საოცარი კიბე

ჩვენ უნდა ვესწრაფვოდეთ ჭეშმარიტ ცვლილებებს, გამოვიდეთ ამ მოსაწყენი რუტინიდან, ამ უბრალოდ მექანიკური, დამღლელი ცხოვრებიდან… პირველი, რაც სრული სიცხადით უნდა გავაცნობიეროთ, არის ის, რომ თითოეული ჩვენგანი, ბურჟუა იქნება თუ პროლეტარი, შეძლებული თუ საშუალო ფენის წარმომადგენელი, მდიდარი თუ ღარიბი, რეალურად იმყოფება ამა თუ იმ არსებობის დონეზე…

მთვრალის არსებობის დონე განსხვავდება ფხიზელისგან, ხოლო მეძავის დონე ძალიან განსხვავდება ქალწულისგან. ის, რასაც ჩვენ ვამბობთ, უდავოა, უარყოფითი… როდესაც ჩვენი თავის ამ ნაწილს მივაღწევთ, არაფერს დავკარგავთ, თუ წარმოვიდგენთ კიბეს, რომელიც ვრცელდება ქვემოდან ზემოთ, ვერტიკალურად და მრავალი საფეხურით…

უდავოდ, ამ საფეხურებიდან რომელიმეზე ჩვენ ვიმყოფებით; საფეხურებით ქვემოთ იქნებიან ჩვენზე უარესი ადამიანები; საფეხურებით ზემოთ იქნებიან ჩვენზე უკეთესი ადამიანები… ამ არაჩვეულებრივ ვერტიკალში, ამ საოცარ კიბეზე, ცხადია, რომ ჩვენ შეგვიძლია ვიპოვოთ არსებობის ყველა დონე… ყველა ადამიანი განსხვავებულია და ამას ვერავინ უარყოფს…

უდავოდ, ჩვენ ახლა არ ვსაუბრობთ მახინჯ ან ლამაზ სახეებზე და არც ასაკობრივი საკითხია. არიან ახალგაზრდები და მოხუცები, მოხუცები, რომლებიც უკვე სიკვდილისთვის არიან განწირულნი და ახალშობილი ბავშვები… დროისა და წლების საკითხი; დაბადება, ზრდა, განვითარება, დაქორწინება, გამრავლება, დაბერება და სიკვდილი მხოლოდ ჰორიზონტალურია…

“საოცარ კიბეზე”, ვერტიკალში, დროის ცნება არ არსებობს. ამ მასშტაბის საფეხურებზე ჩვენ შეგვიძლია ვიპოვოთ მხოლოდ “არსებობის დონეები”… ხალხის მექანიკური იმედი არაფერში გამოდგება; მათ სჯერათ, რომ დროთა განმავლობაში ყველაფერი უკეთესი იქნება; ასე ფიქრობდნენ ჩვენი ბებია და ბაბუა; ფაქტებმა ზუსტად საპირისპირო აჩვენა…

“არსებობის დონე” არის ის, რაც მნიშვნელოვანია და ეს არის ვერტიკალური; ჩვენ ვართ ერთ საფეხურზე, მაგრამ შეგვიძლია ავიდეთ სხვა საფეხურზე… “საოცარი კიბე”, რომელზეც ჩვენ ვსაუბრობთ და რომელიც ეხება “არსებობის სხვადასხვა დონეს”, რა თქმა უნდა, არაფერი აქვს საერთო წრფივ დროსთან… “არსებობის უფრო მაღალი დონე” არის უშუალოდ ჩვენ ზემოთ ყოველ წამს…

ის არ არის რომელიმე შორეულ ჰორიზონტალურ მომავალში, არამედ აქ და ახლა; ჩვენს შიგნით; ვერტიკალში… აშკარაა და ნებისმიერს შეუძლია გაიგოს, რომ ორი ხაზი - ჰორიზონტალური და ვერტიკალური - ყოველ წამს იკვეთება ჩვენს ფსიქოლოგიურ შიგნით და ქმნის ჯვარს…

პიროვნება ვითარდება და იხსნება ცხოვრების ჰორიზონტალურ ხაზზე. ის იბადება და კვდება თავის წრფივ დროში; ის წარმავალია; მკვდარი პიროვნებისთვის ხვალინდელი დღე არ არსებობს; ეს არ არის არსი… არსებობის დონეები; არსი თავად არ არის დროის, არაფერი აქვს საერთო ჰორიზონტალურ ხაზთან; ის ჩვენს შიგნით არის. ახლა, ვერტიკალში…

აშკარად აბსურდული იქნებოდა საკუთარი არსის ძიება საკუთარი თავის გარეთ… ზედმეტი არ იქნება შემდეგის დასკვნის სახით წარმოდგენა: ტიტულები, ხარისხები, დაწინაურებები და ა.შ., გარეგან ფიზიკურ სამყაროში, არანაირად არ გამოიწვევდა ნამდვილ ამაღლებას, არსის გადაფასებას, “არსებობის დონეების” უფრო მაღალ საფეხურზე გადასვლას…