ლა ესენცია

ყველა ახალშობილის სილამაზესა და მომხიბვლელობას მისი არსი განაპირობებს; ის თავისთავად მისი ჭეშმარიტი რეალობაა… ყველა ქმნილებაში არსის ნორმალური ზრდა, რა თქმა უნდა, ძალიან მცირეა, საწყის ეტაპზეა…

ადამიანის სხეული იზრდება და ვითარდება სახეობის ბიოლოგიური კანონების შესაბამისად, თუმცა ასეთი შესაძლებლობები თავისთავად ძალიან შეზღუდულია არსისთვის… უდავოა, რომ არსი მხოლოდ დახმარების გარეშე შეიძლება გაიზარდოს, ძალიან მცირე ხარისხით…

გულახდილად და პირდაპირ ვიტყვით, რომ არსის სპონტანური და ბუნებრივი ზრდა შესაძლებელია მხოლოდ სიცოცხლის პირველ 3, 4 და 5 წელს, ანუ ცხოვრების პირველ ეტაპზე… ადამიანებს ჰგონიათ, რომ არსის ზრდა და განვითარება ყოველთვის უწყვეტად მიმდინარეობს, ევოლუციის მექანიზმის შესაბამისად, მაგრამ უნივერსალური გნოსტიციზმი ნათლად გვასწავლის, რომ ეს ასე არ ხდება…

იმისათვის, რომ არსი უფრო გაიზარდოს, რაღაც განსაკუთრებული უნდა მოხდეს, რაღაც ახალი უნდა განხორციელდეს. მინდა ხაზგასმით აღვნიშნო საკუთარ თავზე მუშაობა. არსის განვითარება შესაძლებელია მხოლოდ შეგნებული შრომისა და ნებაყოფლობითი ტანჯვის საფუძველზე…

აუცილებელია გვესმოდეს, რომ ეს შრომები არ ეხება პროფესიის, ბანკების, დურგლობის, ქვისა, სარკინიგზო ხაზების მოწესრიგებას ან საოფისე საკითხებს… ეს შრომა განკუთვნილია ყველა ადამიანისთვის, ვინც პიროვნება განავითარა; ეს ფსიქოლოგიური საკითხია…

ყველამ ვიცით, რომ ჩვენში არის ის, რასაც ეწოდება ეგო, მე, ჩემი თავი… სამწუხაროდ, არსი ჩაკეტილია, მოთავსებულია ეგოს შორის და ეს სამწუხაროა. ფსიქოლოგიური მე-ს დაშლა, მისი არასასურველი ელემენტების დეზინტეგრაცია გადაუდებელია, დაუყოვნებელი, გადაუდებელი… ასეთია საკუთარ თავზე მუშაობის აზრი. ჩვენ ვერასდროს გავათავისუფლებთ არსს, თუ წინასწარ არ დავშლით ფსიქოლოგიურ მე-ს…

არსში არის რელიგია, ბუდა, სიბრძნე, ტკივილის ნაწილაკები ჩვენი მამისა, რომელიც არის ზეცაში და ყველა მონაცემი, რომელიც გვჭირდება არსების შინაგანი თვითრეალიზაციისთვის. ვერავინ შეძლებს ფსიქოლოგიური მე-ს განადგურებას, თუ წინასწარ არ აღმოფხვრის არაადამიანურ ელემენტებს, რომლებსაც ვატარებთ…

ჩვენ უნდა გადავაქციოთ ფერფლად ამ დროის საშინელი სისასტიკე: შური, რომელიც სამწუხაროდ ქმედების ფარულ წყაროდ იქცა; აუტანელი სიხარბე, რომელმაც ცხოვრება ასე გაამწარა: საზიზღარი ცილისწამება; ცილისწამება, რომელიც ამდენ ტრაგედიას იწვევს; ლოთობა; ბინძური გარყვნილება, რომელიც ასე ცუდად ყარს; და ა.შ., და ა.შ.

რაც უფრო მეტად მცირდება ყველა ეს სისაძაგლე კოსმოსურ მტვრად, არსი, გარდა ემანსიპაციისა, გაიზრდება და ჰარმონიულად განვითარდება… უდავოა, როდესაც ფსიქოლოგიური მე კვდება, ჩვენში ანათებს არსი…

თავისუფალი არსი გვაძლევს შინაგან სილამაზეს; ასეთი სილამაზიდან მომდინარეობს სრულყოფილი ბედნიერება და ჭეშმარიტი სიყვარული… არსს გააჩნია სრულყოფილების მრავალი გრძნობა და არაჩვეულებრივი ბუნებრივი ძალა… როდესაც „ჩვენ ვკვდებით საკუთარ თავში“, როდესაც ვშლით ფსიქოლოგიურ მე-ს, ვტკბებით არსის ძვირფასი გრძნობებითა და ძალებით…