Lögmálið Um Pendúlinn

Það er áhugavert að hafa veggklukku heima, ekki bara til að vita tímann heldur líka til að hugsa aðeins.

Án pendúlsins virkar klukkan ekki; hreyfing pendúlsins er djúpstæð.

Í fornöld var kenningin um þróun ekki til; þá skildu spekingar það að söguleg ferli þróast alltaf í samræmi við lögmál pendúlsins.

Allt flæðir og fellur í áttir, hækkar og lækkar, vex og minnkar, fer og kemur í samræmi við þetta dásamlega lögmál.

Það er ekkert skrýtið að allt sveiflist, að allt sé háð sveiflum tímans, að allt þróist og afþróist.

Á öðrum enda pendúlsins er gleðin, á hinum sársaukinn; allar tilfinningar okkar, hugsanir, þrár, langanir, sveiflast í samræmi við lögmál pendúlsins.

Von og örvænting, svartsýni og bjartsýni, ástríða og sársauki, sigur og ósigur, hagnaður og tap, samsvara vissulega tveimur öfgum pendúlshreyfingarinnar.

Egyptaland reis upp með öll sín völd og yfirráð við bakka hinnar helgu ár, en þegar pendúllinn fór yfir á hina hliðina, þegar hann reis upp á gagnstæða endanum, féll land faraóanna og Jerúsalem reis upp, ástkæra borg spámannanna.

Ísrael féll þegar pendúllinn breytti um stöðu og Rómaveldi reis upp á hinum endanum.

Pendúlshreyfingin reisir og sökker heimsveldi, lætur öflugar siðmenningar rísa upp og eyðileggur þær síðan, o.s.frv.

Við getum sett á hægri enda pendúlsins ýmsa gervi-dulfræðiskóla og gervi-huldufræðiskóla, trúarbrögð og sértrúarsöfnuði.

Við getum sett á vinstri enda pendúlshreyfingarinnar alla skóla af efnishyggjulegu tagi, marxíska, guðleysingja, efahyggjumenn o.s.frv. Andhverfu pendúlshreyfingarinnar, breytilega, háða stöðugri umbreytingu.

Trúarofstækismaðurinn getur, vegna einhvers óvenjulegs atburðar eða vonbrigða, farið á hinn enda pendúlsins og orðið guðleysingi, efnishyggjumaður, efahyggjumaður.

Efnishyggjulegur ofstækismaður, guðleysingi, getur, vegna einhvers óvenjulegs atburðar, kannski metafysisks og yfirgripsmikils atburðar, augnabliks ólýsanlegs skelfingar, farið á gagnstæða enda pendúlshreyfingarinnar og orðið óbærilegur trúarlegur afturhaldsmaður.

Dæmi: Prestur sem dulhyggjumaður sigraði í deilu, örvænti og varð vantrúaður og efnishyggjumaður.

Við þekktum dæmi um guðleysingjadömu og vantrúaða sem, vegna afgerandi og endanlegs metafysisks atburðar, varð frábær talsmaður hagnýtrar dulhyggju.

Í nafni sannleikans verðum við að lýsa því yfir að hinn sanni og algjörlegi efnishyggjulegi guðleysingi er svikamylla, hann er ekki til.

Við yfirvofandi óhjákvæmilegan dauða, frammi fyrir augnabliki ólýsanlegs skelfingar, fara óvinir hins eilífa, efnishyggjumenn og vantrúaðir, samstundis á hinn enda pendúlsins og biðja, gráta og ákalla með óendanlegri trú og mikilli ástúð.

Sami Karl Marx, höfundur díalektískrar efnishyggju, var fanatískur gyðingatrúarmaður og eftir dauða hans voru haldnar útfararskrár fyrir hann sem æðsta rabbína.

Karl Marx útfærði díalektíska efnishyggju sína í einu og öllu í þeim tilgangi: “AÐ BÚA TIL VOPN TIL AÐ EYÐILEGGJA ALLA TRÚARBRÖGÐ Í HEIMINUM MEÐ EFASYGGJU”.

Þetta er dæmigert dæmi um trúarlega afbrýðisemi sem er gengin út í öfgar; á engan hátt gat Marx sætt sig við tilvist annarra trúarbragða og kaus að eyðileggja þau með díalektík sinni.

Karl Marx uppfyllti eina af samskiptareglum Síon sem segir orðrétt: “Það skiptir engu máli þótt við fyllum heiminn af efnishyggju og viðbjóðslegu trúleysi, daginn sem við sigrum munum við kenna trú Móse, sem er réttilega staðfest og í díalektísku formi, og við munum ekki leyfa nein önnur trúarbrögð í heiminum”.

Mjög áhugavert er að í Sovétríkjunum eru trúarbrögð ofsótt og fólki er kennt díalektísk efnishyggja, á meðan í samkunduhúsum er rannsakað Talmud, Biblían og trúarbrögðin og unnið frjálst án vandamála.

Yfirmenn rússnesku stjórnarinnar eru fanatískir trúarleiðtogar lögmáls Móse, en þeir eitra fyrir fólki með þessari svikamyllu díalektískrar efnishyggju.

Við myndum aldrei tjá okkur gegn Ísraelsþjóð; við erum aðeins að lýsa yfir gegn ákveðinni elítu með tvöfalt hlutverk sem, í þeim tilgangi að ná óljósum markmiðum, eitrar fyrir fólki með díalektískri efnishyggju, á meðan hún iðkar trú Móse í leyni.

Efnishyggja og andshyggja, ásamt allri fylgiseðli kenninga, fordóma og forhugmynda af öllu tagi, eru unnin í huga í samræmi við lögmál pendúlsins og breytast með tímanum og siðvenjum.

Andi og efni eru tvö mjög umdeilanleg og vandasöm hugtök sem enginn skilur.

Hugurinn veit ekkert um andann, hann veit ekkert um efnið.

Hugtak er ekkert annað en það, hugtak. Raunveruleikinn er ekki hugtak þótt hugurinn geti myndað mörg hugtök um raunveruleikann.

Andinn er andinn (veran) og hann getur aðeins þekkt sjálfan sig.

Ritað stendur: “VERAN ER VERAN OG ÁSTÆÐAN FYRIR AÐ VERA ER SAMA VERAN”.

Ofstækismenn guðsins efnis, vísindamenn díalektískrar efnishyggju eru reynslusinnar og fáránlegir hundrað prósent. Þeir tala um efni með töfrandi og heimskulegri sjálfsánægju, þegar þeir vita í raun ekkert um það.

Hvað er efni? Hver af þessum heimsku vísindamönnum veit það? Hið svo kallaða efni er líka hugtak sem er of umdeilanlegt og nokkuð vandasamt.

Hvert er efnið?, Er það bómull?, Er það járn?, Er það kjöt?, Er það sterkja?, Er það steinn?, Er það kopar?, Er það ský eða hvað? Að segja að allt sé efni væri jafn reynslulegt og fáránlegt og að fullyrða að allur mannslíkaminn sé lifur, hjarta eða nýra. Augljóslega er eitt hlutur og annar hlutur, hvert líffæri er öðruvísi og hvert efni er öðruvísi. Svo, hvaða af þessum efnum er hið svo kallaða efni?

Margir leika sér með hugtök pendúlsins, en í raun eru hugtökin ekki raunveruleikinn.

Hugurinn þekkir aðeins blekkjandi form náttúrunnar, en veit ekkert um sannleikann sem felst í slíkum formum.

Kenningar fara úr tísku með tímanum og árunum og það sem maður lærði í skólanum reynist ekki lengur vera gagnlegt; ályktun: enginn veit neitt.

Hugtök ystu hægri eða ystu vinstri endanna pendúlsins líða eins og tískur kvenna, þetta eru allt ferli hugans, hlutir sem gerast á yfirborði skilningsins, vitleysa, hégómi vitsmunanna.

Öllum sálfræðigreinum er andmælt af annarri grein, öllu sálfræðilega skipulögðu ferli er andmælt af öðru svipuðu, og hvað svo?

Það raunverulega, sannleikurinn, er það sem vekur áhuga okkar; en þetta er ekki spurning um pendúlinn, það finnst ekki á milli sveiflna kenninga og skoðana.

Sannleikurinn er hið óþekkta frá augnabliki til augnabliks, frá stundu til stundar.

Sannleikurinn er í miðju pendúlsins, ekki í ystu hægri og ekki í ystu vinstri.

Þegar Jesús var spurður: Hvað er sannleikur?, þagnaði hann djúpt. Og þegar Búdda var spurður sömu spurningar, sneri hann baki við og fór.

Sannleikurinn er ekki spurning um skoðanir, né kenningar, né fordóma ystu hægri eða ystu vinstri.

Hugtakið sem hugurinn getur mótað um sannleikann er aldrei sannleikurinn.

Hugmyndin sem skilningurinn hefur um sannleikann er aldrei sannleikurinn.

Sú skoðun sem við höfum á sannleikanum, hversu virðingarverð sem hún er, er á engan hátt sannleikurinn.

Hvorki andlegar straumar né andstæðingar þeirra efnishyggjumenn geta nokkurn tíma leitt okkur til sannleikans.

Sannleikurinn er eitthvað sem á að upplifa beint, eins og þegar maður stingur fingrinum í eldinn og brennir sig, eða eins og þegar maður gleypir vatn og drukknum.

Miðja pendúlsins er innra með okkur sjálfum og þar verðum við að uppgötva og upplifa beint hið raunverulega, sannleikann.

Við þurfum að skoða okkur sjálf beint til að uppgötva okkur sjálf og þekkja okkur sjálf djúpt.

Upplifun sannleikans kemur aðeins þegar við höfum útrýmt óæskilegum þáttum sem í heild sinni mynda sjálfið.

Aðeins með því að útrýma villunni kemur sannleikurinn. Aðeins með því að sundra “sjálfinu”, villum mínum, fordómum mínum og ótta, ástríðum mínum og löngunum, skoðunum og saurlifnaði, vitsmunalegri vígi og sjálfsánægju af öllu tagi, kemur reynsla hins raunverulega til okkar.

Sannleikurinn hefur ekkert með það að gera sem hefur verið sagt eða látið ósagt, með það sem hefur verið skrifað eða látið óskrifað, hann kemur aðeins til okkar þegar “sjálfið” er dáið.

Hugurinn getur ekki leitað að sannleikanum vegna þess að hann þekkir hann ekki. Hugurinn getur ekki viðurkennt sannleikann vegna þess að hann hefur aldrei þekkt hann. Sannleikurinn kemur til okkar á sjálfsprottinn hátt þegar við höfum útrýmt öllum óæskilegum þáttum sem mynda “sjálfið”, “ég sjálft”.

Svo lengi sem meðvitundin er áfram flöskuhálf í sjálfinu, getur hún ekki upplifað það sem er raunverulegt, það sem er handan líkamans, áhrifanna og hugans, það sem er sannleikurinn.

Þegar sjálfið er orðið að kosmísku ryki, losnar meðvitundin til að vakna endanlega og upplifa sannleikann beint.

Af réttri ástæðu sagði hinn mikli Kabír Jesús: “ÞEKKIÐ SANNLEIKANN OG HANN MUN GERA YÐUR FRJÁLSA”.

Hvaða gagn hefur maðurinn af því að þekkja fimmtíu þúsund kenningar ef hann hefur aldrei upplifað sannleikann?

Vitsmunalegt kerfi hvers manns er mjög virðingarvert, en öllu kerfi er andmælt af öðru og hvorki annað er sannleikurinn.

Betra er að skoða okkur sjálf til að þekkja okkur sjálf og upplifa einn daginn beint, hið raunverulega, SANNLEIKANN.