ფსიქოლოგიური სიმღერა

დადგა დრო, სერიოზულად დავფიქრდეთ იმაზე, რასაც „შინაგანი თავმოყვარეობა“ ეწოდება.

ეჭვგარეშეა „ინტიმური თვითშეფასების“ დამღუპველი ასპექტი; ის, გარდა იმისა, რომ ჰიპნოზირებს ცნობიერებას, გვართმევს უამრავ ენერგიას.

თუკი ადამიანი არ დაუშვებდა შეცდომას და ასე ძალიან არ გააიგივებდა თავს საკუთარ თავთან, შინაგანი თავმოყვარეობა შეუძლებელი იქნებოდა.

როდესაც ადამიანი აიგივებს თავს საკუთარ თავთან, ზედმეტად უყვარს თავი, გრძნობს საკუთარი თავის სინანულს, განიხილავს საკუთარ თავს, ფიქრობს, რომ ყოველთვის კარგად ექცეოდა ამა თუ იმ ადამიანს, ცოლს, შვილებს და ა.შ. და რომ ვერავინ დააფასა, და ა.შ. მთლიანობაში, ის არის წმინდანი და ყველა დანარჩენი ბოროტმოქმედი, თაღლითი.

შინაგანი თავმოყვარეობის ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული ფორმაა იმაზე ზრუნვა, თუ რას ფიქრობენ სხვები საკუთარ თავზე; ალბათ ისინი ვარაუდობენ, რომ ჩვენ არ ვართ პატიოსნები, გულწრფელები, ჭეშმარიტები, მამაცები და ა.შ.

ყველაზე საინტერესო ის არის, რომ ჩვენ სამწუხაროდ არ ვიცით ენერგიის უზარმაზარი დაკარგვა, რასაც ეს სახის საზრუნავი მოაქვს.

ბევრი მტრული დამოკიდებულება გარკვეული ადამიანების მიმართ, რომლებსაც ზიანი არ მოგვაყენეს, სწორედ ინტიმური თავმოყვარეობიდან გამომდინარე ასეთი საზრუნავით არის განპირობებული.

ამ ვითარებაში, როდესაც ასე ძალიან უყვარს საკუთარი თავი, ამგვარად განიხილავს საკუთარ თავს, ცხადია, რომ მე, ან უკეთ რომ ვთქვათ, მეს ნაცვლად რომ ჩააქრონ, საშინლად ძლიერდებიან.

ადამიანი საკუთარ თავთან გაიგივებულია, ძალიან წუხს საკუთარ მდგომარეობაზე და ანგარიშების წარმოებაც კი მოსწონს.

ასე ფიქრობს, რომ ამა თუ იმ ადამიანს, მეგობარს, მეზობელს, პატრონს და ა.შ., სათანადოდ არ გადაუხადეს, მიუხედავად მისი ყველა ცნობილი სიკეთისა და ამაში ჩაფლული, ის აუტანელი და მოსაწყენი ხდება ყველასთვის.

ასეთ სუბიექტთან პრაქტიკულად საუბარი შეუძლებელია, რადგან ნებისმიერი საუბარი აუცილებლად მივა მის სააღრიცხვო წიგნთან და მის ისეთ ხმამაღლა გამოცხადებულ ტანჯვასთან.

დაწერილია, რომ გნოსტიკურ ეზოთერულ ნაშრომში სულიერი ზრდა მხოლოდ სხვების პატიებით არის შესაძლებელი.

თუ ადამიანი წამიდან წამში, მომენტიდან მომენტში ცხოვრობს და იტანჯება იმის გამო, რაც მას ევალება, რაც გაუკეთეს, იმ სიმწარეზე, რაც გამოიწვიეს, ყოველთვის ერთი და იგივე სიმღერით, მის შიგნით ვერაფერი გაიზრდება.

უფლის ლოცვაში ნათქვამია: “მოგვიტევე ჩვენი ვალები, როგორც ჩვენ ვაპატიებთ ჩვენს მოვალეებს”.

გრძნობა, რომ რაღაც გვმართებს, ტკივილი იმ ბოროტებისთვის, რაც სხვებმა გამოიწვიეს და ა.შ., აფერხებს სულის ყოველგვარ შინაგან პროგრესს.

იესომ, დიდმა კაბირმა, თქვა: “დაუზავდი შენს მოწინააღმდეგეს მალე, სანამ მასთან ხარ გზაში, რომ არ მოგცეს შენმა მოწინააღმდეგემ მოსამართლეს და მოსამართლემ ჯალათს და ჩაგაგდონ ციხეში. ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ, არ გამოხვალ იქიდან, სანამ არ გადაიხდი უკანასკნელ კვადრანტს”. (მათე, V, 25, 26)

თუ გვმართებს, ჩვენც გვმართებს. თუ მოვითხოვთ, რომ გადაგვიხადონ ბოლო დენარიამდე, ჩვენ უნდა გადავიხადოთ მანამდე ბოლო კვადრანტამდე.

ეს არის “ტალიონის კანონი”, “თვალი თვალის წილ და კბილი კბილის წილ”. “მანკიერი წრე”, აბსურდული.

ბოდიშები, შესრულებული დაკმაყოფილება და დამცირება, რომლებსაც სხვებისგან მოვითხოვთ იმ ბოროტებისთვის, რაც მათ გამოიწვიეს, ჩვენც მოგვეთხოვება, თუნდაც თავი თვინიერ ცხვრად ჩავთვალოთ.

თავის ზედმეტ კანონქვეშ მოქცევა აბსურდია, სჯობს საკუთარი თავი ახალი გავლენის ქვეშ მოაქციო.

მოწყალების კანონი უფრო მაღალი გავლენაა, ვიდრე ძალადობრივი ადამიანის კანონი: “თვალი თვალის წილ, კბილი კბილის წილ”.

აუცილებელია, გადაუდებელი, დაუყოვნებელი, გონივრულად მოვათავსოთ საკუთარი თავი გნოსტიკური ეზოთერული ნაშრომის საოცარი გავლენის ქვეშ, დავივიწყოთ, რომ გვმართებს და აღმოვფხვრათ ჩვენს ფსიქიკაში თავმოყვარეობის ნებისმიერი ფორმა.

არასოდეს უნდა დავუშვათ საკუთარ თავში შურისძიების გრძნობები, წყენა, უარყოფითი ემოციები, შფოთვა იმ ბოროტების გამო, რაც გამოიწვიეს, ძალადობა, შური, ვალების დაუსრულებელი გახსენება და ა.შ. და ა.შ. და ა.შ.

გნოზი განკუთვნილია იმ გულწრფელი მსურველებისთვის, რომელთაც ჭეშმარიტად სურთ მუშაობა და შეცვლა.

თუ ხალხს დავაკვირდებით, პირდაპირ დავინახავთ, რომ თითოეულ ადამიანს აქვს საკუთარი სიმღერა.

ყველა მღერის საკუთარ ფსიქოლოგიურ სიმღერას; მინდა ხაზგასმით შევეხო ფსიქოლოგიური ანგარიშების საკითხს; გრძნობა, რომ რაღაც გვმართებს, წუწუნი, თავმოყვარეობა და ა.შ.

ზოგჯერ ადამიანები “მღერიან თავიანთ სიმღერას, ასე იმიტომ”, ისე, რომ არავინ მოაწყობს, ისე, რომ არავინ წაახალისებს და სხვა შემთხვევებში რამდენიმე ჭიქა ღვინის შემდეგ…

ჩვენ ვამბობთ, რომ ჩვენი მოსაწყენი სიმღერა უნდა აღმოიფხვრას; ის შინაგანად გვაუძლურებს, გვპარავს უამრავ ენერგიას.

რევოლუციური ფსიქოლოგიის საკითხებში, ვინც ძალიან კარგად მღერის, —აქ სილამაზის ხმას არ ვგულისხმობთ და არც ფიზიკურ სიმღერას,— რა თქმა უნდა, საკუთარ თავზე შორს ვერ წავა; ის წარსულში რჩება…

სევდიანი სიმღერებით შეზღუდული ადამიანი ვერ შეცვლის თავის ყოფნის დონეს; ის ვერ გასცდება იმას, რაც არის.

ყოფნის უმაღლეს დონეზე გადასასვლელად საჭიროა შევწყვიტოთ ის, ვინც ვართ; ჩვენ უნდა არ ვიყოთ ის, ვინც ვართ.

თუ გავაგრძელებთ იმად ყოფნას, რაც ვართ, ვერასოდეს გადავალთ ყოფნის უმაღლეს დონეზე.

პრაქტიკული ცხოვრების სფეროში არაჩვეულებრივი რამ ხდება. ძალიან ხშირად ნებისმიერი ადამიანი მეგობრობს სხვასთან მხოლოდ იმიტომ, რომ მისთვის ადვილია თავისი სიმღერის სიმღერა.

სამწუხაროდ, ასეთი ურთიერთობები მთავრდება, როდესაც მომღერალს სთხოვენ გაჩუმებას, დისკის შეცვლას, სხვა რამეზე საუბარს და ა.შ.

შემდეგ განაწყენებული მომღერალი მიდის ახალი მეგობრის საძებნელად, ვინმესი, ვინც მზად არის მოუსმინოს მას განუსაზღვრელი ვადით.

მომღერალი გაგებას ითხოვს, ვინმეს, ვინც გაიგებს მას, თითქოს ასე ადვილი იყოს სხვა ადამიანის გაგება.

სხვა ადამიანის გასაგებად საჭიროა საკუთარი თავის გაგება.

სამწუხაროდ, კარგ მომღერალს სჯერა, რომ ესმის საკუთარი თავის.

ბევრია იმედგაცრუებული მომღერალი, რომლებიც მღერიან სიმღერას გაუგებრობის შესახებ და ოცნებობენ მშვენიერ სამყაროზე, სადაც ისინი ცენტრალური ფიგურები არიან.

თუმცა, ყველა მომღერალი არ არის საჯარო, არიან თავშეკავებულებიც; ისინი არ მღერიან თავიანთ სიმღერას პირდაპირ, არამედ ფარულად მღერიან.

ეს ის ხალხია, ვინც ბევრი იმუშავა, ძალიან იტანჯა, თავს მოტყუებულად გრძნობს, ფიქრობს, რომ ცხოვრება ევალება ყველაფერს, რისი მიღწევაც ვერასოდეს შეძლეს.

მათ, როგორც წესი, გრძნობენ შინაგან სევდას, ერთფეროვნების განცდას და საშინელ მოწყენილობას, შინაგან დაღლილობას ან იმედგაცრუებას, რომლის გარშემოც აზრები გროვდება.

ეჭვგარეშეა, რომ ფარული სიმღერები გვიკეტავს გზას ყოფნის ინტიმური თვითრეალიზაციის გზაზე.

სამწუხაროდ, ასეთი შინაგანი ფარული სიმღერები შეუმჩნეველი რჩება საკუთარი თავისთვის, თუ მიზანმიმართულად არ დავაკვირდებით მათ.

ცხადია, საკუთარ თავზე დაკვირვება საშუალებას აძლევს სინათლეს შეაღწიოს საკუთარ თავში, მის ინტიმურ სიღრმეებში.

ჩვენს ფსიქიკაში შინაგანი ცვლილება ვერ მოხდება, თუ ის არ იქნება მიყვანილი საკუთარ თავზე დაკვირვების შუქამდე.

აუცილებელია საკუთარ თავზე დაკვირვება მარტო ყოფნის დროს, ისევე როგორც ადამიანებთან ურთიერთობისას.

როდესაც ადამიანი მარტოა, ძალიან განსხვავებული “მესები”, ძალიან განსხვავებული აზრები, უარყოფითი ემოციები და ა.შ. ჩნდება.

ყოველთვის არ არის ადამიანი კარგად კომპანიაში, როდესაც მარტოა. ეს ნორმალურია, ძალიან ბუნებრივია, იყო ძალიან ცუდ კომპანიაში სრულ მარტოობაში. ყველაზე უარყოფითი და საშიში “მესები” ჩნდება, როდესაც მარტო ხარ.

თუ გვინდა რადიკალურად შევიცვალოთ, საკუთარი ტანჯვა უნდა შევწიროთ.

ხშირად ჩვენს ტანჯვას გამოვხატავთ არტიკულირებულ ან არაარტიკულირებულ სიმღერებში.