La Verdad

ბავშვობიდან და ახალგაზრდობიდან იწყება ჩვენი საცოდავი არსებობის გზა ჯვარზე, მრავალი ფსიქიკური გადახვევით, ოჯახური ინტიმური ტრაგედიით, წინააღმდეგობებით სახლში და სკოლაში და ა.შ.

ცხადია, ბავშვობაში და ახალგაზრდობაში, ძალიან იშვიათი გამონაკლისების გარდა, ყველა ეს პრობლემა ვერ ახერხებს ჩვენზე რეალურად ღრმა გავლენის მოხდენას, მაგრამ როდესაც უკვე დიდები ვხდებით, იწყება კითხვები: ვინ ვარ მე? საიდან მოვდივარ? რატომ უნდა ვიტანჯო? რა არის ამ არსებობის მიზანი? და ა.შ. და ა.შ. და ა.შ.

ცხოვრების გზაზე ყველას დაგვისვამს ეს კითხვები, ყველას ოდესმე გვინდოდა გამოგვეკვლია, გამოგვეძია, გაგვეგო ამდენი სიმწარე, იმედგაცრუება, ბრძოლა და ტანჯვა, მაგრამ სამწუხაროდ, ყოველთვის ვასრულებთ რაიმე თეორიაში, რაიმე აზრში, რაიმე რწმენაში, იმაში, რაც მეზობელმა თქვა, იმაში, რაც რომელიღაც მოხუცმა გვიპასუხა და ა.შ.

ჩვენ დავკარგეთ ჭეშმარიტი უმანკოება და მშვიდი გულის სიმშვიდე და ამიტომ არ შეგვიძლია უშუალოდ გამოვცადოთ სიმართლე მთელი თავისი სისასტიკით, ჩვენ დამოკიდებულები ვართ იმაზე, რასაც სხვები ამბობენ და ცხადია, არასწორ გზას ვადგავართ.

კაპიტალისტური საზოგადოება რადიკალურად გმობს ათეისტებს, მათ, ვისაც ღმერთის არ სწამს.

მარქსისტულ-ლენინური საზოგადოება გმობს მათ, ვისაც სჯერა ღმერთის, მაგრამ არსებითად ორივე ერთი და იგივეა, მოსაზრებების საკითხია, ადამიანების ახირება, გონების პროექცია. არც მრწამსი, არც ურწმუნოება და არც სკეპტიციზმი არ ნიშნავს სიმართლის გამოცდილებას.

გონებას შეუძლია ფუფუნება მისცეს საკუთარ თავს, რომ დაიჯეროს, დაეჭვდეს, გამოთქვას აზრი, გააკეთოს ვარაუდები და ა.შ., მაგრამ ეს არ არის ჭეშმარიტების გამოცდილება.

ჩვენ ასევე შეგვიძლია ფუფუნება მივცეთ საკუთარ თავს, რომ გვჯეროდეს მზის ან არ გვჯეროდეს მისი და ეჭვიც კი შევიტანოთ მასში, მაგრამ მნათობი მეფე განაგრძობს სინათლისა და სიცოცხლის მინიჭებას ყველაფრისთვის, რაც არსებობს, ისე, რომ ჩვენს მოსაზრებებს მისთვის მცირე მნიშვნელობა არ აქვს.

ბრმა რწმენის მიღმა, ურწმუნოებისა და სკეპტიციზმის მიღმა, იმალება ცრუ მორალის მრავალი ნიუანსი და ცრუ პატივმოყვარეობის მრავალი მცდარი კონცეფცია, რომლის ჩრდილშიც ძლიერდება მე.

კაპიტალისტური ტიპის საზოგადოებას და კომუნისტური ტიპის საზოგადოებას თითოეულს თავისებურად და თავისი ახირებების, ცრურწმენებისა და თეორიების შესაბამისად აქვს მორალის განსაკუთრებული ტიპი. ის, რაც მორალურია კაპიტალისტურ ბლოკში, ამორალურია კომუნისტურ ბლოკში და პირიქით.

მორალი დამოკიდებულია ჩვეულებებზე, ადგილზე, ეპოქაზე. ის, რაც ერთ ქვეყანაში მორალურია, მეორე ქვეყანაში ამორალურია და ის, რაც ერთ ეპოქაში მორალური იყო, მეორე ეპოქაში ამორალურია. მორალს არ აქვს არსებითი ღირებულება, საფუძვლიანად გაანალიზებისას, ის ასი პროცენტით სულელური გამოდის.

ფუნდამენტური განათლება არ ასწავლის მორალს, ფუნდამენტური განათლება ასწავლის რევოლუციურ ეთიკას და ეს არის ის, რაც ახალ თაობებს სჭირდებათ.

საუკუნეების საშინელი ღამიდან, ყველა დროს, ყოველთვის იყვნენ ადამიანები, რომლებიც გაექცნენ სამყაროს ჭეშმარიტების საძიებლად.

აბსურდულია სამყაროდან გაქცევა ჭეშმარიტების საძიებლად, რადგან ის სამყაროშია და ადამიანში აქ და ახლა.

ჭეშმარიტება არის უცნობი მომენტიდან მომენტამდე და მისი აღმოჩენა არ შეგვიძლია სამყაროსგან განცალკევებით და არც მოყვასების მიტოვებით.

აბსურდულია იმის თქმა, რომ ყოველი ჭეშმარიტება ნახევარი სიმართლეა და ყოველი ჭეშმარიტება ნახევარი შეცდომაა.

ჭეშმარიტება რადიკალურია და არის ან არ არის, ის ვერასოდეს იქნება ნახევრად, ვერასოდეს იქნება ნახევარი შეცდომა.

აბსურდია იმის თქმა: ჭეშმარიტება დროისაა და ის, რაც ერთ დროს იყო, მეორე დროს არ არის.

ჭეშმარიტებას არაფერი აქვს საერთო დროსთან. ჭეშმარიტება დროის გარეშეა. მე არის დრო და ამიტომ მას არ შეუძლია ჭეშმარიტების ცოდნა.

აბსურდია ჩავთვალოთ ჩვეულებრივი, დროებითი, ფარდობითი ჭეშმარიტებები. ხალხს ერევათ ცნებები და მოსაზრებები იმაში, რაც ჭეშმარიტებაა.

ჭეშმარიტებას არაფერი აქვს საერთო მოსაზრებებთან და არც ეგრეთ წოდებულ ჩვეულებრივ ჭეშმარიტებებთან, რადგან ეს მხოლოდ გონების უმნიშვნელო პროექციებია.

ჭეშმარიტება არის უცნობი მომენტიდან მომენტამდე და მისი გამოცდილება შესაძლებელია მხოლოდ ფსიქოლოგიური მე-ს არარსებობის შემთხვევაში.

სიმართლე არ არის სოფიზმის, ცნებების, მოსაზრებების საკითხი. სიმართლის ცოდნა მხოლოდ უშუალო გამოცდილებით არის შესაძლებელი.

გონებას მხოლოდ აზრის გამოთქმა შეუძლია და მოსაზრებებს არაფერი აქვს საერთო სიმართლესთან.

გონებას არასოდეს შეუძლია ჩასწვდეს ჭეშმარიტებას.

მასწავლებლებმა, სკოლების, კოლეჯების, უნივერსიტეტების მასწავლებლებმა უნდა განიცადონ ჭეშმარიტება და მიუთითონ გზა თავიანთ მოწაფეებს.

ჭეშმარიტება უშუალო გამოცდილების საკითხია და არა თეორიების, მოსაზრებების ან ცნებების საკითხი.

ჩვენ შეგვიძლია და უნდა ვისწავლოთ, მაგრამ სასწრაფოა, რომ საკუთარი ძალებით და უშუალოდ გამოვცადოთ, თუ რა არის სიმართლე თითოეულ თეორიაში, კონცეფციაში, აზრში და ა.შ. და ა.შ. და ა.შ.

ჩვენ უნდა ვისწავლოთ, გავაანალიზოთ, გამოვიკვლიოთ, მაგრამ ასევე გადაუდებლად გვჭირდება გამოვცადოთ ჭეშმარიტება, რომელიც მოცემულია ყველაფერში, რასაც ვსწავლობთ.

შეუძლებელია ჭეშმარიტების გამოცდილება, სანამ გონება აღელვებულია, შეძრწუნებულია, შეწუხებულია ურთიერთსაწინააღმდეგო მოსაზრებებით.

ჭეშმარიტების გამოცდილება შესაძლებელია მხოლოდ მაშინ, როდესაც გონება მშვიდია, როდესაც გონება დუმს.

სკოლების, კოლეჯებისა და უნივერსიტეტების მასწავლებლებმა მოსწავლეებს უნდა მიუთითონ შინაგანი ღრმა მედიტაციის გზა.

შინაგანი ღრმა მედიტაციის გზა მიგვიყვანს გონების სიმშვიდემდე და სიჩუმემდე.

როდესაც გონება მშვიდია, ცარიელია ფიქრებისგან, სურვილებისგან, მოსაზრებებისგან და ა.შ., როდესაც გონება დუმს, ჩვენამდე მოდის ჭეშმარიტება.