საუბარი

აუცილებელია, გადაუდებელია, გადაუდებელია შინაგანი საუბრისა და იმ კონკრეტული ადგილის დაკვირვება, საიდანაც ის მოდის.

უდავოა, არასწორი შინაგანი საუბარი არის მრავალი არაჰარმონიული და უსიამოვნო ფსიქიკური მდგომარეობის “მიზეზი”, როგორც აწმყოში, ასევე მომავალში.

ცხადია, ამაო, უსაფუძვლო ლაპარაკი ბუნდოვანი საუბრისა და ზოგადად ყოველგვარი მავნე, მავნე, აბსურდული საუბრისა, რომელიც ვლინდება გარესამყაროში, სათავეს იღებს არასწორი შინაგანი საუბრიდან.

ცნობილია, რომ გნოზში არსებობს შინაგანი დუმილის ეზოთერული პრაქტიკა; ეს იციან ჩვენი “მესამე პალატის” მოწაფეებმა.

ზედმეტი არ იქნება იმის თქმა, რომ შინაგანი დუმილი კონკრეტულად რაღაც ძალიან ზუსტსა და განსაზღვრულს უნდა ეხებოდეს.

როდესაც აზროვნების პროცესი განზრახ იწურება ღრმა შინაგანი მედიტაციის დროს, მიიღწევა შინაგანი დუმილი; მაგრამ ეს არ არის ის, რისი ახსნაც გვინდა ამ თავში.

“გონების დაცლა” ან “გათეთრება” შინაგანი დუმილის რეალურად მისაღწევად, არც ეს არის ის, რისი ახსნასაც ახლა ვცდილობთ ამ აბზაცებში.

შინაგანი დუმილის პრაქტიკა, რასაც ჩვენ ვგულისხმობთ, ასევე არ ნიშნავს იმის შეფერხებას, რომ რაღაც შეაღწიოს გონებაში.

ჩვენ ახლა ვსაუბრობთ შინაგანი დუმილის სრულიად განსხვავებულ ტიპზე. ეს არ არის რაღაც ბუნდოვანი, ზოგადი…

ჩვენ გვინდა შინაგანი დუმილის პრაქტიკა რაღაცასთან დაკავშირებით, რაც უკვე არის გონებაში, ადამიანი, მოვლენა, საკუთარი თუ სხვისი საქმე, რაც გვითხრეს, რა გააკეთა ამა თუ იმ, მაგრამ ენით შეხების გარეშე, ინტიმური დისკურსის გარეშე…

სწავლა, როგორ გავჩუმდეთ არა მხოლოდ გარეგანი ენით, არამედ, გარდა ამისა, საიდუმლო, შინაგანი ენით, არის არაჩვეულებრივი, მშვენიერი.

ბევრი გარეგნულად დუმს, მაგრამ შინაგანი ენით ცოცხლად ატყავებენ მოყვასს. შინაგანი საუბარი შხამიანი და ბოროტი იწვევს შინაგან დაბნეულობას.

თუ დავაკვირდებით არასწორ შინაგან საუბარს, დავინახავთ, რომ ის შედგება ნახევრად სიმართლეებისგან, ან სიმართლეებისგან, რომლებიც ერთმანეთთან დაკავშირებულია მეტ-ნაკლებად არასწორად, ან რაიმე დამატებულია ან გამოტოვებულია.

სამწუხაროდ, ჩვენი ემოციური ცხოვრება ექსკლუზიურად “თვით-სიმპათიაზეა” დაფუძნებული.

გარდა ამისა, ამხელა სირცხვილისთვის, ჩვენ მხოლოდ საკუთარი თავის მიმართ ვგრძნობთ სიმპათიას, ჩვენი ასეთი “საყვარელი ეგოს” მიმართ და ანტიპათიას და სიძულვილსაც კი ვგრძნობთ მათ მიმართ, ვინც ჩვენთან სიმპათიას არ გრძნობს.

ჩვენ ძალიან გვიყვარს საკუთარი თავი, ასი პროცენტით ნარცისები ვართ, ეს უდავოა, შეუვალია.

სანამ “თვით-სიმპათიაში” ვიქნებით ჩაფლულები, არსის ნებისმიერი განვითარება უფრო მეტი ხდება, ვიდრე შეუძლებელი.

ჩვენ უნდა ვისწავლოთ სხვისი თვალსაზრისის დანახვა. სასწრაფოდ უნდა ვიცოდეთ, როგორ დავდგეთ სხვის ადგილას.

“ამრიგად, ყველაფერი, რისი გაკეთებაც გინდათ, რომ ადამიანებმა გაგიკეთონ თქვენ, თქვენც ასევე გაუკეთეთ მათ.” (მათე: VII, 12)

რაც ნამდვილად მნიშვნელოვანია ამ კვლევებში, არის ის, თუ როგორ იქცევიან ადამიანები შინაგანად და უხილავად ერთმანეთთან.

სამწუხაროდ და თუნდაც ძალიან თავაზიანი ვიყოთ, ზოგჯერ გულწრფელებიც კი, ეჭვგარეშეა, რომ უხილავად და შინაგანად ძალიან ცუდად ვექცევით ერთმანეთს.

ადამიანები, რომლებიც ერთი შეხედვით ძალიან კეთილგანწყობილნი არიან, ყოველდღიურად მიათრევენ თავიანთ მსგავსებს საკუთარი თავის საიდუმლო გამოქვაბულში, რათა გაუკეთონ მათ ყველაფერი, რაც მოეპრიანებათ. (შევიწროება, დაცინვა, დაცინვა და ა.შ.)