Հոգեբանական Ապստամբություն

Ավելորդ չէ մեր ընթերցողներին հիշեցնել, որ մեր ներսում կա մաթեմատիկական կետ… Անկասկած, այդ կետը երբեք չի գտնվում անցյալում, ոչ էլ ապագայում…

Ով ուզում է բացահայտել այդ խորհրդավոր կետը, պետք է փնտրի այն հենց այստեղ և հիմա, իր ներսում, հենց այս պահին, ոչ մի վայրկյան առաջ, ոչ մի վայրկյան հետո… Սուրբ Խաչի ուղղահայաց և հորիզոնական ձողերը հատվում են այս կետում…

Այսպիսով, մենք պահից պահ կանգնած ենք երկու ճանապարհների առաջ՝ հորիզոնական և ուղղահայաց… Ակնհայտ է, որ հորիզոնականը շատ «անճաշակ» է, դրանով են քայլում «Վիսենտեն և բոլոր մարդիկ», «Վիլեգասը և բոլոր նորեկները», «Դոն Ռայմունդոն և ամբողջ աշխարհը»…

Ակնհայտ է, որ ուղղահայացը տարբեր է. դա խելացի ապստամբների ճանապարհն է, հեղափոխականներինը… Երբ մարդը հիշում է իրեն, երբ աշխատում է իր վրա, երբ չի նույնականանում կյանքի բոլոր խնդիրների և ցավերի հետ, փաստորեն գնում է ուղղահայաց ուղով…

Իհարկե, երբեք հեշտ չէ վերացնել բացասական հույզերը, կորցնել ամեն տեսակի նույնականացումը մեր սեփական կյանքի հետ, խնդիրները բոլոր տեսակի, բիզնեսը, պարտքերը, վճարման ենթակա չեկերը, հիփոթեքը, հեռախոսը, ջուրը, լույսը և այլն, և այլն, և այլն: Անգործ մարդիկ, նրանք, ովքեր այս կամ այն պատճառով կորցրել են իրենց աշխատանքը, ակնհայտորեն տառապում են փողի պակասից, և մոռանալ իրենց դեպքը, չանհանգստանալ, չնույնականանալ սեփական խնդրի հետ, իրականում սարսափելի դժվար է:

Նրանք, ովքեր տառապում են, ովքեր լալիս են, նրանք, ովքեր դարձել են դավաճանության զոհ, կյանքում վատ վարձատրության, անշնորհակալության, զրպարտության կամ խարդախության, իսկապես մոռանում են իրենց մասին, իրենց իրական ներքին էության մասին, ամբողջությամբ նույնականանում են իրենց բարոյական ողբերգության հետ…

Աշխատանքը սեփական անձի վրա ուղղահայաց ճանապարհի հիմնական բնութագիրն է։ Ոչ ոք չի կարող հաղթահարել մեծ ապստամբության ուղին, եթե երբեք չաշխատի իր վրա… Այն աշխատանքը, որի մասին մենք խոսում ենք, հոգեբանական տեսակի է. այն զբաղվում է այն ներկա պահի որոշակի փոխակերպմամբ, որում մենք գտնվում ենք։ Մենք պետք է սովորենք ապրել պահից պահ…

Օրինակ, մի մարդ, ով հուսահատված է ինչ-որ զգացմունքային, տնտեսական կամ քաղաքական խնդրի պատճառով, ակնհայտորեն մոռացել է իր մասին… Եթե նման մարդը կանգ առնի մի պահ, եթե դիտարկի իրավիճակը և փորձի հիշել իրեն, իսկ հետո ջանք թափի հասկանալու իր վերաբերմունքի իմաստը… Եթե մի փոքր մտածի, եթե մտածի, որ ամեն ինչ անցողիկ է, որ կյանքը պատրանքային է, փախչողական, և որ մահը մոխրի է վերածում աշխարհի բոլոր սնապարծությունները…

Եթե հասկանա, որ իր խնդիրը, ըստ էության, ոչ այլ ինչ է, քան «եղեգնյա բոց», կեղծ կրակ, որը շուտով մարում է, հանկարծ զարմանքով կտեսնի, որ ամեն ինչ փոխվել է… Մեխանիկական ռեակցիաների փոխակերպումը հնարավոր է տրամաբանական առճակատման և Էության ներքին ինքնավերլուծության միջոցով…

Ակնհայտ է, որ մարդիկ մեխանիկորեն արձագանքում են կյանքի տարբեր հանգամանքներին… Խեղճ մարդիկ… Նրանք միշտ դառնում են զոհեր: Երբ ինչ-որ մեկը շողոքորթում է նրանց, նրանք ժպտում են, երբ նրանց նվաստացնում են, տառապում են։ Վիրավորում են, եթե իրենց վիրավորում են, ցավեցնում են, եթե իրենց ցավեցնում են. նրանք երբեք ազատ չեն. նրանց նմանները ուժ ունեն նրանց ուրախությունից տխրության, հույսից հուսահատության տանելու համար։

Այն մարդկանցից յուրաքանչյուրը, ով գնում է հորիզոնական ճանապարհով, նման է երաժշտական գործիքի, որտեղ նրա նմաններից յուրաքանչյուրը նվագում է այն, ինչ ցանկանում է… Ով սովորում է փոխակերպել մեխանիկական հարաբերությունները, փաստորեն մտնում է «ուղղահայաց ճանապարհով»։ Սա ներկայացնում է հիմնարար փոփոխություն «Էության մակարդակում», որը «հոգեբանական ապստամբության» արտասովոր արդյունքն է: