ლა იმიტასიონ

უკვე სრულიად დამტკიცებულია, რომ შიში აფერხებს თავისუფალ ინიციატივას. მილიონობით ადამიანის ცუდი ეკონომიკური მდგომარეობა, ეჭვგარეშეა, იმის ბრალია, რასაც შიში ჰქვია.

შეშინებული ბავშვი ეძებს თავის საყვარელ დედიკოს და ეხუტება მას უსაფრთხოების საძიებლად. შეშინებული ქმარი ეხუტება ცოლს და გრძნობს, რომ ძალიან უყვარს. შეშინებული ცოლი ეძებს ქმარსა და შვილებს და გრძნობს, რომ ძალიან უყვარს.

ფსიქოლოგიური თვალსაზრისით, ძალიან საინტერესოა იმის ცოდნა, რომ შიში ხშირად სიყვარულის სამოსელში იმოსება.

ადამიანები, რომლებსაც შინაგანად ძალიან ცოტა სულიერი ღირებულებები აქვთ, შინაგანად ღარიბი ადამიანები, ყოველთვის ეძებენ გარეთ რაღაცას, რომ შეივსონ.

შინაგანად ღარიბი ადამიანები ყოველთვის ინტრიგებში არიან ჩაფლულნი, სულელურ რაღაცებში, ჭორებში, ცხოველურ სიამოვნებებში და ა.შ.

შინაგანად ღარიბი ადამიანები შიშით ცხოვრობენ და, ბუნებრივია, ეჯაჭვებიან ქმარს, ცოლს, მშობლებს, შვილებს, მოძველებულ ტრადიციებს და ა.შ.

ყოველი მოხუცი, ავადმყოფი და ფსიქოლოგიურად ღარიბი, როგორც წესი, სავსეა შიშით და დაუოკებელი ვნებით ეშინია ფულის, ოჯახური ტრადიციების, შვილიშვილების, მოგონებების და ა.შ., თითქოს უსაფრთხოებას ეძებს. ეს არის ის, რაც ყველას შეგვიძლია დავინახოთ მოხუცებზე დაკვირვებით.

ყოველ ჯერზე, როდესაც ადამიანებს ეშინიათ, ისინი იმალებიან პატივმოყვარეობის დამცავი ფარის მიღმა. მისდევენ რა ტრადიციებს, იქნება ეს რასის, ოჯახის, ერის და ა.შ.

სინამდვილეში, ყველა ტრადიცია არის უბრალოდ გამეორება ყოველგვარი აზრის გარეშე, ცარიელი, ჭეშმარიტი ღირებულების გარეშე.

ყველა ადამიანს აქვს გამოხატული ტენდენცია მიბაძოს სხვას. მიბაძვა შიშის პროდუქტია.

შიშის მქონე ადამიანები ბაძავენ ყველას, ვისაც ეჯაჭვებიან. ბაძავენ ქმარს, ცოლს, შვილებს, ძმებს, მეგობრებს, რომლებიც მათ იცავენ და ა.შ.

მიბაძვა შიშის შედეგია. მიბაძვა მთლიანად ანადგურებს თავისუფალ ინიციატივას.

სკოლებში, კოლეჯებში, უნივერსიტეტებში მასწავლებლები უშვებენ შეცდომას და ასწავლიან სტუდენტებს იმას, რასაც მიბაძვა ჰქვია.

ხატვის გაკვეთილებზე მოსწავლეებს ასწავლიან კოპირებას, ხეების, სახლების, მთების, ცხოველების და ა.შ. გამოსახულებების დახატვას. ეს არ არის შექმნა. ეს არის მიბაძვა, ფოტოგრაფია.

შექმნა არ არის მიბაძვა. შექმნა არ არის ფოტოგრაფია. შექმნა არის თარგმნა, ფუნჯით გადმოცემა ის ხე, რომელიც მოგვწონს, ლამაზი მზის ჩასვლა, განთიადი თავისი წარმუდგენელი მელოდიებით და ა.შ.

ჭეშმარიტი შემოქმედება არსებობს ჩინურ და იაპონურ ზენის ხელოვნებაში, აბსტრაქტულ და ნახევრად აბსტრაქტულ ხელოვნებაში.

ჩანისა და ზენის ნებისმიერ ჩინელ მხატვარს არ აინტერესებს მიბაძვა, ფოტოგრაფია. ჩინეთისა და იაპონიის მხატვრები სიამოვნებას იღებენ შექმნით და ხელახლა შექმნით.

ზენისა და ჩანის მხატვრები არ ბაძავენ, ქმნიან და ეს არის მათი საქმე.

ჩინეთისა და იაპონიის მხატვრებს არ აინტერესებთ ლამაზი ქალის დახატვა ან გადაღება, ისინი სიამოვნებას იღებენ მისი აბსტრაქტული სილამაზის გადმოცემით.

ჩინეთისა და იაპონიის მხატვრები არასოდეს მიბაძავდნენ ლამაზ მზის ჩასვლას, ისინი სიამოვნებას იღებენ აბსტრაქტულ სილამაზეში მზის ჩასვლის მთელი ხიბლის გადმოცემით.

მნიშვნელოვანი არ არის მიბაძვა, შავ-თეთრად კოპირება; მნიშვნელოვანია სილამაზის ღრმა მნიშვნელობის შეგრძნება და მისი გადმოცემა, მაგრამ ამისთვის საჭიროა, რომ არ იყოს შიში, მიჯაჭვულობა წესებზე, ტრადიციებზე, ან შიში იმისა, თუ რას იტყვიან ან მასწავლებლის გაკიცხვა.

აუცილებელია, რომ მასწავლებლებმა გააცნობიერონ მოსწავლეებში შემოქმედებითი ძალის განვითარების აუცილებლობა.

ყოველგვარი გაგებით, აბსურდულია სტუდენტებისთვის მიბაძვის სწავლება. უმჯობესია ვასწავლოთ მათ შექმნა.

სამწუხაროდ, ადამიანი არის მძინარე, უგონო ავტომატი, რომელმაც მხოლოდ მიბაძვა იცის.

ჩვენ ვბაძავთ სხვის ტანსაცმელს და ამ მიბაძვიდან გამომდინარეობს მოდის სხვადასხვა ტენდენციები.

ჩვენ ვბაძავთ სხვის ჩვევებს, მაშინაც კი, როდესაც ისინი ძალიან მცდარია.

ჩვენ ვბაძავთ მანკიერებებს, ვბაძავთ ყველაფერს, რაც აბსურდულია, რასაც ყოველთვის იმეორებენ დროში და ა.შ.

აუცილებელია, რომ სკოლის მასწავლებლებმა სტუდენტებს დამოუკიდებლად აზროვნება ასწავლონ.

მასწავლებლებმა სტუდენტებს ყველა შესაძლებლობა უნდა შესთავაზონ, რათა შეწყვიტონ მიმბაძველ ავტომატებად ყოფნა.

მასწავლებლებმა სტუდენტებს საუკეთესო შესაძლებლობები უნდა შეუქმნან, რათა მათ განავითარონ შემოქმედებითი ძალა.

აუცილებელია, რომ სტუდენტებმა იცოდნენ ჭეშმარიტი თავისუფლება, რათა შიშის გარეშე ისწავლონ დამოუკიდებლად, თავისუფლად აზროვნება.

გონება, რომელიც მონაა იმისა, თუ რას იტყვიან, გონება, რომელიც ბაძავს, ტრადიციების, წესების, ჩვეულებების დარღვევის შიშით, არ არის შემოქმედებითი გონება, არ არის თავისუფალი გონება.

ადამიანების გონება ჰგავს დახურულ და შვიდი ბეჭდით დალუქულ სახლს, სახლს, სადაც არაფერი ახალი არ შეიძლება მოხდეს, სახლს, სადაც მზე არ შედის, სახლს, სადაც მხოლოდ სიკვდილი და ტკივილი მეფობს.

ახალი მხოლოდ იქ შეიძლება მოხდეს, სადაც არ არის შიში, სადაც არ არის მიბაძვა, სადაც არ არის მიჯაჭვულობა ნივთებზე, ფულზე, ადამიანებზე, ტრადიციებზე, ჩვეულებებზე და ა.შ.

ადამიანები ცხოვრობენ ინტრიგების, შურის, ოჯახური ჩვეულებების, ჩვევების, პოზიციების მოპოვების დაუოკებელი სურვილის, ასვლის, კიბის მწვერვალზე ასვლის, თავის გამოჩენის და ა.შ. მონობაში.

აუცილებელია, რომ მასწავლებლებმა თავიანთ სტუდენტებს ასწავლონ ძველი ნივთების ამ მოძველებული და დეგენერირებული წესრიგის მიბაძვის აუცილებლობა.

აუცილებელია, რომ მოსწავლეებმა სკოლაში ისწავლონ თავისუფლად შექმნა, თავისუფლად აზროვნება, თავისუფლად გრძნობა.

მოსწავლეები სკოლაში თავიანთი ცხოვრების საუკეთესო ნაწილს ინფორმაციის მიღებაში ატარებენ და მაინც არ რჩებათ დრო ამ ყველაფერზე დასაფიქრებლად.

ათი ან თხუთმეტი წელი სკოლაში ავტომატების უგონო ცხოვრებით ცხოვრობენ და სკოლიდან გამოცოცხლებული ცნობიერებით გამოდიან, მაგრამ სკოლიდან ძალიან გამოღვიძებულები გამოდიან.

ადამიანის გონება ჩაკეტილია კონსერვატიულ და რეაქციულ იდეებს შორის.

ადამიანი ვერ აზროვნებს ჭეშმარიტი თავისუფლებით, რადგან ის სავსეა შიშით.

ადამიანს ეშინია სიცოცხლის, ეშინია სიკვდილის, ეშინია იმისა, თუ რას იტყვიან, ეშინია ჭორების, სამსახურის დაკარგვის, რეგლამენტების დარღვევის, იმისა, რომ ვინმე მას მეუღლეს წაართმევს, და ა.შ.

სკოლაში გვასწავლიან მიბაძვას და სკოლიდან მიმბაძველებად გამოსულები ვართ.

ჩვენ არ გვაქვს თავისუფალი ინიციატივა, რადგან სკოლის მერხებიდან გვასწავლიდნენ მიბაძვას.

ადამიანები ბაძავენ იმის შიშით, თუ რას იტყვიან სხვა ადამიანები, მოსწავლეები ბაძავენ იმის გამო, რომ მასწავლებლებს ნამდვილად აქვთ შეშინებული საწყალი სტუდენტები, მათ მუდმივად ემუქრებიან, ემუქრებიან ცუდი შეფასებით, ემუქრებიან გარკვეული სასჯელებით, ემუქრებიან გარიცხვით და ა.შ.

თუ ჩვენ ნამდვილად გვინდა შემოქმედები გავხდეთ ამ სიტყვის სრული გაგებით, უნდა გავაცნობიეროთ მთელი რიგი მიბაძვები, რომლებიც სამწუხაროდ გვაქვს დატყვევებული.

როდესაც ჩვენ უკვე შეგვიძლია ვიცოდეთ მთელი რიგი მიბაძვები, როდესაც უკვე დეტალურად გავაანალიზეთ თითოეული მიბაძვა, ჩვენ ვაცნობიერებთ მათ და, როგორც ლოგიკური შედეგი, მაშინ სპონტანურად იბადება ჩვენში შექმნის ძალა.

აუცილებელია, რომ სკოლის, კოლეჯის ან უნივერსიტეტის მოსწავლეები გათავისუფლდნენ ყოველგვარი მიბაძვისგან, რათა ისინი ნამდვილ შემოქმედებად იქცნენ.

ცდებიან მასწავლებლები, რომლებიც მცდარად ვარაუდობენ, რომ მოსწავლეებს სწავლისთვის მიბაძვა სჭირდებათ. ვინც ბაძავს, არ სწავლობს, ვინც ბაძავს ავტომატი ხდება და ეს არის სულ.

ნუ ეცდებით გეოგრაფიის, ფიზიკის, არითმეტიკის, ისტორიის და ა.შ. ავტორების მიბაძვას. მიბაძვა, დამახსოვრება, თუთიყუშივით გამეორება სულელურია, უმჯობესია შეგნებულად გავიგოთ რასაც ვსწავლობთ.

ფუნდამენტური განათლება არის ცნობიერების მეცნიერება, მეცნიერება, რომელიც საშუალებას გვაძლევს აღმოვაჩინოთ ჩვენი ურთიერთობა ადამიანებთან, ბუნებასთან, ყველაფერთან.

გონება, რომელმაც მხოლოდ მიბაძვა იცის, არის მექანიკური, ეს არის მანქანა, რომელიც მუშაობს, ის არ არის შემოქმედებითი, არ შეუძლია შექმნა, რეალურად არ ფიქრობს, მხოლოდ იმეორებს და ეს არის სულ.

მასწავლებლები უნდა ზრუნავდნენ თითოეულ მოსწავლეში ცნობიერების გაღვიძებაზე.

მოსწავლეები მხოლოდ იმაზე ზრუნავენ, რომ წელი გადაიტანონ და შემდეგ… სკოლის გარეთ, პრაქტიკულ ცხოვრებაში, ისინი ხდებიან საოფისე თანამშრომლები ან ბავშვების დასამზადებელი მანქანები.

ათი ან თხუთმეტი წელი სწავლა, რომ მოსაუბრე ავტომატებად გამოვიდნენ, შესწავლილი საგნები ნელ-ნელა ივიწყება და ბოლოს მეხსიერებაში არაფერი რჩება.

თუ სტუდენტებმა გააცნობიერეს შესწავლილი საგნები, თუ მათი სწავლა მხოლოდ ინფორმაციას, მიბაძვასა და მეხსიერებას არ ემყარებოდა, სხვაგვარად იმღერებდნენ. სკოლიდან შეგნებული, დაუვიწყარი, სრული ცოდნით გამოვიდოდნენ, რომელიც არ დაემორჩილებოდა მოღალატე მეხსიერებას.

ფუნდამენტური განათლება დაეხმარება სტუდენტებს ცნობიერებისა და ინტელექტის გაღვიძებაში.

ფუნდამენტური განათლება ახალგაზრდებს ჭეშმარიტი რევოლუციის გზაზე მიჰყავს.

მოსწავლეებმა უნდა მოითხოვონ, რომ მასწავლებლებმა მათ ჭეშმარიტი განათლება, ფუნდამენტური განათლება მისცენ.

არ არის საკმარისი, რომ მოსწავლეები სკოლის მერხებთან ისხდნენ და ინფორმაციას იღებენ რომელიმე მეფის ან ომის შესახებ, საჭიროა მეტი, საჭიროა ფუნდამენტური განათლება ცნობიერების გასაღვიძებლად.

აუცილებელია, რომ მოსწავლეებმა სკოლიდან მომწიფებულები, ჭეშმარიტად შეგნებულები, ინტელექტუალები გამოვიდნენ, რათა არ გახდნენ საზოგადოებრივი მექანიზმის მარტივი ავტომატური ნაწილები.