შემოქმედებითი გაგება

ყოფნა და ცოდნა ერთმანეთს უნდა აბალანსებდეს, რათა ჩვენს ფსიქიკაში გაგების ალი გააჩინოს.

როდესაც ცოდნა აღემატება ყოფნას, წარმოშობს ინტელექტუალურ დაბნეულობას ყველა სახის.

თუ ყოფნა აღემატება ცოდნას, შეიძლება ისეთი მძიმე შემთხვევები მოხდეს, როგორიცაა სულელი წმინდანის შემთხვევა.

პრაქტიკული ცხოვრების სფეროში მიზანშეწონილია საკუთარი თავის დაკვირვება, რათა საკუთარი თავი აღმოვაჩინოთ.

სწორედ პრაქტიკული ცხოვრებაა ფსიქოლოგიური სავარჯიშო დარბაზი, რომლის საშუალებითაც შეგვიძლია ჩვენი ნაკლოვანებების აღმოჩენა.

გაღვიძებული აღქმის, სიფხიზლის სიახლის მდგომარეობაში, ჩვენ შევძლებთ პირდაპირ გადავამოწმოთ, რომ დამალული დეფექტები სპონტანურად იჩენს თავს.

ნათელია, რომ აღმოჩენილ დეფექტზე შეგნებულად უნდა ვიმუშაოთ, რათა ის ჩვენი ფსიქიკიდან გამოვყოთ.

უპირველეს ყოვლისა, ჩვენ არ უნდა გავაიგივოთ თავი არცერთ მე-დეფექტთან, თუ ჩვენ ნამდვილად გვინდა მისი აღმოფხვრა.

თუ ფიცარზე მდგომი გვინდა მისი აწევა და კედელზე მიყრდნობა, ეს შეუძლებელი იქნება, თუ მასზე დგომას გავაგრძელებთ.

აშკარაა, რომ პირველ რიგში უნდა გამოვყოთ ფიცარი საკუთარი თავისგან, მოვშორდეთ მას და შემდეგ ხელებით ავწიოთ ფიცარი და კედელზე მივაყრდნოთ.

ანალოგიურად, ჩვენ არ უნდა გავაიგივოთ თავი არცერთ ფსიქიკურ დანამატთან, თუ ჩვენ ნამდვილად გვინდა მისი გამოყოფა ჩვენი ფსიქიკიდან.

როდესაც ადამიანი თავს აიგივებს ამა თუ იმ მე-სთან, ფაქტობრივად, აძლიერებს მას და არა ანადგურებს.

დავუშვათ, რომ ვნების რომელიმე მე დაეუფლება გრაგნილებს, რომლებიც გვაქვს ინტელექტუალურ ცენტრში, რათა გონების ეკრანზე სიძვისა და სექსუალური ავადმყოფობის სცენები დააპროექტოს, თუ ჩვენ თავს გავაიგივებთ ასეთ ვნებიან სურათებთან, უდავოდ, ის ვნებიანი მე საშინლად გაძლიერდება.

მაგრამ თუ ჩვენ, ამ არსებასთან გაიგივების ნაცვლად, გამოვყოფთ მას ჩვენი ფსიქიკიდან და განვიხილავთ მას, როგორც ინტრუზიულ დემონს, აშკარად წარმოიშვება ჩვენს ინტიმურ სივრცეში შემოქმედებითი გაგება.

მოგვიანებით ჩვენ შეგვეძლება საკუთარი თავისთვის უფლება მივცეთ, გავაანალიზოთ ეს დანამატი, რათა სრულად გავაცნობიეროთ იგი.

ხალხის პრობლემა სწორედ იდენტიფიკაციაშია და ეს სამწუხაროა.

თუ ხალხმა იცოდა მრავალთა დოქტრინა, თუ მათ ნამდვილად ესმოდათ, რომ საკუთარი სიცოცხლეც კი არ ეკუთვნით, მაშინ ისინი არ დაუშვებდნენ იდენტიფიკაციის შეცდომას.

რისხვის სცენები, ეჭვიანობის სურათები და ა.შ., პრაქტიკული ცხოვრების სფეროში სასარგებლოა, როდესაც მუდმივ ფსიქოლოგიურ თვითდაკვირვებაში ვიმყოფებით.

მაშინ ვრწმუნდებით, რომ არც ჩვენი აზრები, არც ჩვენი სურვილები და არც ჩვენი ქმედებები არ გვეკუთვნის.

უდავოდ, მრავალი მე ერევა, როგორც ცუდი ნიშნის მქონე დამპყრობლები, რათა ჩვენს გონებაში ჩააგდონ აზრები, ჩვენს გულში ემოციები და ჩვენს მოტორულ ცენტრში ნებისმიერი სახის ქმედებები.

სამწუხაროა, რომ ჩვენ არ ვართ საკუთარი თავის ბატონები, რომ სხვადასხვა ფსიქოლოგიური ერთეული ჩვენგან აკეთებს იმას, რაც მათ სურთ.

სამწუხაროდ, ჩვენ ვერც კი ვხვდებით, რა გვემართება და ვმოქმედებთ, როგორც მარტივი მარიონეტები, რომლებსაც უხილავი ძაფები აკონტროლებენ.

ყველაზე ცუდი ის არის, რომ ყველა ამ ფარულ ტირანთან დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლის ნაცვლად, ჩვენ ვუშვებთ შეცდომას და ვაძლიერებთ მათ და ეს ხდება მაშინ, როდესაც ვაიგივებთ თავს.

ნებისმიერი ქუჩის სცენა, ნებისმიერი ოჯახური დრამა, მეუღლეებს შორის ნებისმიერი სულელური ჩხუბი, უდავოდ გამოწვეულია ამა თუ იმ მე-თი და ეს არის ის, რაც არასოდეს უნდა უგულებელვყოთ.

პრაქტიკული ცხოვრება არის ფსიქოლოგიური სარკე, სადაც შეგვიძლია დავინახოთ საკუთარი თავი ისეთები, როგორებიც ვართ.

მაგრამ უპირველეს ყოვლისა, უნდა გვესმოდეს საკუთარი თავის დანახვის აუცილებლობა, რადიკალურად შეცვლის აუცილებლობა, მხოლოდ ამის შემდეგ გვექნება საკუთარი თავის რეალურად დაკვირვების სურვილი.

ვინც კმაყოფილია იმ მდგომარეობით, რომელშიც ცხოვრობს, სულელი, ჩამორჩენილი, უყურადღებო, არასოდეს იგრძნობს საკუთარი თავის დანახვის სურვილს, ის ძალიან შეიყვარებს საკუთარ თავს და არანაირად არ იქნება მზად გადახედოს თავის ქცევას და ყოფნის მანერას.

ნათლად ვიტყვით, რომ პრაქტიკული ცხოვრების ზოგიერთ კომედიაში, დრამასა და ტრაგედიაში მონაწილეობს რამდენიმე მე, რომელთა გაგებაც აუცილებელია.

ვნებიანი ეჭვიანობის ნებისმიერ სცენაში თამაშში შედიან ვნების, რისხვის, საკუთარი თავის სიყვარულის, ეჭვიანობის და ა.შ. მე-ები, რომლებიც მოგვიანებით ანალიტიკურად უნდა შეფასდეს, თითოეული ცალ-ცალკე, რათა სრულად გავიგოთ ისინი, აშკარა მიზნით, რომ მთლიანად გავანადგუროთ.

გაგება ძალიან ელასტიურია, ამიტომ ჩვენ უნდა ჩავუღრმავდეთ მას უფრო და უფრო ღრმად; ის, რაც დღეს ერთი გზით გავიგეთ, ხვალ უკეთესად გავიგებთ.

ამ კუთხით დანახული, ჩვენ შეგვიძლია საკუთარი თვალით დავრწმუნდეთ, რამდენად სასარგებლოა ცხოვრების სხვადასხვა გარემოება, როდესაც ჩვენ მათ ნამდვილად ვიყენებთ როგორც სარკეს თვითაღმოჩენისთვის.

არანაირად არასოდეს ვეცდებით დავადასტუროთ, რომ პრაქტიკული ცხოვრების დრამები, კომედიები და ტრაგედიები ყოველთვის ლამაზი და სრულყოფილია, ასეთი მტკიცება აბსურდული იქნება.

თუმცა, რამდენადაც აბსურდული არ უნდა იყოს არსებობის სხვადასხვა სიტუაცია, ისინი შესანიშნავია, როგორც ფსიქოლოგიური სავარჯიშო დარბაზი.

საკუთარი თავის შემადგენელი სხვადასხვა ელემენტის დაშლასთან დაკავშირებული სამუშაო საშინლად რთულია.

ლექსის კადენციებს შორის ასევე იმალება დანაშაული. ტაძრების გემრიელ სურნელს შორის იმალება დანაშაული.

დანაშაული ზოგჯერ იმდენად დახვეწილი ხდება, რომ მას წმინდად ერევა და იმდენად სასტიკი, რომ სიტკბოს ემსგავსება.

დანაშაული მოსამართლის ტოგაში, ოსტატის სამოსელში, მათხოვრის სამოსში, ბატონის კოსტიუმში და ქრისტეს სამოსელშიც კი იმოსება.

გაგება ფუნდამენტურია, მაგრამ ფსიქიკური აგრეგატების დაშლის საქმეში ეს ყველაფერი არ არის, როგორც ამას შემდეგ თავში ვნახავთ.

გადაუდებელია, გადაუდებელია, გავაცნობიეროთ თითოეული მე, რათა ის ჩვენი ფსიქიკიდან გამოვყოთ, მაგრამ ეს ყველაფერი არ არის, კიდევ რაღაც აკლია, იხილეთ მეთექვსმეტე თავი.