საკუთარი თავის დადანაშაულება

თითოეული ჩვენგანის შინაგანი არსი ზემოდან, ციდან, ვარსკვლავებიდან მოდის… უდავოა, რომ ეს საოცარი არსი წარმოიშობა ნოტიდან “ლა” (ირმის ნახტომი, გალაქტიკა, რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ).

ეს ძვირფასი არსი გადის ნოტში “სოლ” (მზე), შემდეგ კი ნოტში “ფა” (პლანეტარული ზონა), შემოდის ამ სამყაროში და აღწევს ჩვენს შინაგან სამყაროში. ჩვენმა მშობლებმა შექმნეს შესაფერისი სხეული ამ ვარსკვლავებიდან მომავალი არსის მისაღებად…

საკუთარ თავზე ინტენსიურად მუშაობით და მოყვასთათვის თავგანწირვით, ჩვენ გამარჯვებულები დავბრუნდებით ურანიას წიაღში… ჩვენ რაღაც მიზეზით, რაღაცისთვის, რაღაც განსაკუთრებული ფაქტორის გამო ვცხოვრობთ ამ სამყაროში…

აშკარაა, რომ ჩვენში ბევრი რამ არის სანახავი, შესასწავლი და გასაგები, თუკი ჩვენ ნამდვილად გვინდა საკუთარ თავზე, ჩვენს ცხოვრებაზე რაიმეს ცოდნა… ტრაგიკულია იმ ადამიანის არსებობა, რომელიც კვდება ისე, რომ არ გაუგია თავისი ცხოვრების აზრი…

თითოეულმა ჩვენგანმა თავად უნდა აღმოაჩინოს საკუთარი ცხოვრების აზრი, ის, რაც მას ტკივილის ციხეში აკავებს… აშკარად არის თითოეულ ჩვენგანში რაღაც, რაც გვიმწარებს ცხოვრებას და რის წინააღმდეგაც მტკიცედ უნდა ვიბრძოლოთ… სულაც არ არის აუცილებელი, რომ უბედურებაში გავაგრძელოთ ყოფნა, გადაუდებელია კოსმოსურ მტვრად ვაქციოთ ის, რაც ასე სუსტს და უბედურს გვხდის.

არაფრის მომცემია წოდებებით, პატივით, დიპლომებით, ფულით, ამაო სუბიექტური რაციონალიზმით, საყოველთაოდ ცნობილი სათნოებებით და ა.შ. თავის მოწონება. არასოდეს უნდა დავივიწყოთ, რომ პირფერობა და ცრუ პიროვნების სულელური ამაოებები ჩვენგან აუგად მომუშავე, მოძველებულ, ჩამორჩენილ, რეაქციულ ადამიანებს ქმნის, რომლებსაც ახლის დანახვა არ შეუძლიათ…

სიკვდილს ბევრი მნიშვნელობა აქვს, როგორც დადებითი, ასევე უარყოფითი. განვიხილოთ “დიდი კაბირ იესო ქრისტეს” შესანიშნავი დაკვირვება: “მკვდრებმა დამარხონ თავიანთი მკვდრები”. ბევრი ადამიანი, თუმცა ცოცხალია, ფაქტობრივად მკვდარია საკუთარ თავზე შესაძლო მუშაობისთვის და, შესაბამისად, ნებისმიერი შინაგანი ტრანსფორმაციისთვის.

ისინი არიან ადამიანები, რომლებიც საკუთარ დოგმებსა და რწმენებში არიან გამოკეტილნი; ადამიანები, რომლებიც გაქვავებულნი არიან მრავალი წარსულის მოგონებებში; ინდივიდები, რომლებიც სავსე არიან წინაპართა ცრურწმენებით; ადამიანები, რომლებიც არიან მონები იმისა, თუ რას იტყვიან სხვები, საშინლად თბილები, გულგრილები, ზოგჯერ “ყოვლისმცოდნეები”, დარწმუნებულნი, რომ ჭეშმარიტებაში არიან, რადგან ასე უთხრეს, და ა.შ.

ამ ადამიანებს არ სურთ გაიგონ, რომ ეს სამყარო არის “ფსიქოლოგიური სავარჯიშო დარბაზი”, რომლის საშუალებითაც შესაძლებელი იქნება იმ საიდუმლო სიმახინჯის განადგურება, რომელიც ყველას შიგნით გვაქვს… ამ საწყალ ადამიანებს რომ გაეგოთ, რა სამწუხარო მდგომარეობაში იმყოფებიან, შეძრწუნდებოდნენ…

მაგრამ, ასეთი ადამიანები ყოველთვის საუკეთესოს ფიქრობენ საკუთარ თავზე; ისინი ტრაბახობენ თავიანთი სათნოებებით, თავს თვლიან სრულყოფილად, კეთილად, მომსახურედ, კეთილშობილად, ქველმოქმედებად, ჭკვიანად, თავიანთი მოვალეობების შემსრულებლად და ა.შ. პრაქტიკული ცხოვრება, როგორც სკოლა, შესანიშნავია, მაგრამ მისი მიზნად აღქმა აშკარად აბსურდულია.

ვინც ცხოვრებას თავისთავად იღებს, ისე, როგორც ყოველდღიურად ცხოვრობს, მას არ გაუგია საკუთარ თავზე მუშაობის აუცილებლობა “რადიკალური ტრანსფორმაციისთვის”. სამწუხაროდ, ადამიანები მექანიკურად ცხოვრობენ, არასოდეს გაუგიათ რაიმე შინაგან მუშაობაზე…

ცვლილება აუცილებელია, მაგრამ ადამიანებმა არ იციან როგორ შეიცვალონ; ბევრს იტანჯებიან და არც კი იციან რატომ იტანჯებიან… ფულის ქონა ყველაფერი არ არის. ბევრი მდიდარი ადამიანის ცხოვრება ჭეშმარიტად ტრაგიკულია…