მებაჟე და ფარისეველი

ცხოვრებისეული გარემოებების შესახებ დაფიქრებისას, სერიოზულად უნდა გავიაზროთ ის საფუძვლები, რომლებზეც ვდგავართ.

ერთი ადამიანი საკუთარ პოზიციაზე დგას, მეორე – ფულზე, ის – პრესტიჟზე, ეს – წარსულზე, ეს – წოდებაზე და ა.შ.

ყველაზე საინტერესო ის არის, რომ ყველანი, მდიდრებიც და ღარიბებიც, ერთმანეთზე ვართ დამოკიდებული და ერთმანეთის ხარჯზე ვცხოვრობთ, მიუხედავად იმისა, რომ სიამაყითა და ამაოებით ვართ სავსე.

წამიერად წარმოვიდგინოთ, რა შეიძლება წაგვართვან. რა გველოდება სისხლიან რევოლუციაში? რა დაემართება იმ საფუძვლებს, რომლებზეც ვდგავართ? ვაი ჩვენ, ძლიერები გვგონია თავი, სინამდვილეში კი საშინლად სუსტები ვართ!

„მე“, რომელიც საკუთარ თავში გრძნობს საყრდენს, უნდა გაიხსნას, თუ ჭეშმარიტი ნეტარებისკენ ვისწრაფვით.

ასეთი „მე“ აფასებს ადამიანებს დაბლა, თავს ყველაზე უკეთესად გრძნობს, ყველაზე სრულყოფილად, მდიდარად, ჭკვიანად, გამოცდილად და ა.შ.

ახლა იესო დიდებული KABIR-ის იგავი გამოდგება, ორი მლოცველი ადამიანის შესახებ. ის მათ უთხრა, ვინც თავისი თავის იმედად იყო და სხვებს ზიზღით უყურებდა.

იესო ქრისტემ თქვა: „ორმა კაცმა ტაძარში ლოცვა გადაწყვიტა: ერთი ფარისეველი იყო, მეორე – მებაჟე. ფარისეველი წამოდგა და თავისთვის ლოცულობდა: „ღმერთო! გმადლობ შენ, რომ არა ვარ, როგორც სხვა ადამიანები – მტაცებლები, ავაზაკები, მრუშები, ან თუნდაც, როგორც ეს მებაჟე. კვირაში ორჯერ ვმარხულობ და ყოველი ჩემი შეძენილიდან მეათედს ვიხდი.“ მებაჟე კი შორიახლოს იდგა და თვალსაც ვერ ახელდა ზეცისკენ, მკერდში იცემდა ხელს და ამბობდა: „ღმერთო! შემიწყალე მე, ცოდვილი!“ გეუბნებით თქვენ, რომ ეს მებაჟე უფრო გამართლებული წავიდა თავის სახლში, ვიდრე ის ფარისეველი. ვინაიდან, ვინც თავს აიმაღლებს, დამდაბლდება, ხოლო ვინც თავს დაიმდაბლებს, ამაღლდება.“ (ლუკა XVIII, 10-14)

საკუთარი არარაობისა და სიღატაკის შეგრძნება შეუძლებელია, სანამ ჩვენში ცნება „მეტის“ არსებობს. მაგალითად: მე უფრო სამართლიანი ვარ, ვიდრე ის, უფრო ბრძენი, ვიდრე ის, უფრო ღირსეული, ვიდრე ის, უფრო მდიდარი, უფრო გამოცდილი, უფრო უმწიკვლო, უფრო გულმოდგინე და ა.შ.

ნემსის ყუნწში ვერ გაივლით, სანამ „მდიდრები“ ხართ, სანამ ეს კომპლექსი „მეტის“ არსებობს თქვენში.

„აქლემი უფრო ადვილად გაძვრება ნემსის ყუნწში, ვიდრე მდიდარი ღვთის სასუფეველში შევა“.

ის, რომ შენი სკოლა საუკეთესოა და ჩემი მეზობლის სკოლა არ ვარგა; ის, რომ შენი რელიგია ერთადერთი ჭეშმარიტია, ვიღაცის ცოლი ცუდი ცოლია და ჩემი კი – წმინდანი; ის, რომ ჩემი მეგობარი რობერტო ლოთია და მე კი – გონიერი და თავშეკავებული, და ა.შ., ეს ის არის, რაც გვაგრძნობინებს მდიდრად თავს, რის გამოც ვართ ყველა „აქლემი“ ბიბლიური იგავიდან ეზოთერულ მუშაობასთან დაკავშირებით.

აუცილებელია საკუთარ თავზე დაკვირვება ყოველ წამს, რათა ნათლად გავიგოთ ის საფუძვლები, რომლებზეც ვდგავართ.

როდესაც აღმოაჩენთ, რა გაწყენინათ ყველაზე მეტად ამა თუ იმ მომენტში, რამ გაგაღიზიანათ ამა თუ იმის გამო, მაშინ აღმოაჩენთ იმ საფუძვლებს, რომლებზეც ფსიქოლოგიურად დგახართ.

ეს საფუძვლები, ქრისტიანული სახარების მიხედვით, არის „ქვიშა, რომელზედაც ააშენა სახლი“.

საჭიროა ყურადღებით ჩაინიშნოთ, როგორ და როდის ზიზღით ეპყრობოდით სხვებს, თავს მათზე მაღლა გრძნობდით წოდების, სოციალური პოზიციის, შეძენილი გამოცდილების, ფულის და ა.შ. გამო.

საშიშია, თუ თავს მდიდრად თვლით, ვიღაცაზე მაღლა ამა თუ იმ მიზეზის გამო. ასეთი ხალხი ვერ შევა ზეცის სასუფეველში.

კარგია იმის აღმოჩენა, თუ რაში გრძნობთ თავს კომპლიმენტებით განებივრებულად, რაში კმაყოფილდება თქვენი ამაოება, ეს გვიჩვენებს იმ საფუძვლებს, რომლებზედაც ვდგავართ.

თუმცა, ასეთი დაკვირვება არ უნდა იყოს მხოლოდ თეორიული საკითხი, პრაქტიკულები უნდა ვიყოთ და ყურადღებით დავაკვირდეთ საკუთარ თავს უშუალოდ, ყოველ წამს.

როდესაც ადამიანი იწყებს საკუთარი სიღატაკისა და არარაობის გაგებას, როდესაც ტოვებს სიდიადის ბოდვებს, როდესაც აღმოაჩენს ამდენი წოდების, პატივისა და ამაო უპირატესობის უაზრობას ჩვენს მსგავსებზე, ეს არის უტყუარი ნიშანი იმისა, რომ უკვე იწყებს შეცვლას.

ვერ შეიცვლებით, თუ ჩაიკეტებით იმისგან, რასაც ამბობთ: „ჩემი სახლი“, „ჩემი ფული“, „ჩემი ქონება“, „ჩემი სამსახური“, „ჩემი სათნოებები“, „ჩემი ინტელექტუალური შესაძლებლობები“, „ჩემი მხატვრული შესაძლებლობები“, „ჩემი ცოდნა“, „ჩემი პრესტიჟი“ და ა.შ.

ის, რომ „ჩემსას“ ვეჭიდებით, საკმარისია იმისთვის, რომ ხელი შეგვიშალოს საკუთარი არარაობისა და შინაგანი სიღატაკის აღიარებაში.

გაოცებული ხართ ხანძრის ან გემის ჩაძირვის სანახაობით, როდესაც სასოწარკვეთილი ხალხი ხშირად ეპატრონება სასაცილო ნივთებს, უმნიშვნელო ნივთებს.

საწყალი ხალხი! ისინი ამ ნივთებში გრძნობენ თავს, სისულელეებზე დგანან, ეჭიდებიან იმას, რაც უმნიშვნელოა.

საკუთარი თავის შეგრძნება გარეგანი ნივთების საშუალებით, მათზე დამყარება, აბსოლუტური უგონო მდგომარეობის ტოლფასია.

„არსებობის“ შეგრძნება (რეალური არსი) მხოლოდ იმ „მეების“ გახსნით არის შესაძლებელი, რომლებიც ჩვენში დაგვაქვს, მანამდე კი ასეთი შეგრძნება შეუძლებელია.

სამწუხაროდ, „მე“-ს თაყვანისმცემლები ამას არ ეთანხმებიან. მათ ღმერთები ჰგონიათ თავი, ფიქრობენ, რომ უკვე ფლობენ იმ „დიდებულ სხეულებს“, რომლებზეც პავლე ტარსუსელი საუბრობდა. ჰგონიათ, რომ „მე“ არის ღვთაებრივი და ვერავინ გადაათქმევინებს ამ აბსურდს.

არ იცი, რა უყო ასეთ ხალხს, აუხსნი და ვერ ხვდებიან, ყოველთვის ეჭიდებიან ქვიშას, რომელზედაც სახლი ააშენეს, ყოველთვის ჩაფლულები არიან თავიანთ დოგმებში, ახირებებში, სისულელეებში.

რომ სერიოზულად დააკვირდნენ საკუთარ თავს, თავადვე შეამოწმებდნენ მრავალთა დოქტრინას, აღმოაჩენდნენ საკუთარ თავში უამრავ ადამიანს ანუ „მეებს“, რომლებიც ჩვენში ცხოვრობენ.

როგორ შეიძლება ჩვენში არსებობდეს ჭეშმარიტი არსის შეგრძნება, როდესაც ეს „მეები“ გრძნობენ ჩვენთვის, ფიქრობენ ჩვენთვის?

მთელი ამ ტრაგედიის ყველაზე სერიოზული ის არის, რომ გგონია, რომ შენ ფიქრობ, გრძნობ, რომ გრძნობ, როდესაც სინამდვილეში სხვები ფიქრობენ ჩვენი ტანჯული ტვინით და გრძნობენ ჩვენი მტკივნეული გულით.

ვაი ჩვენ! რამდენჯერ გვგონია, რომ გვიყვარს და სინამდვილეში სხვები, საკუთარ თავში, ვნებით სავსე, იყენებენ გულის ცენტრს.

უიღბლოები ვართ, ცხოველურ ვნებას სიყვარულში ვურევთ! და მაინც სხვები არიან ჩვენში, ჩვენს პიროვნებაში, ვინც ასეთ დაბნეულობებში გადის.

ყველას გვგონია, რომ არასოდეს წარმოვთქვამდით ფარისევლის სიტყვებს ბიბლიური იგავიდან: „ღმერთო, გმადლობ, რომ სხვებივით არ ვარ“ და ა.შ.

თუმცა, დაუჯერებლად მოგეჩვენებათ, მაგრამ ყოველდღიურად ასე ვიქცევით. ხორცის გამყიდველი ბაზარში ამბობს: „მე სხვანაირი ჯალათი ვარ, ცუდ ხორცს რომ ყიდიან და ხალხს ატყუებენ“.

ქსოვილების გამყიდველი მაღაზიაში წამოიძახებს: „მე სხვანაირი მოვაჭრე ვარ, მოპარვა რომ იციან გაზომვის დროს და გამდიდრდნენ“.

რძის გამყიდველი ამტკიცებს: „მე სხვანაირი რძის გამყიდველი ვარ, წყალს რომ ურევენ. პატიოსანი ვარ“.

დიასახლისი სტუმრად ამბობს: „მე ისეთი არ ვარ, სხვებთან რომ დადის, ღვთის წყალობით, წესიერი ვარ და ერთგული ქმრის“.

დასკვნა: სხვები ბოროტები არიან, უსამართლოები, მრუშები, ქურდები და გარყვნილები და თითოეული ჩვენგანი მშვიდი ცხვარი ვართ, „შოკოლადის წმინდანი“, კარგია, ოქროს ბავშვად რომ გვყავდეს რომელიმე ეკლესიაში.

რა სულელები ვართ! ხშირად გვგონია, რომ არასოდეს ვაკეთებთ იმ სისულელეებსა და გარყვნილებებს, რასაც სხვებისგან ვხედავთ და ამ მიზეზით მივდივართ დასკვნამდე, რომ დიდებულები ვართ, სამწუხაროდ, ვერ ვხედავთ სისულელეებსა და წვრილმანებს, რასაც ვაკეთებთ.

ცხოვრებაში არის უცნაური მომენტები, როდესაც გონება ყოველგვარი საზრუნავის გარეშე ისვენებს. როდესაც გონება მშვიდია, როდესაც გონება დუმს, მაშინ მოდის სიახლე.

ასეთ მომენტებში შესაძლებელია იმ საფუძვლების დანახვა, რომლებზეც ვდგავართ.

გონების ღრმა სიმშვიდეში ყოფნისას, ჩვენ შეგვიძლია თავად გადავამოწმოთ ცხოვრებისეული ქვიშის მწარე რეალობა, რომელზედაც ავაშენეთ სახლი. (იხილეთ მათე 7 – 24-25-26-27-28-29 მუხლები, იგავი ორი საძირკვლის შესახებ).