შფოთვები

ეჭვგარეშეა, რომ აზროვნებასა და გრძნობას შორის დიდი განსხვავებაა, ეს უდავოა.

ადამიანებში დიდი სიცივეა, ეს არის იმის სიცივე, რაც უმნიშვნელოა, ზედაპირულია.

ბრბო ფიქრობს, რომ მნიშვნელოვანია ის, რაც არ არის მნიშვნელოვანი, ისინი ვარაუდობენ, რომ უახლესი მოდა, ან უახლესი მოდელის მანქანა, ან სახელფასო საკითხი ერთადერთია, რაც სერიოზულია.

სერიოზულს უწოდებენ დღის ქრონიკას, სასიყვარულო თავგადასავალს, უმოძრაო ცხოვრებას, სასმელის ჭიქას, დოღს, ავტორბოლას, ხარების ბრძოლას, ჭორებს, ცილისწამებას და ა.შ.

ცხადია, როდესაც დღის კაცი ან სილამაზის სალონის ქალი ესმენს რაიმეს ეზოთერიზმის შესახებ, რადგან ეს არ შედის მათ გეგმებში, არც მათ საუბრებში და არც სექსუალურ სიამოვნებებში, ისინი პასუხობენ რაღაც საშინელი სიცივით, ან უბრალოდ პირს იბრუნებენ, მხრებს იჩეჩავენ და გულგრილად იხევენ უკან.

ამ ფსიქოლოგიურ აპათიას, ამ შემზარავ სიცივეს ორი საფუძველი აქვს; პირველი უდიდესი უმეცრება, მეორე სულიერი საზრუნავების სრული არარსებობა.

აკლია კონტაქტი, ელექტრული შოკი, არავის მიუცია მაღაზიაში, არც იმაში, რაც სერიოზულად ითვლებოდა და მით უმეტეს საწოლის სიამოვნებებში.

თუ ვინმე შეძლებდა სულელურ ცივ ადამიანს ან ზედაპირულ ქალბატონს მიეცა მომენტის ელექტრული შეხება, გულის ნაპერწკალი, რაიმე უცნაური მოგონება, რაღაც ზედმეტად ინტიმური, შესაძლოა მაშინ ყველაფერი სხვაგვარად ყოფილიყო.

მაგრამ რაღაც ცვლის ფარულ ხმას, პირველ წინათგრძნობას, ინტიმურ ლტოლვას; შესაძლოა სისულელე, ვიტრინის ულამაზესი ქუდი, რესტორნის უგემრიელესი დესერტი, მეგობრის შეხვედრა, რომელსაც მოგვიანებით ჩვენთვის არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს და ა.შ.

სისულელეები, სისულელეები, რომლებიც არ არის ტრანსცენდენტული, მაგრამ აქვთ ძალა მოცემულ მომენტში, რომ ჩააქრონ პირველი სულიერი საზრუნავი, ინტიმური ლტოლვა, სინათლის უმნიშვნელო ნაპერწკალი, წინათგრძნობა, რომელმაც რატომღაც შეგვაწუხა ერთი წუთით.

ისინი, ვინც დღეს ცოცხალი გვამები არიან, კლუბის ცივი ღამისთევები, ან უბრალოდ ქოლგების გამყიდველები მთავარი ქუჩის მაღაზიაში, რომ არ ჩაეხშოთ პირველი ინტიმური საზრუნავი, ამ წუთას იქნებოდნენ სულის შუქურები, სინათლის მიმდევრები, ავთენტური ადამიანები ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით.

ნაპერწკალი, წინათგრძნობა, იდუმალი კვნესა, რაღაც გაიგო ოდესღაც კუთხის ჯალათმა, ფეხსაცმლის მწმენდავმა ან უდიდებულესმა ექიმმა, მაგრამ ყველაფერი ამაო იყო, პიროვნების სისულელეები ყოველთვის აქრობენ სინათლის პირველ ნაპერწკალს; შემდეგ გრძელდება ყველაზე შემზარავი გულგრილობის სიცივე.

უდავოა, ადრე თუ გვიან ადამიანებს მთვარე ყლაპავს; ეს სიმართლე უდავოა.

არ არსებობს ადამიანი, რომელსაც ცხოვრებაში ერთხელ მაინც არ უგრძვნია წინათგრძნობა, უცნაური საზრუნავი, სამწუხაროდ, პიროვნების ნებისმიერი რამ, რაც არ უნდა სულელური იყოს, საკმარისია იმისთვის, რომ კოსმოსურ მტვრად აქციოს ის, რაც ღამის სიჩუმეში ერთი წუთით შეგვძრა.

მთვარე ყოველთვის იმარჯვებს ამ ბრძოლებში, ის იკვებება, იკვებება ზუსტად ჩვენივე სისუსტეებით.

მთვარე საშინლად მექანისტურია; მთვარის ჰუმანოიდი, სრულიად მოკლებულია მზის ნებისმიერ საზრუნავს, შეუსაბამოა და ოცნებების სამყაროში მოძრაობს.

თუ ვინმე გააკეთებს იმას, რასაც არავინ აკეთებს, ანუ აღვივებს ინტიმურ საზრუნავს, რომელიც შესაძლოა რომელიმე ღამის საიდუმლოში გაჩნდა, ეჭვგარეშეა, რომ დროთა განმავლობაში მზის ინტელექტს შეითვისებს და ამ მიზეზით მზის ადამიანი გახდება.

სწორედ ეს სურს მზეს, მაგრამ ამ მთვარის ჩრდილებს, ასე ცივ, აპათიურ და გულგრილ, ყოველთვის ყლაპავს მთვარე; შემდეგ მოდის სიკვდილის გათანაბრება.

სიკვდილი ყველაფერს ათანაბრებს. ნებისმიერი ცოცხალი გვამი, რომელსაც მზის საზრუნავი არ აქვს, საშინლად დეგენერირდება პროგრესირებად ფორმაში, სანამ მთვარე არ შთანთქავს მას.

მზეს სურს შექმნას ადამიანები, ის ამ ექსპერიმენტს ბუნების ლაბორატორიაში ატარებს; სამწუხაროდ, ამ ექსპერიმენტმა მას ძალიან კარგი შედეგი არ მოუტანა, მთვარე შთანთქავს ადამიანებს.

თუმცა, ამას, რასაც ვამბობთ, არავის აინტერესებს, მით უმეტეს განათლებულ უმეცრებს; ისინი თავს ქათმების დედად ან ტარზანის მამად გრძნობენ.

მზემ ინტელექტუალური ცხოველის, შეცდომით ადამიანი რომ უწოდეს, სასქესო ჯირკვლებში ჩააგდო მზის გარკვეული ჩანასახები, რომელთა სათანადოდ განვითარებამ შეიძლება ნამდვილ ადამიანებად გვაქციოს.

მაგრამ მზის ექსპერიმენტი საშინლად რთულია, სწორედ მთვარის სიცივის გამო.

ადამიანებს არ სურთ მზესთან თანამშრომლობა და ამ მიზეზით დროთა განმავლობაში მზის ჩანასახები ინვოლუციას განიცდიან, დეგენერირდებიან და საუბედუროდ იკარგებიან.

მზის ნაწარმოების მთავარი კლავიკულა არის ის არასასურველი ელემენტების დაშლა, რომლებიც ჩვენში გვაქვს.

როდესაც ადამიანთა რასა კარგავს ყოველგვარ ინტერესს მზის იდეების მიმართ, მზე ანადგურებს მას, რადგან ის აღარ ემსახურება მის ექსპერიმენტს.

რადგან ეს ამჟამინდელი რასა აუტანლად მთვარისებრი გახდა, საშინლად ზედაპირული და მექანისტური, ის აღარ ემსახურება მზის ექსპერიმენტს, რაც საკმარისი მიზეზია იმისთვის, რომ განადგურდეს.

იმისათვის, რომ მუდმივი სულიერი საზრუნავი იყოს, საჭიროა სიმძიმის მაგნიტური ცენტრი გადავიტანოთ არსში, ცნობიერებაში.

სამწუხაროდ, ადამიანებს აქვთ სიმძიმის მაგნიტური ცენტრი პიროვნებაში, კაფეში, სასადილოში, ბანკის ბიზნესში, ბორდელში ან ბაზრის მოედანზე და ა.შ.

ცხადია, ეს ყველაფერი პიროვნების საქმეებია და მისი მაგნიტური ცენტრი იზიდავს ყველა ამ ნივთს; ეს უდავოა და ნებისმიერ ადამიანს, ვისაც საღი აზრი აქვს, შეუძლია ამის გადამოწმება საკუთარი თავისთვის და პირდაპირ.

სამწუხაროდ, ამ ყველაფრის წაკითხვისას, ინტელექტის თაღლითებს, რომლებიც ზედმეტად კამათს ან აუტანელი სიამაყით დუმილს არიან მიჩვეულნი, ურჩევნიათ ზიზღით გადააგდონ წიგნი და გაზეთი წაიკითხონ.

კარგი ყავის რამდენიმე ყლუპი და დღის ქრონიკა შესანიშნავი საკვებია რაციონალური ძუძუმწოვრებისთვის.

თუმცა, ისინი თავს ძალიან სერიოზულად გრძნობენ; უდავოდ, მათი საკუთარი სიბრძნე აბნევს მათ და ამ ტიპის მზის საქმეები, რომლებიც ამ თავხედურ წიგნშია დაწერილი, მათ ზედმეტად აღიზიანებთ. ეჭვგარეშეა, რომ მიზეზის ჰომუნკულუსების ბოჰემურ თვალებს არ გაუბედავთ ამ ნაწარმოების შესწავლის გაგრძელება.