ელამორი

სკოლის მერხებიდანვე მოსწავლეებმა INTEGRALურად უნდა გაიაზრონ ის, რასაც სიყვარული ეწოდება.

შიში და დამოკიდებულება ხშირად ერევათ სიყვარულში, თუმცა ისინი სიყვარული არ არის.

მოსწავლეები დამოკიდებულნი არიან მშობლებზე და მასწავლებლებზე და ცხადია, რომ მათ პატივს სცემენ და ეშინიათ კიდეც.

ბიჭები და გოგონები, ახალგაზრდები და ქალბატონები დამოკიდებულნი არიან მშობლებზე ტანსაცმლის, საკვების, ფულის, თავშესაფრის და ა.შ. საკითხებში და აშკარაა, რომ თავს დაცულად გრძნობენ, იციან, რომ მშობლებზე არიან დამოკიდებულნი და ამიტომ პატივს სცემენ და ეშინიათ კიდეც, მაგრამ ეს სიყვარული არ არის.

იმის დასამტკიცებლად, რასაც ვამბობთ, შეგვიძლია სრული სიზუსტით გადავამოწმოთ, რომ ყველა ბიჭს ან გოგოს, ახალგაზრდას ან ქალბატონს უფრო მეტად ენდობა თავისი მეგობრები სკოლაში, ვიდრე საკუთარი მშობლები.

რეალურად ბავშვები, ახალგაზრდები და ქალბატონები თავიანთ თანაკლასელებთან საუბრობენ ინტიმურ საკითხებზე, რომლებსაც ცხოვრებაში არასოდეს ისაუბრებდნენ საკუთარ მშობლებთან.

ეს გვიჩვენებს, რომ არ არსებობს ნამდვილი ნდობა შვილებსა და მშობლებს შორის, რომ არ არსებობს ნამდვილი სიყვარული.

გადაუდებელია იმის გაგება, რომ არსებობს რადიკალური განსხვავება სიყვარულსა და იმას შორის, რაც არის პატივისცემა, შიში, დამოკიდებულება, შიში.

გადაუდებელია ვიცოდეთ ჩვენი მშობლებისა და მასწავლებლების პატივისცემა, მაგრამ არ ავურიოთ პატივისცემა სიყვარულში.

პატივისცემა და სიყვარული მჭიდროდ უნდა იყოს დაკავშირებული, მაგრამ ერთი მეორეში არ უნდა აგვერიოს.

მშობლებს ეშინიათ შვილების გამო, მათთვის საუკეთესოს - კარგი პროფესიის, კარგი ქორწინების, დაცვის და ა.შ. სურთ და ამ შიშს ნამდვილ სიყვარულში ურევენ.

აუცილებელია იმის გაგება, რომ ჭეშმარიტი სიყვარულის გარეშე შეუძლებელია მშობლებმა და მასწავლებლებმა ბრძნულად წარმართონ ახალი თაობები, თუნდაც ძალიან კარგი ზრახვები ჰქონდეთ.

უფსკრულისკენ მიმავალი გზა კეთილი ზრახვებით არის მოკირწყლული.

ჩვენ ვხედავთ მსოფლიოში ცნობილ შემთხვევას “მიზეზგარეშე მეამბოხეები”. ეს არის გონებრივი ეპიდემია, რომელიც მთელ მსოფლიოში გავრცელდა. უამრავი “კარგი ბავშვი”, რომლებსაც თითქოს მშობლები ძალიან უყვართ, ძალიან ანებივრებენ, ძალიან უყვართ, თავს ესხმიან დაუცველ გამვლელებს, სცემენ და აუპატიურებენ ქალებს, იპარავენ, ქვებს ისვრიან, დადიან ბანდებში და ყველგან ზიანს აყენებენ, უპატივცემულოდ ეპყრობიან მასწავლებლებსა და მშობლებს და ა.შ. და ა.შ. და ა.შ.

“მიზეზგარეშე მეამბოხეები” ჭეშმარიტი სიყვარულის ნაკლებობის პროდუქტია.

სადაც ჭეშმარიტი სიყვარულია, იქ “მიზეზგარეშე მეამბოხეები” ვერ იარსებებენ.

თუ მშობლები ნამდვილად ეყვარებოდათ შვილებს, ისინი შეძლებდნენ მათ გონივრულად წარმართვას და მაშინ “მიზეზგარეშე მეამბოხეები” არ იარსებებდნენ.

მიზეზგარეშე მეამბოხეები ცუდი ორიენტაციის პროდუქტია.

მშობლებს არ ჰქონდათ საკმარისი სიყვარული, რომ ჭეშმარიტად მიეძღვნათ შვილების ბრძნულად წარმართვას.

თანამედროვე მშობლები მხოლოდ ფულზე ფიქრობენ და შვილს მეტს და მეტს აძლევენ, უახლეს მოდელის მანქანას და უახლესი მოდის კოსტიუმებს და ა.შ., მაგრამ ნამდვილად არ უყვართ, არ იციან სიყვარული და ამიტომაც არიან “მიზეზგარეშე მეამბოხეები”.

ამ ეპოქის ზედაპირულობა ჭეშმარიტი სიყვარულის ნაკლებობით არის განპირობებული.

თანამედროვე ცხოვრება ჰგავს ზედაპირულ გუბეს.

ცხოვრების ღრმა ტბაში ბევრი არსება, ბევრი თევზი შეიძლება ცხოვრობდეს, მაგრამ გზის პირას მდებარე გუბე მალე შრება მზის ცხელი სხივებისგან და მაშინ ერთადერთი, რაც რჩება, არის ტალახი, სიდამპლე, სიმახინჯე.

შეუძლებელია ცხოვრების სილამაზის სრული ბრწყინვალებით გაგება, თუ არ ვისწავლეთ სიყვარული.

ადამიანებს პატივისცემა და შიში ერევათ იმაში, რასაც სიყვარული ჰქვია.

ჩვენ პატივს ვცემთ ჩვენს უფროსებს და გვეშინია მათი და შემდეგ გვჯერა, რომ გვიყვარს ისინი.

ბავშვებს ეშინიათ მშობლებისა და მასწავლებლების და პატივს სცემენ მათ და შემდეგ სჯერათ, რომ უყვართ ისინი.

ბავშვს ეშინია მათრახის, წკეპლის, ცუდი შეფასების, საყვედურის სახლში ან სკოლაში და ა.შ. და შემდეგ სჯერა, რომ უყვარს მშობლები და მასწავლებლები, მაგრამ სინამდვილეში მხოლოდ ეშინია მათი.

ჩვენ დამოკიდებული ვართ სამუშაოზე, უფროსზე, გვეშინია სიღარიბის, სამსახურის გარეშე დარჩენის და შემდეგ გვჯერა, რომ გვიყვარს უფროსი და ვზრუნავთ კიდეც მის ინტერესებზე, ვუფრთხილდებით მის ქონებას, მაგრამ ეს სიყვარული არ არის, ეს შიშია.

ბევრ ადამიანს ეშინია დამოუკიდებლად იფიქროს სიცოცხლისა და სიკვდილის საიდუმლოებებზე, ეშინია კითხვის, გამოკვლევის, გაგების, სწავლის და ა.შ. და შემდეგ წამოიძახებენ: მე მიყვარს ღმერთი და ეს საკმარისია!

მათ სჯერათ, რომ უყვართ ღმერთი, მაგრამ სინამდვილეში არ უყვართ, ეშინიათ.

ომის დროს ცოლი გრძნობს, რომ ქმარს უფრო მეტად აღმერთებს, ვიდრე ოდესმე და უსაზღვრო მოუთმენლობით ელის მის სახლში დაბრუნებას, მაგრამ სინამდვილეში არ უყვარს იგი, უბრალოდ ეშინია ქმრის, დაცვის გარეშე დარჩენის და ა.შ. და ა.შ. და ა.შ.

ფსიქოლოგიური მონობა, დამოკიდებულება, ვინმეზე დამოკიდებული ყოფნა არ არის სიყვარული. ეს მხოლოდ შიშია და ეს არის ყველაფერი.

ბავშვი სწავლაში დამოკიდებულია მასწავლებელზე და ცხადია, რომ ეშინია გარიცხვის, ცუდი შეფასების, საყვედურის და ხშირად სჯერა, რომ უყვარს იგი, მაგრამ რაც ხდება ის არის, რომ ეშინია მისი.

როდესაც ცოლი მშობიარობს ან რაიმე ავადმყოფობის გამო სიკვდილის საფრთხის წინაშეა, ქმარს ჰგონია, რომ მას ბევრად უფრო უყვარს იგი, მაგრამ სინამდვილეში ის, რაც ხდება, ის არის, რომ ეშინია მისი დაკარგვის, ბევრ რამეში დამოკიდებულია მასზე, როგორიცაა საკვები, სექსი, ტანსაცმლის რეცხვა, მოფერება და ა.შ. და ეშინია მისი დაკარგვის. ეს სიყვარული არ არის.

ყველა ამბობს, რომ ყველას აღმერთებს, მაგრამ ასე არ არის: ძალიან იშვიათია ცხოვრებაში ვინმეს პოვნა, ვინც ჭეშმარიტად სიყვარული იცის.

მშობლებს რომ ნამდვილად უყვარდეთ შვილები, შვილებს რომ ნამდვილად უყვარდეთ მშობლები, მასწავლებლებს რომ ნამდვილად უყვარდეთ მოსწავლეები, ომები ვერ იქნებოდა. ომები 100%-ით შეუძლებელი იქნებოდა.

რაც ხდება ის არის, რომ ადამიანებს არ ესმით რა არის სიყვარული და მთელ შიშს და მთელ ფსიქოლოგიურ მონობას და მთელ ვნებას და ა.შ. ურევენ იმაში, რასაც სიყვარული ჰქვია.

ხალხმა არ იცის სიყვარული, ხალხმა სიყვარული რომ იცოდეს, ცხოვრება ფაქტობრივად სამოთხე იქნებოდა.

შეყვარებულებს ჰგონიათ, რომ უყვართ და ბევრი სისხლითაც კი დაიფიცებდა, რომ უყვართ. მაგრამ ისინი მხოლოდ გატაცებულები არიან. ვნების დაკმაყოფილების შემდეგ, ბანქოს სახლი ინგრევა.

ვნებას შეუძლია გონების და გულის მოტყუება. ყველა გატაცებულს სჯერა, რომ შეყვარებულია.

ძალიან იშვიათია ცხოვრებაში ჭეშმარიტად შეყვარებული წყვილის პოვნა. ბევრი გატაცებული წყვილია, მაგრამ ძალიან რთულია შეყვარებული წყვილის პოვნა.

ყველა არტისტი მღერის სიყვარულზე, მაგრამ არ იციან რა არის სიყვარული და ვნება სიყვარულში ერევათ.

თუ ამ ცხოვრებაში რაიმე ძალიან რთულია, ეს არის არ ავურიოთ ვნება სიყვარულში.

ვნება ყველაზე საშინელი და ყველაზე დახვეწილი შხამია, რომელიც შეიძლება წარმოიდგინოთ, ის ყოველთვის იმარჯვებს სისხლის ფასად.

ვნება სექსუალურია ასი პროცენტით, ვნება მხეცურია, მაგრამ ზოგჯერ ის ასევე ძალიან დახვეწილი და სუსტია. ის ყოველთვის ერევათ სიყვარულში.

მასწავლებლებმა უნდა ასწავლონ მოსწავლეებს, ახალგაზრდებს და ქალბატონებს, განასხვავონ სიყვარული და ვნება. მხოლოდ ამ გზით აიცილებენ თავს მოგვიანებით ბევრ ტრაგედიას ცხოვრებაში.

მასწავლებლები ვალდებულნი არიან ჩამოაყალიბონ მოსწავლეების პასუხისმგებლობა და ამიტომ ისინი სათანადოდ უნდა მოამზადონ, რომ ცხოვრებაში ტრაგიკულ ადამიანებად არ იქცნენ.

აუცილებელია იმის გაგება, თუ რა არის სიყვარული, რისი შერევა არ შეიძლება ეჭვიანობასთან, ვნებებთან, ძალადობასთან, შიშთან, მიჯაჭვულობასთან, ფსიქოლოგიურ დამოკიდებულებასთან და ა.შ. და ა.შ. და ა.შ.

სიყვარული, სამწუხაროდ, ადამიანებში არ არსებობს, მაგრამ არც ის არის ისეთი რამ, რისი შეძენაც, ყიდვაც, მოყვანაც შეიძლება, როგორც სათბურის ყვავილი და ა.შ.

სიყვარული ჩვენში უნდა დაიბადოს და ის მხოლოდ მაშინ იბადება, როდესაც ღრმად გავიგეთ, რა არის სიძულვილი, რომელსაც შიგნით ვატარებთ, რა არის შიში, სექსუალური ვნება, შიში, ფსიქოლოგიური მონობა, დამოკიდებულება და ა.შ. და ა.შ. და ა.შ.

ჩვენ უნდა გავიგოთ, რა არის ეს ფსიქოლოგიური დეფექტები, უნდა გავიგოთ, როგორ მუშავდება ისინი ჩვენში არა მხოლოდ ცხოვრების ინტელექტუალურ დონეზე, არამედ ქვეცნობიერის სხვა ფარულ და უცნობ დონეზეც.

აუცილებელია გონების სხვადასხვა კუთხიდან ყველა ამ დეფექტის ამოღება. მხოლოდ ამის შემდეგ იბადება ჩვენში სპონტანურად და სუფთად ის, რასაც სიყვარული ჰქვია.

შეუძლებელია სამყაროს შეცვლა სიყვარულის ალის გარეშე. მხოლოდ სიყვარულს შეუძლია ჭეშმარიტად შეცვალოს სამყარო.