Իմանալ Լսել

Աշխարհում կան բազում հռետորներ, որոնք զարմացնում են իրենց красноречием, բայց քչերն են, որ գիտեն լսել։

Լսել իմանալը շատ դժվար է, շատ քչերն են, որ իսկապես գիտեն լսել։

ԵՐԲ ԽՈՍՈՒՄ Է ՎԱՐՊԵՏԸ, ուսուցիչը, դասախոսը, լսարանը կարծես շատ ուշադիր է, կարծես մանրամասն հետևում է հռետորի յուրաքանչյուր բառին, ամեն ինչ տպավորություն է թողնում, որ լսում են, որ գտնվում են զգոնության վիճակում, սակայն յուրաքանչյուր անհատի հոգեբանական խորքում կա մի քարտուղար, որը թարգմանում է հռետորի յուրաքանչյուր բառը։

ԱՅՍ ՔԱՐՏՈՒՂԱՐԸ ԵՍ-Ն Է, ԻՄ ԻՆՔՆՈՒԹՅՈՒՆԸ, ԻՆՔՆ ԻՐԵՆ։ Այդ քարտուղարի աշխատանքը կայանում է հռետորի բառերը սխալ մեկնաբանելու, սխալ թարգմանելու մեջ։

ԵՍ-Ը թարգմանում է ըստ իր նախապաշարմունքների, նախապաշարումների, վախերի, հպարտության, անհանգստությունների, գաղափարների, հիշողությունների և այլն, և այլն։

Դպրոցում աշակերտները, ուսանողները, անհատները, որոնք միասին կազմում են լսող լսարանը, իրականում չեն լսում հռետորին, նրանք լսում են իրենց, լսում են իրենց սեփական ԷԳՈ-ին, իրենց սիրելի ՄԱՔԻԱՎԵԼՅԱՆ ԷԳՈ-ին, որը պատրաստ չէ ընդունել ԻՐԱԿԱՆԸ, ՃՇՄԱՐԻՏԸ, ԷԱԿԱՆԸ։

Միայն ԶԳՈՆՈՒԹՅԱՆ ՆՈՐՈՒԹՅԱՆ վիճակում, ԱՆՄԻՋԱԿԱՆ ՄՏՔՈՎ՝ զերծ անցյալի ծանրությունից, ԼՐԻՎ ԸՆԿԱԼՈՒՆԱԿՈՒԹՅԱՆ վիճակում, մենք իսկապես կարող ենք լսել՝ առանց այն վատագույն նախանշանների քարտուղարի միջամտության, որը կոչվում է ԵՍ, ԻՄ ԻՆՔՆՈՒԹՅՈՒՆԸ, ԻՆՔՆ ԻՐԵՆ, ԷԳՈ։

Երբ միտքը պայմանավորված է հիշողությամբ, այն միայն կրկնում է այն, ինչ կուտակել է։

Անցյալի բազում փորձություններով պայմանավորված միտքը ներկան կարող է տեսնել միայն անցյալի պղտոր ակնոցներով։

ԵԹԵ ՑԱՆԿԱՆՈՒՄ ԵՆՔ ԻՄԱՆԱԼ ԼՍԵԼ, եթե ցանկանում ենք սովորել լսել՝ նորը բացահայտելու համար, պետք է ապրենք ՊԱՀԻ ՓԻԼԻՍՈՓԱՅՈՒԹՅԱՆ համաձայն։

Հրատապ է ապրել պահից պահ՝ առանց անցյալի մտահոգությունների և առանց ապագայի ծրագրերի։

ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ անհայտն է պահից պահ, մեր միտքը միշտ պետք է լինի զգոն, լիարժեք ուշադրության մեջ, զերծ նախապաշարումներից, նախապաշարումներից, որպեսզի իսկապես ընկալունակ լինի։

Դպրոցի ուսուցիչները պետք է սովորեցնեն իրենց աշակերտներին լսել իմանալու մեջ թաքնված խորը նշանակությունը։

Անհրաժեշտ է սովորել իմաստնորեն ապրել, վերահաստատել մեր զգայարանները, մաքրել մեր վարքը, մեր մտքերը, մեր զգացմունքները։

Անօգուտ է ունենալ մեծ ակադեմիական մշակույթ, եթե չգիտենք լսել, եթե ի վիճակի չենք պահից պահ բացահայտել նորը։

Մենք պետք է մաքրենք ուշադրությունը, մաքրենք մեր վարվելակերպը, մաքրենք մեր անձերը, իրերը և այլն, և այլն։

Անհնար է իսկապես մաքուր լինել, երբ չգիտենք լսել։

Կոպիտ, կոպիտ, վատթարացած, այլասերված միտքերը երբեք չգիտեն լսել, երբեք չգիտեն բացահայտել նորը, այդ միտքերը միայն հասկանում են, միայն հասկանում են սխալ ձևով այդ սատանայական քարտուղարի՝ ԵՍ, ԻՄ ԻՆՔՆՈՒԹՅՈՒՆ, ԷԳՈ կոչվող անհեթեթ թարգմանությունները։

Մաքուր լինելը շատ դժվար է և պահանջում է լիակատար ուշադրություն: Ինչ-որ մեկը կարող է շատ մաքուր մարդ լինել նորաձևության, կոստյումների, զգեստների, այգիների, ավտոմեքենաների, բարեկամությունների մեջ, և այնուամենայնիվ, ներքուստ մնալ կոպիտ, կոպիտ, ծանր:

Ով գիտի, թե ինչպես ապրել պահից պահ, նա իրականում քայլում է իսկական մաքրության ճանապարհով։

Ով ունի ընկալունակ, անմիջական, ամբողջական, զգոն միտք, քայլում է իսկական մաքրության ուղիով։

Ով բաց է ամեն ինչի համար՝ թողնելով անցյալի ծանրությունը, նախապաշարումները, կասկածները, ֆանատիզմը և այլն, հաղթականորեն քայլում է օրինական մաքրության ճանապարհով։

Այլասերված միտքն ապրում է անցյալում, նախապաշարումներում, հպարտության, սիրո, նախապաշարումների մեջ փակված։

Այլասերված միտքը չգիտի տեսնել նորը, չգիտի լսել, պայմանավորված է ՍԻՐՈՎ։

ՄԱՐՔՍԻԶՄ-ԼԵՆԻՆԻԶՄԻ ֆանատիկոսները չեն ընդունում նորը, չեն ընդունում բոլոր բաների չորրորդ ԱՌԱՆՁՆԱՀԱՏԿՈՒԹՅՈՒՆԸ, չորրորդ ՉԱՓԸ, սիրուց ելնելով, շատ են սիրում իրենց, կապվում են իրենց սեփական մատերիալիստական անհեթեթ տեսություններին և երբ մենք նրանց դնում ենք կոնկրետ փաստերի դաշտում, երբ ցույց ենք տալիս նրանց սոփեստությունների անհեթեթությունը, նրանք բարձրացնում են ձախ ձեռքը, նայում իրենց ձեռքի ժամացույցի սլաքներին, ներողություն են խնդրում և հեռանում։

Դրանք այլասերված մտքեր են, մտքեր, որոնք չգիտեն լսել, որոնք չգիտեն բացահայտել նորը, որոնք չեն ընդունում իրականությունը, քանի որ փակված են ՍԻՐՈՎ։ Մտքեր, որոնք շատ են սիրում իրենց, մտքեր, որոնք չգիտեն ՄՇԱԿՈՒԹԱՅԻՆ ՄԱՔՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ մասին, կոպիտ մտքեր, որոնք միայն լսում են իրենց սիրելի ԷԳՈ-ին։

ՀԻՄՆԱԿԱՆ ԿՐԹՈՒԹՅՈՒՆԸ սովորեցնում է լսել, սովորեցնում է իմաստնորեն ապրել։

Դպրոցների, քոլեջների, համալսարանների ուսուցիչները պետք է սովորեցնեն իրենց աշակերտներին կենսական իսկական մաքրության ճշմարիտ ուղին։

Անօգուտ է տասը և տասնհինգ տարի մնալ դպրոցներում, քոլեջներում և համալսարաններում, եթե դուրս գալով՝ մեր մտքերում, գաղափարներում, զգացմունքներում և սովորություններում ներքուստ իսկական խոզեր ենք։

Հրատապ է ՀԻՄՆԱԿԱՆ ԿՐԹՈՒԹՅՈՒՆԸ, քանի որ նոր սերունդները նշանակում են նոր դարաշրջանի սկիզբ։

Եկել է ԻՐԱԿԱՆ ՀԵՂԱՓՈԽՈՒԹՅԱՆ ժամանակը, եկել է ՀԻՄՆԱԿԱՆ ՀԵՂԱՓՈԽՈՒԹՅԱՆ պահը։

Անցյալն անցյալ է և արդեն տվել է իր պտուղները։ Մենք պետք է հասկանանք այն պահի խորը նշանակությունը, որում ապրում ենք։