რთული გზა

ეჭვგარეშეა, რომ არსებობს ჩვენი საკუთარი თავის ბნელი მხარე, რომელიც არ ვიცით ან არ ვეთანხმებით; ჩვენ უნდა მივიტანოთ ცნობიერების შუქი საკუთარი თავის ამ ბნელ მხარესთან.

ჩვენი გნოსტიკური კვლევების მთელი ობიექტია საკუთარი თავის ცოდნის გაცნობიერება.

როდესაც საკუთარ თავში ბევრი რამ გაქვს, რაც არ იცი ან არ ეთანხმები, მაშინ ასეთი რამ საშინლად ართულებს ჩვენს ცხოვრებას და ნამდვილად იწვევს ყველა სახის სიტუაციას, რომელთა თავიდან აცილება შეიძლებოდა საკუთარი თავის ცოდნით.

ყველაზე ცუდი ის არის, რომ ჩვენ ამ უცნობ და არაცნობიერ მხარეს საკუთარი თავისას სხვა ადამიანებში ვაპროექტებთ და შემდეგ მათში ვხედავთ.

მაგალითად: ჩვენ ვხედავთ მათ, თითქოს ისინი იყვნენ მატყუარები, მოღალატეები, წვრილმანები და ა.შ., იმასთან დაკავშირებით, რაც ჩვენს შიგნით გვაქვს.

გნოზი ამის შესახებ ამბობს, რომ ჩვენ ვცხოვრობთ ჩვენი საკუთარი თავის ძალიან მცირე ნაწილში.

ეს ნიშნავს, რომ ჩვენი ცნობიერება ვრცელდება მხოლოდ ჩვენი საკუთარი თავის ძალიან მცირე ნაწილზე.

გნოსტიკური ეზოთერული მუშაობის იდეა არის ჩვენი საკუთარი ცნობიერების მკაფიოდ გაფართოება.

უდავოა, რომ სანამ კარგად არ ვიქნებით საკუთარ თავთან, არც სხვებთან ვიქნებით კარგად დაკავშირებული და შედეგი იქნება ყოველგვარი კონფლიქტი.

აუცილებელია საკუთარი თავის მიმართ გაცილებით მეტად გაცნობიერება საკუთარ თავზე უშუალო დაკვირვებით.

გნოსტიკური ზოგადი წესი გნოსტიკურ ეზოთერულ მუშაობაში არის ის, რომ როდესაც ვინმესთან ვერ ვგებულობთ, შეიძლება დარწმუნებული ვიყოთ, რომ ეს არის ის, რის წინააღმდეგაც უნდა ვიმუშაოთ საკუთარ თავზე.

რასაც ასე ძალიან აკრიტიკებენ სხვებში, არის ის, რაც დევს საკუთარი თავის ბნელ მხარეზე და რაც არ იციან და არ სურთ აღიარება.

როდესაც ასეთ მდგომარეობაში ვართ, ჩვენი საკუთარი თავის ბნელი მხარე ძალიან დიდია, მაგრამ როდესაც საკუთარი თავის დაკვირვების შუქი ანათებს ამ ბნელ მხარეს, ცნობიერება იზრდება საკუთარი თავის ცოდნით.

ეს არის სამართებლის პირი, ნაღველზე უფრო მწარე, ბევრი იწყებს მას, ძალიან იშვიათია ის, ვინც მიზანს აღწევს.

ისევე, როგორც მთვარეს აქვს ფარული მხარე, რომელიც არ ჩანს, უცნობი მხარე, ასევე ხდება ფსიქოლოგიური მთვარის შემთხვევაში, რომელსაც ჩვენს შიგნით ვატარებთ.

ცხადია, ეს ფსიქოლოგიური მთვარე ჩამოყალიბებულია ეგოთი, მე-თი, საკუთარი თავით, თვითონ.

ამ ფსიქოლოგიურ მთვარეზე ჩვენ ვატარებთ არაადამიანურ ელემენტებს, რომლებიც აშინებენ, საშინელებას გვგვრიან და რომლებსაც არავითარ შემთხვევაში არ დავთანხმდებოდით, რომ გვქონოდა.

რა სასტიკი გზაა ეს არსების შინაგანი ავტო-რეალიზაციის გზა, რა ბევრი უფსკრულია!, რა რთული ნაბიჯები!, რა საშინელი ლაბირინთები!.

ზოგჯერ შინაგანი გზა მრავალი შემობრუნებისა და არევის, საშინელი აღმართებისა და ძალიან საშიში დაღმართების შემდეგ ქვიშის უდაბნოებში იკარგება, არ იცი სად გრძელდება და არც სინათლის სხივი გაანათებს.

გზა სავსეა საფრთხეებით შიგნით და გარეთ; აუწერელი საიდუმლოებების გზა, სადაც მხოლოდ სიკვდილის სუნთქვა ქრის.

ამ შინაგან გზაზე, როდესაც გჯერა, რომ ძალიან კარგად მიდიხარ, სინამდვილეში ძალიან ცუდად მიდიხარ.

ამ შინაგან გზაზე, როდესაც გჯერა, რომ ძალიან ცუდად მიდიხარ, ხდება ისე, რომ ძალიან კარგად მიდიხარ.

ამ საიდუმლო გზაზე არის მომენტები, როდესაც აღარც კი იცი რა არის კარგი და რა არის ცუდი.

ის, რაც ჩვეულებრივ აკრძალულია, ზოგჯერ გამოდის, რომ სამართლიანია; ასეთია შინაგანი გზა.

ყველა მორალური კოდექსი შინაგან გზაზე ზედმეტია; მშვენიერი მაქსიმა ან მშვენიერი მორალური დარიგება გარკვეულ მომენტებში შეიძლება ძალიან სერიოზულ დაბრკოლებად იქცეს არსების შინაგანი ავტო-რეალიზაციისთვის.

საბედნიეროდ, შინაგანი ქრისტე ჩვენი არსების სიღრმიდან ინტენსიურად მუშაობს, იტანჯება, ტირის, ანადგურებს ძალიან საშიშ ელემენტებს, რომლებსაც ჩვენს შიგნით ვატარებთ.

ქრისტე იბადება როგორც ბავშვი ადამიანის გულში, მაგრამ იმ ელემენტების აღმოფხვრისას, რომლებსაც შიგნით ვატარებთ, ის ნელ-ნელა იზრდება, სანამ სრულყოფილ ადამიანად არ გადაიქცევა.