დისციპლინა

სკოლების, კოლეჯებისა და უნივერსიტეტების მასწავლებლები დიდ მნიშვნელობას ანიჭებენ დისციპლინას და ჩვენ ეს თავი ყურადღებით უნდა შევისწავლოთ. ყველამ, ვინც სკოლებში, კოლეჯებში, უნივერსიტეტებში და ა.შ. გავიარეთ, ძალიან კარგად ვიცით, რა არის დისციპლინები, წესები, სახაზავები, საყვედურები და ა.შ. დისციპლინა არის ის, რასაც წინააღმდეგობის კულტივაცია ეწოდება. სკოლის მასწავლებლებს ძალიან უყვართ წინააღმდეგობის კულტივირება.

ჩვენ გვასწავლიან წინააღმდეგობის გაწევას, რაღაცის აღმართვას რაღაცის წინააღმდეგ. ჩვენ გვასწავლიან ხორცის ცდუნებების წინააღმდეგობას და ვცემთ საკუთარ თავს და ვაკეთებთ მონანიებას წინააღმდეგობის გასაწევად. ჩვენ გვასწავლიან სიზარმაცის ცდუნებების წინააღმდეგობას, არ ვისწავლოთ, არ წავიდეთ სკოლაში, ვიცინოთ, გავეხუმროთ მასწავლებლებს, დავარღვიოთ რეგულაციები და ა.შ.

მასწავლებლებს არასწორი წარმოდგენა აქვთ, რომ დისციპლინის საშუალებით შეგვიძლია გავიგოთ სკოლის წესრიგის დაცვის აუცილებლობა, სწავლის აუცილებლობა, მასწავლებლების წინაშე სიმშვიდის შენარჩუნება, თანაკლასელებთან კარგად ყოფნა და ა.შ.

ხალხში არსებობს მცდარი წარმოდგენა, რომ რაც უფრო მეტ წინააღმდეგობას ვუწევთ, რაც უფრო მეტს ვუარყოფთ, მით უფრო გამგებნი, თავისუფალი, სრულყოფილები, გამარჯვებულები ვხდებით. ხალხს არ სურს გააცნობიეროს, რომ რაც უფრო მეტად ვიბრძვით რაიმეს წინააღმდეგ, რაც უფრო მეტ წინააღმდეგობას ვუწევთ, რაც უფრო მეტს ვუარყოფთ, მით ნაკლებია გაგება.

თუ ალკოჰოლის მანკიერებას ვებრძვით, ის გარკვეული ხნით გაქრება, მაგრამ რადგან ის სრულად არ გაგვიგია გონების ყველა დონეზე, ის მოგვიანებით დაბრუნდება, როდესაც სიფხიზლეს დავკარგავთ და მთელი წლის განმავლობაში ერთბაშად დავლევთ. თუ ჩვენ უარს ვამბობთ სიძვის მანკიერებაზე, გარკვეული პერიოდის განმავლობაში გარეგნულად ძალიან უმწიკვლოები ვიქნებით (მაშინაც კი, თუ გონების სხვა დონეებზე ჩვენ კვლავ საშინელი სატირები ვართ, როგორც ამას ეროტიკული სიზმრები და ღამის პოლუციები ამტკიცებენ), და მოგვიანებით უფრო დიდი ძალით დავუბრუნდებით ჩვენს ძველ გარყვნილ საქციელს, იმ კონკრეტული ფაქტის გამო, რომ სრულად არ გაგვიგია, რა არის გარყვნილება.

ბევრია ის, ვინც უარყოფს სიხარბეს, ვინც ებრძვის მას, ვინც დისციპლინას უწევს მას ქცევის გარკვეული ნორმების შესაბამისად, მაგრამ რადგან მათ ჭეშმარიტად არ გაუგიათ სიხარბის მთელი პროცესი, საბოლოოდ ხარბად არ უნდათ იყვნენ ხარბები.

ბევრია ის, ვინც დისციპლინას უწევს რისხვას, ვინც სწავლობს მის წინააღმდეგობას, მაგრამ ის აგრძელებს არსებობას არაცნობიერი გონების სხვა დონეზე, მაშინაც კი, თუ გარეგნულად ის გაქრა ჩვენი ხასიათიდან და სიფხიზლის ოდნავი უგულებელყოფის შემთხვევაში, ქვეცნობიერი გვაღალატებს და შემდეგ ვჭექავთ და ველავთ რისხვით სავსე, როდესაც ყველაზე ნაკლებად ველოდით და შესაძლოა რაიმე მიზეზის გამო, რომელსაც უმცირესი მნიშვნელობა არ აქვს.

ბევრია ის, ვინც დისციპლინას უწევს ეჭვიანობას და ბოლოს მტკიცედ სჯერა, რომ უკვე გააქრო, მაგრამ რადგან მათ არ გაუგიათ ისინი, ცხადია, რომ ესენი კვლავ ჩნდებიან სცენაზე ზუსტად მაშინ, როდესაც უკვე მკვდრად მიგვაჩნდა ისინი.

მხოლოდ დისციპლინების სრული არარსებობის შემთხვევაში, მხოლოდ ავთენტურ თავისუფლებაში ჩნდება გონებაში გაგების ალისფერი ალი. შემოქმედებითი თავისუფლება ვერასოდეს იარსებებს ჩარჩოში. ჩვენ გვჭირდება თავისუფლება, რათა სრულად გავიგოთ ჩვენი ფსიქოლოგიური დეფექტები. სასწრაფოდ გვჭირდება კედლების დანგრევა და ფოლადის ბორკილების გაწყვეტა, რათა ვიყოთ თავისუფლები.

ჩვენ უნდა გამოვცადოთ საკუთარი თავი ყველაფერი, რაც ჩვენმა მასწავლებლებმა სკოლაში და ჩვენმა მშობლებმა გვითხრეს, რომ კარგი და სასარგებლოა. საკმარისი არ არის ზეპირად სწავლა და მიბაძვა. ჩვენ უნდა გავიგოთ.

მასწავლებლების მთელი ძალისხმევა მოსწავლეების ცნობიერებისკენ უნდა იყოს მიმართული. მათ უნდა ეცადონ, რომ ისინი გაგების გზაზე დაადგნენ. საკმარისი არ არის მოსწავლეებს უთხრათ, რომ ესა თუ ის უნდა იყვნენ, აუცილებელია, რომ მოსწავლეებმა ისწავლონ იყვნენ თავისუფლები, რათა თავად შეძლონ გამოიკვლიონ, შეისწავლონ, გააანალიზონ ყველა ის ღირებულება, ყველა ის რამ, რაც ხალხმა თქვა, რომ სასარგებლოა, კეთილშობილი და არა უბრალოდ მათი მიღება და მიბაძვა.

ხალხს არ სურს აღმოაჩინოს საკუთარი თავი, მათ აქვთ დახურული, სულელური გონება, გონება, რომელსაც არ სურს გამოძიება, მექანიკური გონება, რომელიც არასოდეს იძიებს და მხოლოდ ბაძავს.

აუცილებელია, გადაუდებელია, აუცილებელია, რომ მოსწავლეებმა ყველაზე პატარა ასაკიდანვე, კლასების დატოვების მომენტამდე, ისარგებლონ ჭეშმარიტი თავისუფლებით, რათა აღმოაჩინონ საკუთარი თავი, გამოიკვლიონ, გაიგონ და არ შემოიფარგლონ აკრძალვების, საყვედურებისა და დისციპლინების საზიზღარი კედლებით.

თუ მოსწავლეებს ეუბნებიან, რა უნდა გააკეთონ და რა არ უნდა გააკეთონ და არ აძლევენ გაგების და გამოცდილების საშუალებას, სად არის მაშინ მათი ინტელექტი? რა შესაძლებლობა მიეცა ინტელექტს? რა აზრი აქვს გამოცდების ჩაბარებას, ძალიან კარგად ჩაცმას, ბევრი მეგობრის ყოლას, თუ ჩვენ ინტელექტუალები არ ვართ?

ინტელექტი მხოლოდ მაშინ მოდის ჩვენთან, როდესაც ჩვენ ჭეშმარიტად თავისუფლები ვართ, რათა გამოვიკვლიოთ საკუთარი თავი, გავიგოთ, გავაანალიზოთ საყვედურის შიშის გარეშე და დისციპლინების სახაზავის გარეშე. შეშინებულ, შეშინებულ მოსწავლეებს, რომლებიც საშინელ დისციპლინებს ექვემდებარებიან, ვერასოდეს შეეძლებათ ცოდნა. ისინი ვერასოდეს იქნებიან ინტელექტუალები.

დღესდღეობით ოჯახის მშობლებსა და მასწავლებლებს ერთადერთი, რაც აინტერესებთ, არის ის, რომ მოსწავლეებმა გააკეთონ კარიერა, გახდნენ ექიმები, იურისტები, ინჟინრები, საოფისე თანამშრომლები, ანუ ცოცხალი ავტომატები და შემდეგ დაქორწინდნენ და გარდა ამისა, გახდნენ ბავშვების კეთების მანქანები და ეს არის ყველაფერი.

როდესაც ბიჭებს ან გოგონებს სურთ რაიმე ახლის გაკეთება, რაიმე განსხვავებულის გაკეთება, როდესაც ისინი გრძნობენ საჭიროებას გამოვიდნენ ამ ჩარჩოდან, ცრურწმენებიდან, მოძველებული ჩვევებიდან, დისციპლინებიდან, ოჯახის ან ერის ტრადიციებიდან და ა.შ., მაშინ ოჯახის მშობლები უფრო მეტად ამაგრებენ ციხის ბორკილებს და ეუბნებიან ბიჭს ან გოგონას: ნუ გააკეთებთ ამას! ჩვენ არ ვაპირებთ თქვენს მხარდაჭერას ამაში, ეს ყველაფერი სისულელეა და ა.შ. საბოლოო ჯამში, ბიჭი ან გოგონა ფორმალურად არის დაპატიმრებული დისციპლინების, ტრადიციების, მოძველებული წეს-ჩვეულებების, გაფუჭებული იდეების და ა.შ. ციხეში.

ფუნდამენტური განათლება გვასწავლის წესრიგის შერწყმას თავისუფლებასთან. წესრიგი თავისუფლების გარეშე ტირანიაა. თავისუფლება წესრიგის გარეშე ანარქიაა. თავისუფლება და წესრიგი გონივრულად შერწყმული ქმნის ფუნდამენტური განათლების საფუძველს.

მოსწავლეებს უნდა ჰქონდეთ სრულყოფილი თავისუფლება, რათა გამოიძიონ საკუთარი თავი, რათა გამოიკვლიონ, აღმოაჩინონ ის, რაც რეალურად, რაც ნამდვილად არიან საკუთარ თავში და ის, რისი გაკეთებაც შეუძლიათ ცხოვრებაში. მოსწავლეები, ჯარისკაცები და პოლიციელები და ზოგადად ყველა ის ადამიანი, ვისაც მკაცრი დისციპლინების ქვეშ უწევს ცხოვრება, ხშირად სასტიკები, გულგრილები ხდებიან ადამიანური ტკივილის მიმართ, დაუნდობლები.

დისციპლინა ანადგურებს ადამიანურ მგრძნობელობას და ეს უკვე სრულიად დადასტურებულია დაკვირვებითა და გამოცდილებით. ამდენი დისციპლინისა და რეგულაციის გამო, ამ ეპოქის ხალხმა მთლიანად დაკარგა მგრძნობელობა და სასტიკები და დაუნდობლები გახდნენ. იმისთვის, რომ ჭეშმარიტად თავისუფალი იყო, საჭიროა იყო ძალიან მგრძნობიარე და ჰუმანისტი.

სკოლებში, კოლეჯებსა და უნივერსიტეტებში სტუდენტებს ასწავლიან გაკვეთილებზე ყურადღების მიქცევას და მოსწავლეები ყურადღებას აქცევენ, რათა თავიდან აიცილონ საყვედური, ყურის მოჭერა, დარტყმა სახაზავით ან სახაზავით და ა.შ. სამწუხაროდ, მათ არ ასწავლიან რეალურად გაიგონ, რა არის შეგნებული ყურადღება.

დისციპლინის გამო სტუდენტი ყურადღებას აქცევს და შემოქმედებით ენერგიას ხარჯავს ხშირად უსარგებლო ფორმით. შემოქმედებითი ენერგია არის ყველაზე დახვეწილი ტიპის ძალა, რომელიც წარმოებულია ორგანული მანქანის მიერ. ჩვენ ვჭამთ და ვსვამთ და საჭმლის მონელების ყველა პროცესი არსებითად არის დახვეწის პროცესი, რომელშიც უხეში მასალები გარდაიქმნება სასარგებლო მასალებად და ძალებად. შემოქმედებითი ენერგია არის: ორგანიზმის მიერ წარმოებული მასალისა და ძალის ყველაზე დახვეწილი ტიპი.

თუ ჩვენ ვიცით შეგნებული ყურადღების მიქცევა, შეგვიძლია დავზოგოთ შემოქმედებითი ენერგია. სამწუხაროდ, მასწავლებლები თავიანთ მოწაფეებს არ ასწავლიან, რა არის შეგნებული ყურადღება. სადაც არ უნდა მივმართოთ ყურადღებას, ვხარჯავთ შემოქმედებით ენერგიას. ჩვენ შეგვიძლია დავზოგოთ ეს ენერგია, თუ გავყოფთ ყურადღებას, თუ არ გავაიგივებთ საკუთარ თავს ნივთებთან, ადამიანებთან, იდეებთან.

როდესაც ჩვენ საკუთარ თავს ვაიგივებთ ადამიანებთან, ნივთებთან, იდეებთან, ჩვენ გვავიწყდება საკუთარი თავი და შემდეგ ვკარგავთ შემოქმედებით ენერგიას ყველაზე საცოდავი ფორმით. სასწრაფოდ უნდა ვიცოდეთ, რომ ჩვენ გვჭირდება შემოქმედებითი ენერგიის დაზოგვა ცნობიერების გასაღვიძებლად და რომ შემოქმედებითი ენერგია არის ცოცხალი პოტენციალი, ცნობიერების სატრანსპორტო საშუალება, ინსტრუმენტი ცნობიერების გასაღვიძებლად.

როდესაც ვსწავლობთ საკუთარი თავის არ დავიწყებას, როდესაც ვსწავლობთ ყურადღების გაყოფას სუბიექტს, ობიექტსა და ადგილს შორის, ვზოგავთ შემოქმედებით ენერგიას ცნობიერების გასაღვიძებლად. აუცილებელია ვისწავლოთ ყურადღების მართვა ცნობიერების გასაღვიძებლად, მაგრამ მოსწავლეებმა ამის შესახებ არაფერი იციან, რადგან მათმა მასწავლებლებმა ეს არ ასწავლეს.

როდესაც ვსწავლობთ ყურადღების შეგნებულად გამოყენებას, დისციპლინა ზედმეტი ხდება. მოსწავლეს, რომელიც ყურადღებიანია თავისი გაკვეთილების, თავისი ლექციების, წესრიგის მიმართ, არ სჭირდება რაიმე სახის დისციპლინა.

სასწრაფოდ არის საჭირო, რომ მასწავლებლებმა გაიგონ თავისუფლებისა და წესრიგის ინტელექტუალურად შერწყმის აუცილებლობა და ეს შესაძლებელია შეგნებული ყურადღების საშუალებით. შეგნებული ყურადღება გამორიცხავს იმას, რასაც იდენტიფიკაცია ეწოდება. როდესაც საკუთარ თავს ვაიგივებთ ადამიანებთან, ნივთებთან, იდეებთან, მოდის მოხიბვლა და ეს უკანასკნელი წარმოშობს ძილს ცნობიერებაში.

უნდა ვიცოდეთ ყურადღების მიქცევა იდენტიფიკაციის გარეშე. როდესაც ყურადღებას ვაქცევთ რამეს ან ვინმეს და გვავიწყდება საკუთარი თავი, შედეგია მოხიბვლა და ცნობიერების ძილი. ყურადღებით დააკვირდით კინომოყვარულს. ის არის მძინარე, არაფერი იცის, არ იცის საკუთარი თავი, არის ცარიელი, ჰგავს მთვარეულს, ოცნებობს ფილმზე, რომელსაც უყურებს, ფილმის გმირზე.

მოსწავლეებმა უნდა მიაქციონ ყურადღება გაკვეთილებს საკუთარი თავის დავიწყების გარეშე, რათა არ ჩავარდნენ ცნობიერების საშინელ ძილში. მოსწავლემ უნდა დაინახოს საკუთარი თავი სცენაზე, როდესაც აბარებს გამოცდას ან როდესაც დგას დაფასთან ან იატაკზე მასწავლებლის ბრძანებით, ან როდესაც სწავლობს ან ისვენებს ან თამაშობს თანაკლასელებთან.

ყურადღება, რომელიც გაყოფილია სამ ნაწილად: სუბიექტი, ობიექტი, ადგილი, არის ფაქტობრივად შეგნებული ყურადღება. როდესაც არ ვუშვებთ შეცდომას საკუთარი თავის იდენტიფიცირებას ადამიანებთან, ნივთებთან, იდეებთან და ა.შ. ვზოგავთ შემოქმედებით ენერგიას და ვაჩქარებთ ჩვენში ცნობიერების გაღვიძებას.

ვისაც სურს ცნობიერების გაღვიძება უმაღლეს სამყაროებში, უნდა დაიწყოს გაღვიძებით აქ და ახლა. როდესაც სტუდენტი უშვებს შეცდომას საკუთარი თავის იდენტიფიცირებას ადამიანებთან, ნივთებთან, იდეებთან, როდესაც უშვებს შეცდომას საკუთარი თავის დავიწყებას, მაშინ ის ვარდება მოხიბვლასა და ძილში.

დისციპლინა არ ასწავლის სტუდენტებს შეგნებული ყურადღების მიქცევას. დისციპლინა ნამდვილი ციხეა გონებისთვის. მოსწავლეებმა უნდა ისწავლონ შეგნებული ყურადღების მართვა სკოლის სკამებიდანვე, რათა მოგვიანებით პრაქტიკულ ცხოვრებაში, სკოლის გარეთ, არ დაუშვან შეცდომა საკუთარი თავის დავიწყების.

ადამიანი, რომელიც საკუთარ თავს ივიწყებს შეურაცხმყოფელის წინაშე, აიგივებს საკუთარ თავს მასთან, ხიბლავს, ვარდება უგონობის ძილში და შემდეგ აზიანებს ან კლავს და გარდაუვლად მიდის ციხეში. ის, ვინც არ უშვებს შეურაცხმყოფელთან მოხიბვლას, ის, ვინც არ აიგივებს საკუთარ თავს მასთან, ის, ვინც არ ივიწყებს საკუთარ თავს, ის, ვინც იცის შეგნებული ყურადღების მიქცევა, ვერ შეძლებს შეურაცხმყოფელის სიტყვების დაფასებას, ან მისი დაზიანებას ან მოკვლას.

ყველა შეცდომა, რომელსაც ადამიანი უშვებს ცხოვრებაში, გამოწვეულია იმით, რომ მას ავიწყდება საკუთარი თავი, აიგივებს საკუთარ თავს, ხიბლავს და ვარდება ძილში. უკეთესი იქნებოდა ახალგაზრდებისთვის, ყველა სტუდენტისთვის, ესწავლებინათ ცნობიერების გაღვიძება, იმის ნაცვლად, რომ დაემონებინათ ამდენი აბსურდული დისციპლინით.