თავის მოკვეთა

რაც უფრო მეტად ვმუშაობთ საკუთარ თავზე, მით უფრო მეტად ვხვდებით იმის აუცილებლობას, რომ რადიკალურად ამოვძირკვოთ ჩვენი შინაგანი ბუნებიდან ყველაფერი ის, რაც ასე საძულველს გვხდის.

ცხოვრების ყველაზე ცუდი გარემოებები, ყველაზე კრიტიკული სიტუაციები, ყველაზე რთული ფაქტები ყოველთვის მშვენიერია ინტიმური თვითაღმოჩენისთვის.

ამ მოულოდნელ, კრიტიკულ მომენტებში, ყოველთვის იჩენს თავს ყველაზე საიდუმლო “მე”-ები, როცა ამას ყველაზე ნაკლებად ველით; თუ ყურადღებით ვიქნებით, უდავოდ აღმოვაჩენთ საკუთარ თავს.

ცხოვრების ყველაზე მშვიდი პერიოდები, სწორედ ის პერიოდებია, რომლებიც ყველაზე ნაკლებად ხელსაყრელია საკუთარ თავზე სამუშაოდ.

ცხოვრებაში არის ზედმეტად რთული მომენტები, როდესაც ადამიანს აქვს მკვეთრი ტენდენცია, ადვილად გააიგივოს საკუთარი თავი მოვლენებთან და სრულიად დაივიწყოს საკუთარი თავი; ამ წუთებში ადამიანი სისულელეს აკეთებს, რაც არაფრის მომტანია; თუ ფხიზლად იქნებოდა, თუ იმავე მომენტებში, ნაცვლად იმისა, რომ თავი დაკარგოს, გაიხსენებდა საკუთარ თავს, გაოცებული აღმოაჩენდა გარკვეულ “მე”-ებს, რომელთა არსებობაზე ოდნავი ეჭვიც კი არ ჰქონია.

შინაგანი თვითდაკვირვების გრძნობა ყველა ადამიანში ატროფირებულია; სერიოზულად მუშაობით, მომენტიდან მომენტამდე საკუთარ თავზე დაკვირვებით; ეს გრძნობა პროგრესულად განვითარდება.

რაც უფრო მეტად განაგრძობს თვითდაკვირვების გრძნობა განვითარებას უწყვეტი გამოყენების შედეგად, მით უფრო მეტად შევძლებთ პირდაპირ აღქმას იმ “მე”-ებს, რომელთა არსებობასთან დაკავშირებით არანაირი მონაცემი არ გვქონია.

შინაგანი თვითდაკვირვების გრძნობის წინაშე, თითოეული “მე”, რომელიც ჩვენში ბინადრობს, რეალურად იღებს ამა თუ იმ ფიგურას, რომელიც ფარულად არის დაკავშირებული თვით დეფექტთან. უდავოდ, თითოეული ამ “მე”-ს გამოსახულებას აქვს გარკვეული ფსიქოლოგიური არომატი, რომლის მეშვეობითაც ინსტინქტურად აღვიქვამთ, ვიჭერთ, ვიპყრობთ მის შინაგან ბუნებას და დეფექტს, რომელიც მას ახასიათებს.

თავიდან ეზოთერიკოსმა არ იცის საიდან დაიწყოს, საკუთარ თავზე მუშაობის აუცილებლობის წინაშე, მაგრამ სრულიად დეზორიენტირებულია.

კრიტიკული მომენტების, ყველაზე უსიამოვნო სიტუაციების, ყველაზე არახელსაყრელი წუთების გამოყენებით, თუ ყურადღებით ვიქნებით, აღმოვაჩენთ ჩვენს გამორჩეულ ნაკლოვანებებს, “მე”-ებს, რომლებიც სასწრაფოდ უნდა გავანადგუროთ.

ზოგჯერ შეიძლება დაიწყოს რისხვით ან საკუთარი თავის სიყვარულით, ან ვნების სამწუხარო წამით და ა.შ.

აუცილებელია ჩავიწეროთ ყველაფერი ჩვენს ყოველდღიურ ფსიქოლოგიურ მდგომარეობებზე, თუ ნამდვილად გვინდა საბოლოო ცვლილება.

დაძინებამდე სასურველია გამოვიკვლიოთ დღის განმავლობაში მომხდარი ფაქტები, უხერხული სიტუაციები, არისტოფანეს ხმაურიანი სიცილი და სოკრატეს დახვეწილი ღიმილი.

შესაძლოა, ვინმე სიცილით ვაწყენინეთ, შესაძლოა, ვინმე გავანაწყენეთ ღიმილით ან შეუფერებელი მზერით.

გახსოვდეთ, რომ წმინდა ეზოთერიზმში კარგია ყველაფერი, რაც თავის ადგილზეა, ცუდია ყველაფერი, რაც თავის ადგილზე არ არის.

წყალი თავის ადგილზე კარგია, მაგრამ თუ ის სახლს დატბორავს, ის იქნება თავის ადგილზე, გამოიწვევს ზიანს, იქნება ცუდი და საზიანო.

ცეცხლი სამზარეულოში და თავის ადგილზე, გარდა იმისა, რომ სასარგებლოა, კარგიცაა; თავისი ადგილიდან რომ იყოს გასული და ოთახის ავეჯს წვავდეს, ცუდი და საზიანო იქნებოდა.

ნებისმიერი სათნოება, რაც არ უნდა წმინდა იყოს, თავის ადგილზე კარგია, თავისი ადგილიდან გასული ცუდია და საზიანო. სათნოებით შეგვიძლია ზიანი მივაყენოთ სხვებს. აუცილებელია სათნოებები შესაბამის ადგილას განვათავსოთ.

რას იტყოდით მღვდელზე, რომელიც უფლის სიტყვას სამსხვერპლოში ქადაგებდა? რას იტყოდით თვინიერ და მომთმენ მამაკაცზე, რომელიც აკურთხებდა თავდამსხმელთა ჯგუფს, რომლებიც ცდილობდნენ მის ცოლსა და ქალიშვილებს შეურაცხყოფას? რას იტყოდით ასეთ გადაჭარბებულ ტოლერანტობაზე? რას იფიქრებდით იმ კაცის ქველმოქმედებაზე, რომელიც სახლში საჭმლის მიტანის ნაცვლად, ფულს მანკიერებით ვაჭრობას არიგებდა? რას იტყოდით მომსახურე კაცზე, რომელიც მოცემულ მომენტში დანას გადასცემდა მკვლელს?

გახსოვდეთ, ძვირფასო მკითხველო, რომ ლექსის რიტმში დანაშაულიც იმალება. ბევრი სათნოებაა ბოროტებში და ბევრი ბოროტება სათნოებში.

თუმცა დაუჯერებლად მოგეჩვენოთ, ლოცვის სურნელშიც კი დანაშაული იმალება.

დანაშაული წმინდანად იცვამს, იყენებს საუკეთესო სათნოებებს, წარმოდგება როგორც მოწამე და ტაძრებშიც კი მსახურობს.

რაც უფრო მეტად ვითარდება ჩვენში შინაგანი თვითდაკვირვების გრძნობა უწყვეტი გამოყენების შედეგად, მით უფრო მეტად დავინახავთ ყველა იმ “მე”-ს, რომელიც საფუძვლად უდევს ჩვენს ინდივიდუალურ ტემპერამენტს, იქნება ეს უკანასკნელი სანგვინიკური, ნერვული, ფლეგმატური თუ ბოროტი.

თუმცა შეიძლება არ დაიჯეროთ, ძვირფასო მკითხველო, ჩვენი ტემპერამენტის მიღმა, ჩვენი ფსიქიკის ყველაზე შორეულ სიღრმეებში, იმალება ყველაზე საზიზღარი ეშმაკისეული ქმნილებები.

ამ ქმნილებების დანახვა, ჯოჯოხეთის ამ მონსტრების დანახვა, რომლებშიც ჩვენი ცნობიერებაა გამოკეტილი, შესაძლებელი ხდება შინაგანი თვითდაკვირვების გრძნობის მუდმივი პროგრესული განვითარებით.

სანამ ადამიანი არ გააქრობს ჯოჯოხეთის ამ ქმნილებებს, საკუთარი თავის ამ გადახრებს, უდავოდ, სიღრმეში, ყველაზე ღრმად, ის კვლავაც იქნება რაღაც, რაც არ უნდა არსებობდეს, დეფორმაცია, სისაძაგლე.

ყველაზე სერიოზული ამ ყველაფერში ის არის, რომ საძაგელმა არ იცის თავისი სისაძაგლე, თვლის, რომ ლამაზია, სამართლიანია, კარგი ადამიანია და სხვების გაუგებრობაზეც კი წუწუნებს, წუხს თავისი მსგავსების უმადურობაზე, ამბობს, რომ ვერ გაიგეს, ტირის და ამტკიცებს, რომ უნდათ, რომ შავი მონეტით გადაუხადეს და ა.შ.

შინაგანი თვითდაკვირვების გრძნობა საშუალებას გვაძლევს დავამოწმოთ საკუთარი თავისთვის და პირდაპირ საიდუმლო სამუშაო, რომლის მეშვეობითაც მოცემულ დროს ვაქრობთ ამა თუ იმ “მე”-ს (ამა თუ იმ ფსიქოლოგიურ დეფექტს), შესაძლოა აღმოვაჩინეთ რთულ პირობებში და როცა ამას ყველაზე ნაკლებად ვფიქრობდით.

ოდესმე გიფიქრიათ იმაზე, რაც ყველაზე მეტად გსიამოვნებთ ან არ მოგწონთ? თქვენ გაანალიზეთ მოქმედების საიდუმლო ზამბარები? რატომ გინდათ ლამაზი სახლი? რატომ გინდათ ბოლო მოდელის მანქანა? რატომ გინდათ ყოველთვის ბოლო მოდაში იყოთ? რატომ გინდათ, რომ არ იყოთ ხარბი? რა გაწყენინათ ყველაზე მეტად მოცემულ მომენტში? რა გაგახარათ ყველაზე მეტად გუშინ? რატომ იგრძენით თავი ამა თუ იმ ადამიანზე აღმატებულად გარკვეულ მომენტში? რომელ საათზე იგრძენით თავი ვინმეზე აღმატებულად? რატომ გაამაყდით თქვენი გამარჯვებების მოყოლისას? ვერ გაჩუმდით, როცა სხვა ნაცნობ ადამიანზე ჭორაობდნენ? მიიღეთ სასმელის ჭიქა თავაზიანობის გამო? დათანხმდით მოწევას, შესაძლოა, მანკიერება არ გქონდათ, შესაძლოა, განათლების ან ვაჟკაცობის კონცეფციის გამო? დარწმუნებული ხართ, რომ გულწრფელი იყავით იმ საუბარში? და როდესაც საკუთარ თავს იმართლებთ და როდესაც საკუთარ თავს აქებთ და როდესაც თქვენს გამარჯვებებს ყვებით და იმეორებთ იმას, რაც ადრე სხვებს უთხარით, მიხვდით, რომ ამაო იყავით?

შინაგანი თვითდაკვირვების გრძნობა, გარდა იმისა, რომ საშუალებას გაძლევთ ნათლად დაინახოთ “მე”, რომელსაც აქრობთ, ასევე საშუალებას მოგცემთ დაინახოთ თქვენი შინაგანი მუშაობის პათეტიკური და განსაზღვრული შედეგები.

თავიდან ჯოჯოხეთის ეს ქმნილებები, ეს ფსიქიკური გადახრები, რომლებიც სამწუხაროდ ახასიათებთ, უფრო მახინჯი და საზარელია, ვიდრე ყველაზე საშინელი მხეცები, რომლებიც არსებობენ ზღვების ფსკერზე ან დედამიწის ყველაზე ღრმა ჯუნგლებში; თქვენს საქმიანობაში წინსვლისას შეგიძლიათ შინაგანი თვითდაკვირვების გრძნობით დაადასტუროთ გამორჩეული ფაქტი, რომ ეს სისაძაგლეები კარგავენ მოცულობას, მცირდებიან…

საინტერესოა იმის ცოდნა, რომ ეს მხეცობები, ზომაში კლებასთან ერთად, მოცულობასთან ერთად კარგავენ და მცირდებიან, სილამაზეს იძენენ, ნელ-ნელა იღებენ ბავშვურ ფიგურას; ბოლოს ინტეგრირდებიან, იქცევიან კოსმოსურ მტვრად, შემდეგ თავისუფლდება, ემანსიპირდება, იღვიძებს ესენცია.

უდავოდ, გონებას ფუნდამენტურად არ შეუძლია შეცვალოს რაიმე ფსიქოლოგიური დეფექტი; ცხადია, გაგებას შეუძლია ისარგებლოს დეფექტის ამა თუ იმ სახელით დანიშვნით, მისი გამართლებით, ერთი დონიდან მეორეზე გადატანით და ა.შ., მაგრამ მას თავისთავად არ შეუძლია მისი განადგურება, ინტეგრირება.

სასწრაფოდ გვჭირდება გონებაზე აღმატებული აალებული ძალა, ძალა, რომელსაც თავისთავად შეუძლია ამა თუ იმ ფსიქოლოგიური დეფექტის კოსმოსურ მტვრად გადაქცევა.

საბედნიეროდ, ჩვენში არსებობს ეს გველისებრი ძალა, ეს მშვენიერი ცეცხლი, რომელიც ძველმა შუა საუკუნეების ალქიმიკოსებმა მონათლეს იდუმალი სახელით Stella Maris, ზღვის ქალწული, ჰერმესის მეცნიერების აზოტი, აცტეკების მექსიკის ტონანცინი, ჩვენი საკუთარი შინაგანი არსების ეს წარმოებული, ღმერთი დედა ჩვენში ყოველთვის სიმბოლოა დიდი საიდუმლოებების წმინდა გველით.

თუ ამა თუ იმ ფსიქოლოგიური დეფექტის (ამა თუ იმ “მე”-ს) დაკვირვებისა და ღრმად გაგების შემდეგ, ვთხოვთ ჩვენს განსაკუთრებულ კოსმოსურ დედას, რადგან თითოეულ ჩვენგანს ჰყავს საკუთარი, გააუქმოს, კოსმოსურ მტვრად აქციოს ესა თუ ის დეფექტი, ის “მე”, რომელიც ჩვენი შინაგანი მუშაობის მოტივია, დარწმუნებული იყავით, რომ ის დაკარგავს მოცულობას და ნელ-ნელა გაიფანტება.

ეს ყველაფერი ბუნებრივად გულისხმობს ფონურ მუშაობას, ყოველთვის უწყვეტს, რადგან ვერცერთი “მე” ვერასოდეს განადგურდება მყისიერად. შინაგანი თვითდაკვირვების გრძნობა დაინახავს პროგრესულ წინსვლას სამუშაოსთან დაკავშირებით, რომელიც დაკავშირებულია სისაძაგლესთან, რომლის ინტეგრირებაც ნამდვილად გვინდა.

Stella Maris, თუმცა დაუჯერებლად ჟღერს, არის ადამიანის სექსუალური ძალის ასტრალური ხელმოწერა.

ცხადია, Stella Maris-ს აქვს ეფექტური ძალა გააერთიანოს გადახრები, რომლებსაც ვატარებთ ჩვენს ფსიქოლოგიურ შინაგანში.

იოანე ნათლისმცემლის თავის მოკვეთა გვეპატიჟება რეფლექსიაზე, ფსიქოლოგიური რადიკალური ცვლილება შეუძლებელი იქნებოდა, თუ თავიდან არ გავივლიდით თავის მოკვეთას.

ჩვენს საკუთარ წარმოებულ არსებას, ტონანცინს, Stella Maris-ს, როგორც ელექტრულ ძალას, რომელიც უცნობია მთელი კაცობრიობისთვის და რომელიც იმალება ჩვენი ფსიქიკის სიღრმეში, აშკარად აქვს ძალა, რომელიც საშუალებას აძლევს თავი მოკვეთოს ნებისმიერ “მე”-ს საბოლოო ინტეგრაციამდე.

Stella Maris არის ის ფილოსოფიური ცეცხლი, რომელიც იმალება მთელ ორგანულ და არაორგანულ მატერიაში.

ფსიქოლოგიურ იმპულსებს შეუძლიათ გამოიწვიონ ასეთი ცეცხლის ინტენსიური მოქმედება და მაშინ თავის მოკვეთა შესაძლებელი ხდება.

ზოგიერთ “მე”-ს თავს აკვეთენ ფსიქოლოგიური მუშაობის დასაწყისში, ზოგს შუაში და ბოლოს კი ბოლოს. Stella Maris-ს, როგორც სექსუალურ ცეცხლოვან ძალას, აქვს სრული ცნობიერება შესასრულებელი სამუშაოს შესახებ და თავის მოკვეთას ასრულებს შესაფერის მომენტში, შესაფერის მომენტში.

სანამ არ მოხდება ყველა ამ ფსიქოლოგიური სისაძაგლის, ყველა ამ ვნების, ყველა ამ წყევლის, ქურდობის, შურის, ფარული ან აშკარა მრუშობის, ფულის ან ფსიქიკური ძალების ამბიციის და ა.შ. ინტეგრირება, მაშინაც კი, როდესაც ჩვენ თავს პატივმოყვარე ადამიანებად ვთვლით, სიტყვის შემსრულებლებად, გულწრფელებად, თავაზიანებად, ქველმოქმედებად, შინაგანად ლამაზებად და ა.შ., ცხადია, ჩვენ არ გადავიქცევით გათეთრებულ საფლავებად, გარეგნულად ლამაზებად, მაგრამ შინაგანად სავსე ზიზღის სისულელეებით.

წიგნების ერუდიცია, ფსევდო-სიბრძნე, სრული ინფორმაცია წმინდა წერილების შესახებ, იქნება ეს აღმოსავლეთიდან თუ დასავლეთიდან, ჩრდილოეთიდან თუ სამხრეთიდან, ფსევდო-ოკულტიზმი, ფსევდო-ეზოთერიზმი, აბსოლუტური დარწმუნება იმაში, რომ კარგად ვართ დოკუმენტირებული, შეუწყნარებელი სექტანტობა სრული დარწმუნებით და ა.შ., არაფრის მომტანია, რადგან რეალურად სიღრმეში მხოლოდ ის არსებობს, რაც არ ვიცით, ჯოჯოხეთის ქმნილებები, წყევლა, მონსტრები, რომლებიც იმალებიან ლამაზი სახის მიღმა, ღირსეული სახის მიღმა, წმინდა ლიდერის წმინდა ტანსაცმლის ქვეშ და ა.შ.

გულწრფელები უნდა ვიყოთ საკუთარ თავთან, ვკითხოთ საკუთარ თავს რა გვინდა, მოვედით თუ არა გნოსტიკურ სწავლებაში უბრალო ცნობისმოყვარეობის გამო, თუ ნამდვილად არ არის თავის მოკვეთა ის, რაც გვინდა, მაშინ საკუთარ თავს ვატყუებთ, ვიცავთ საკუთარ სისულელეს, თვალთმაქცურად ვმოქმედებთ.

ეზოთერული სიბრძნისა და ოკულტიზმის ყველაზე პატივცემულ სკოლებში ბევრი გულწრფელი შეცდომაში შემყვანი ადამიანია, რომელსაც ნამდვილად სურს თვითრეალიზება, მაგრამ არ არის მიძღვნილი შინაგანი სისაძაგლეების ინტეგრირებისთვის.

ბევრი ადამიანი თვლის, რომ კარგი ზრახვებით შესაძლებელია განწმენდის მიღწევა. ცხადია, სანამ ინტენსიურად არ ვიმუშავებთ იმ “მე”-ებზე, რომლებსაც ჩვენში ვატარებთ, ისინი გააგრძელებენ არსებობას ღვთისმოსავი მზერისა და კარგი ქცევის ფონზე.

დადგა დრო ვიცოდეთ, რომ ჩვენ ვართ ბოროტმოქმედები, რომლებიც სიწმინდის სამოსში არიან გამოწყობილნი; ცხვრები მგლის ტყავში; კანიბალები გამოწყობილნი ჯენტლმენის სამოსში; ჯალათები იმალებიან ჯვრის წმინდა ნიშნის მიღმა და ა.შ.

რაც არ უნდა დიდებულად გამოვჩნდეთ ჩვენს ტაძრებში, ან სინათლისა და ჰარმონიის საკლასო ოთახებში, რაც არ უნდა მშვიდად და ტკბილად გვიყურებდნენ ჩვენი მსგავსები, რაც არ უნდა პატივმოყვარედ და თავმდაბლად გამოვიყურებოდეთ, ჩვენი ფსიქიკის სიღრმეში ჯოჯოხეთის ყველა სისაძაგლე და ომების ყველა მონსტრუოზულობა კვლავ არსებობს.

რევოლუციურ ფსიქოლოგიაში ჩვენთვის აშკარა ხდება რადიკალური ტრანსფორმაციის აუცილებლობა და ეს შესაძლებელია მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ საკუთარ თავს სასიკვდილო ომს გამოვუცხადებთ, დაუნდობელ და სასტიკ ომს.

რა თქმა უნდა, ჩვენ ყველანი არაფრად არ ვღირვართ, ჩვენ ვართ თითოეული ჩვენგანი დედამიწის უბედურება, საზიზღრობა.

საბედნიეროდ, იოანე ნათლისმცემელმა გვასწავლა საიდუმლო გზა: მოვკვდეთ საკუთარ თავში ფსიქოლოგიური თავის მოკვეთით.