՄԱՐ ՍՈՒՐԲ: Ով ԾՆՎՈՒՄ է առանց մահանալու, դառնում է ԵՐԿԴԵՄ ԱՆՀԱՏ, շատ ԱՐԴԱՐ և շատ այլասերված:

Իրական ԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆ կիրառումը կարող է իրականացվել միայն նրանց կողմից, ովքեր ունեն գիտակից ԷԱԿ:

Նրանք, ովքեր դեռ չունեն ԳԻՏԱԿԻՑ ԷԱԿ, նրանք, ովքեր դեռ ԻՆՔՆԱԳԻՏԱԿԻՑ չեն, հակված են ՉԱՐԱՇԱՀԵԼ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ և մեծ վնաս պատճառել:

ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐԸ պետք է սովորեն հրամայել, իսկ աշակերտները պետք է սովորեն հնազանդվել։

Այն ՀՈԳԵԲԱՆՆԵՐԸ, ովքեր հանդես են գալիս հնազանդության դեմ, իրականում շատ սխալ են, քանի որ ոչ ոք չի կարող գիտակցաբար հրամայել, եթե նախապես չի սովորել հնազանդվել:

Անհրաժեշտ է իմանալ, թե ինչպես ԳԻՏԱԿՑԱԲԱՐ հրամայել, և անհրաժեշտ է իմանալ, թե ինչպես ԳԻՏԱԿՑԱԲԱՐ հնազանդվել: