ბავშვის თვითშეგნება

ძალიან ბრძნულად გვითხრეს, რომ ჩვენ გვაქვს ქვეცნობიერის ოთხმოცდაჩვიდმეტი პროცენტი და ცნობიერების სამი პროცენტი.

პირდაპირ და დაუფარავად ვიტყვით, რომ ესენციის ოთხმოცდაჩვიდმეტი პროცენტი, რომელიც ჩვენშია, ჩაბუდებულია, ჩამარხულია, მოთავსებულია თითოეულ „მეში“, რომლებიც ერთად წარმოადგენენ „ჩემს თავს“.

ცხადია, ესენცია ან ცნობიერება, რომელიც თითოეულ „მეშია“ მოთავსებული, მუშავდება მისივე კონდიცირების ძალით.

ნებისმიერი დეზინტეგრირებული „მე“ ათავისუფლებს ცნობიერების გარკვეულ პროცენტს; ესენციის ან ცნობიერების ემანსიპაცია ან განთავისუფლება შეუძლებელი იქნებოდა თითოეული „მეს“ დეზინტეგრაციის გარეშე.

რაც უფრო მეტი „მეა“ დეზინტეგრირებული, მით მეტია თვითცნობიერება. რაც უფრო ნაკლები „მეა“ დეზინტეგრირებული, მით უფრო მცირეა გაღვიძებული ცნობიერების პროცენტი.

ცნობიერების გაღვიძება შესაძლებელია მხოლოდ „მეს“ გახსნით, საკუთარ თავში სიკვდილით, აქ და ახლა.

უდავოდ, სანამ ესენცია ან ცნობიერება ჩაბუდებულია თითოეულ „მეში“, რომელსაც ჩვენში ვატარებთ, ის არის მძინარე, ქვეცნობიერ მდგომარეობაში.

აუცილებელია ქვეცნობიერის ცნობიერად გარდაქმნა და ეს შესაძლებელია მხოლოდ „მეების“ განადგურებით; საკუთარ თავში სიკვდილით.

შეუძლებელია გაღვიძება, თუ მანამდე საკუთარ თავში არ მოკვდი. ვინც ცდილობს ჯერ გაიღვიძოს და შემდეგ მოკვდეს, მას არ გააჩნია იმის რეალური გამოცდილება, რასაც ამტკიცებს, ისინი დაჟინებით მიდიან შეცდომის გზაზე.

ახალშობილი ბავშვები საოცრები არიან, ისინი სარგებლობენ სრული თვითცნობიერებით; ისინი სრულიად გამოღვიძებულნი არიან.

ახალშობილი ბავშვის სხეულში ხელახლა ინკორპორირებულია ესენცია და ეს ანიჭებს არსებას მის სილამაზეს.

ჩვენ არ გვინდა ვთქვათ, რომ ესენციის ან ცნობიერების ასი პროცენტია ხელახლა ინკორპორირებული ახალშობილში, არამედ მხოლოდ თავისუფალი სამი პროცენტი, რომელიც ჩვეულებრივ არ არის ჩამარხული „მეებში“.

თუმცა, ეს თავისუფალი ესენციის პროცენტი, რომელიც ხელახლა ინკორპორირებულია ახალშობილი ბავშვების ორგანიზმში, ანიჭებს მათ სრულ თვითცნობიერებას, სიცხადეს და ა.შ.

მოზრდილები ახალშობილს სიბრალულით უყურებენ, ფიქრობენ, რომ არსება უგონო მდგომარეობაშია, მაგრამ სამწუხაროდ ცდებიან.

ახალშობილი ხედავს მოზრდილს ისეთს, როგორიც სინამდვილეშია; უგონოს, სასტიკს, გარყვნილს და ა.შ.

ახალშობილის „მეები“ მოდიან და მიდიან, წრეებს ურტყამენ საწოლს, სურთ ახალ სხეულში შესვლა, მაგრამ იმის გამო, რომ ახალშობილს ჯერ არ შეუქმნია პიროვნება, „მეების“ ყველა მცდელობა ახალ სხეულში შესვლისა, რაღაც უფრო მეტია, ვიდრე შეუძლებელი.

ზოგჯერ არსებები შიშდებიან იმ მოჩვენებების ან „მეების“ დანახვისას, რომლებიც მათ საწოლთან ახლოვდებიან და შემდეგ ყვირიან, ტირიან, მაგრამ მოზრდილებს ეს არ ესმით და ვარაუდობენ, რომ ბავშვი ავად არის ან მშიერი ან მწყურვალი; ასეთია მოზრდილების უგონობა.

რაც უფრო მეტად ყალიბდება ახალი პიროვნება, წარსული არსებობიდან მომავალი „მეები“ ნელ-ნელა იჭრებიან ახალ სხეულში.

როდესაც ყველა „მე“ უკვე ხელახლა ინკორპორირებულია, ჩვენ სამყაროში ვჩნდებით იმ საშინელი შინაგანი სიმახინჯით, რომელიც ჩვენ გვახასიათებს; მაშინ, ჩვენ ყველგან დავდივართ როგორც სომნამბულები; ყოველთვის უგონო მდგომარეობაში, ყოველთვის გარყვნილები.

როდესაც ვკვდებით, სამი რამ მიდის საფლავში: 1) ფიზიკური სხეული. 2) ორგანული სასიცოცხლო ფონი. 3) პიროვნება.

სასიცოცხლო ფონი, მოჩვენებასავით ნელ-ნელა იშლება, საფლავის წინ, როდესაც ფიზიკური სხეულიც იშლება.

პიროვნება არის ქვეცნობიერი ან ინფრაცნობიერი, ის შედის და გამოდის საფლავიდან, როცა მოესურვება, უხარია, როცა მგლოვიარეები ყვავილები მოაქვთ, უყვარს თავისი ოჯახის წევრები და ძალიან ნელა იშლება, სანამ კოსმიურ მტვრად არ იქცევა.

ის, რაც საფლავის მიღმა გრძელდება, არის ეგო, პლურალიზებული „მე“, ჩემი თავი, ეშმაკების გროვა, რომელშიც ჩამარხულია ესენცია, ცნობიერება, რომელიც თავის დროზე ბრუნდება, ხელახლა ინკორპორირდება.

სამწუხაროა, რომ ბავშვის ახალი პიროვნების ჩამოყალიბებისას, „მეებიც“ ხელახლა ინკორპორირდებიან.