Ծնողներ Եվ Ուսուցիչներ

ՀԱՆՐԱՅԻՆ ԿՐԹՈՒԹՅԱՆ ամենալուրջ խնդիրը տարրական, միջնակարգ կամ ավագ դպրոցի աշակերտները չեն, այլ ԾՆՈՂՆԵՐՆ ՈՒ ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐԸ:

Եթե ծնողներն ու ուսուցիչները իրենք իրենց չճանաչեն, եթե ի վիճակի չլինեն հասկանալ երեխային, եթե չկարողանան խորապես հասկանալ այս արարածների հետ իրենց հարաբերությունները, որոնք սկսում են ապրել, եթե միայն մտահոգվեն իրենց սաների ինտելեկտը մշակելով, ինչպե՞ս կարող ենք ստեղծել կրթության նոր դաս:

Երեխան, աշակերտը գնում է դպրոց՝ գիտակցված կողմնորոշում ստանալու համար, բայց եթե ուսուցիչները նեղ մտածելակերպ ունեն, պահպանողական, հետադիմական, ապա այդպիսին կլինի ուսանողը:

Մանկավարժները պետք է վերադաստիարակվեն, ճանաչեն իրենց, վերանայեն իրենց բոլոր գիտելիքները, հասկանան, որ մենք մտնում ենք Նոր դարաշրջան:

Մանկավարժների վերափոխմամբ փոխվում է հանրային կրթությունը։

ՄԱՆԿԱՎԱՐԺԻՆ ԿՐԹԵԼԸ ամենադժվարն է, քանի որ յուրաքանչյուր ոք, ով շատ է կարդացել, յուրաքանչյուր ոք, ով ունի կոչում, յուրաքանչյուր ոք, ով պետք է դասավանդի, ով աշխատում է որպես դպրոցի ուսուցիչ, արդեն այնպիսին է, ինչպիսին կա, նրա միտքը շշալցված է այն հիսուն հազար տեսություններով, որոնք նա ուսումնասիրել է և այլևս չի փոխվի նույնիսկ թնդանոթով կրակելով:

Ուսուցիչները պետք է սովորեցնեն ԻՆՉՊԵՍ ՄՏԱԾԵԼ, բայց, ցավոք, նրանք միայն անհանգստանում են նրանց սովորեցնելով, ԹԵ ԻՆՉ ՊԵՏՔ Է ՄՏԱԾԵԼ:

Ծնողներն ու ուսուցիչները լի են սարսափելի տնտեսական, սոցիալական, սիրային և այլ մտահոգություններով։

Ծնողներն ու ուսուցիչները հիմնականում զբաղված են իրենց սեփական հակասություններով և ցավերով, նրանք իսկապես լրջորեն հետաքրքրված չեն ուսումնասիրել և լուծել այն խնդիրները, որոնք առաջադրում են «ՆՈՐ ԱԼԻՔԻ» տղաներն ու աղջիկները:

Մեծ մտավոր, բարոյական և սոցիալական այլասերում կա, բայց ծնողներն ու ուսուցիչները լի են անձնական անհանգստություններով և մտահոգություններով և ժամանակ ունեն մտածելու միայն երեխաների տնտեսական կողմի մասին, նրանց մասնագիտություն տալու մասին, որպեսզի նրանք սովամահ չլինեն, և վերջ:

Հակառակ ընդհանուր համոզմունքի, ընտանիքի ծնողների մեծ մասը իսկապես չեն սիրում իրենց երեխաներին, եթե սիրեին, կպայքարեին ընդհանուր բարեկեցության համար, կմտահոգվեին ՀԱՆՐԱՅԻՆ ԿՐԹՈՒԹՅԱՆ խնդիրներով՝ իսկական փոփոխությունների հասնելու նպատակով։

Եթե ընտանիքի ծնողները իսկապես սիրեին իրենց երեխաներին, պատերազմներ չէին լինի, ընտանիքն ու ազգն այդքան չէին առանձնանա ի հակադրություն ամբողջ աշխարհի, քանի որ դա խնդիրներ է ստեղծում, պատերազմներ, վնասակար բաժանումներ, դժոխային միջավայր մեր որդիների և դուստրերի համար։

Մարդիկ սովորում են, պատրաստվում են բժիշկներ, ինժեներներ, իրավաբաններ և այլն լինել, փոխարենը չեն պատրաստվում ամենալուրջ և դժվարին գործին, այն է՝ ընտանիքի ծնող լինելուն:

Այդ ընտանեկան եսասիրությունը, մեր մերձավորներին չսիրելը, ընտանեկան մեկուսացման քաղաքականությունը հարյուր տոկոսով անհեթեթ է, քանի որ այն դառնում է վատթարացման և սոցիալական մշտական այլասերման գործոն։

Առաջընթացը, իսկական հեղափոխությունը հնարավոր են միայն քանդելով այդ հայտնի Չինական պատերը, որոնք մեզ բաժանում են, որոնք մեզ մեկուսացնում են մնացած աշխարհից:

Մենք բոլորս ՄԻԱՅՆ ԸՆՏԱՆԻՔ ԵՆՔ, և անհեթեթ է միմյանց տանջելը, ընտանիք համարել միայն այն սակավաթիվ մարդկանց, ովքեր մեզ հետ են ապրում և այլն:

ԸՆՏԱՆԻՔԻ ԵՍԱՍԻՐԱԿԱՆ բացառիկությունը կանգնեցնում է սոցիալական առաջընթացը, բաժանում է մարդկանց, ստեղծում է պատերազմներ, արտոնյալ դասեր, տնտեսական խնդիրներ և այլն:

Երբ ընտանիքի ծնողները իսկապես սիրեն իրենց երեխաներին, ապա փոշու կվերածվեն մեկուսացման պարիսպները, զզվելի պատերը, և այն ժամանակ ընտանիքը կդադարի լինել եսասիրական և անհեթեթ շրջանակ:

Ընտանիքի եսասիրական պատերի փլվելով գոյություն ունի եղբայրական հաղորդակցություն բոլոր մյուս ծնողների և մայրերի հետ, ուսուցիչների հետ, ամբողջ հասարակության հետ:

ԻՍԿԱԿԱՆ ԵՂԲԱՅՐՈՒԹՅԱՆ արդյունքը ՍՈՑԻԱԼԱԿԱՆ ԻՍԿԱԿԱՆ ՓՈԽԱՐԿՈՒՄՆ Է, ԿՐԹԱԿԱՆ ՃՅՈՒՂԻ իսկական ՀԵՂԱՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆԸ դեպի ավելի լավ աշխարհ:

ՄԱՆԿԱՎԱՐԺԸ պետք է ավելի գիտակից լինի, նա պետք է հավաքի ընտանիքի ծնողներին, ծնողների խորհրդին և հստակ խոսի նրանց հետ:

Անհրաժեշտ է, որ ընտանիքի ծնողները հասկանան, որ հանրային կրթության գործը իրականացվում է ընտանիքի ծնողների և ուսուցիչների միջև փոխադարձ համագործակցության ամուր հիմքի վրա:

Անհրաժեշտ է ընտանիքի ծնողներին ասել, որ ՀԻՄՆԱԿԱՆ ԿՐԹՈՒԹՅՈՒՆԸ անհրաժեշտ է նոր սերունդներին մեծացնելու համար:

Անհրաժեշտ է ընտանիքի ծնողներին ասել, որ մտավոր կրթությունը անհրաժեշտ է, բայց դա ամենը չէ, ինչ-որ բան ավելին է պետք, անհրաժեշտ է տղաներին և աղջիկներին սովորեցնել ճանաչել իրենց, ճանաչել իրենց սեփական սխալները, իրենց սեփական հոգեբանական թերությունները:

Պետք է ընտանիքի ծնողներին ասել, որ երեխաները պետք է բեղմնավորվեն ՍԻՐՈՎ, այլ ոչ թե ԿԵՆԴԱՆԱԿԱՆ ԿՐՔՈՎ:

Դաժան և անողոք է մեր կենդանական ցանկությունները, մեր բուռն սեռական կրքերը, մեր հիվանդագին զգացմունքներն ու գազանային էմոցիաները մեր սերունդների մեջ պրոյեկտելը:

Որդիներն ու դուստրերը մեր սեփական պրոյեկցիաներն են, և հանցավոր է աշխարհը վարակել գազանային պրոյեկցիաներով:

Դպրոցների, քոլեջների և համալսարանների ուսուցիչները պետք է հավաքեն ընտանիքի ծնողներին դահլիճում՝ իրենց երեխաների և հասարակության ու աշխարհի հանդեպ բարոյական պատասխանատվության ճանապարհը սովորեցնելու առողջ նպատակով:

ՄԱՆԿԱՎԱՐԺՆԵՐԸ պարտավոր են ՎԵՐԱԴԱՍՏԻԱՐԱԿԵԼ իրենց և կողմնորոշել ընտանիքի ծնողներին:

Մեզ անհրաժեշտ է իսկապես սիրել աշխարհը փոխելու համար: Մեզ անհրաժեշտ է միավորվել, որպեսզի մեզ միջև կառուցենք Նոր Դարաշրջանի հրաշալի Տաճարը, որը հենց հիմա սկսվում է մտքի վեհաշուք որոտի մեջ: