Fullorðinsárin

Þroskaaldur hefst um þrítugsaldur og lýkur um fimmtugsaldur.

Þroskaður maður ætti að vita hvernig á að stjórna heimili sínu og leiðbeina börnum sínum.

Í venjulegu lífi er allur þroskaður maður fjölskyldufaðir. Sá maður sem hefur ekki stofnað heimili og eignast auðæfi á æsku- og þroskaárum sínum gerir það ekki seinna og er í raun misheppnaður.

Þeir sem reyna að stofna heimili og eignast auðæfi á efri árum eru sannarlega aumkunarverðir.

EGO græðginnar fer út í öfgar og vill safna saman miklum auði. Manneskjan þarf brauð, skjól og húsaskjól. Nauðsynlegt er að hafa brauð, eigið hús, föt, jakkaföt, yfirhafnir til að hylja líkamann, en það er ekki nauðsynlegt að safna saman gríðarlegum fjárhæðum til að geta lifað.

Við erum ekki að verja auð eða fátækt, báðir öfgar eru fordæmanlegir.

Margir velta sér upp úr leðju fátæktar og margir velta sér einnig upp úr leðju auðs.

Nauðsynlegt er að eiga hóflegan auð, það er að segja fallegt hús með fallegum görðum, örugga tekjulind, vera alltaf vel til fara og svelta ekki. Þetta er eðlilegt fyrir alla menn.

Fátækt, hungur, sjúkdómar og fáfræði ættu aldrei að vera til í neinu landi sem telur sig vera menntað og siðmenntað.

Lýðræðið er enn ekki til staðar en við þurfum að skapa það. Á meðan einn einasti borgari er án brauðs, skjóls og húsaskjóls er lýðræðið nánast ekkert annað en falleg hugsjón.

Fjölskyldufeður ættu að vera skilningsríkir, gáfaðir, aldrei vínsvelgir, gráðugir, fullir, harðstjórar o.s.frv.

Sérhver þroskaður maður veit af eigin raun að börn líkja eftir fordæmi hans og að ef það er rangt mun það marka fáránlegar leiðir fyrir afkomendur hans.

Það er virkilega heimskulegt að þroskaður maður eigi margar konur og lifi í drykkjulátum, veislum, orgíum o.s.frv.

Á þroskaðan mann hvílir ábyrgð allrar fjölskyldunnar og það er ljóst að ef hann fer rangar leiðir mun hann valda meiri óreglu í heiminum, meiri ruglingi, meiri biturð.

Faðir og móðir verða að skilja muninn á kynjunum. Það er fáránlegt að dætur læri eðlisfræði, efnafræði, algebru o.s.frv. Heili konunnar er annar en karlmannsins, slík efni eru mjög í samræmi við karlkynið en eru gagnslaus og jafnvel skaðleg fyrir kvenheilann.

Nauðsynlegt er að foreldrar berjist af öllu hjarta fyrir því að stuðla að mikilvægri breytingu á allri námskrá skóla.

Konan verður að læra að lesa, skrifa, spila á píanó, prjóna, sauma út og almennt hvers kyns kvennastörf.

Konan verður að vera undirbúin frá skólabekk fyrir það háleita hlutverk sem henni ber sem MÓÐIR og eiginkona.

Það er fáránlegt að skaða heila kvenna með flóknum og erfiðum rannsóknum sem eru dæmigerðar fyrir karlkynið.

Nauðsynlegt er að bæði foreldrar og kennarar í skólum, framhaldsskólum og háskólum leggi meiri áherslu á að færa konuna til kvenleikans sem henni ber. Það er heimskulegt að herða konur, neyða þær til að marsera með fánum og trommum um götur borga eins og þær væru karlmenn.

Konan á að vera mjög kvenleg og karlinn á að vera mjög karlmannlegur.

Millikynið, samkynhneigð, er afsprengi úrkynjunar og grimmdar.

Ungfrúrnar sem stunda langar og erfiðar rannsóknir eldast og enginn giftist þeim.

Í nútímalífi er ráðlegt fyrir konur að stunda stuttar námsbrautir, fegurðarmenningu, vélritun, hraðritun, saum, kennslufræði o.s.frv., o.s.frv., o.s.frv.

Venjulega á konan aðeins að vera tileinkuð heimilislífinu, en vegna grimmdar þessa tíma sem við lifum á þarf konan að vinna til að borða og lifa.

Í sannarlega menntað og siðmenntuðu samfélagi þarf konan ekki að vinna utan heimilis til að geta lifað. Þetta að vinna utan heimilis er grimmd af verstu gerð.

Núverandi úrkynjaði maður hefur skapað falska skipan mála og hefur látið konuna missa kvenleika sinn, tekið hana úr húsi sínu og gert hana að þræli.

Konan sem er breytt í “strák” með karlmannlegan vitsmuni, reykir sígarettur og les dagblað, hálfnakin með pils upp fyrir hné eða spilar kanasta, er afleiðing af úrkynjuðum karlmönnum þessa tíma, samfélagslegt áfall siðmenningar sem er að deyja.

Konan sem er breytt í nútíma njósnara, eiturlyfjafíkill læknir, konan sem er meistari í íþróttum, alkóhólisti, óeðlileg sem neitar brjósti sínu til barna sinna til að missa ekki fegurð sína er andstyggilegt einkenni falskrar siðmenningar.

Nú er kominn tími til að skipuleggja her heimsfrelsunar með körlum og konum af góðum vilja sem eru virkilega tilbúnir til að berjast gegn þessari fölsku skipan mála.

Nú er kominn tími til að koma á nýrri siðmenningu, nýrri menningu í heiminum.

Konan er hornsteinn heimilisins og ef þessi steinn er illa höggvinn, fullur af brúnum og afmyndunum af allri gerð mun afleiðing félagslífsins verða hörmung.

Karlinn er öðruvísi, öðruvísi og þess vegna getur hann leyft sér að læra læknisfræði, eðlisfræði, efnafræði, stærðfræði, lögfræði, verkfræði, stjörnufræði o.s.frv., o.s.frv., o.s.frv.

Herinn framhaldsskóli fyrir karlmenn er ekki fáránlegur, en herinn framhaldsskóli fyrir konur, auk þess að vera fáránlegur, er hræðilega fáránlegur.

Það er ógeðslegt að sjá verðandi eiginkonur, verðandi mæður sem eiga að bera barnið á milli brjósta sinna ganga eins og karlar um götur borgarinnar.

Þetta bendir ekki aðeins til taps á kvenleika í kyninu heldur stingur einnig fingri á sárið og bendir á tap á karlmennsku í manninum.

Maðurinn, alvöru maðurinn, hinn karlmannlegi maður getur ekki samþykkt lama hergöngu kvenna. Karlmannleg samviska, sálfræðileg sérstaða karlmannsins, hugsun mannsins finnur fyrir sannri viðbjóði gagnvart þessari tegund sýninga sem sýna í ríkum mæli úrkynjun mannkynsins.

Við þurfum að konan snúi aftur heim, til kvenleika síns, til náttúrufegurðar sinnar, til frumstæðrar sakleysis sinnar og til sannrar einfaldleika sinnar. Við þurfum að binda enda á þessa skipan mála og koma á nýrri siðmenningu og nýrri höggmynd á yfirborði jarðarinnar.

Foreldrar og kennarar verða að kunna að ala upp nýjar kynslóðir með sannri visku og ást.

Karlsynir ættu ekki aðeins að fá vitsmunalegar upplýsingar og læra iðn eða fá starfsheiti. Nauðsynlegt er að karlmenn þekki merkingu ábyrgðar og fari inn á braut réttsýni og meðvitaðrar ástar.

Á herðum þroskaðs manns hvílir ábyrgð eiginkonu, sona og dætra.

Þroskaður maður með mikla ábyrgðartilfinningu, kastal, edrú, stilltur, dyggðugur o.s.frv., er virtur af fjölskyldu sinni og öllum borgurum.

Þroskaður maður sem hneykslar fólk með hórdómum sínum, saurlifnaði, óánægju, óréttlæti af öllu tagi, verður ógeðfelldur fyrir alla og veldur ekki aðeins sjálfum sér sársauka heldur veldur einnig fjölskyldu sinni biturð og færir heiminum öllum sársauka og rugling.

Nauðsynlegt er að þroskaður maður kunni að lifa sínum tíma rétt. Það er brýnt að þroskaður maður skilji að æskan er liðin.

Það er fáránlegt að vilja endurtaka sömu drama og atriði æskunnar á fullorðinsárum.

Hvert tímabil lífsins hefur sína fegurð og maður verður að vita hvernig á að lifa því.

Þroskaður maður verður að vinna af mikilli ákefð áður en ellin kemur, eins og maurinn vinnur á fyrirbyggjandi hátt og ber blöð í maurabúið sitt áður en harður vetur kemur, þannig verður þroskaður maður einnig að bregðast hratt og fyrirhyggjusamlega við.

Margir ungir menn eyða ömurlega öllum lífsnauðsynjum sínum og þegar þeir ná þroskaaldri eru þeir ljótir, hræðilegir, ömurlegir, misheppnaðir.

Það er virkilega fáránlegt að sjá marga þroskaða menn endurtaka æskubrjálæðið án þess að átta sig á því að þeir eru nú hræðilegir og að æskan er liðin.

Ein stærsta ógæfa þessarar siðmenningar sem er að deyja er áfengisvandinn.

Í æsku helga margir sig drykkjunni og þegar þroskaaldurinn kemur hafa þeir ekki stofnað heimili, þeir hafa ekki eignast auðæfi, þeir hafa ekki arðbæra starfsgrein, þeir lifa á krám og betla um áfengi, hræðilega hræðilegir, ógeðslegir, ömurlegir.

Fjölskyldufeður og kennarar ættu að huga sérstaklega að ungu fólki og leiðbeina þeim rétt með heilbrigðum ásetningi um að gera heiminn betri.