ინტელექტუალური ნორმები

პრაქტიკული ცხოვრების სფეროში თითოეულ ადამიანს აქვს საკუთარი კრიტერიუმი, აზროვნების მეტ-ნაკლებად მოძველებული ფორმა და არასოდეს იხსნება ახლისთვის; ეს არის უდავო, სადავო და უდავო.

ინტელექტუალური ჰუმანოიდის გონება დეგენერირებულია, გაუარესებულია, აშკარა ინვოლუციის მდგომარეობაშია.

სინამდვილეში, დღევანდელი კაცობრიობის გაგება ჰგავს ძველ, ინერტულ და აბსურდულ მექანიკურ სტრუქტურას, რომელსაც თავისთავად არ ძალუძს რაიმე სახის ავთენტური ელასტიურობის ფენომენი.

გონებას აკლია მოქნილობა, ის ჩაფლულია მრავალრიცხოვან ხისტ და მოძველებულ ნორმებში.

თითოეულს აქვს თავისი კრიტერიუმი და გარკვეული ხისტი ნორმები, რომლებშიც ის განუწყვეტლივ მოქმედებს და რეაგირებს.

ყველაზე სერიოზული ამ საკითხში არის ის, რომ კრიტერიუმების მილიონები უტოლდება დამპალი და აბსურდული ნორმების მილიონებს.

ყოველ შემთხვევაში, ადამიანები არასოდეს გრძნობენ თავს არასწორად, თითოეული თავი არის სამყარო და ეჭვგარეშეა, რომ ამდენ გონებრივ ჩიხში არსებობს მრავალი ყურადღების გაფანტვის სოფიზმი და აუტანელი სისულელე.

მაგრამ ბრბოს ვიწრო კრიტერიუმი შორსაც კი ვერ აცნობიერებს ინტელექტუალურ შეფერხებას, რომელშიც ის იმყოფება.

ეს თანამედროვე ადამიანები ტარაკანების ტვინით საკუთარ თავზე საუკეთესოს ფიქრობენ, თავს ლიბერალებად წარმოაჩენენ, სუპერ-გენიოსებად თვლიან, რომ ძალიან ფართო კრიტერიუმი აქვთ.

განათლებული უმეცრები ყველაზე რთული აღმოჩნდებიან, რადგან სინამდვილეში, ამჯერად სოკრატესეულად რომ ვთქვათ, ვიტყვით: „არა მარტო არ იციან, არამედ, იგნორირებასაც კი აკეთებენ, რომ არ იციან“.

ინტელექტის თაღლითები, რომლებიც წარსულის მოძველებულ ნორმებს ეჭიდებიან, სასტიკად განიხილებიან საკუთარი შეფერხების გამო და კატეგორიულად უარს ამბობენ რაიმეს მიღებაზე, რაც ვერანაირად ვერ ჯდება მათი ფოლადის ნორმებში.

განათლებულმა ყოვლისმცოდნეებმა მიაჩნიათ, რომ ყველაფერი, რაც ამა თუ იმ მიზეზით გადაუხვევს მათი დაჟანგული პროცედურების ხისტ გზას, ასი პროცენტით აბსურდულია. ამგვარად, ეს საწყალი ადამიანები ასეთი რთული კრიტერიუმებით საცოდავად ატყუებენ თავს.

ამ ეპოქის ფსევდო-ბრძენები თავს გენიალურად წარმოაჩენენ, ზიზღით უყურებენ მათ, ვისაც აქვს გამბედაობა, თავი დააღწიოს დროისგან დაზიანებულ ნორმებს, ყველაზე ცუდი კი ის არის, რომ მათ შორსაც კი არ ეპარებათ ეჭვი საკუთარი სისულელის სასტიკ რეალობაში.

მოძველებული გონების ინტელექტუალური სიმცირე იმდენად დიდია, რომ ფუფუნებასაც კი აძლევს თავს, მოითხოვოს დემონსტრაციები იმის შესახებ, რაც რეალურია, იმის შესახებ, რაც გონების არ არის.

გონებრივად გაღატაკებულ და შეუწყნარებელ ადამიანებს არ სურთ გაიგონ, რომ რეალურის გამოცდილება მხოლოდ ეგოს არარსებობის შემთხვევაში ხდება.

უდავოდ, არანაირად არ იქნება შესაძლებელი სიცოცხლისა და სიკვდილის საიდუმლოებების უშუალოდ ამოცნობა, სანამ ჩვენში შინაგანი გონება არ გაიხსნება.

ამ თავში ზედმეტი არ იქნება იმის გამეორება, რომ მხოლოდ არსების უმაღლეს ცნობიერებას შეუძლია იცოდეს სიმართლე.

შინაგანი გონება შეიძლება ფუნქციონირებდეს მხოლოდ იმ მონაცემებით, რომელსაც SER-ის კოსმიური ცნობიერება გვაწვდის.

სუბიექტურ ინტელექტს, მისი მსჯელობითი დიალექტიკით, არაფერი შეუძლია იცოდეს იმაზე, რაც მის იურისდიქციას სცილდება.

ჩვენ უკვე ვიცით, რომ მსჯელობითი დიალექტიკის შინაარსის ცნებები მუშავდება გარე აღქმის გრძნობებით მოწოდებული მონაცემებით.

ვინც ინტელექტუალური პროცედურებისა და ფიქსირებული ნორმების ფარგლებში არიან ჩარჩენილი, ყოველთვის ეწინააღმდეგებიან ამ რევოლუციურ იდეებს.

მხოლოდ ეგოს რადიკალურად და საბოლოოდ დაშლით არის შესაძლებელი ცნობიერების გაღვიძება და შინაგანი გონების რეალურად გახსნა.

თუმცა, იმის გამო, რომ ეს რევოლუციური განცხადებები არ ჯდება ფორმალურ ლოგიკაში და არც დიალექტიკურ ლოგიკაში, ინვოლუციური გონების სუბიექტური რეაქცია სასტიკ წინააღმდეგობას უწევს.

ინტელექტის ეს საწყალი ხალხი ოკეანის ჩასხმას კრისტალის ჭიქაში ცდილობს, ფიქრობს, რომ უნივერსიტეტს შეუძლია გააკონტროლოს სამყაროს მთელი სიბრძნე და რომ სამყაროს ყველა კანონი ვალდებულია დაემორჩილოს მათ ძველ აკადემიურ ნორმებს.

შორსაც კი არ ეპარებათ ეჭვი ამ უცოდინარებს, სიბრძნის ნიმუშებს, იმ დეგენერაციულ მდგომარეობაში, რომელშიც იმყოფებიან.

ხანდახან ასეთი ადამიანები გამოირჩევიან ერთი წუთით, როცა ეზოტერიკულ სამყაროში მოდიან, მაგრამ მალევე ქრებიან, როგორც უცნაური ცეცხლი, ქრებიან სულიერი წუხილის პანორამიდან, ინტელექტს ყლაპავს და სამუდამოდ ქრებიან სცენიდან.

ინტელექტის ზედაპირულობა ვერასოდეს შეაღწევს SER-ის კანონიერ სიღრმეში, თუმცა რაციონალიზმის სუბიექტურმა პროცესებმა შეიძლება მიიყვანოს სულელები ნებისმიერ ბრწყინვალე, მაგრამ აბსურდულ დასკვნამდე.

ლოგიკური ცნებების ფორმულირების ძალა არანაირად არ გულისხმობს რეალურის გამოცდილებას.

მსჯელობითი დიალექტიკის დამაჯერებელი თამაში თვითმოხიბლავს მსჯელობას, რაც მას ყოველთვის კატას კურდღელში ერევა.

იდეების ბრწყინვალე პროცესია აბრმავებს ინტელექტის თაღლითს და აძლევს მას გარკვეულ თვითკმარობას, რომელიც იმდენად აბსურდულია, რომ უარყოს ყველაფერი, რაც ბიბლიოთეკების მტვრისა და უნივერსიტეტის მელნის სუნი არ ასდის.

ალკოჰოლიკი მთვრალების “დელირიუმ ტრემენს” უტყუარი სიმპტომები აქვს, მაგრამ თეორიებით დაბრმავებულთა გენიალურობასთან ადვილად ერევა.

ჩვენი თავის ამ ნაწილამდე რომ მივაღწიეთ, ვიტყვით, რომ მართლაც ძალიან ძნელია იმის ცოდნა, სად მთავრდება თაღლითების ინტელექტუალიზმი და სად იწყება სიგიჟე.

სანამ ინტელექტის დამპალ და მოძველებულ ნორმებში ჩარჩენილნი გავაგრძელებთ ყოფნას, ეს იმაზე მეტი იქნება, ვიდრე შეუძლებელი გამოცდილება იმისა, რაც გონების არ არის, იმისა, რაც დროის არ არის, იმისა, რაც რეალურია.