Ինքն իրեն մեղադրել

Մեզանից յուրաքանչյուրի ներսում կրած էությունը գալիս է վերևից, Երկնքից, աստղերից… Անվիճելիորեն հրաշալի էությունը գալիս է «ԼԱ» նոտայից (Ծիր Կաթին, այն գալակտիկան, որտեղ մենք ապրում ենք):

Թանկագին էությունը անցնում է «ՍՈԼ» նոտայի միջով (Արև) և հետո «ՖԱ» նոտայի (Մոլորակային գոտի) միջով մուտք է գործում այս աշխարհ և թափանցում մեր սեփական ներսը: Մեր ծնողները ստեղծել են համապատասխան մարմին այս աստղերից եկող էությունը ստանալու համար…

Մեր վրա լարված աշխատելով և մեր նմանների համար զոհաբերվելով, մենք հաղթականորեն կվերադառնանք Ուրանիայի խորը գիրկը… Մենք ապրում ենք այս աշխարհում ինչ-որ պատճառով, ինչ-որ բանի համար, ինչ-որ հատուկ գործոնով…

Ակնհայտ է, որ մեր մեջ կա շատ բան, որ մենք պետք է տեսնենք, ուսումնասիրենք և հասկանանք, եթե իրականում փափագում ենք իմանալ ինչ-որ բան մեր մասին, մեր սեփական կյանքի մասին… Ողբերգական է այն մարդու գոյությունը, ով մահանում է առանց իմանալու իր կյանքի պատճառը…

Մեզանից յուրաքանչյուրը պետք է ինքնուրույն բացահայտի իր սեփական կյանքի իմաստը, այն, ինչը նրան գերի է պահում ցավի բանտում… Ցուցադրաբար մեզանից յուրաքանչյուրի մեջ կա մի բան, որը դառնացնում է մեր կյանքը, և որի դեմ մենք պետք է համառորեն պայքարենք… Պարտադիր չէ, որ մենք շարունակենք դժբախտության մեջ լինել, անհետաձգելի է մինչև տիեզերական փոշու մանրացնել այն, ինչը մեզ այդքան թույլ և դժբախտ է դարձնում:

Անօգուտ է մեզ գոռոզանալ կոչումներով, պատիվներով, դիպլոմներով, փողով, սուբյեկտիվ դատողություններով, հայտնի առաքինություններով և այլն, և այլն, և այլն: Մենք երբեք չպետք է մոռանանք, որ կեղծավորությունը և կեղծ անձի հիմար սնափառությունները մեզ դարձնում են դանդաղկոտ, հնացած, հետադիմական, ռեակցիոն, նորը տեսնելու անկարող մարդիկ…

Մահն ունի բազմաթիվ նշանակություններ, ինչպես դրական, այնպես էլ բացասական: Եկեք դիտարկենք «Մեծ ԿԱԲԻՐ Հիսուս Քրիստոսի» հիանալի դիտարկումը. «Թող մեռածները թաղեն իրենց մեռածներին»: Շատ մարդիկ, թեև ապրում են, իրականում մեռած են իրենց վրա հնարավոր աշխատանքի համար և, հետևաբար, ցանկացած ներքին վերափոխման համար:

Նրանք մարդիկ են, որոնք շշալցված են իրենց դոգմաների և հավատալիքների մեջ. մարդիկ, որոնք քարացած են շատ անցյալների հիշողություններում; անհատներ, որոնք լի են նախնիների նախապաշարմունքներով; մարդիկ, որոնք ստրուկ են այն բանին, թե ինչ կասեն, սարսափելիորեն տաք, անտարբեր, երբեմն «իմաստուններ», համոզված են, որ ճշմարտության մեջ են, քանի որ իրենց այդպես են ասել և այլն, և այլն, և այլն:

Այդ մարդիկ չեն ուզում հասկանալ, որ այս աշխարհը «Հոգեբանական Մարզասրահ» է, որի միջոցով հնարավոր կլինի ոչնչացնել այն գաղտնի տգեղությունը, որը մենք բոլորս կրում ենք մեր մեջ… Եթե այդ խեղճ մարդիկ հասկանային այնքան ողբալի վիճակը, որում իրենք գտնվում են, նրանք սարսափից կդողային…

Այնուամենայնիվ, այդպիսի մարդիկ միշտ իրենց մասին լավագույնն են մտածում. պարծենում են իրենց առաքինություններով, իրենց զգում են կատարյալ, բարի, օգտակար, ազնիվ, բարեգործական, խելացի, իրենց պարտականությունները կատարող և այլն: Գործնական կյանքը որպես դպրոց հիանալի է, բայց այն որպես ինքնանպատակ վերցնելն ակնհայտորեն անհեթեթ է:

Նրանք, ովքեր կյանքը վերցնում են ինքնին, այնպես, ինչպես ապրում են ամեն օր, չեն հասկացել իրենց վրա աշխատելու անհրաժեշտությունը «Ռադիկալ Վերափոխման» հասնելու համար: Ցավոք սրտի, մարդիկ ապրում են մեխանիկորեն, նրանք երբեք չեն լսել ներքին աշխատանքի մասին…

Փոխվելն անհրաժեշտ է, բայց մարդիկ չգիտեն ինչպես փոխվել. շատ են տառապում և նույնիսկ չգիտեն թե ինչու են տառապում… Փող ունենալը ամեն ինչ չէ: Շատ հարուստ մարդկանց կյանքը սովորաբար իսկապես ողբերգական է լինում…