Հոգեբանական Ապստամբություն

Նրանք, ովքեր իրենց նվիրել են աշխարհի բոլոր երկրներով ճանապարհորդելուն՝ մանրամասն ուսումնասիրելու մարդկային բոլոր ռասաները, իրենք իրենց համար կարողացել են համոզվել, որ այս խեղճ ԻՆՏԵԼԵԿՏՈՒԱԼ ԿԵՆԴԱՆՈՒ բնույթը, որին սխալմամբ մարդ են անվանում, միշտ նույնն է՝ լինի դա հին Եվրոպայում, թե ստրկությունից հոգնած Աֆրիկայում, Վեդաների սուրբ երկրում, թե Արևմտյան Հնդկաստանում, Ավստրիայում, թե Չինաստանում։

Այս կոնկրետ փաստը, այս սարսափելի իրականությունը, որը զարմացնում է յուրաքանչյուր ուսումնասիրող մարդու, հատկապես կարելի է ստուգել, եթե ճանապարհորդը այցելի դպրոցներ, քոլեջներ և համալսարաններ։

Մենք հասել ենք զանգվածային արտադրության դարաշրջան։ Այժմ ամեն ինչ արտադրվում է հաջորդական ժապավենով և մեծ մասշտաբով։ Ինքնաթիռների, մեքենաների, շքեղ ապրանքների շարքեր և այլն, և այլն։

Թեև մի փոքր գռոտեսկային է թվում, բայց շատ ճիշտ է, որ Արդյունաբերական դպրոցները, համալսարանները և այլն նույնպես վերածվել են զանգվածային արտադրության ինտելեկտուալ գործարանների։

Զանգվածային արտադրության այս ժամանակներում կյանքում միակ նպատակը տնտեսական անվտանգություն գտնելն է։ Մարդիկ ամեն ինչից վախենում են և անվտանգություն են փնտրում։

Զանգվածային արտադրության այս ժամանակներում անկախ մտածողությունը գրեթե անհնար է դառնում, քանի որ ժամանակակից կրթության տեսակը հիմնված է միայն հարմարավետության վրա։

«Նոր ալիքը» շատ գոհ է այս ինտելեկտուալ միջակությունից։ Եթե ինչ-որ մեկը ցանկանում է տարբեր լինել, առանձնանալ մյուսներից, բոլորը նրան որակազրկում են, բոլորը նրան քննադատում են, նրան դատարկության մեջ են գցում, նրան աշխատանքից զրկում են և այլն։

Գումար վաստակելու և զվարճանալու ցանկությունը, կյանքում հաջողության հասնելու հրատապությունը, տնտեսական անվտանգության որոնումը, շատ բաներ գնելու ցանկությունը, որպեսզի պարծենան ուրիշների առաջ և այլն, արգելում են մաքուր, բնական և ինքնաբուխ մտածողությունը։

Ամբողջությամբ ապացուցվել է, որ վախը բթացնում է միտքը և կարծրացնում սիրտը։

Վախի և անվտանգության որոնման այս ժամանակներում մարդիկ թաքնվում են իրենց քարանձավներում, իրենց բներում, իրենց անկյունում, այն վայրում, որտեղ կարծում են, որ կարող են ունենալ ավելի շատ անվտանգություն, ավելի քիչ խնդիրներ և չեն ցանկանում դուրս գալ այնտեղից, նրանք սարսափում են կյանքից, վախենում են նոր արկածներից, նոր փորձառություններից և այլն, և այլն։

Այս ամբողջ այնքան աղաղակված ժամանակակից կրթությունը հիմնված է վախի և անվտանգության որոնման վրա, մարդիկ սարսափած են, նրանք վախենում են նույնիսկ իրենց սեփական ստվերից։

Մարդիկ սարսափում են ամեն ինչից, վախենում են դուրս գալ հին սահմանված նորմերից, տարբերվել մյուս մարդկանցից, մտածել հեղափոխական կերպով, խզել քայքայվող հասարակության բոլոր նախապաշարմունքները և այլն։

Բարեբախտաբար, աշխարհում ապրում են մի քանի անկեղծ և կարեկից մարդիկ, ովքեր իսկապես ցանկանում են խորապես ուսումնասիրել մտքի բոլոր խնդիրները, բայց մեր մեծամասնության մեջ նույնիսկ չկա անհամաձայնության և ապստամբության ոգին։

Գոյություն ունեն ԱՊՍՏԱՄԲՈՒԹՅԱՆ երկու տեսակներ, որոնք արդեն պատշաճ կերպով դասակարգվել են։ Առաջին՝ Հոգեբանական բռնի ապստամբություն։ Երկրորդ՝ ԻՆՏԵԼԵԿՏԻ խորը հոգեբանական ապստամբություն։

Ապստամբության առաջին տեսակը հետադիմական պահպանողական է և հետաձգող։ Ապստամբության երկրորդ տեսակը ՀԵՂԱՓՈԽԱԿԱՆ Է։

Հոգեբանական ապստամբության առաջին տեսակում մենք գտնում ենք ԲԱՐԵՓՈԽԻՉԻՆ, ով կարկատում է հին հագուստները և վերանորոգում է հին շենքերի պատերը, որպեսզի դրանք չփլվեն, հետընթաց տիպը, արյան և օղու Հեղափոխականը, զորանոցային հեղաշրջումների և պետական հեղաշրջումների առաջնորդը, ուսին հրացանով մարդը, Բռնապետը, ով հաճույք է ստանում պատին կանգնեցնել բոլոր նրանց, ովքեր չեն ընդունում նրա քմահաճույքները, նրա տեսությունները։

Հոգեբանական ապստամբության երկրորդ տեսակում մենք գտնում ենք ԲՈՒԴԴԱՅԻՆ, ՀԻՍՈՒՍԻՆ, ՀԵՐՄԵՍԻՆ, փոխակերպողին, ԻՆՏԵԼԵԿՏՈՒԱԼ ԱՊՍՏԱՄԲԻՆ, ԻՆՏՈՒԻՏԻՎԻՆ, ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ՀԵՂԱՓՈԽՈՒԹՅԱՆ մեծ պալադիններին և այլն, և այլն։

Նրանք, ովքեր կրթվում են միայն բյուրոկրատական փեթակի ներսում հոյակապ դիրքեր բարձրանալու, աստիճաններով վեր բարձրանալու, գագաթին հասնելու, իրենց զգացնել տալու և այլն անհեթեթ նպատակով, զուրկ են իսկական խորությունից, բնույթով տհաս են, մակերեսային, դատարկ, հարյուր տոկոսով խաբեբաներ։

Արդեն մինչև հագեցում ապացուցված է, որ երբ մարդու մեջ չկա մտքի և զգացմունքների իսկական ԻՆՏԵԳՐԱՑԻԱ, նույնիսկ եթե մենք մեծ կրթություն ենք ստացել, կյանքը ստացվում է թերի, հակասական, ձանձրալի և տանջալի ամեն տեսակի անթիվ վախերով։

Ամեն կասկածից դուրս և առանց սխալվելու վախի, մենք կարող ենք վստահորեն պնդել, որ առանց ԱՄԲՈՂՋԱԿԱՆ կրթության կյանքը դառնում է վնասակար, անօգուտ և վնասակար։

ԻՆՏԵԼԵԿՏՈՒԱԼ ԿԵՆԴԱՆԻՆ ունի ՆԵՐՔԻՆ ԷԳՈ, որը, ցավոք, կազմված է հեռավոր ԷՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻՑ, որոնք ամրապնդվում են ՍԽԱԼ ԿՐԹՈՒԹՅԱՄԲ։

ԲԱԶՄԱՊԱՏԻԿ ԵՍ-Ը, որը մեզանից յուրաքանչյուրը կրում է իր մեջ, մեր բոլոր բարդույթների և հակասությունների հիմնական պատճառն է։

ՀԻՄՆԱԿԱՆ ԿՐԹՈՒԹՅՈՒՆԸ պետք է նոր սերունդներին սովորեցնի մեր հոգեբանական ԴԻԴԱԿՏԻԿԱՆ ԵՍ-Ի ԼՈՒԾԱՐՄԱՆ համար։

Միայն լուծարելով այն բազմաթիվ էակները, որոնք միասին կազմում են Էգոն (ԵՍ), մենք կարող ենք մեր մեջ հաստատել անհատական գիտակցության մշտական կենտրոն, այն ժամանակ մենք կլինենք ԱՄԲՈՂՋԱԿԱՆ։

Քանի դեռ մեզանից յուրաքանչյուրի մեջ գոյություն ունի ԲԱԶՄԱՊԱՏԻԿ ԵՍ-Ը, մենք ոչ միայն կդառնանք մեր սեփական կյանքը, այլև կդառնանք մյուսների կյանքը։

Ի՞նչ օգուտ, եթե մենք իրավունք ենք սովորում և դառնում ենք փաստաբաններ, եթե հավերժացնում ենք դատավեճերը։ Ի՞նչ օգուտ մեր մտքում շատ գիտելիքներ կուտակելը, եթե մենք շարունակում ենք շփոթվել։ Ի՞նչ օգուտ տեխնիկական և արդյունաբերական հմտությունները, եթե մենք դրանք օգտագործում ենք մեր նմաններին ոչնչացնելու համար։

Անօգուտ է մեզ կրթել, դասերի հաճախել, սովորել, եթե ամենօրյա կյանքի ընթացքում մենք միմյանց թշվառաբար ոչնչացնում ենք։

Կրթության նպատակը չպետք է լինի միայն ամեն տարի աշխատանք փնտրողների, խաբեբաների նոր տեսակների, տհասների նոր տեսակների արտադրությունը, ովքեր նույնիսկ չգիտեն հարգել մերձավորի կրոնը և այլն։

ՀԻՄՆԱԿԱՆ ԿՐԹՈՒԹՅԱՆ իսկական նպատակը պետք է լինի ստեղծել իսկական ԱՄԲՈՂՋԱԿԱՆ և հետևաբար գիտակից և խելացի տղամարդիկ և կանայք։

Ցավոք, դպրոցների, քոլեջների և համալսարանների ուսուցիչները և ուսուցչուհիները ամեն ինչ մտածում են, բացի ԿՐԹՎՈՂՆԵՐԻ ԱՄԲՈՂՋԱԿԱՆ ԻՆՏԵԼԵԿՏԸ արթնացնելուց։

Ցանկացած մարդ կարող է փափագել և ձեռք բերել կոչումներ, շքանշաններ, դիպլոմներ և նույնիսկ շատ արդյունավետ դառնալ կյանքի մեխանիկական ասպարեզում, բայց դա չի նշանակում լինել ԽԵԼԱՑԻ։

ԻՆՏԵԼԵԿՏԸ երբեք չի կարող լինել պարզ մեխանիկական ֆունկցիոնալություն, ԻՆՏԵԼԵԿՏԸ չի կարող լինել պարզ գրքային տեղեկատվության արդյունք, ԻՆՏԵԼԵԿՏԸ ցանկացած մարտահրավերի նկատմամբ ինքնաբերաբար կայծկլտացող խոսքերով արձագանքելու ունակությունը չէ։ ԻՆՏԵԼԵԿՏԸ հիշողության պարզ բանավորումը չէ։ ԻՆՏԵԼԵԿՏԸ էությունը, ԻՐԱԿԱՆԸ, այն, ինչ իսկապես ԿԱ, ուղղակիորեն ստանալու ունակությունն է։

ՀԻՄՆԱԿԱՆ ԿՐԹՈՒԹՅՈՒՆԸ գիտություն է, որը թույլ է տալիս մեզ արթնացնել այս ունակությունը մեզանում և մյուսների մեջ։

ՀԻՄՆԱԿԱՆ ԿՐԹՈՒԹՅՈՒՆԸ օգնում է յուրաքանչյուր ԱՆՀԱՏԻ բացահայտել իսկական ԱՐԺԵՔՆԵՐԸ, որոնք առաջանում են խորը հետազոտության և ԻՐ ՄԵՋ ԱՄԲՈՂՋԱԿԱՆ ԸՆԿԱԼՄԱՆ արդյունքում։

Երբ մեզանում չկա ԻՆՔՆԱՃԱՆԱՉՈՒՄ, այն ժամանակ ԻՆՔՆԱԱՐՏԱՀԱՅՏՈՒՄԸ վերածվում է ԷԳՈԻՍՏԱԿԱՆ ԵՎ ԿԱՏԱՍՏՐՈՖԻԿ ԻՆՔՆԱՀԱՍՏԱՏՄԱՆ։

ՀԻՄՆԱԿԱՆ ԿՐԹՈՒԹՅՈՒՆԸ հոգ է տանում միայն յուրաքանչյուր անհատի մոտ զարթնեցնելու ՈՒՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ՝ հասկանալու իրեն բոլոր մտավոր ասպարեզներում, այլ ոչ թե պարզապես տրվել ԲԱԶՄԱՊԱՏԻԿ ԵՍ-Ի սխալ ԻՆՔՆԱԱՐՏԱՀԱՅՏՄԱՆԸ հաճույք պատճառելուն։