ცხოვრება

მართალია, წარმოუდგენლად ჟღერს, მაგრამ სრული ჭეშმარიტებაა, რომ ეს ასე გახმაურებული თანამედროვე ცივილიზაცია საშინლად მახინჯია, მას არ გააჩნია ესთეტიკური გრძნობის ფუნდამენტური მახასიათებლები და მოკლებულია შინაგან სილამაზეს.

ჩვენ ძალიან ბევრს ვტრაბახობთ ამ საშინელი, ერთნაირი შენობებით, რომლებიც ვირთხების ხაფანგებს ჰგავს.

სამყარო საშინლად მოსაწყენი გახდა, იგივე ქუჩები და საშინელი საცხოვრებელი სახლები ყველგან.

ეს ყველაფერი დამღლელია, ჩრდილოეთშიც და სამხრეთშიც, აღმოსავლეთშიც და დასავლეთშიც.

ეს არის იგივე უნიფორმა: საშინელი, გულისამრევი, უნაყოფო. “მოდერნიზმი!”, - გაჰკივიან ბრბოები.

ჩვენ ვგავართ ნამდვილ ამაყ ინდაურებს ჩვენი ტანსაცმლით და ძალიან მბზინავი ფეხსაცმლით, თუმცა აქეთ-იქით მილიონობით უბედური, მშიერი, არასრულფასოვანი და საცოდავი ადამიანი მოძრაობს.

უბრალოება და ბუნებრივი, სპონტანური, გულუბრყვილო სილამაზე, მოკლებული ხელოვნურობასა და ამაო საღებავებს, გაქრა ქალის სქესში. ახლა ჩვენ თანამედროვეები ვართ, ასეთია ცხოვრება.

ხალხი საშინლად სასტიკი გახდა: ქველმოქმედება გაცივდა, აღარავის ეცოდება არავინ.

მდიდრული მაღაზიების ვიტრინები ან თაროები ანათებენ მდიდრული საქონლით, რომელიც, რა თქმა უნდა, მიუწვდომელია უბედურებისთვის.

ერთადერთი, რისი გაკეთებაც ცხოვრების პარიებს შეუძლიათ, არის აბრეშუმისა და სამკაულების, მდიდრული ფლაკონების სუნამოების და ქოლგების ყურება წვიმისთვის; ხილვა შეხების გარეშე, ტანტალუსის მსგავსი წამება.

ამ თანამედროვე დროის ხალხი ზედმეტად უხეში გახდა: მეგობრობის სურნელი და გულწრფელობის სურნელება რადიკალურად გაქრა.

ბრბოები კვნესიან გადასახადებით გადატვირთულნი; ყველა პრობლემაშია, ჩვენ გვმართებენ და ჩვენც გვმართებს; გვსჯიან და გადასახდელი არაფერი გვაქვს, საზრუნავები ტვინებს გვანადგურებს, არავინ ცხოვრობს მშვიდად.

ბიუროკრატები ბედნიერების მრუდით მუცლებზე და კარგი სიგარით პირში, რომელსაც ფსიქოლოგიურად ეყრდნობიან, პოლიტიკურ ჟონგლიორობას ახდენენ გონებით, არ აინტერესებთ ხალხების ტკივილი.

ამ დროს არავინ არის ბედნიერი და მით უმეტეს საშუალო ფენა, რომელიც ხმალსა და კედელს შუაა.

მდიდრები და ღარიბები, მორწმუნეები და ურწმუნოები, ვაჭრები და მათხოვრები, მეწაღეები და მეთუნუქეები ცხოვრობენ, რადგან უნდა იცხოვრონ, ღვინოში ახრჩობენ თავიანთ ტანჯვას და ნარკომანებიც კი ხდებიან, რათა თავი დააღწიონ საკუთარ თავს.

ხალხი გახდა ბოროტი, ფრთხილი, უნდობელი, ცბიერი, გარყვნილი; აღარავის სჯერა არავისი; ყოველდღიურად იგონებენ ახალ პირობებს, სერთიფიკატებს, ყველა სახის შეზღუდვას, დოკუმენტებს, რწმუნებებს და ა.შ. და მაინც არაფერი გამოგადგებათ, ცბიერები დასცინიან ამ სისულელეებს: არ იხდიან, თავს არიდებენ კანონს, თუნდაც ძვლებით ციხეში მოუწიოთ წასვლა.

არც ერთი სამსახური არ ანიჭებს ბედნიერებას; ნამდვილი სიყვარულის გრძნობა დაიკარგა და ხალხი დღეს ქორწინდება და ხვალვე შორდება.

ოჯახების ერთიანობა სამწუხაროდ დაიკარგა, ორგანული სირცხვილი აღარ არსებობს, ლესბოსელობა და ჰომოსექსუალიზმი ხელების დაბანაზე უფრო ხშირი გახდა.

ყველაფრის ცოდნა ამის შესახებ, ამდენი გახრწნის მიზეზის ცოდნის მცდელობა, გამოძიება, ძიება, რა თქმა უნდა, ის არის, რასაც ამ წიგნში ვთავაზობთ.

მე ვსაუბრობ პრაქტიკული ცხოვრების ენაზე, მინდა ვიცოდე, რა იმალება არსებობის ამ საშინელი ნიღბის მიღმა.

ხმამაღლა ვფიქრობ და ინტელექტის თაღლითებმა თქვან ის, რაც სურთ.

თეორიები დამღლელი გახდა და ბაზარზე იყიდება და ხელახლა იყიდება კიდეც. მაშ, რა?

თეორიები მხოლოდ საზრუნავს გვიქმნის და უფრო მეტად გვიმწარებს ცხოვრებას.

სამართლიანად თქვა გოეთემ: “ყოველი თეორია ნაცრისფერია და მხოლოდ ოქროს ნაყოფის ხე, რომელიც სიცოცხლეა, მწვანეა”…

საწყალ ხალხს უკვე დაიღალა ამდენი თეორიით, ახლა ბევრს საუბრობენ პრაქტიკულობაზე, ჩვენ უნდა ვიყოთ პრაქტიკულები და რეალურად ვიცოდეთ ჩვენი ტანჯვის მიზეზები.