ქრისტეს საქმე

შინაგანი ქრისტე შინაგანად წარმოიშობა იმ სამუშაოში, რომელიც დაკავშირებულია ფსიქოლოგიური “მე”-ს დაშლასთან.

აშკარაა, რომ შინაგანი ქრისტე მხოლოდ ჩვენი მიზანმიმართული ძალისხმევისა და ნებაყოფლობითი ტანჯვის კულმინაციის მომენტში მოდის.

ქრისტეს ცეცხლის გამოჩენა ჩვენი ცხოვრების უმნიშვნელოვანესი მოვლენაა.

შემდეგ შინაგანი ქრისტე პასუხისმგებელი ხდება ჩვენს ყველა გონებრივ, ემოციურ, მოტორულ, ინსტინქტურ და სექსუალურ პროცესზე.

უდავოდ, შინაგანი ქრისტე ჩვენი ღრმა შინაგანი მხსნელია.

ის, სრულყოფილი, ჩვენში შემოსვლისას თითქოს არასრულყოფილი ჩანს; წმინდა, თითქოს ასეთი არ არის, სამართლიანი, თითქოს ასეთი არ არის.

ეს სინათლის სხვადასხვა ანარეკლს ჰგავს. თუ ცისფერ სათვალეს გამოვიყენებთ, ყველაფერი ლურჯად მოგვეჩვენება, ხოლო თუ წითელს გამოვიყენებთ, ყველაფერს ამ ფერში დავინახავთ.

ის, თუმცა თეთრია, გარედან დანახვისას ყველა მას იმ ფსიქოლოგიური პრიზმით ხედავს, რომლითაც უყურებენ; სწორედ ამიტომ ხალხი მას ხედავს, მაგრამ ვერ ხედავს.

ყველა ჩვენს ფსიქოლოგიურ პროცესზე პასუხისმგებლობის აღებით, სრულყოფილების უფალი აუწერელ ტანჯვას განიცდის.

ადამიანთა შორის კაცად ქცეული, მან უნდა გაიაროს მრავალი განსაცდელი და გაუძლოს აუწერელ ცდუნებებს.

ცდუნება ცეცხლია, ცდუნებაზე გამარჯვება კი სინათლე.

ინიციატორმა უნდა ისწავლოს სახიფათო ცხოვრება; ასე წერია; ეს ალქიმიკოსებმა იციან.

ინიციატორმა მტკიცედ უნდა გაიაროს სამართებლის პირით სიარულის გზა; რთული გზის ორივე მხარეს საშინელი უფსკრულებია.

“მე”-ს დაშლის რთულ გზაზე არსებობს რთული გზები, რომლებიც სათავეს სწორედ რეალური გზიდან იღებენ.

აშკარაა, რომ სამართებლის პირით სიარულის გზიდან მრავალი გზა გადადის, რომლებიც არსად მიგვიყვანს; ზოგიერთი მათგანი უფსკრულისკენ და სასოწარკვეთილებისკენ მიგვიყვანს.

არსებობს გზები, რომლებსაც შეუძლიათ სამყაროს ამა თუ იმ ზონის დიდებულებად გვაქციონ, მაგრამ რომლებიც არანაირად არ დაგვაბრუნებენ მარადიული კოსმოსური საერთო მამის წიაღში.

არსებობს მომხიბლავი გზები, უწმინდესი გარეგნობის, გამოუთქმელი, სამწუხაროდ, მათ შეუძლიათ მხოლოდ ჯოჯოხეთის სამყაროების ჩაძირულ ინვოლუციამდე მიგვიყვანონ.

“მე”-ს დაშლის სამუშაოში ჩვენ სრულად უნდა მივეცეთ შინაგან ქრისტეს.

ზოგჯერ ჩნდება რთული პრობლემები; უეცრად; გზა იკარგება აუხსნელ ლაბირინთებში და არ იცი სად გრძელდება; მხოლოდ შინაგანი ქრისტესა და საიდუმლოდ მყოფი მამის აბსოლუტურ მორჩილებას შეუძლია ასეთ შემთხვევებში გონივრულად წარმართვა.

სამართებლის პირით სიარულის გზა სავსეა საშიშროებებით შიგნით და გარეთ.

კონვენციური მორალი არაფერში გამოგვადგება; მორალი ჩვეულებების მონაა; ეპოქის; ადგილის.

რაც წარსულ ეპოქებში მორალური იყო, ახლა ამორალურია; რაც შუა საუკუნეებში იყო მორალური, ამ თანამედროვე დროში შეიძლება ამორალური იყოს. რაც ერთ ქვეყანაში მორალურია, სხვა ქვეყანაში ამორალურია და ა.შ.

“მე”-ს დაშლის სამუშაოში ხდება ისე, რომ ზოგჯერ, როდესაც ვფიქრობთ, რომ ძალიან კარგად მივდივართ, გამოდის, რომ ძალიან ცუდად მივდივართ.

ცვლილებები აუცილებელია ეზოთერული წინსვლის დროს, მაგრამ რეაქციონერი ხალხი წარსულში რჩება ჩაკეტილი; დროში ქვა ხდება და ჩვენს წინააღმდეგ ქუხს და ელავს, როდესაც ფსიქოლოგიურ წინსვლებს და რადიკალურ ცვლილებებს ვახორციელებთ.

ხალხს არ მოსწონს ინიციატორის ცვლილებები; მათ სურთ, რომ ის მრავალ წარსულში დარჩეს ქვა.

ნებისმიერი ცვლილება, რომელსაც ინიციატორი განახორციელებს, მაშინვე კლასიფიცირდება როგორც ამორალური.

ქრისტეს სამუშაოს შუქზე საგნებს ამ კუთხით რომ ვუყურებთ, შეგვიძლია ნათლად დავინახოთ მსოფლიოში დაწერილი მორალის სხვადასხვა კოდექსის არაეფექტურობა.

უდავოდ, ქრისტე გამოვლენილი და, ამავე დროს, დამალული რეალური ადამიანის გულში; ჩვენი სხვადასხვა ფსიქოლოგიური მდგომარეობის მართვისას, ხალხისთვის უცნობი, ფაქტობრივად კვალიფიცირდება, როგორც სასტიკი, ამორალური და გარყვნილი.

პარადოქსულია, რომ ხალხი თაყვანს სცემს ქრისტეს და, ამის მიუხედავად, ასეთ საშინელ კვალიფიკაციებს ანიჭებს მას.

აშკარაა, რომ გაუცნობიერებელ და მძინარე ადამიანებს მხოლოდ ისტორიული, ანთროპომორფული, ქანდაკებებისა და ურყევი დოგმების ქრისტე სურთ, რომელსაც ადვილად მოარგებენ თავიანთ მორალის ყველა უხეშ და დამპალ კოდექსსა და ყველა ცრურწმენასა და პირობას.

ადამიანებს ვერასდროს წარმოუდგენიათ შინაგანი ქრისტე ადამიანის გულში; ბრბო მხოლოდ ქრისტეს ქანდაკებას სცემს თაყვანს და ეს არის ყველაფერი.

როდესაც ადამიანს ბრბოსთან საუბრობს, როდესაც მას უცხადებს რევოლუციონერი ქრისტეს, წითელი ქრისტეს, მეამბოხე ქრისტეს უხეშ რეალიზმს, მაშინვე იღებს შემდეგ კვალიფიკაციებს: მკრეხელი, ერეტიკოსი, ბოროტი, პროფანატორი, წმინდა ადგილის შემბილწველი და ა.შ.

ასეთები არიან ბრბოები, ყოველთვის გაუცნობიერებელნი; ყოველთვის მძინარენი. ახლა გავიგებთ, რატომ წამოიძახა გოლგოთაზე ჯვარცმულმა ქრისტემ მთელი თავისი სულის ძალით: მამაო ჩემო, აპატიე მათ, რადგან არ იციან რას აკეთებენ!

ქრისტე თავისთავად ერთია, მაგრამ ბევრად ჩანს; ამიტომ ითქვა, რომ ის არის სრულყოფილი მრავალჯერადი ერთიანობა. ვინც იცის, სიტყვა ძალას აძლევს; არავის წარმოუთქვამს, არავინ წარმოთქვამს, გარდა იმისა, ვინც ის განასახიერა.

მისი განსახიერება ფუნდამენტურია პლურალიზებული “მე”-ს მოწინავე სამუშაოში.

სრულყოფილების უფალი ჩვენში მუშაობს, რადგან ჩვენ შეგნებულად ვცდილობთ საკუთარ თავზე მუშაობას.

საშინლად მტკივნეულია ის სამუშაო, რომელიც შინაგანმა ქრისტემ ჩვენს ფსიქიკაში უნდა შეასრულოს.

მართლაც, ჩვენმა შინაგანმა მოძღვარმა მთელი თავისი ჯვარცმის გზა საკუთარი სულის სიღრმეში უნდა გაიაროს.

დაწერილია: “ღმერთს ევედრე და ჩაქუჩი დაარტყი”. ასევე წერია: “შენ დაეხმარე საკუთარ თავს და მე დაგეხმარები”.

ღვთაებრივი დედის კუნდალინის ვედრება ფუნდამენტურია, როდესაც საქმე ეხება არასასურველი ფსიქიკური აგრეგატების დაშლას, მაგრამ შინაგანი ქრისტე ჩემი საკუთარი თავის ყველაზე ღრმა ფონზე ბრძნულად მოქმედებს იმ პასუხისმგებლობის შესაბამისად, რომელსაც ის საკუთარ მხრებზე იღებს.