კონცეფცია და რეალობა

ვინ ან რა შეიძლება იყოს გარანტი იმისა, რომ კონცეფცია და რეალობა აბსოლუტურად იდენტური აღმოჩნდეს?

კონცეფცია ერთი რამ არის და რეალობა მეორე, და არსებობს ტენდენცია, რომ გადავაფასოთ საკუთარი კონცეფციები.

რეალობა უდრის კონცეფციას, ეს თითქმის შეუძლებელია, თუმცა გონება, რომელიც საკუთარი კონცეფციითაა მოხიბლული, ყოველთვის ფიქრობს, რომ ეს და რეალობა ერთნაირია.

ნებისმიერ ფსიქოლოგიურ პროცესს, რომელიც სწორად არის სტრუქტურირებული ზუსტი ლოგიკით, ეწინააღმდეგება სხვა განსხვავებული პროცესი, რომელიც ასევე მყარადაა ჩამოყალიბებული მსგავსი ან უფრო მაღალი ლოგიკით, მაშ რა?

ორი მკაცრად დისციპლინირებული გონება, რომელიც ერთმანეთში კამათობს ხისტ ინტელექტუალურ სტრუქტურებში, პოლემიკას მართავს ამა თუ იმ რეალობაზე, თითოეულს სჯერა საკუთარი კონცეფციის სიზუსტე და სხვისი კონცეფციის სიცრუე, მაგრამ რომელია მათგან მართალი? ვის შეუძლია პატიოსნად იყოს გარანტი ერთ ან მეორე შემთხვევაში? რომელ მათგანში გამოდის კონცეფცია და რეალობა ერთნაირი?

უდავოდ, თითოეული თავი სამყაროა და თითოეულ ჩვენგანში არსებობს ერთგვარი პონტიფიკური და დიქტატორული დოგმატიზმი, რომელსაც სურს დაგვაჯეროს კონცეფციისა და რეალობის აბსოლუტურ თანასწორობაში.

რამდენადაც არ უნდა იყოს ძლიერი მსჯელობის სტრუქტურები, ვერაფერი ვერ უზრუნველყოფს კონცეფციებისა და რეალობის აბსოლუტურ თანასწორობას.

ვინც ჩაკეტილია ნებისმიერ ინტელექტუალურ ლოგისტიკურ პროცედურაში, ყოველთვის ცდილობს მოვლენების რეალობა დაუკავშიროს შემუშავებულ კონცეფციებს და ეს მხოლოდ გონივრული ჰალუცინაციის შედეგია.

ახლის მიმართ გახსნა კლასიკოსის რთული სიმარტივეა; სამწუხაროდ, ხალხს სურს აღმოაჩინოს, დაინახოს ყველა ბუნებრივ მოვლენაში საკუთარი ცრურწმენები, კონცეფციები, წინასწარ წარმოდგენები, მოსაზრებები და თეორიები; არავინ იცის, იყოს მიმღები, დაინახოს ახალი სუფთა და სპონტანური გონებით.

რომ მოვლენებმა ელაპარაკოს ბრძენს, ეს იქნებოდა მითითებული; სამწუხაროდ, ამ დროის ბრძენებმა არ იციან მოვლენების დანახვა, მათ მხოლოდ სურთ დაინახონ მათში ყველა მათი წინასწარი წარმოდგენის დადასტურება.

რაც არ უნდა წარმოუდგენლად მოგეჩვენოთ, თანამედროვე მეცნიერებმა არაფერი იციან ბუნებრივი მოვლენების შესახებ.

როდესაც ბუნების მოვლენებში ექსკლუზიურად საკუთარ კონცეფციებს ვხედავთ, რა თქმა უნდა, მოვლენებს კი არ ვხედავთ, არამედ კონცეფციებს.

მაგრამ, მოტყუებული სულელი მეცნიერები თავიანთი მომხიბლავი ინტელექტით, სულელურად თვლიან, რომ თითოეული მათი კონცეფცია აბსოლუტურად უდრის ამა თუ იმ დაკვირვებულ მოვლენას, როცა რეალობა სხვაა.

ჩვენ არ უარვყოფთ, რომ ჩვენს განცხადებებს უარყოფს ყველა, ვინც ჩაკეტილია ამა თუ იმ ლოგისტიკური პროცედურით; უდავოდ, ინტელექტის პონტიფიკალური და დოგმატური მდგომარეობა ვერანაირად ვერ შეეგუება იმ ფაქტს, რომ ესა თუ ის სწორად შემუშავებული კონცეფცია ზუსტად არ ემთხვევა რეალობას.

როგორც კი გონება, გრძნობების საშუალებით, აკვირდება ამა თუ იმ მოვლენას, ის მაშინვე ჩქარობს მის მონიშვნას ამა თუ იმ მეცნიერული ტერმინით, რომელიც უდავოდ მხოლოდ საკუთარი უცოდინრობის დასაფარად ემსახურება.

გონებამ რეალურად არ იცის, როგორ იყოს მიმღები ახლის მიმართ, მაგრამ იცის, როგორ გამოიგონოს უკიდურესად რთული ტერმინები, რომლითაც აპირებს თვითმოტყუებით შეაფასოს ის, რაც ნამდვილად არ იცის.

ამჯერად სოკრატესეული გაგებით რომ ვილაპარაკოთ, ვიტყვით, რომ გონებამ არა მხოლოდ არ იცის, არამედ არც ის იცის, რომ არ იცის.

თანამედროვე გონება საშინლად ზედაპირულია, ის სპეციალიზირებულია ისეთი რთული ტერმინების გამოგონებაში, რომლებიც თავისი უცოდინრობის დასაფარად არის შექმნილი.

არსებობს მეცნიერების ორი სახეობა: პირველი სხვა არაფერია, თუ არა სუბიექტური თეორიების ის საზიზღრობა, რომლებიც იქაურობას ავსებენ. მეორე არის დიდი განათლებულების წმინდა მეცნიერება, არსების ობიექტური მეცნიერება.

უდავოდ, შეუძლებელი იქნებოდა კოსმოსური მეცნიერების ამფითეატრში შეღწევა, თუ მანამდე არ მოვკვდით საკუთარ თავში.

ჩვენ უნდა დავშალოთ ყველა ის არასასურველი ელემენტი, რომელიც ჩვენს შიგნით გვაქვს და რომელიც მთლიანობაში წარმოადგენს ფსიქოლოგიის მე-ს.

სანამ არსების უმაღლესი ცნობიერება ბოთლშია მოთავსებული საკუთარ თავში, ჩემს საკუთარ კონცეფციებსა და სუბიექტურ თეორიებში, აბსოლუტურად შეუძლებელია ბუნებრივი მოვლენების უშუალოდ ცოდნა.

ბუნების ლაბორატორიის გასაღები სიკვდილის ანგელოზის მარჯვენა ხელშია.

ძალიან ცოტა რამის სწავლა შეგვიძლია დაბადების ფენომენიდან, მაგრამ სიკვდილისგან ყველაფრის სწავლა შეგვიძლია.

წმინდა მეცნიერების ხელუხლებელი ტაძარი შავი სამარხის სიღრმეში მდებარეობს. თუ მარცვალი არ მოკვდება, მცენარე არ იბადება. მხოლოდ სიკვდილთან ერთად მოდის ახალი.

როდესაც ეგო კვდება, ცნობიერება იღვიძებს, რომ დაინახოს ყველა ბუნებრივი მოვლენის რეალობა ისეთი, როგორიც არის თავისთავად და თავისთავად.

ცნობიერებამ იცის ის, რასაც უშუალოდ განიცდის თავისთავად, ცხოვრების უხეში რეალიზმი სხეულის, გრძნობებისა და გონების მიღმა.